म पात्रमा नायकत्व कति जरुरी छ ?मेरो कलमले अघि वढ्दा वढ्दै गहिरो प्रश्न राखेको थियो। म सोच्न वाध्य भएँ, किनकि यदि जरुरी छ भने जे म लेख्दैछु त्यो कथा होइन। ममा नायकत्व छैन।
कथा भन्दा थोरै अघि,
एयरपोर्ट डिलेभएका फ्लाइटको कारणले गर्दा हुनुपर्छ भिडभाँड थियो।आकृतिहरु दिमागमा छाप वनाउन नपाइ देखिँदै विलाउँदै थिए।भिँडभित्रका झुण्ड,उपझुण्डहरु कोहि रमाइरहेका थिए,कोहि गम्भिर देखिन्थे।गम्भिर हुनेहरु प्लेन डिले भएकाले हुनुपर्छ। मनमनै सोचेँ, किन आएँ आज एयरपोर्टमा चाँडो। म एक घण्टा अघि आएँ,फ्लाइट एक घण्टा डिले भयो । के गर्ने होला दुइ घण्टा? समय अचम्मको हुन्छ, जति खाली भयो त्यति गह्रुंगो हुन्छ!
"फ्लाइट डिले भो नि त केटी !" उसलाई केटी भन्न मलाई रमाइलो लाग्छ।शुरु शुरुमा उ अचम्म मानेर हेरेकी थिई। तर पछि उसले मलाई र मैले दिएको विशेषण दुवैलाई अंगाली!
सुधालाई सुचना दिनु आवश्यक थियो । बेक्कारमा अतालिन्छे, मोवायल स्विच अफ भएको वेला पर्यो भने त झन् उसको होशले ठाउँ छोड्छ।तर आवश्यकतावोध भन्दा पनि मेरो लत भन्नुपर्छ, दुइ चार घण्टा ,दुइचार घण्टामा मोवायलका टेक्स्ट,फेसवुकका प्राइभेट म्यासेज वा कल जे वाट भएपनि मैले सुधासँग शव्द साटासाट गर्नुपर्छ। कहिलेकाहिँ जिस्किनुपर्छ , कहिलेकाहिँ ठूस्केकी उसलाई मनाउनु पर्छ। मलाई थाहा छ, उ रिसाएकी हुन्न तर पनि म उसलाई मनाइ टोपल्छु, किनकी मलाई थाहा छ मैले धेरै मेहेनत नगरी उ रमाउनेछे।
कहिलेकाहिँ म आफुलाई उसको नजरवाट हेर्न खोज्छु। मलाई थाहा छ, ममा औसत पुरुष भन्दा वढी केहि छैन।वरु कम होलान, केहि दुर्गुण होलान् । तर जव जव म आफुलाई उसको आँखावाट हेर्न खोज्छु, आफुमा स्वाभिमान देख्छु, एउटा अनौठो आकर्षण भएको व्यक्तित्व देख्छु , मन पगाल्न सक्ने पुरुषत्व देख्छु,खुशी हुन्छु अनि फेरि आफ्नो जीवनमैँ फर्किन्छु।कसैको जीवनमा आफ्नो उपस्थितिले पार्ने फरकमा रमाउनु नै माया होला शायद!
"किन र ?" उसको निन्याउरो आवाज फर्कियो। मोवायलमा निराशा चुहियो सुधाको!
"वेदरको प्रोव्लेम भने, तिमी सँग भेट हुन नदिने षड्यन्त्र गरे जस्तो लाग्यो !" मैले उसको निराशा हलुक्याउन खोजेँ!
"म त तँपाइ आउने होला भनेर अफिस छोडिदेँ आजको !" उसले हाँस्दै भनी ! उसले गुनासो पोखेको हुनुपर्छ उसको प्रतिक्षाप्रति।उसको म तिमीलाई माया गर्छु भन्ने शव्द छनौट पनि अचम्मको छ। उ भन्दिन तर म उसले नभनेको वुझ्छु।जहाँ मौनता रमाइलो हुन्छ , त्यो पल शव्दहरु कुरुप हुन्छन् मौनताको सुन्दरताको अघि।
"कि कुद्दै आउँ त ?"
"अलि टाढै पर्छ होला, भो छोड्दिनु गल्नुहुन्छ!" उ खितित्त हाँसी । मलाई सन्तोक भयो।
"ल वेलुका सम्ममा आइपुग्छु, खास त्यहि भन्नलाई फोन गरेको । राखे है मैले! " मैले फोन काटेँ, यताउति हेरेँ कसैले सुनेका त छैनन् नि भनेर! अनि चुरोट कक्ष तिर लागेँ।
*************** ************** *************** ************* ***********
"तिमीले चुरोट खान अझै छोडेको छैनौ है ?" आवाज मधुरो थियो। अनि पुरानो पहिचान बोकेको पनि !
"आशा दिदी ! वाट ए प्लिजेन्ट सरप्राइज !" मैले भने पनि मलाई थाहा छैन यो भेट सुखद थियो वा थिएन, तर सरप्राइज भने अवश्य थियो।
"कता ?"
"घर हिँडेको दिदी !"
"अल्लारेहरुको घर हुन्न नि आकाश , तिमीले नै भन्थ्यौ हैन र ?" आशा दिदी थोरै मुस्कुराउनुभयो। मैले वहाँको अनुहार नियालेँ। पुरानो अनुहार भन्दा पृथक केहि थिएन। करिव एक वर्ष भयो होला भेट नभएको ! परिवर्तन खासै थिएन। अझै पनि उसरी नै मुस्कुराउनु हुन्थ्यो । अझै पनि गहिरा शव्दहरुमा जिस्किनुहुन्थ्यो। परिवर्तन त ममा थियो। किन एउटै आकाशका दुइ पाटामा घामले फरक फरक असर गर्छ ?
"मान्छे सँधै अल्लारे रहँदैन नि त दिदी !" म पनि वहाँको मुस्कानको साथ दिँदै मुस्कुराएँ।घर शव्द मात्र होइन।घर भौतारिनेको लागि स्थिरता हो। घर वाँध हो,परखाल हो अनि दुइ मुटु जोड्ने पुल पनि।
"विहे गर्यौ कि के हो ?" वहाँले आश्चर्य मान्नुभयो ! आश्चर्य मानेकोमा मलाई आश्चर्य भएन, छवि नै त्यस्तै वनाएको छु मैले। छाप नै त्यस्तै छोडेको छु मैले! म जे देखाउन चाहन्छु, संसारले त्यहि न देख्छ। रंगहरु त मैले छान्ने हो मेरो इन्द्रेणीको। कुन गाढा हुन्छ, कुन फिक्का हुन्छ त्यो त मेरो क्यान्भास कोराइमा फरक पर्छ।
मैले टाउको हल्लाएँ।
"अचम्म छ, तर खुशी लाग्यो ! "
वुद्द एयरवाट पोखरा जाने विमानमा पाल्नु हुने यात्री महानुभावहरु कृपया गेट ए तर्फ प्रस्थान गरिदिनुहुन हार्दिक अनुरोध गर्दछौँ!
सँधै झै सुमधुर आवाजमा एउटी युवतिको ध्वनि गुन्जियो!
"ल म लागेँ, यु मेड अ गुड डिसिजन फाइनल्लि !" आशा दिदीले आफ्नो व्याग उठाउनु भयो !
"दिदी तँपाइले मलाई परिवर्तन गरिछाड्नु भयो, हुन त मैले माफि माग्न नमिल्ने हो !तर गर्न सक्नुहुन्छ भने तँपाइले मलाई माफ गर्नुहोला !" वोल्न गाह्रो भएको थियो! तर वोले पछि हलुका भयो मनवाट भार हटे जस्तो!
"कमअन! इट्स ओके! मान्छे पल पल फरक हुन्छ! त्यो तिम्रो हैन पलको दोष थियो !" मेरो दुइ काँधमा हात राख्दै जवाफ आयो आशा दिदीको !
विस्तारै भिँडमा आशा दिदि हराउनु भयो। मेरो दुइ घण्टा अव खाली छैन! त्यसमा अतितले समय पाएको छ!
**************************************************************************************
यहाँवाट कथाको शुरुवात हुन्छ।म स्वार्थी भएर हुन सक्छ,कथा मैले मवाटै शुरु गरेको छु। जीवन अचम्मको छ,वृत्तको केन्द्रमा सदैव म हुन्छ, म जे गर्छ सहि हुन्छ। म स्वार्थी हुन्छ, स्वार्थलाई फरक फरक नाम दिन्छ। मेरो मात्र किन प्रत्येक कथा मवाट शुरु हुन्छ,शुरु नभएकामा म को खोजी हुन्छ, म भेट्टाइन्छ र त कथाले महत्व पाउँछ।
म(करिव एक वर्ष अघी)
उ भिँडवाट टाढा एउटा कुर्सि आफ्नो लागि मात्र वन्दोवस्त गरेर वसेकी थिइ,एउटा हातमा वाइनको ग्लास लिएर। तर मैले भन्नैपर्छ परवाट वाइन भन्दा उ नै मादक देखिन्थी ।क्रस लेग पोजिसनमा उसको देखिएको घुँडासम्मको अंशले रहर पलाउँथ्यो उसलाई हेरीरहने।मेरो आँखाहरु सन्त थिएनन्, उसलाई हेरिरहन लाज मानेनन्। धक फुकाउन्जेल हेरिरहे।परैवाट उसको इयररींग रातो प्रकाशमा टल्किएको थीयो। वेला वेलामा उ आफ्नो कपाल मिलाउन आफ्ना औँला कपालमा कुदाउँथी। पटक पटक उसको एयररिंग गालामा ठोक्किएर मेरो मनमा अनौठो काउँकुति लगाइ छाड्यो।
"मौनता ,एकान्त अनि वाइन,जीवन एक्लिएर पनि नशालु छ ! " मैले पनि चुस्कि लगाउँदै उसको छेउमा गएर मौनता तोडेँ।
"तँपाइलाई मेरो एकान्त मा किन इर्ष्या त ?" उसले हाँस्दै प्रश्न राखी । उसको मुस्कानले मेरो वाटो खोल्यो।
"राम्री केटीहरुलाई पिउन साथ दिने मेरो राम्रो वानी छ, आज पनि वानीले विवश वनायो !"
उसले मलाई आफ्ना गहिरा आँखाले हेरी। चश्मामा खासै पावर थिएन शायद! त्यति भद्दा देखिँदैनथ्यो।मलाई पढ्न सक्यो वा सकेन थाहा छैन।
"म यसलाई तारिफ सम्झिउँ ?"
"जे सम्झे पनि हुन्छ , म त मात्र साँचो वोल्छु ! मैले एकान्त तोड्न मिल्छ भने म कुर्सी ल्याउँछु अर्को !"
"एकान्त पातलो हुन्छ,सानो क्षणले पातलिन्छ, सानो साथले चिरिन्छ,करिव दुइ मिनट देखि म एक्ली छैन ,ल्याए हुन्छ !" उसले स्विकृति दिइ। पहिलो चरण मैले सफलता पुर्वक पार गरेँ!वाइनमा डुवेर उसको ओठ अझ रसिलो देखियो। मैले आँखा हटाउन सकिन।
"कुर्सी लिन जाने भनेको होइन ?" मेरो ध्यान भंग भयो।
"उभिएर यति राम्रो चिज हेर्न पाएको छु, कुर्सी लिन जाने समयको लोभ लागेको छ !"
"नहतारिइ गए हुन्छ ! मलाई कुनै हतार छैन ! म समयमा कन्जुसी गर्दिन, आफु सँग कति छ भन्ने थाहा भएको वस्तुमा न हो कन्जुसी गर्ने ! म सँग दुइ दिन छ वा दुइसय वर्ष कसलाई के थाहा ? अनै थाहै नभएको वस्तुमा भएको खर्चमा के चिन्ता ?" उसको अनुहारमा हलुका गुलावी लाली छायो।थोरै लागेको हुनुपर्छ उसलाई। मान्छे जव वेहोश हुन्छ अनि चिन्तन फुर्छ, सोचका क्षितिजका दायरा हरु चौडिन्छन् । मोक्ष वेहोशीमी नै हुन्छ।उसको वेहोशी त मेरो लागि वरदान नै हो। मन खुशी भयो।
"वाइ द वे मेरो नाम आकाश हो !" मैले कुर्सी ल्याउँदै गर्दा आफ्नो परिचय दिएँ। उसलाई मेरो नाम आवश्यक थियो थिएन थाहा छैन।
"सरी नाम नसोधेकोमा, म रितु !"
"पक्कै वसन्त हुनुपर्छ !" म जिस्किन चाहेँ। उसले पनि साथ दिइ, धक फुकाएर हाँसी यसपाली।
"हरियो देखिएको छु हो ?"
"हैन मलाई वसन्त रितु मन पर्छ त्यहि भएर, यहाँ कसरी त ?" मैले प्रश्न मोडेँ । हुन त मलाई उसको उत्तरमा कुनै मतलव छैन । तर पनि प्रश्नले शिष्टता थप्छ।म उसको वारेमा जान्न चाहन्छु भन्ने वुझाउँछ।राम्रो शिकारी धैर्यवान हुन्छ। उ आफ्नो घडी घर नै छोडेर शिकारमा निक्लन्छ।
"वर्थडे गर्लको एउटी साथी मेरो पनि साथी हो, उसै सँग आएको तर उ अन्तैतिर व्यस्त भइ जस्तो छ!" उसले आँखा यता उता डुलाउँदै जवाफ फर्काइ।उसको आँखाले उसको साथी खोजेको हुनुपर्छ।मलाई डर लागेर आयो। कतै उसले खोजेकी उसको साथी भेट्टाइ भने ?
"मेरो साथ मन नपरेको हो ?" मैले इशारा उसको आँखा घुमाइ तिर गरेँ।
"हैन ! तर पनि!!!!!......... उ हराइ, उसले पनि आकाश भेट्टाइ जस्तो छ !" उसले मलाई जिस्क्याइ।
"मेरो भाग्य राम्रो भन्नुपर्छ, उ हराई !"
"तिमी शव्दहरुसँग राम्ररी खेल्छौ ! धेरै चोटी खेलेजस्तो ! खप्पिस भएजस्तो !" उसले कटाक्ष गरी। घुमाउरो शव्दमा उसले मलाई चिनीसकेको भनेकी थिई।
"त्यो त कसको अगाडी खेल्दैछु त्यसमा भर पर्छ! कहिले काहिँ सुन्दरता को अघी शव्दहरु विवश हुन्छन्,फुर्नलाई आतुर हुन्छन्, मन पग्लिएर तरल हुन्छ , अनि वाक्यहरु गजल वन्छन्।"
"तिमीलाई लागे जस्तो छ, कविता फुर्न थाल्यो !" उ खित्का छोडेर हाँसी।
"तिमी छेउमा भएपछि नलाग्ने त कसैलाई पनि हुन्न होला !" मैले अझ थपेँ उसको प्रशंसा। प्रशंसा पनि नशा न हो , मान्छेलाई चढ्दै जान्छ वेहोश हुँदै जान्छ।
"यति लागिसकेको मान्छे, घर कसरी पुग्छौ?"
"अल्लारेको घर हुँदैन, उ त यात्रा गर्छ, रितुले जता डोर्याउँछे त्यतै डोरिन्छ !" यसपालि मैले उसको आँखामा आँखा जुधाएर अन्तिम अस्त्र छोडेँ। उ पनि मलाई हेरीरहि धेरैवेर! अनी मेरो हात समाती, कुनाकै अँध्यारो ढोकावाट हामी वाहिर निस्कियौँ!गोजीवाट मोवायल निकाली अनी मादक स्वरमा वोली "ओइ सुन त ! मलाई सन्चो भएन , एकजना साथी मलाई पुर्याउन कोठा जाँदैछ!यु इन्जोय द पार्टी, !!!"
क्रमश:
कथा भन्दा थोरै अघि,
एयरपोर्ट डिलेभएका फ्लाइटको कारणले गर्दा हुनुपर्छ भिडभाँड थियो।आकृतिहरु दिमागमा छाप वनाउन नपाइ देखिँदै विलाउँदै थिए।भिँडभित्रका झुण्ड,उपझुण्डहरु कोहि रमाइरहेका थिए,कोहि गम्भिर देखिन्थे।गम्भिर हुनेहरु प्लेन डिले भएकाले हुनुपर्छ। मनमनै सोचेँ, किन आएँ आज एयरपोर्टमा चाँडो। म एक घण्टा अघि आएँ,फ्लाइट एक घण्टा डिले भयो । के गर्ने होला दुइ घण्टा? समय अचम्मको हुन्छ, जति खाली भयो त्यति गह्रुंगो हुन्छ!
"फ्लाइट डिले भो नि त केटी !" उसलाई केटी भन्न मलाई रमाइलो लाग्छ।शुरु शुरुमा उ अचम्म मानेर हेरेकी थिई। तर पछि उसले मलाई र मैले दिएको विशेषण दुवैलाई अंगाली!
सुधालाई सुचना दिनु आवश्यक थियो । बेक्कारमा अतालिन्छे, मोवायल स्विच अफ भएको वेला पर्यो भने त झन् उसको होशले ठाउँ छोड्छ।तर आवश्यकतावोध भन्दा पनि मेरो लत भन्नुपर्छ, दुइ चार घण्टा ,दुइचार घण्टामा मोवायलका टेक्स्ट,फेसवुकका प्राइभेट म्यासेज वा कल जे वाट भएपनि मैले सुधासँग शव्द साटासाट गर्नुपर्छ। कहिलेकाहिँ जिस्किनुपर्छ , कहिलेकाहिँ ठूस्केकी उसलाई मनाउनु पर्छ। मलाई थाहा छ, उ रिसाएकी हुन्न तर पनि म उसलाई मनाइ टोपल्छु, किनकी मलाई थाहा छ मैले धेरै मेहेनत नगरी उ रमाउनेछे।
कहिलेकाहिँ म आफुलाई उसको नजरवाट हेर्न खोज्छु। मलाई थाहा छ, ममा औसत पुरुष भन्दा वढी केहि छैन।वरु कम होलान, केहि दुर्गुण होलान् । तर जव जव म आफुलाई उसको आँखावाट हेर्न खोज्छु, आफुमा स्वाभिमान देख्छु, एउटा अनौठो आकर्षण भएको व्यक्तित्व देख्छु , मन पगाल्न सक्ने पुरुषत्व देख्छु,खुशी हुन्छु अनि फेरि आफ्नो जीवनमैँ फर्किन्छु।कसैको जीवनमा आफ्नो उपस्थितिले पार्ने फरकमा रमाउनु नै माया होला शायद!
"किन र ?" उसको निन्याउरो आवाज फर्कियो। मोवायलमा निराशा चुहियो सुधाको!
"वेदरको प्रोव्लेम भने, तिमी सँग भेट हुन नदिने षड्यन्त्र गरे जस्तो लाग्यो !" मैले उसको निराशा हलुक्याउन खोजेँ!
"म त तँपाइ आउने होला भनेर अफिस छोडिदेँ आजको !" उसले हाँस्दै भनी ! उसले गुनासो पोखेको हुनुपर्छ उसको प्रतिक्षाप्रति।उसको म तिमीलाई माया गर्छु भन्ने शव्द छनौट पनि अचम्मको छ। उ भन्दिन तर म उसले नभनेको वुझ्छु।जहाँ मौनता रमाइलो हुन्छ , त्यो पल शव्दहरु कुरुप हुन्छन् मौनताको सुन्दरताको अघि।
"कि कुद्दै आउँ त ?"
"अलि टाढै पर्छ होला, भो छोड्दिनु गल्नुहुन्छ!" उ खितित्त हाँसी । मलाई सन्तोक भयो।
"ल वेलुका सम्ममा आइपुग्छु, खास त्यहि भन्नलाई फोन गरेको । राखे है मैले! " मैले फोन काटेँ, यताउति हेरेँ कसैले सुनेका त छैनन् नि भनेर! अनि चुरोट कक्ष तिर लागेँ।
*************** ************** *************** ************* ***********
"तिमीले चुरोट खान अझै छोडेको छैनौ है ?" आवाज मधुरो थियो। अनि पुरानो पहिचान बोकेको पनि !
"आशा दिदी ! वाट ए प्लिजेन्ट सरप्राइज !" मैले भने पनि मलाई थाहा छैन यो भेट सुखद थियो वा थिएन, तर सरप्राइज भने अवश्य थियो।
"कता ?"
"घर हिँडेको दिदी !"
"अल्लारेहरुको घर हुन्न नि आकाश , तिमीले नै भन्थ्यौ हैन र ?" आशा दिदी थोरै मुस्कुराउनुभयो। मैले वहाँको अनुहार नियालेँ। पुरानो अनुहार भन्दा पृथक केहि थिएन। करिव एक वर्ष भयो होला भेट नभएको ! परिवर्तन खासै थिएन। अझै पनि उसरी नै मुस्कुराउनु हुन्थ्यो । अझै पनि गहिरा शव्दहरुमा जिस्किनुहुन्थ्यो। परिवर्तन त ममा थियो। किन एउटै आकाशका दुइ पाटामा घामले फरक फरक असर गर्छ ?
"मान्छे सँधै अल्लारे रहँदैन नि त दिदी !" म पनि वहाँको मुस्कानको साथ दिँदै मुस्कुराएँ।घर शव्द मात्र होइन।घर भौतारिनेको लागि स्थिरता हो। घर वाँध हो,परखाल हो अनि दुइ मुटु जोड्ने पुल पनि।
"विहे गर्यौ कि के हो ?" वहाँले आश्चर्य मान्नुभयो ! आश्चर्य मानेकोमा मलाई आश्चर्य भएन, छवि नै त्यस्तै वनाएको छु मैले। छाप नै त्यस्तै छोडेको छु मैले! म जे देखाउन चाहन्छु, संसारले त्यहि न देख्छ। रंगहरु त मैले छान्ने हो मेरो इन्द्रेणीको। कुन गाढा हुन्छ, कुन फिक्का हुन्छ त्यो त मेरो क्यान्भास कोराइमा फरक पर्छ।
मैले टाउको हल्लाएँ।
"अचम्म छ, तर खुशी लाग्यो ! "
वुद्द एयरवाट पोखरा जाने विमानमा पाल्नु हुने यात्री महानुभावहरु कृपया गेट ए तर्फ प्रस्थान गरिदिनुहुन हार्दिक अनुरोध गर्दछौँ!
सँधै झै सुमधुर आवाजमा एउटी युवतिको ध्वनि गुन्जियो!
"ल म लागेँ, यु मेड अ गुड डिसिजन फाइनल्लि !" आशा दिदीले आफ्नो व्याग उठाउनु भयो !
"दिदी तँपाइले मलाई परिवर्तन गरिछाड्नु भयो, हुन त मैले माफि माग्न नमिल्ने हो !तर गर्न सक्नुहुन्छ भने तँपाइले मलाई माफ गर्नुहोला !" वोल्न गाह्रो भएको थियो! तर वोले पछि हलुका भयो मनवाट भार हटे जस्तो!
"कमअन! इट्स ओके! मान्छे पल पल फरक हुन्छ! त्यो तिम्रो हैन पलको दोष थियो !" मेरो दुइ काँधमा हात राख्दै जवाफ आयो आशा दिदीको !
विस्तारै भिँडमा आशा दिदि हराउनु भयो। मेरो दुइ घण्टा अव खाली छैन! त्यसमा अतितले समय पाएको छ!
**************************************************************************************
यहाँवाट कथाको शुरुवात हुन्छ।म स्वार्थी भएर हुन सक्छ,कथा मैले मवाटै शुरु गरेको छु। जीवन अचम्मको छ,वृत्तको केन्द्रमा सदैव म हुन्छ, म जे गर्छ सहि हुन्छ। म स्वार्थी हुन्छ, स्वार्थलाई फरक फरक नाम दिन्छ। मेरो मात्र किन प्रत्येक कथा मवाट शुरु हुन्छ,शुरु नभएकामा म को खोजी हुन्छ, म भेट्टाइन्छ र त कथाले महत्व पाउँछ।
म(करिव एक वर्ष अघी)
उ भिँडवाट टाढा एउटा कुर्सि आफ्नो लागि मात्र वन्दोवस्त गरेर वसेकी थिइ,एउटा हातमा वाइनको ग्लास लिएर। तर मैले भन्नैपर्छ परवाट वाइन भन्दा उ नै मादक देखिन्थी ।क्रस लेग पोजिसनमा उसको देखिएको घुँडासम्मको अंशले रहर पलाउँथ्यो उसलाई हेरीरहने।मेरो आँखाहरु सन्त थिएनन्, उसलाई हेरिरहन लाज मानेनन्। धक फुकाउन्जेल हेरिरहे।परैवाट उसको इयररींग रातो प्रकाशमा टल्किएको थीयो। वेला वेलामा उ आफ्नो कपाल मिलाउन आफ्ना औँला कपालमा कुदाउँथी। पटक पटक उसको एयररिंग गालामा ठोक्किएर मेरो मनमा अनौठो काउँकुति लगाइ छाड्यो।
"मौनता ,एकान्त अनि वाइन,जीवन एक्लिएर पनि नशालु छ ! " मैले पनि चुस्कि लगाउँदै उसको छेउमा गएर मौनता तोडेँ।
"तँपाइलाई मेरो एकान्त मा किन इर्ष्या त ?" उसले हाँस्दै प्रश्न राखी । उसको मुस्कानले मेरो वाटो खोल्यो।
"राम्री केटीहरुलाई पिउन साथ दिने मेरो राम्रो वानी छ, आज पनि वानीले विवश वनायो !"
उसले मलाई आफ्ना गहिरा आँखाले हेरी। चश्मामा खासै पावर थिएन शायद! त्यति भद्दा देखिँदैनथ्यो।मलाई पढ्न सक्यो वा सकेन थाहा छैन।
"म यसलाई तारिफ सम्झिउँ ?"
"जे सम्झे पनि हुन्छ , म त मात्र साँचो वोल्छु ! मैले एकान्त तोड्न मिल्छ भने म कुर्सी ल्याउँछु अर्को !"
"एकान्त पातलो हुन्छ,सानो क्षणले पातलिन्छ, सानो साथले चिरिन्छ,करिव दुइ मिनट देखि म एक्ली छैन ,ल्याए हुन्छ !" उसले स्विकृति दिइ। पहिलो चरण मैले सफलता पुर्वक पार गरेँ!वाइनमा डुवेर उसको ओठ अझ रसिलो देखियो। मैले आँखा हटाउन सकिन।
"कुर्सी लिन जाने भनेको होइन ?" मेरो ध्यान भंग भयो।
"उभिएर यति राम्रो चिज हेर्न पाएको छु, कुर्सी लिन जाने समयको लोभ लागेको छ !"
"नहतारिइ गए हुन्छ ! मलाई कुनै हतार छैन ! म समयमा कन्जुसी गर्दिन, आफु सँग कति छ भन्ने थाहा भएको वस्तुमा न हो कन्जुसी गर्ने ! म सँग दुइ दिन छ वा दुइसय वर्ष कसलाई के थाहा ? अनै थाहै नभएको वस्तुमा भएको खर्चमा के चिन्ता ?" उसको अनुहारमा हलुका गुलावी लाली छायो।थोरै लागेको हुनुपर्छ उसलाई। मान्छे जव वेहोश हुन्छ अनि चिन्तन फुर्छ, सोचका क्षितिजका दायरा हरु चौडिन्छन् । मोक्ष वेहोशीमी नै हुन्छ।उसको वेहोशी त मेरो लागि वरदान नै हो। मन खुशी भयो।
"वाइ द वे मेरो नाम आकाश हो !" मैले कुर्सी ल्याउँदै गर्दा आफ्नो परिचय दिएँ। उसलाई मेरो नाम आवश्यक थियो थिएन थाहा छैन।
"सरी नाम नसोधेकोमा, म रितु !"
"पक्कै वसन्त हुनुपर्छ !" म जिस्किन चाहेँ। उसले पनि साथ दिइ, धक फुकाएर हाँसी यसपाली।
"हरियो देखिएको छु हो ?"
"हैन मलाई वसन्त रितु मन पर्छ त्यहि भएर, यहाँ कसरी त ?" मैले प्रश्न मोडेँ । हुन त मलाई उसको उत्तरमा कुनै मतलव छैन । तर पनि प्रश्नले शिष्टता थप्छ।म उसको वारेमा जान्न चाहन्छु भन्ने वुझाउँछ।राम्रो शिकारी धैर्यवान हुन्छ। उ आफ्नो घडी घर नै छोडेर शिकारमा निक्लन्छ।
"वर्थडे गर्लको एउटी साथी मेरो पनि साथी हो, उसै सँग आएको तर उ अन्तैतिर व्यस्त भइ जस्तो छ!" उसले आँखा यता उता डुलाउँदै जवाफ फर्काइ।उसको आँखाले उसको साथी खोजेको हुनुपर्छ।मलाई डर लागेर आयो। कतै उसले खोजेकी उसको साथी भेट्टाइ भने ?
"मेरो साथ मन नपरेको हो ?" मैले इशारा उसको आँखा घुमाइ तिर गरेँ।
"हैन ! तर पनि!!!!!......... उ हराइ, उसले पनि आकाश भेट्टाइ जस्तो छ !" उसले मलाई जिस्क्याइ।
"मेरो भाग्य राम्रो भन्नुपर्छ, उ हराई !"
"तिमी शव्दहरुसँग राम्ररी खेल्छौ ! धेरै चोटी खेलेजस्तो ! खप्पिस भएजस्तो !" उसले कटाक्ष गरी। घुमाउरो शव्दमा उसले मलाई चिनीसकेको भनेकी थिई।
"त्यो त कसको अगाडी खेल्दैछु त्यसमा भर पर्छ! कहिले काहिँ सुन्दरता को अघी शव्दहरु विवश हुन्छन्,फुर्नलाई आतुर हुन्छन्, मन पग्लिएर तरल हुन्छ , अनि वाक्यहरु गजल वन्छन्।"
"तिमीलाई लागे जस्तो छ, कविता फुर्न थाल्यो !" उ खित्का छोडेर हाँसी।
"तिमी छेउमा भएपछि नलाग्ने त कसैलाई पनि हुन्न होला !" मैले अझ थपेँ उसको प्रशंसा। प्रशंसा पनि नशा न हो , मान्छेलाई चढ्दै जान्छ वेहोश हुँदै जान्छ।
"यति लागिसकेको मान्छे, घर कसरी पुग्छौ?"
"अल्लारेको घर हुँदैन, उ त यात्रा गर्छ, रितुले जता डोर्याउँछे त्यतै डोरिन्छ !" यसपालि मैले उसको आँखामा आँखा जुधाएर अन्तिम अस्त्र छोडेँ। उ पनि मलाई हेरीरहि धेरैवेर! अनी मेरो हात समाती, कुनाकै अँध्यारो ढोकावाट हामी वाहिर निस्कियौँ!गोजीवाट मोवायल निकाली अनी मादक स्वरमा वोली "ओइ सुन त ! मलाई सन्चो भएन , एकजना साथी मलाई पुर्याउन कोठा जाँदैछ!यु इन्जोय द पार्टी, !!!"
क्रमश:
