वृद्दभत्ता --- Rajits

देवीमायाको गाउँ ज्यामिरे । त्यो गाउँमा अचम्मै ठूला ज्यामिर फल्ने भएर त्यस्तो नाम भएको अरे । देवीमायाको घरमा पनि एउटा ज्यामिरको बोट थियो । देवीमायालाई गाउँमा हर्केको कुखुरोले उठाउँथ्यो । हर्के उनको छिमेकी । यहाँभने उनको छेवैमा फर्निचर पसल छ । छेवैको फर्निचर पसलमा कुखुरो भने छैन । उनी बस्ने कोठा पनि सानो र अँध्यारो छ । घरको अगाडी आगन छैन,करिव दुई फिटको पेटी छ , मान्छे छिर्नै गाह्रो हुने खालको। त्यसपछि घरपेटीले लगाएको पर्खाल छ । बाहिरका मान्छे नछिरुन भनेर । घर भत्किनै आँटेको छ । भुइँचालो पछि नबस्नु भनेर रातो स्टिकर लगाएकाले घरपेटी त्यहाँ बस्दैनन् । देबीमायाले पनि सस्तोमा पाएकी त्यहि भएर । हुन त त्यति सस्तो पनि देवीमायालाई पैसा तिर्नलाई धौ धौ छ ।

गाउँमा मान्छे आइदे हुन्थ्यो भन्ने हुन्छ , यहाँ मान्छे आए डर हुन्छ । मान्छे पनि त थरी थरीका छन् , आँफैलाई लुटेर जाने मान्छे त नआएकै जाति । घरपेटीको पनि त्यहि विचार होला । र त आँगन छैन, सानो पेटी अनि ठूलो पर्खाल छ । आगन नभए पछि तुलसीको रुख पनि छैन। गाउँमा देवीमाया अलि अलि पूजा गर्थिन । यहाँ तुलसीको बोटमा पानी चढाउन पाउँदिनन् । पहिलो त तुलसीको रुखै नभएकोले ,दोश्रो चाहिँ पानी पनि प्रशस्त छैन । छेवैको ढुंगेधाराबाट थापेर लिएर आउनुपर्छ । नुहाउन पनि ढुंगेधारामै जान्छिन् । अनि पानी लिएर पनि आउँछिन् ।

 छेउछाउमा कुखुरो नभएकाले र उनको मोबाइलमा अलार्म लाउन नजान्नाले बिहान निन्द्राले छोड्नु नछोड्नु देविमायामा नै भर पर्छ ।छोराले मोबायल पठाएको तिन दिन पछि त्यहि फोनमा कुरा गर्दा भनेको थियो " म अर्को महिना पैसा पनि पठाउँछु है आमा !" । उनले आँशुले भरिएको आँखा र भाँसिएको स्वरमा भनेकी थिइन् "हुन्छ।" । तर न पैसा आयो न छोरो ! छोरोको चिनो त्यहि मोबायल मात्रै रह्यो उ सँग अनि पठाउँदा उसैले खिचेर हालिदिएको फोटो !

 छोडेर सग्लै नफर्केको छोराको सपना देखे कहिलेकाहिँ चाँडो बिउँझिन्छिन् । अनि त्यसपछि निन्द्रा पर्दैन । फर्निचर बनाउने मेशिन बिहान आठ बजे देखि भने कर्कश ध्वनिमा कराइरहन्छ । आठ बजे पछाडी उनी परेवाको चारो बेच्न पाटन दरवार स्क्वायर तिर लाग्छिन् । गाउँमा कुखुराले उनलाई उठाउँथ्यो , यहाँ फर्निचरको मेशिनले उनलाई खेदाउँछ । दरवार स्क्वायर तिर । कृष्ण मन्दिर छेउमा । भगवानको शरणमा !!

 शान्ती खोज्न कृष्ण मन्दिरको छेउमा गई परेवाको चारो वेचेर बस्छिन् सडककै एउटा कुनामा ! ति अँध्यारा गल्लिहरु छिचोल्दै कृष्णमन्दिर छेवैमा निस्कँदा देवीमायालाई त्यो अँध्यारो पछिको उज्यालो नै भगवानको दर्शन हो जस्तो लाग्छ ।  विहान त्यहि उज्यालो प्रकाशलाई मनमनै ढोग्छिन् । हुन त गाउँमा जस्तो त्यहाँ पानी चढाउने तुलसीको बोट छैन तर भगवान सम्झिन्छिन् । कहिलेकाहिँ उनलाई भगवानले भने बिर्से जस्तो लाग्छ । तर भगवानले कतिको गुनासो सुनुन् । उनको गुनासो फर्छ्यौट नभएको जस्तो लाग्छ । भगवान सँग चित्तै फाटे नि रिसाउन मिल्दैन । चुपचाप नै सहेकी छिन् । कहिलेकाहिँ गुनगुनाउँछिन् पनि

"श्री कृष्ण मेरो सब दु:ख हर ...... एक बार मलाई याद गर......"

बुढा जस्तै गरी जसरी छोरो छुट्यो, अनि अन्तिममा भेटिँदा नि सग्लो भेट्टिएन उनलाई त्यति बेला लागेकै हो ,  भगवानले देवीमायाको निसाफमा ठूलो बेइमानी गरे । नत्र बुढेसकालको लठ्ठि तोड्दैन थिए । हुने भइसक्यो । शायद बुढाको पृथ्वीको बसाई त्यत्ति नै थियो , शायद छोराको पृथ्वीको बास त्यत्ति नै थियो । दुवैको बैकुण्ठ बास होस् । कृष्ण भगवानलाई ढोगी त्यत्ति नै चिताई दिन्छन् । उनले चिताउने कामनाको क्षितिज त्यत्ति नै होला !

*************** *************** ************* ************* *************** ****

करिव एक हफ्ता अघि उनी गाउँ पुगेकी थिईन् । ढल्न आँटेको घरमा दुई रात  बिताईन् । तर निन्द्रा भन्दा ज्यादा उनलाई ऐठन भो । घरैले थिचेजस्तो , भित्ताले थिचेजस्तो भो । उनको वैँश अनि छोराको बालककालले थिचे जस्तो भो । तेश्रो दिन बस्न सकिनन् । उनले लिन भनेर गएको वृद्द भत्ता पनि लिन पाइनन् । दँशैमा घर गएको गाविसको सचिव तिहार अघी फर्किने छाँट देखिएन । अनि उनलाई लक्ष्मीपुजाको दिन त्यो आगनमा बत्ति बाल्न आँट आएन जहाँ उनी छोराको लडेको शरिर सुम्सुम्याएर रोएकी थिई । तेश्रो दिन उनले वृद्दभत्ता माया मारीन् अनि फेरि लागीन् भिँडैभिँडको शहरतिर !

************ ************* **************** ************** **************** ***

"यहाँ भित्र पसल राखेर किन बेच गर्न पाइन्न !" चारोको बोरा खोसेर , लठ्ठी इँटामा टक टक पार्दै उ च्याठ्ठियो ।

देवीमायाले उसलाई हेरिन् । तेइस् चौबिस्को हुँदो हो । पातलो ,खिरिलो उसकै छोराको कदकाठीको ! छोरो पनि बाँचेको भए यस्तै हुँदो हो । छोरो पनि नेपालमै जागीर खाएको भए वाँच्दो हो । छोरो पनि पुलिस भएको भए यस्तै लुगा लाउँदो हो ।

"कान सुन्दिनौ ?" उसले कान देखायो ।

देवीमाया झसंग भईन् । उनको तन्द्रामहल टुट्यो ।

"बाबु , अनि अरु के गरुँ त म ? यसैले पालेकी छु आफुलाई यो शहरमा !"

"मलाई के थाहा , तर यहाँ पसल नफिजाउ !" उसले देवीमाया तिर हेर्दा पनि हेरेन । उ देवीमायाको छोरो होइन । देवीमायाको छोरो त देवीमायाका साथिहरुलाई , उसले नचिनेकै भए पनि उ भन्दा जेठालाई तँपाइ भन्थ्यो । सकेसम्म सहयोग गर्थ्यो । एक चोटी त तल्लो गाउँबाट एक जना वुढा मान्छेलाई बोकेरै घर पुर्याएथ्यो । तर यो केटोले देवीमायालाई हेरेन । उ टकटक लठ्ठी बजाउँदै देवीमाया नउठुन्जेल त्यहि पेटीमा घुमिरह्यो ।

"सरकारी जग्गामा जता पायो त्यतै बजार फिजाउँछन् , किन आउँछन् कुन्नी गाउँबाट ,अनिकालमा मान्छेहरु !"

देवीमाया उठिन् । उनलाई बिझ्यो । तर बोलिनन् । शायद त्यहाँ पसल थाप्न पाइन्न । शायद उनकै गल्ती । त्यो ठिटो लठ्ठि बजाउँदै अघि बढ्यो । रहर त थिएन हात पसार्ने तर आउने जानेहरुको अघि तर अरु उपाय थिएन देवीमायाको निम्ती । यो शहर चारो  वेच्न दिन्न , यो शहर हात पसार्न भने दिन्छ । यो शहर माग्ने बन्न आरामले दिन्छ । माग्नेहरुको अघि लठ्ठीहरु बज्दैनन् । उनी थोरै धेरै मागेर गुजारा चलाउन थालिन् । परेवाहरुलाई नियाल्थिन् । कहिलेकाहिँ देवीमायाले आफुले चारो नबेच्दा परेवा भोकाउँछन् कि भन्ने डर लाग्थ्यो । तर परेवाहरुको उडान हेर्थिन् । भोकाहरुको पखेटामा त्यति उडान हुन्न । उनी चित्त बुझाउँथिन् । सामान्यतय दुईका पाँचका दशका नोटहरु झरेर साँझपख सम्म सय दुइसय हुन्थे । उनलाई गुजारा चल्थ्यो ।

************** *************** ***************** **************** ************

दुई चार दिन भो उनलाई खोकी लाग्न थालेको ! जचाउनलाई पैसा नपुग्ने भो । यो शहरका डाक्टर साह्रै महँगा । हुन त जीवन सस्तो हुँदैन तर गरिवको पनि त जीवन हुन्छ । बचाउने काम सस्तै हुनुपर्ने हो । तर छैन । उनको वृद्दभत्ता गाउँमै होला । खोकीले थलिएकी उनलाई गाउँ जाने आँट आएन । मोबायलबाटै हर्केलाई फोन गरिन् , वृद्द भत्ता बुझेर पठाइदिन्छ कि भनेर ! हर्केलाई त बिर्सि सक्नु भयो होला ! हर्के देवीमायाको छिमेकी , जसको कुखुरोले उनलाई बिहान उठाउँथ्यो ।

हर्केले बेलुका फोन गर्यो

"तँपाई नआइ दिँदैनन् अरे !"

"म बिरामी छु भन्दिनु भएन ?"

"भनेको पनि मान्नु भएन सचिवज्युले !"

देवीमायाले फोन राखिन् । बत्ति निभाइन् ।

उनी थला पर्दै गइन् । वुढावुढीलाई घरमैँ जाँच्ने भनेर रेडियोले फुक्यो । त्यसको लागि त बसाई सराई ल्याएर यहिँ को हुनुपर्छ , कसैले उनलाई सुनायो । उनको खोकी निको भएन । एक दिन ढुंगे धारा नजिकै देवीमाया ढलिन् । फर्निचर दोकानको साउजीले देखेर उठाएर घर भित्र पुर्याइदियो ।

दिनभरी खाटमै सुतिन् । थोरै बिउँझिदै थोरै निदाउँदै । अनि त्यहि रात उनको छोरो र बुढा आए । सपनी हो कि बिपनी उनले छुट्याउनै सकिनन् ।

 छोरो नजिकै आएर बस्यो । अनि सुस्तरी सोध्यो

"के छ आमा ?"

उनले मधुरा आँखाले छोरालाई हेरिन् । निलो जर्सी लगाएको । बुट लगाएको ।

"तँ पुलिस् मा भर्ति भइस् ?" उनले सुस्तरी सोधिन् ।

"हो त !" उसले लठ्ठी देखाउँदै जवाफ फर्कायो ।

बुढा पनि खाटमा बसे ।

"तिन जनालाई थाम्दैन यो खाट , एउटा खुट्टा अस्ति भाँच्चिएको छ । इँट्टाले अड्याएकी छु !" देवीमायाले बुढा तिर हेर्दै भनिन् ।

"एउटै खाटमा बस्न पनि दिन्नस् त ! कस्तो कोठामा बसेकी ! कस्तो अँध्यारो !"

"छोडेर गइहाल्यौ यस्तो ठाउँमा !" उनले फेरि गुनासो गरिन् ।

"हामी तँलाई लिन आएका , हिँड जौँ !"

छोरा र बुढाले देवीमायालाई उठाए । ढोका बाहिर अनौठो प्रकाश । पुरै उज्यालो । कहिल्यै नदेखिएको उज्यालो !

************** ************* ******************* ****************** ************

केहि दिन पछि , ज्यामिरे गाविसको कार्यलयमा ,

"असार मसान्त आउन आट्यो यो निकालेको वृद्दभत्ता के गर्ने ?"

"कस् कस्को वाँकी छ र ?"

"......... देवीमायाको !"

"ति वुढीमान्छे हैनन् , घरमा छैनन् र आजकल ?"

"शहर गाकी थिइन् , फर्केकी छैनन् "

"खुट्टाको वुढीऔँलाको ल्याप्चे लाइदे न त बुझ्नेठाउँमा !!!"

मेरो चोकको विरु-Rajits

तँपाइहरुले कहिल्यै आफ्नो वुवाको पुराना लुगा राखेको दराज खोल्नु भएको छ ? मैले खोलेकी छु । अनि कहिल्यै ति पुराना लुगाहरु मध्येकै झुण्डिएका प्यान्टहरु हेर्नु भएको छ ? लगाउँदा घरै बढार्ने जस्ता , कुचो नचाहिने जस्ता । बेल बटन भन्छन् शायद । वुवाले भन्नु भएको,  धर्मेन्द्र , अमिताभ बच्चनले फिलिममा लाएपछि फेशनै चल्यो अरे !

वुवालाई मन पर्ने धर्मेन्द्र , अनि उसको फिलिम "शोले !" हामीले टिभी हेरिराखेको बेला पनि भन्नुहुन्थ्यो "शोले" जस्तो फिलिम अब बन्दैन । तिमीहरु के के हेर्छौ के के ! एकदिन त "थ्रि इडियट्स" हेर्दा हेर्दै भन्दिनु भो " शोले जस्तो फिलिम बन्दैन , यस्तो पनि फिलिम हुन्छ ?" । म बुवा का कुरा काट्दिन । आज्ञाकारी छोरी । चित्त नबुझे पनि चुपचापै बसेँ । शोले हेरेकी छैन । के छ त "शोले" मा बुवालाई मन पर्ने ? सोच्दासोच्दै टिभिमा फुंगसुक वांग्डुले पियालाई लद्दाकमा भेट्टायो । "थ्री इडियट्स" सिद्दियो ।

आमा किचन बाट बाहिर निस्किँदै भन्नु भयो " खाना पाक्यो !" । खानाको टेवलमा वुवाले अन्तिम गाँस सिध्याउँदै गर्दा मैले वुवालाई प्रस्ताव राखेँ "शोलेको व्लु रे डिभिडी खोजेर ल्याउँछु अनि सँगै हेर्नु पर्छ ।" वुवाले पुलुक्क म तिर हेर्नु भयो । अनि सोध्नु भयो "तैँले शोले हेरेकी छैनस्?" । मलाई केहि केहि छ्यासमिस याद छ शोलेको । टिभिमा आइरहन्छ । तिनीहरुको तिन पांग्रे स्कुटर । गव्वरको बेल्ट र जुत्ता । अश्रानीको जुँगा । यस्तै यस्तै ।

"अहँ !" मैले टाउको हल्लाएँ ।
" ल त यो शनिवार !"
************** ************** ************* ************** ******************

"कता हो , कलेज ?" चियापसलबाट आवाज आयो । म साथी सँग बाटोमा स्कुटर रोकेर गफ गर्दै थिएँ । पारी पट्टि चियापसल । क्यारेम खेल्ने केटाहरुको भिँड । मैले जवाफ फर्काइन । त्यो केटालाई म चिन्छु । म सँग बोल्न खोज्छ । तर मलाई उसको हेराई मन पर्दैन । खाउँला जस्तो । ट्वाल्ल आँखा पारेर । उ भने आफ्नै सुरमा बरबराइरहन्छ ।

"कलेज सिद्दिएर काम गर्न थाल्यौ कि के हो ?" उसले आवाज थोरै ठूलो बनायो । शुरु शुरुमा खासै बोल्दैन थियो । आजकल दुई चार शव्द थप्छ मैले केहि नबोले पनि ।

"नजिक गएर गफ गर न !" क्यारेम खेल्दै गरेका केटामध्ये कसैले उसलाई ढाडस दियो

मलाई डर लाग्यो । मेरी साथीलाई पनि । उसको हिम्मत वढ्दै छ पछिल्ला दिनहरुमा । म चाँडै यहाँ बाट हिँडेकै ठिक ।

"ल म हिँडे !" स्कुटर अघि बढाएँ । साथिले मेरो कुरा वुझेर टाउको हल्लाई । मलाई थाहा छ । मेरो स्कुटर कुरेर त्यहिँ बस्नेछ त्यो बेलुका फर्किँदा पनि।सँधै त्यस्तै गर्छ । एक दिन त बाटो रोकेरै भनेको थियो " यस्तै बाल नदिकन बस्यौ भने कुन दिन म मरेको सुन्छ्यौ , तिम्रै घरको पिपलको रुखको अघि झुण्डिदिन्छु !" पछाडीबाट केटाहरु गलल्ल हाँसेका थिए । उ पनि हाँस्यो । अनि चियापसल तिरै फर्कियो ।

म भने पसिनाले चिटचिट भएकी थिएँ । अरुबेला बोलिरहने मलाई यस्तो बेला कसैले घाटी थिचिदिए झैँ हुन्छ । बोल्नै सक्दिन । गालि गर्न सक्दिन । ढुंगा जस्ती हुन्छु । कहिले काहिँ यो भन्छु यो भन्छु भन्दै धेरै गाली तयार गर्दै आउँछु । त्यो दिन भने त्यो केटा हुँदैन । त्यो दिन हिँड्दै गर्दा उ भेटिएला सोचेकी थिइन । भेटियो । फेरि पनि ढुंगै भएँ । बाटोमा हिँड्दा सोचीरहेँ । उसलाई मेरो घरको छेउको पिपलको रुख थाहा छ । सँधै मलाई पछ्याउँछ । मनै चिसो भो । पुलिसको मा जाउँ की ? फेरि घरमा के भन्नुहोला , बल्ल बल्ल खोजेको जागिरमैँ नजा भन्दिनु भो भने ? बिहे गर भन्नु भो भने ? दिदीलाई अफिसकै केटाले पछ्याइपछि काम छोड्न लगाएर बिहे गर्दिनु भएको मलाई याद छ । मलाई अहिले नै काम छोड्न मन छैन ।

*********** ************** ************ ************ ***************** **********

घर पुगेँ । बुवा चिया खाँदै पत्रिका हेरिरहनु भएको थियो ।

"ल्याइस् त शोलेको डिभिडी ?"

अहो के बिर्से के बिर्सेँ भनेको शोलेको डिभिडी रहेछ । त्यो केटोबाट जोगिन रुट चेन्ज गरेकी थिएँ । डिभिडी पसल छिर्न पाइन ।

"भोली ल्याउँछु वुवा !" सुस्तरी जवाफ फर्काएँ ।
"काम गर्न थालेकी ?" भन्दै त्यो केटो हाँसेको अनुहार मनमा आइरह्यो । हटाउन सकिन । बाथरुम गएँ । मुख धोएँ ।  आँत नै चिसो भएको छ। उपाय खोज्दै छु जोगिने । कोहि फिलिमका हिरो जस्तै कोहि आएर मलाई त्यो केटाबाट जोगाइदिए !!!!!

******************** **************** ***************** *************** *********

जय र विरु रामगढको ट्रेन स्टेशनमा ओर्लिए । त्यहाँ ट्याक्सी पाइन्नथ्यो । बसन्तीको टाँगा मात्रै । मन मनै सोचेँ बसन्तीलाई वुवाआमाले के भन्दाहुन् । बसन्ती पनि राम्री थिई । केटाहरुले जिस्काउँदा उ चुपै बस्दी हो कि गाली गर्दि हो । उ बोलीहरन्थी भनेपछि पक्कै गाली नै गर्दी हो । विरु त भेट्ने बित्तिकै जिस्किन थाल्यो । मलाई विरुको बानी मन परेन । बिचरी बसन्ती एक्लै रैछे । वुवा आमा नभएकी । फूपुले पालेकी । आफ्नै खुट्टामा उभिन खोज्ने । तर हिरो भएर पनि विरुले उसलाई जिस्क्यायो । पहिलो भेटमैँ । मलाई विरुको बानी मन परेन । त्यतिखेर पनि केटीहरुलाई राम्रो वर्किंग इन्भाइरोमेन्ट थिएन ऐले पनि छैन । बसन्तीले पनि मलाई टांगामा शहरबाट आएको गुण्डोले जिस्क्यायो भनी भने फुपुले बिहे गर्दिँदी हुन् । त्यहि भएर भन्दिन होला घरमा ! वुवालाई भने बसन्तीको केहि चिन्ता थिएन । वुवा गव्वर मार्न जय बिरु आएकैमा खुशी हुनुहुन्थ्यो । विरुले बसन्तीलाई जिस्क्याउनु त सामान्य हो । उ हिरो हो उसले जिस्क्याउन पाउँछ।

बसन्तीकी फुपुलाई आँपको अचार खानुपर्ने भो । उ आँप झार्न गई । जय र बिरु आँपकै वँगैचामा ढल्किरहेका। दिउँसो रामगढ जोगाउन आएका । आँपको वँगैचालाई नै वेडरुम सम्झेर ढल्केर बसेका । मलाई मनमनै शंका लाग्यो । शायद बिरु बसन्तीलाई पछ्याउँछ । उसको काम गव्वरलाई मार्नु हो । तर उ बसन्तीलाई पछ्याउँछ । बसन्तीलाई राम्रो नलागे पनि पछ्याउँछ । बसन्तीले कतै गुनासो गर्न पाउँदिन उसलाई विरुले पछ्याएको बारेमा । किनभने बिरु नभए गव्वरबाट गाउँलेलाई कसले जोगाउने । केटी भएर होला उसले आँप झार्नै सकिन । जयले पछाडीबाटै गोली हानेर आँप झार्दियो । विरुले आँप झार्न सिकाउने निहुँमा बसन्तीका अंग अंग छोयो । मलाई बिरु प्रति घृणा जागेर आयो । तर अचम्म बसन्तिले थाहा पाएर पनि थोरै मात्र रिसाई । उ पनि म जस्तै ढुंगा भई । जड भई । उसलाई पनि गालि फुरेन । उसले पनि सोच्न सकिन । उसले पनि कसलाई भनोस् ? मैले वुवाको अनुहार हेरेँ । वुवा हाँसी रहनु भयो । मुसुमुसु । वुवालाई विरु नै मन पर्यो । विरु हिरो हो । अनि बसन्ती राम्री केटी ।बसन्ती हुनु नहुनुले रामगढलाई खासै फरक पर्दैन तात्विक रुपमा । उसले मात्र नाचगान गर्न जान्दछे , अनि टांगा चलाउन !

फुपुले विरुको बिहे बसन्ती सँग नगर्ने भए पछि उ पानी ट्यांकिमा चढेर मर्ने धम्कि दिन थाल्यो । फुपुले ठिकै गरेकी हुन् । विरु चाहिने भन्दा ज्यादा रक्सी धोक्छ । केटी भनेपछि मरिमेट्छ । पछ्याइरहन्छ । मलाई झल्याँस्स चोकको केटो याद आयो । पिपलको रुखमा झुण्डिन्छु भन्थ्यो । बिरु ट्यांकिबाट हाम फाल्छु भन्छ । दुवै उस्तै । बुवाको अनुहार हेरेँ ।वहाँ हाँस्दै हुनुहुन्थ्यो । मलाई झनक्क रिस उठ्यो । यसमा हाँस्नुपर्ने के छ ? केटाले जे गरे पनि हुन्छ ? ट्यांकिमा उफ्रिएर ,पिपलमा झुण्डिएर केटी भेट्टिन्छ ? यस्तो पनि नायक हुन्छ ? फुपुले हुन्छ भन्दी , विरुले मर्ने प्लान क्यान्सिल गर्यो ! मलाई चिटचिट पसिना आयो । आखिरमा विरुले बसन्ती भेट्टायो । बसन्तीको केहि चलेन । मलाई त्यो चियापसलको केटो याद आयो । कसैले चियापसलबाट उसलाई जिस्क्याए झैँ लाग्यो

"यो भ्यालेन्टाइन नभए पनि अर्को भ्यालेन्टाइनसम्म पक्कै पट्टिन्छे ! लगेरहो ! बाटो नछोड !!"

उसले पनि शोले हेरेको छ । उ आफुलाई विरु सोच्छ । अनि मलाई बसन्ती ।

मैले टिभी बन्द गर्देँ । वुवाले पुलुक्क म तिर हेर्नु भो ।

"वुवा शोले राम्रो रैनछ । मलाई मन परेन !"

वुवा केहि बोल्नु भएन ।

"विरु राम्रो केटो होइन ,हुँदै हैन !" म चिच्याएँ । वुवाको कान फाट्ने गरी चिच्याएँ ।  घरमात्र हैन , मैले समाजलाई पनि चिच्याएर सुनाउनु छ । "विरु राम्रो केटो होइन !"