त्यो घण्टी बिस्तारै सानो हुँदै पग्लिदैँ थियो सुर्यको प्रकाशमा । तर
रातमा सुर्य किन उदायो ? बखतेलाई मनमनै अचम्म लाग्यो । यो रात सुर्य उदायो, जसको
प्रकाशमा घण्टी पग्लिन थाल्यो । भोलि
स्कुलमा कसरी घण्टी बजाउने ? सर मिसहरुलाई कक्षा सकिएको कसरी थाहा हुन्छ ? घण्टी त
पग्लदैँ छ । बखते हतार हतार घण्टी जोगाउन दौडियो तर उसका खुट्टाका चप्पल हिलोमा
गाडिए । हिलो बढ्दै गयो । बखते भाँस्सिदै गयो । घण्टी पग्लिँदै गयो । सुर्यको राप
बढ्दै गयो ।
माथिको हरफ सबै भख्खरै बखतेले देखेको सपना ! आजकल उ यस्ता यस्ता छेउ न
टुप्पोका सपनाहरु धेरै देख्छ । सपना राम्रो नराम्रो छुट्याउन सक्दैन । कहिलेकाहिँ
चिच्याउँछ पनि ! तर उसको सानो कटेरोमा उ एक्लै चिच्याएको कसले सुनोस् । राति
निन्द्रा नलागे पछि रातिको ड्युटी मैले गर्दा हुँदैन भनेर उसले चिरनलाई पनि सोधेकै
हो । तर चिरनले हाँसेर टार्दियो ।
"बुढेसकालमा कता राती राती ड्युटी गर्नुहुन्छ काका ! त्यो काम
श्यामलाई नै छोडिदिनुस् " चिरनले भनेको बाक्य ठ्याक्कै यहि नै हो ।एउटा
बाक्यले कति चोटी घोच्यो बखतेलाई भनेर कुरै नगरुम् । एउटा बखते बुढो भयो भनेर
बुझायो । अर्को बखते राती ड्युटी गर्न अनुपयुक्त छ भनेर बुझायो । र तेश्रो चिरनले
काका नै भने पनि बखतेलाई फगत एक कारिन्दाको रुपमा हेर्छ भनेर जनायो । थोरै चिरनकै
कुरा गरौँ , चिरन पुरानो गाउँ पन्चायतका प्रधानपन्चको छोरा । अहिले स्कुलका
प्रधानाध्यापक । तर बखते सँगको चिनजान भने धेरै पुरानो । बखते लाई पहाडबाट ल्याएर
जागिरमा चिरनकै बुवाले लगाएका ! चिरन र उसको छोरा सँगसँगैका ,एक महिना तिन दिनले
बखतेको छोरो जेठो । चार वर्षको हुँदाको कुरा होला ,बखतेको छोरा र चिरन स्कुलको
चौरबाट खेलेर आ-आफ्नो घर फर्के । राती बखतेको छोरालाई आगोको भुंग्रो जस्तो ज्वरो
आयो । भोलिपल्ट बखतेले झाँक्री खोज्यो । झाँक्रीले कालो कुखुरा खोज्यो । कालो
कुखुरा भेट्टाइयो । तर ज्वरो ओर्लेन । दोश्रो दिन पनि ओर्लेन । तेश्रो दिन चिरनको
बाउले तिन सय रुपैयाँ सहित इण्डिया जँचाउन लाने सल्लाह दिए । गाडी सम्म डोर्याउन
लादालादैँ बखतेको छोराको बोली बस्यो । लल्याक लुलुक भयो । छोरो फर्केन , इण्डिया
पनि पुगेन । पैसा पुर्याउन जाँदा बखतेलाई चिरनका बाउले भनेका थिए
"राख बखते किरिया गर्न पनि चाहिहाल्छ आखिर ! " बखते
लुसुलुसु फर्कियो । बखतेकी बुढी मुर्छा पर्दै उठ्दै गर्थी । छोराको बरखि उसले पनि
कटाइन । बखते संसारमै एक्लो भो । चिरन शहरमा पढे पनि पछि गाउँ नै फर्कियो ।
स्कुलमा पढाउन थाल्यो । बखतेको खाटा बसेको घाउ पनि कहिले काहिँ चहर्याउन थाल्यो ।
आज पनि जहिले जहिले उसले चिरनलाई देख्छ छोरोलाई सम्झिन्छ । बुढीलाई सम्झिन्छ ।
उसको छोरो र सानो हुँदाको चिरनलाई स्कुलमा लुकामारी खेल्दा दौडेको चित्र उसको
जीवनको सबै भन्दा स्पष्ट याद होला !
अब फेरि वर्तमान मैँ फर्किउँ
। भरखरै चिरनले स्कुलमा केहि नयाँ शुरुवात गर्ने कुरा गरेको थियो अफिसमा ।
फिल्टरमा पानी भर्न गएको बखते भरीसकेर खुरु खुरु फर्कियो । स्कुलकै क्यान्टिनमा
बसेर चुर सल्कायो आँफैले बनाएको ।
"यहाँ चुर नखानुस् न !" क्यान्टिनकी साहुनी कराइन्
"तिम्रो बाटै ब्ल्याकमा चुरोट लिए त खान मिल्थ्यो होला नी
!" बखतेले जवाफ फर्काइदियो । क्यान्टिनकी साहुनी नौ दशका केटाहरुलाई लुकी
लुकी चुरोट बेच्थिन । बखतेलाई थाहा थियो । फेरि बाझ्न सकिनन् ।
पछाडी दुई जना मिसहरु खुसखुस गरे
"यी बुढा मान्छे किन यति चिडचिडे भाका ?"
"जागिर जाने हल्ला छ !"
"हो र?"
"अव अटोमेटिक घण्टी राख्ने अरे घण्टा घण्टामा बज्ने , सबै
कक्षामा सिसिटीभी पनि राख्ने अरे चिरन सरले ! अनि यिनको के काम र ?"
"हो हुन त , यिनी त कहिले पन्ध्र मिनट अघि नै घण्टी बजाइदिन्छन्
, कहिले क्लास सिद्दिएको दश मिनट सम्म पनि बजाउँदैनन् , अस्ति त मलाई क्लासमा
कस्तो गाह्रो भयो । आफ्नो घाँटी सुकेर पानी खान मन लागी सक्यो । घण्टी लाग्या हैन
!"
"बुढेसकालले होला ! बिर्सिन्छन् होला बरा !"
"चियाको पैसा कति दिदी ?"
"बिस रुपैयाँ !" साहुनीले बोलिन् । मिसहरु पैसा तिरेर अफिस
तिर लागे । बखतेको उमेर ढल्कँदै गए पछि आँखा भने कमजोर हुन थालेका छन् ।तर कान अझै
तिखा छन् । सवै कुरा सुन्यो । हातको चुर भित्तामा दलेर निभायो । उसको कटेरो यहि
स्कुलकै जग्गामा छ । काम सिद्दिने बित्तिकै निक्ली भन्लान् । यो उमेरमा कहाँ जानु
। सुन्न त गाइँगुइँ हल्ला सुनेको पनि हो । हिजो सपना पनि नराम्रो देखेकै हो । आज
फेरि सुन्यो । छोरा जस्तो चिरन ! छोरा जस्तो पो हो त छोरै त होइन नी । चिरन पछि
सम्म बखतेकोमा आउँथ्यो । स्कुलको पछाडी पट्टी बयरको रुख थियो ।
"काका टिप्दिनु न बयर !" चिरन मायालाग्दो स्वरमा आग्रह
गर्थ्यो ।
"खानुहुन्न , आउँ पर्छ !"
"प्लिज !"
बखतेलाई प्लिजको अर्थ त थाहा छैन । तर चिरनलाई देखेर पग्लिन्थ्यो ।
टिपी दिन्थ्यो । उसले बयर खाँदै गर्दा बखते टोलाएर हेर्थ्यो । छोरो बाँचेको भए
यसरी नै बयर खान्थ्यो होला !
******************** ************* **************** ***************
******************
"बाजे घण्टी लाउने बेला भो !" क्यान्टीनकी साहुनीले
झस्काइदिइन् ।
उ सुस्तरी सुस्तरी घण्टी भएतिर बढ्यो । आजको अन्तिम घण्टी । घण्टी
बजाइदियो ।
"काका यो घण्टी निकालेर स्टोरमा राखिदिनु है ! भोली देखि
चाहिँदैन होला !" चिरनले परैबाट अह्रायो । शायद उसले बजाएको अन्तिम घण्टी ।
आँफै बज्ने घण्टी तैयार भए जस्तो छ। कहिले उसलाई निस्किएर जान भन्ने हुन् । हिजोको
सपना त साँच्चे नराम्रै देखेको रहेछ ।
************** ******************* ************** ****************
**********************
काम गर्नेहरुले स्कुल सकिएपछि टेस्ट गरे । सबै कोठाका स्पिकरमा बजेको
सुनिन्छ कि सुनिदैन भनेर । बखतेलाई पनि एउटा कोठामा बसेर सुन्न भनियो । नयाँ घण्टी
मज्जाले बज्यो ।
"यो घण्टी बिग्रिदैन ?"
"परको सर्किटको तार मुसाले काट्यो भने मात्रै "
इलेक्ट्रिसियन खितित्त हाँस्यो ।
"आज नाइट ड्युटीको मान्छे आउँदैन होला , काकाले एक दिन
बस्दिनुहुन्छ ?" चिरनले बखतेतिर हेर्दै सोध्यो । बखतेलाई उत्तर दिन शव्द भएन
। मौन नै रहेर हुन्छ भनी टाउको हल्लाइदियो ।
"अहो छ पो बजीसकेछ !" चिरन हतारियो । मोटरसाइकल झिकेर घर
तिर हुइँकियो । बखते धेरै बेर स्टोर रुममा घण्टीलाई हेर्दै टोलाइरह्यो । उसलाई
लाग्यो त्यो घण्टी साँच्चीकै पग्लिँदै छ । अनि उसका खुट्टा साँच्चीकै भाँसिदै छन्
। उसको जिउ थररर काम्दै छ । अचानक स्टोररुममा कसैले बोले जस्तो लाग्यो
"परको सर्किटको तार मुसाले काट्यो भने मात्रै यो घण्टी बिग्रिन्छ
!" आवाज शुरुमा त सानो थियो । मात्र एउटा सपनाजस्तो , एउटा भ्रम जस्तो । तर
गज्जबको आवाज आँफै बढ्दै जाने । ति कक्षा कोठामा भएका स्पिकर भन्दा पनि प्रष्ठ ।
बखतेले स्टोरबाट कैँची लियो ,स्क्रिउ ड्राइभर लियो अनि सर्किट तिर बढ्यो ।
************************* ******************* *******************
********************
बिहानै क्यान्टिनकी साहुनी बखतेको कटेरोमा कुद्दै आइन र कराइन् ।
" बाजे , ए बाजे !"
बखते बाहिर निस्कियो ।
"चिरन सरले खोज्दै हुनुहुन्छ !"
बखते झस्कियो । हिजो उसलाई बेलुका त कसैले देखेको थिएन । कि यसैले
देखी ?
"कहाँ ?"
"क्यान्टिनमा हुनुहुन्छ !"
पक्कै साहुनीले नै पोल लगाइन् । नत्र साँझमा कसले देख्छ र ! बखते
बिस्तारै क्यान्टिन तिर लाग्यो ।
"सुत्नु भएको थियो होला बिउँझ्याए !" चिरनले सुस्तरी भन्यो
" ठिकै छ !"
"चिया खानुहुन्छ !"
"हैन ,ठिकै छ !"
"दिदी लाई बनाउन लाइ सकेँ त !"
साहुनी चिया लिएर आइन् । मरिचको पिरो बासना नाकमा हररै छिर्यो बखतेको
।
"हिजो रुँघ्न गाह्रो त भएन काकालाई !"
"भएन , राती आजकल निन्द्रा पनि लाग्दैन खासै ! जति बुढो भयो
मान्छे ,लाटोकोसेरो जस्तो हुँदो रहेछ ।" बखते सुस्तायो ।
"आज देखि घण्टि बजाउन पर्दैन काका , त्यो अटोमेटिक घण्टी चल्छ
स्कुलमा !"
बखतेको मन ढक्क फुल्यो । चिरनले जा भन्ने होला अब ।
"रातीको चौकिदार चाहिँ तपाइँले सक्ने भए छुट्टी दिनु पर्ला भनेर
सोचेको ! बुवा समानको मान्छे ! व्यवस्थापन समितिमा पनि तँपाइको कुरा भो ।
चौकिदारले पनि हुन्छ नै भन्यो !"
बखतेका आँखा रसाए । आँशु भरिएको आँखामा चिरन धमिलो गरी देखियो । शायद
उसको छोरो पनि जागिरे हुन्थ्यो अहिले सम्म भएको भए । बखते ले फेरि हुन्छ भनेर
बोल्न सकेन । टाउको हल्लायो स्विकारोक्तिमा !
" ल म हिँडे काका !" चिरन उठ्यो
"एउटा कुरा भन्नु थियो !"
"के भन्नु न !"
"त्यो सर्किट बोर्ड भएको ठाउँमा हिजो राती ठूलै आवाज सुने ।
बिराला जत्रा मुसा रैछन् , मुसा मार्ने दवाइ चाहिन्छ होला !"
"हुन्छ काका ! आजै ल्याउँला !"
चिरनले मोटरसाइकल स्टार्ट गर्यो । बखतेले चिया सिध्यायो ।
