माय फर्स्ट story

--Deepen Chapagain


I still remember that Saturday morning. The sun was at its might, glaring with strength at the machhapuchhre, as if trying to melt a pound more of its covering. Machhapuchhre was nevertheless, standing still, facing the challenge. It looked to us that the sun had nothing more to do than to add beauty to the already gorgeous machhapuchhre. I was thinking about the conversation that I had with her the other evening. The time was to come and I was firm determined. I felt everything around me as perfect as perfection. They say it right when they say life is beautiful. It indeed is.

She had been the queen of my dreams ever since my childhood. The childhood days and the game thence were fresh in my mind. I had tried real hard to get around her. At an instance I was well within the boundary, atleast for I felt so, but then time and tide waits for none and I was noway an exception.

I had completed my bachelors in medicine and she was on along with her masters degree. It was a friend’s party that brought us together. The nervousness in me was the proof that the feeling that I had for her persisted in me even after all these years. Her pheromones were strong and I was down. Boomerang was crowded that night and the main hall was full of the acquaintances. She pulled me out and to the hammock near the lake. I was there and so was the drink that drifted in my blood making me stronger. She came close to me and whispered something in my ear. A chill ran down my spine. I stood up and went inside. I brought her a glass of wine. Why would I disagree when she said, “I want to drink and drift in your arms”. But all through the way her words were hitting me, hitting me hard. “You are the man of the rising sun. I’m the one to set. Since I can’t forget you I’ll drink till death.” I was seeing what she was pointing to but it was real hard for me to believe. Did she have some feelings for me? Then why didn’t things open up earlier.

“Take it!”.
“Thank you. So how are things on about in kathmandu?”.
“Well they are going on fine. The duties are mild. I fear that I’ll have to leave for some rural areas”.
“That must be a good idea. You’ll have some real time outing. Isn’t it?”
The conversation started something like this but soon drifted to years back.
“You know what? I once wrote a letter but never dared to pass it to you. After all I’m a girl”.
I looked at her. She was looking at me and when I did she looked down at her glass which was now almost down to its base. It was a surprise for me but I felt like I’d lost something. I loved her then and we could have had real good times together.
“I liked you too.”
“Yeah! I knew that. But you never dared to speak it out. I was all but waiting. It was only when you left for kathmandu that I realized it’s gonna be never.”
“Well I tried to but……… I have no explanation. Whatever, do you remember that poster in our class that read –‘better late than never’”.
“Martina Navritilova. Wasn’t it?”
“Yep”. There was a silence for a while until finally she broke it.
“Do you mean it”.
I gave her a smile. “Only if you promise to show me the letter that you wrote.”
“Are you sure that I have saved it.” “I know you dear and I know where.” Well I had no idea however it felt like I was right and I was definitely on lead.


The phone rang just in time.
“Okey. 10 minutes” with this I gave a wink to my dad and took his key.

The road to Pame looked a bit different. I came to Pokhara only in long vacations and my hereabouts would remain around lakeside and other inner parts of the city. It had been quite a long time since I last trod this path. Fewa was smiling as ever and so was the tip of Machhapuchhre that could be seen in the rear-view mirror.

She was close to me and her touch made me feel that she was even closer.
“ This is like a dream come true.” , she started the conversation. I had no words to say. I couldn’t say that I felt the same too in fear of losing the dignity of being a man. The conversation drifted to other things.

“Well here is a nice cottage and they make raw bean coffee. Would you like to test it”. I asked her.
“You are on lead and its you to decide, the journey is yours and I’m in you”. Her reply was strong, definitely stronger then the bean coffee that we had to share. I parked the bike and anchored her to the seat. It was a overhanging roof that stood just above the lake. There were few boats on the lake, the sky was clear and everything looked perfect. She sat by my side, and this I confess, was too early to my expectations. One thing that was reigning my mind was the letter that she was supposed to bring. I took a clever path.

“I feel like we made it late. You should have given me the letter that you wrote. By the way did you bring it.” She gave me a smile. I opened her bag and there inside a small diary I could she a leaf of paper, tapered at ends. “This must be the letter”. She put her hands in her mouth as I drove the diary out and unfolded it. She had used a golden pen, the golden pen rather, for I could remember that pen. It was when we were ten graders that we bought the pen and used to write on special occasion. I remember borrowing it and using without lest knowing what it had been used for. I confess it was I who lost it.

“Dear Parag”.
I tried to read it loud but then she gave me a frawn that soon turned into a smile and she told me to read it by heart. The words really touched me.

“Dear Parag.

Well I don’t know whether I should be writing this letter or not but I feel I shouldn’t hide this. You have been the man of my dreams. I feel so right when I’m with you. I don’t care whether you love me or not but I love you and I want you to know that I love you. If you feel the same then please come to me and lighten my life.”
Ria

I’ll tell the truth. I had expected a longer letter and fancier words. The letter was far less then my expectation but it did touch me. I turned to her. She blushed to red, may be with shy or may be with fear. I gave her a mild kiss on her cheek. She turned to me and kissed me right on my lips. I didn’t deny. The context looked so accelerated and I was out.

At times I felt it wrong for the memory of Ava haunted me. “How could I be so unfaithful to Ava ?” but it didn’t seem that things were under my control. Something was pressing me hard, real hard and I was admist a big dilemma. On one side was Ava who had been with me for more than 2 years and on the other side was this gal with a letter that she wrote to me years back. Something inside me was pushing me to the latter. The choice seemed irrational but still something inside me was trying hard to justify it.

“Hang on. I’ll be back”. With this I stood up went to the bathroom and wrote an sms to ava
“ I don’t know how to say sorry but I found the love of my life. Hope you’ll understand. I’ll call you later”.


I came back kneeled down in front of Ria took her hand and said aloud
“Will you be kind enough to marry me.”

मलाई नलागेको रोग(भाग-२)

-रजित ओझा
भाग-१ बाट अघि


"अनि ?"
डक्टर अझै शायद पत्याउने नपत्याउने को दोसाँधमा थियो म कल्पनामा रम्ने लेखकलाई त पहिलो चोटी कल्पनाकि रचना बिपनामा आएर मलाई हकार्दा त्यो सपना हो कि बिपना सोच्न बिवश भएको थिएँ त्यो भौतिकताको कुवामा डुबेको भ्यागुतालाई के थाहा कल्पना का ताराहरु कति टिलपिल गरेर चम्कन्छन् भनेर ।
"तिमी दुखि छ्यौ जस्तो छ ।मैले बुझे जस्तै गरेर उसलाई त्यो रात सोधेको थिएँ ।"
म एकछिन चुप भएँ मेरो घाँटी अवरुद्द भए जस्तो भयो ।
"पानी पिउनुहुन्छ?"डक्टरले सान्त्वना जतायो म माथी ।मैले अहँ भन्दै टाउको हल्लाएँ ।
"उसले म तिर एक टक हेरेर फेरि खिस्स हाँसी ,मानौँ उ मात्र मलाई गिज्याउनलाई त्यहाँ आएकी थिई ,मेरो कलमको आत्मा झुटो हो भन्न आएकी थिई ,मैले पोतेका रङ्गहरु अँध्यारा छन् भन्न आएकी थिई ।"
"उसले केहि बोलिन त ?" डक्टर ले फेरि मलाई सोध्यो ।म भने आफ्ना आँशुहरु लुकाउन भित्तातिर फर्किएँ । किन देखाउँ म उसलाई आँशु ?उ भन्दा त बरु भित्ताले बुझ्ला मेरो आँशुको मोल उ त फगत उसले जानेका कुरा हरु म माथी प्रयोग गर्दैछ ,म मात्र प्रयोगशालाको एउटा स्पेसिमेन हुँ उस्को लागि ।मुसा ,भ्यागुतो वा फर्मालिनमा राखिएको अरु कुनै जिव जस्तै ।
"बोली किन बोल्दिनथी ? म सँग बोल्नलाई नै त होला रचना कल्पना बाट बिपनामा आएकी !"
"के भनी त ?"
"तिमीले आफुले आफुलाई कति चिनेका छौ?भनेर सोधी ।"
उसका हरेक प्रश्न प्रश्न फेरि घुम्न थाले जस्तो भयो मलाई त्यो क्लिनिक भरि ,चिनेको छु मैले आँफैलाई नचिन्ने प्रश्न आउँछ भनेर मेरो बोलिमा द्रिढता नभएपनि मैले जोरले भनेर द्रिढता ल्याउने प्रयास गरेको थिएँ त्यो रात!
"गलत सरासर गलत !तिमीले न आफुलाई चिन्यौ न मलाई चिन्यौ मात्र नाटक गर्यौ ,के सोच्छौ तिमी ?तिमीले बनाएकी पुतलि हुँ म ?अनि तिम्रो कलम मलाई नचाउने धागो ? उ आवेशमाँ आई ।"
डक्टरको नजरमाँ पनि चिन्ता का रेखा हरु कोरिए ,मानौँ रचना जस्तै हालको म जस्तै उ पनि पराजित छ हरेक बिजयी एक चोटी पराजित हुनै पर्छ मैले डक्टर माथी बिजयको ध्वज गाडेँ होला ,रचनाले म माथी ,र उसमाथी अरु कसैले ।संसार बिजय पराजयको ब्रित्त हो ,किनकी प्रिथ्वी गोलो छ ।
"मैले तिमी माथी के अन्याय गरेँ मैले यहि सोधेको थिएँ ।"यस्पाली भने मैले डक्टर को आँखा तिर हेरेँ ,उ मेरो पिडामा डुब्दै थियो ।
"तिमी को हौ म माथी न्याय अन्याय गर्ने ।तिमीले वास्तविक म लाई लुकाएर एउटा काल्पनिक म बनाइदिएका छौ ।तिमी त मात्र अफवा को ब्यापारि हौ ,मेरा झुट हरु बन्दगि राखेर खान पल्केका दलाल हौ। उ मलाई आरोप लाउँदै गई ।"
"किन के लेख्नु भएको थियो र रचना को बारेमा ?"
डक्टर थोरै भित्र छिर्न खोज्यो ।
"रचना मेरी नायिका थिई ,जो कहिल्यै नायककी भइन उस्को महत्वाकांछ्याले ,त्यो रात पनि त मैले उसमा मात्र अभिमान देखेँ ।"
"हो ,उ अभिमानी नै हो ।"डक्टरले सहमति जनायो ।
"के म ओछ्यान माँ लोग्ने को तन्ना नहुनु मेरो सतित्वको अपहेलना हुन्छ ,तिमी सबै लोग्नेमान्छे जस्तै सङ्किर्ण छौ ,उसका आरोपहरु बड्दै गए ,डङ्गुर भए ,म उसका आरोपहरुमा पुरिएँ झै लाग्यो म निसासिए झै भयो ।चुप लाग ,मैले तिमीलाई बेचेको छुइन भगवान को लागि चुप लाग ,मैले गिडगिडाएँ ।"
डक्टरको एकाग्रता हेर्न लायक थियो ,म चुप लागेर एकै छिन उसको एकाग्रता भङ्ग गर्ने प्रयास गरेँ ।आफ्नो पसिना पुछेँ रुमाल निकालेर ।
"भन्नुहोस न ! अनि के भयो ?"
"तिमी काँतर हौ ,सत्यको सामना गर्न नसक्ने काँतर ।उसको अर्को आरोप थियो मलाई ।"
"म काँतर होइन भनेर मैले उसको अगाडि प्रमाणित गर्ने कुनै प्रमाण फेला पार्न सकिन ।"
म थोरै सेलाएँ ,अनि फेरि शुरु भएँ ।
"बिस्तारै मलाई उ भित्रको कुरुपताको ग्यान भयो ,उ साचै अभिमानी हो ,नत्र विश्व मा उस्को पहिचान के त म नभए ,दुस्साहसि हो नत्र कसरि साहस गरि किताब बाट ब्युतिएर यत्रो हुँकार गर्ने ,मैले उसलाई रोक्नै पर्छ नत्र मेरो पराजयको खबर भोलि टोल टोलमाँ फैलिनेछ ।
"के गर्नु भयो त ?"
"मैले रचनाको हत्या गरेँ ,खाट छेउमाँ फलामको डण्डि थियो मैले जोरले उसको टाउको मा हाने ,अनि मात्र उ चुप भई !"
डक्टर अचानक कुर्सिबाट जुरुक्क उठ्यो ।शायद यो उस्ले सोचेको अन्त्य थिएन !

मलाई नलागेको रोग

-रजित ओझा
"पहिला वहाँ सँग कुरा गर्छु अनि मात्र तपाईँहरुसँग ,प्लिज एक छिन बाहिर निस्किदिनुस ल "
सेतो कपडा लाएको फुच्चेले म माथी हक जताउँदै भन्यो मैले उ सँग कुरा गर्नै पर्छ जस्तो गरेर ।साइक्याट्रिष्ट भन्छन् क्यार त्यो फुच्चेलाई ,आफ्नो दिमाग पाक्न भ्याएको छैन अरुको दिमाग जाँचेको ढोङ्ग गर्ने ढोङ्गि हो त्यो ! मेरो इच्छा के थियो कसैले सोधेनन् ,मानौँ म त्यहाँ उपस्थित भएर पनि अनुपस्थित छु ।शंका लाग्यो के म अद्रिश्य छु ?छैवैको ऐना हेरेँ त्यहाँ म देखिइरहेको थिएँ ,मेरो भुँडि ले त्यो कुर्सि थिचि नै रहेको थियो ,मेरो शर्टमाँ लागेको आलो मसि नसुकेको समेत ऐनाले देखाइरहेको थियो ,थोरै ढुक्क भयो ।
"पहिला परिचय गरौँ है ,म डक्टर अशोक ।"उस्को सौहाद्रता दङ्ग गनायो मलाई ,औपचारिकता सँधै हिलो जस्तै गनाउँछ मलाई ।के सौहाद्र छ र उ?मात्र बेच्छ सौहाद्रता भएको ढोङ्ग हरेक सँग ! नभए के म सँग मुस्कुराउनु जरुरि छ र उस्ले ?चिनजान नै नभएको ठाउँमा मुस्कान को के अर्थ ?
"म राहुल ,राहुल शर्मा "मैले शिष्टता निभाएँ ।
"तँपाईको नाम मैले प्रेस्क्रिप्सन मैँ पढीसकेको थिएँ ।"उ हास्यो एउटा आडम्बरि हाँसो ।उस्ले गरेको परिचय मात्र उ डक्टर हो भनेर चिनाउनलाई रहेछ ।
"तपाईँ बिमारि हो जस्तो लाग्छ आफुलाई ?"
"मैले नै भनिदिए तँपाईले पत्ता लाउने चाहिँ के नि ?"यस्पाली मैले पनि ठाडो जवाफ फर्काएँ।
"तै पनि ।"उ लाचार भयो अनि म बिजयी ,उसको खोक्रो आडम्बरको खोल त्यहिँ टेबल छैवैमा पछारिए झैँ लाग्यो ।अनि लाग्यो कोहि मलाई अबिर लिएर त्यो ढोका बाहिर लगाउनलाई तैयार बसिरहेछन् म मुन्टो थोरै मात्र निहुर्याउने छु अनि धेरै मालाहरु मेरो गला मा हुनेछन् ।अघिको ऐनामाँ आफ्नो मुख हेरेँ म गजक्क थिएँ ।
"लाग्दैन ,धेरै पहिले तँपाइ जस्तै फुच्चे ले मलाई डायबिटिज छ भनेको थियो ।"बिजयध्वज गाडेपछि म सामान्य भएँ ।
"अनि मानसिक रुपमाँ नि?"
मैले उस्का आँखाहरु हेरेँ चश्मा भीत्रका साना साना आँखा ,मेरा शब्द शब्द माँ चम्किन्थे ।बल्ल मैले उपस्थिति जनाएछु झैँ लाग्यो ।
"तँपाईले मलाई पागल भन्न खोज्नु भएको ?"म जङ्गिएँ ।
"मैले मात्र तँपाईको राय जान्न खोजेको ! अरुले त्यस्तो भन्छन् तर मलाई त्यस्तो लाग्दैन । "
उ पछि हट्यो ,धेरै अघि देखी उ घुम्ने कुर्सिमाँ अघिपछि अघिपछि गर्दै थियो लाग्थ्यो उ र कुर्सि एकै भएर पनि एक आपसमाँ प्रतिस्पर्धा गर्दैछन् ।तल घुम्ने चक्का हरु निरस स्वरले कुईँकुईँ गर्दै दुवैको युद्द मा सरिक भइरहेछन् ।
म थोरै मुस्कुराएँ ।
"म मौका दिनेछु तँपाइलाई मलाई चिन्ने ।एउटा मलाई घटेको घटना सुनाउँछु ,जस्लाई कसैले पत्याएनन् मेरो पागलपनको संग्या दिए र त्यो घटना को विवरण मैले जो कोहिलाई पनि सुनाएँ उस्ले मलाई पागलनै भन्यो ।तै पनि म तँपाईलाई सुनाउँछु ,सुन्नुहुन्छ?"
उसले गहिरएर स्विकारोक्ति मात्र टाउको हल्लाएर गर्यो ।
"त्यो रात म फेरि नयाँ पात्र बिउँझाउने सोचमाँ कलम र कागत लिएर टेबल ल्याम्प अघि बसेँ ।"
"तँपाई लेख्नु पनि हुन्छ?"
"म लेख्दिन ,म जिउँछु म मसि बनेर तप तप चुहिएर क्यान्भास पोत्छु ।लेख्नै मात्र त जस्ले पनि लेख्छन् ।"
"सरि ! भन्नुहोस न अड्किनु किन भयो ?"
"मेरो ढोका ढकढकियो त्यति नै खेर !"
"को थियो ?"
"त्यतिखेर सम्म त मैले नै चिनेको थिइन तँपाईलाई म कसरि चिनाउँ ?तँपाईँ मेरो क्रम भङ्ग नगरिदिनुस् ।"
"हुन्छ ।"उस्ले ग्यानि बच्चाले झैँ मैले भनेको मान्ने प्रतिबद्दता जनायो ।
"मेरो ढोका अघिको आक्रिति केटीको हो भन्ने सम्म पत्ता लाएँ मैले त्यतिखेर ,त्यो रात गजबको झरि परिरहेको थियो ,निस्पट्टतामा उ खडा थिइ अग्यात उ ! हावा उस्को कपाल लाई यताबाट उता उता बाट यता दिशा दिइरहेका थिए जस्ले गर्दा उस्को अनुहार देखीएको थिएन ।"
"त्यसै त रातको अँध्यारो कसरि देख्नु हुन्थ्यो त?"डक्टरले मेरो गल्ति सपार्न खोज्यो ,यो पेशा नै त्यस्तै हो सबै आफै जान्ने हुँ भन्ने सोच्छन् ।
"झरि मा परेको चट्याङ्ग को निमेशमाँ मैले उस्लाई खुट्याउन खोजेको तर सकिन ।तर उ किन किन परिचित झै लाग्यो ।"
"अनि?"डक्टरमाँ कौतुहलता देखियो ।
"भित्र बोलाउनुहुन्न ? उस्ले मलाई सोधी ।"म एक छिन चुप भएँ
"अनि तँपाईले के भन्नुभयो?"
"के भन्ने ?मैले तँपाईलाई चिन्न सकिन भने नि !"
"मेरो सोचको बारेमाँ ,मेरो बनावटको बारेमाँ मैले गुजारेका रातका बारेमाँ लेख्ने तँपाईले मलाईनै चिन्न सक्नु भएन भन्दै उ म तिर खिस्सि गर्दै हाँसि ।"म निराश भएँ ।
डक्टर कुर्सिबाट उठ्यो अनियन्त्रित भए झै अनि भित्ता नियाल्दै भन्यो
"त्यतिखेर त चिन्नु भयो होला पक्कै पनि ।"
"चिनेँ उ त मेरो सन्तुष्टी रैछ ,मेरा कथाहरुकी आत्मा रहिछ ,जस्लाई मैले जन्म दिएँ भनेर गर्व गर्थेँ उ त्यो रहिछ ,मेरै कथाकि पात्र रहिछ ,रचना यहि नाममाँ मैले उस्को कथा जन्माएको थिएँ उ असन्तुष्ट भएकी रहिछ जुन ढङ्गले मैले उस्लाई प्रस्तुत गरेँ त्यसमाँ ।"
"मतलब तँपाइले आफुले लेखेको पात्र भेट्टाउनुभयो ।"डक्टरले थचक्क उहि पुरानो कुर्सिमाँ बस्दै अनिश्चित भावमा सोध्यो ।
"हो मैले आफैले लेखेको पात्र त्यो रात साछ्यात्कार गरेँ तँपाई पत्याउनुहोस् नपत्याउनुहोस् मैले आफैले लेखेको पात्र त्यो रात साछ्यात्कार गरेँ"मैले द्रिढ भएर जवाफ फर्काएँ ।
क्रमश:

ग्लोब

-रजित ओझा
बजारका हल्लाहरु मेरो प्राथमिकतामा पर्दैनन् ।कुनै पनि हल्ला लाई पनि मैले अपवाद बनाउनु पनि जरुरि ठानिन ।मलाई लाग्थ्यो हिजो रातीको शित बर्साउने चन्द्रमा उस्तै छ ,आज उदाउने सुर्य उस्तै छ कसरि फरक पर्न सक्छ यो संसारमाँ ?मान्छेको परिवर्तन बिलाउँछ संसार परिवर्तन हुने समयको अघी । चिया खाने समयमाँ आजको पत्रिका हेरेँ , लाग्यो एक बर्ष अघि देखि पत्रिका दोकान मलाई एउटै पत्रिका बेचिरहेछ । मात्र पत्रिकाका खबर हरु कर्टफोर्ड भएका छन् । पहिलो प्रिष्ठको लाई भोली दोस्रो प्रिष्ठ दिइनेछ ,दोस्रो प्रिष्ठको लाई पहिलो प्रिष्ठमा तानिनेछ ।
।उड्दै आएको खबर थियो बजार मा एउटा भविष्यका सामानहरु बिक्रि हुने डिपार्टमेन्टल स्टोर खुल्यो अरे।यो खबर भने नयाँ थियो ! के यो खबर साँचो होला त ?मैले मनमनै सोचेँ ,समय अब कारागार बाट मुक्त भएकै हो त ?अचम्म पनि लाग्यो ।
"१०० बर्ष पछिका सामानहरु प्रदर्शनि तथा बिक्रिमाँ " शायद यस्तै शिर्षक थियो त्यसको ।मेरो मन यो हल्ला प्रति बदलिए झैँ लाग्यो। मैले आज त्यहाँ गएर के रहेछ नियाल्ने निर्णय गरेँ अनि तल लेखीएको ठेगाना नोट गरेँ ।
डिपार्टमेन्टल स्टोर भित्र छिर्ने बित्तिकै पाषाण युग बाट अचानक त्यहाँ प्रकट भएर पुगे झैँ लाग्यो मलाई । अस्तित्व भएको म अघि आहिले सम्म अस्तित्वमैँ नआएका सामानहरुको सत्तासिनता ! लाग्यो मैले यो संसार बुझेकै रहेनछु ,केहि संसार चिनेकै रहेनछु यो मात्र भविष्य हेर्छ भुतकाल तिर त जहिल्यै यस्को पिठ्युँ हुन्छ । त्यहाँका सामनहरु सँगको पुर्ण रुपमाँ अनभीग्यता ले मलाई त्यहाँ उकुसमुकुस बनायो ,
"के म सय बर्ष पछिका कुनै पनि सामान हरु प्रयोग गर्न असमर्थ छु त ?" म सोच्न बाध्य भएँ ।जति जति म अघि बढ्दै गएँ त्यति त्यति मेरो त्यो सोच पक्का भयो ।

कुनामाँ राखिएको ग्लोबले अन्तत मेरो मन हलुका भयो ,हुन त त्यो कुना मा थियो तर पनि लाग्यो केहि त यो दोकानमाँ मैले चिनजानको भेट्टाएको छु ,केहि त छ जस्लाई मैले भुतकालबाट बोकेर ल्याएको छु ,केहि त छ जस्ले हाम्रो अस्तित्वको प्रिनिधित्व गरिरहेछ । स्कुलको साथी बर्षौँ पछि भेट भएर हात मिलाउन अग्रसर भएर बसे झैँ लाग्यो ।सय बर्ष पछि पनि ठुलाबडाको टेबलमाँ ग्लोब राखीन्छ होला मैले आफ्नो यथास्थितिवादि सोच डोर्याएँ ।हुन त ठुलाबडाको टेबलमा अहिले नै पनि ग्लोब किन हुन्छ मैले बुझ्न नसकेको बिषय थियो ,शायद बिश्व बुझेको छु भनेर देखाउन ,शायद बिश्व कोनजिक हुन वा अरु नै केहि ! नजिकै गएँ अनि स्पर्श गरेँ त्यो ग्लोबनै हो वा होइन पत्ता लाउनलाई त्यो ग्लोब नै थियो ।मलाई त्यो स्पर्श मिठो लाग्यो , अरु सामान प्रतिको लालसा हराउँदै गयो ।मलाई त्यो ग्लोब आफ्नो लाग्यो अनि मैले त्यो दोकानको मात्र ग्लोब सँग मित्रता गरेँ ।धेरै बेर खेलाएँ घुमाइराखेँ ।
अनायसै घुमिरहेको ग्लोब मैले टक्क रोकेँ ,एक छिन नियाँले निधार मा चिटचिट पसिना आयो अनि त्यो दोकान को शुन्यता चिर्दै आवेशमाँ कराएँ
"यो ग्लोबमाँ नेपाल खोई ?मेरो देश हराएको छ यस्मा ,यस्मा मेरो देश खोई ?????????"

बुढाबाको लठ्ठी

बुढाबा सँधै बरण्डामा बसेर भागवत गिता पढ्थे । घामका किरणमा बुढाबा पहेँला देखीन्थे ।सेतो जिउमा नुहाईसकेपछि पानीका थोपाहरु टलक्क टल्किन्थे । घर अघि तुल्सिको मोठ थियो बिहान पानी चढाउँथे आधा नाङ्गो जिउ भएर ,जनै मात्रै हुन्थ्यो माथि तल चाहिँ सेतो धोति ।
"यो बुढो उमेरमा कति धर्म गर्नु परेको हजुरलाई ,रुघा लाग्यो ज्वरो आयो स्यहार्न भगवान आउँदैनन् मैले गर्नुपर्छ ।सँधै ननुहाए पनि त हुन्छ नि ।"बुहारि झोक्किन्थीन धेरै जसो
"बुढीलाई त नटेर्ने म पहिले। तँ फिस्टि बुहारी"बुढाबा मनमनै सोच्थे ।
हुन त बुढी आमै खसेको धेरै पहिले तर सम्झीन्थे बुढाबा कहिलेकाहिँ बुढीआमैलाई ।गाउँघरका बुढापाका भेला हुँदा भन्थे
"मेरी मुखीनी को बुलाकि चार तोलाको थियो ।अहिलेको कुरा गर्ने हो भने त एकलाख रुपियाँ नाकमाँ झुण्ड्याएर हिँड्थी मेरी मुखिनी । महि पार्दा हल्लिदाँ नाक कति सारो राम्रो देखीने बुलाकी सहितको । उसले मथेको घिउ त झर्के कचौराको भरि एकै छाकमाँ सिध्याउँथे म !"
त्यो उमेरमाँ पनि बुढाबा ठमठम हिन्थे । बा को घरबाट बुढापाका भेला भएर गफ गर्ने ठाउँ लक्का जवानलाई हिँडेर पुग्न पन्ध्र मिनट लाग्ला बरु तर बुढाबा दश मिनटमैँ पुग्थे ।गाउँका मान्छेहरु भन्थे "यमराजले बुढाबालाई लिनलाई दुत नपठाएको होईन रे ,बुढाबा छिटो हिँड्ने भएर तिनीहरुले भेट्टाउन सकेनन अरे ।"
हरिक्रिष्णले "गाई किन्नु छ बुढाबा तँपाईँ त दुध खाँदा खाँदै पाको हुनु भएको मान्छे ,चन्द्रेको मा भएको गाई हेर्न जौँ न "भनेर लिएर जाने बिचार गर्दै भन्यो एक दिन ।
बुढाबाले हाँस्दै भनेका थिए"म बुढोलाई के दुख दिन्छस् ,गाई नै त किन्ने हो नि मन नपरे नकिन ,किनेर मन नपरे बेचिदे,गाई नै ल्याउने हो ,बुहारि भए पो शिल स्वभावकि भनेर हेर्न गइदिनु ।"तर हरिक्रिष्णे मानेन ,बुढाबा जानै पर्ने भयो । एक घण्टाको ओरालो बुढाबा पछि पछि आए ,हरिक्रिष्णे अघि अघि गाई घच्याउँदै हिड्यो ।
घर फर्किने बेलामा बुढाबाको पाँसुला फर्के जस्तो भयो ,बुहारिलाई घर फर्केर तेल लगाई माँगे ।
"बुढो भयो जिउ ,हेरचार गर्नु छैन त्यो दुई दुई घण्टाको बाटो किन हिँड्नु परेको होला"बुहारि फतफताउँदै तेल लगाईदिन थाली ।
"तँ सारै गाली गर्छेस हौ बुहारि बुढो मान्छेलाई ।"बुढाबाले दुखेसो पोखे ।खुट्टा सारै दुखेर मात्रै सुस्तरि बोले बुढाबाले नत्र बुहारिलाई नै टेर्ने खालका मान्छे थिएनन् बुढाबा ।
"मायाले नि बा ,पिरले ।केटाकेटि जस्तै पछि पछि लाग्ने कुरा आएन ।अलि अलि त तँपाई ले पनि सोच्नु पर्यो नि ।"तेल को कचौरा छेउमा राखीदिएर ,बत्ति निभाउँदै बुहारिले भनी ।
त्यो राति बुढाबा उठ्न सकेनन पिसाव फेर्न जानलाई पनि । छोराहरु आएर ट्वाईलेट सम्म पुर्याईदिए । त्यो दिन देखी बुढाबाको हिँडडुल कम भयो । एक दिन कान्छो छोरोले लठ्ठि लिएर आयो बुढाबालाई हिँडडुल गर्न सजिलो होस भनेर हात ले समाउने बिट छड्के भएको , बिट चाँदि जस्तो तर फलामको पाताले बेरेको थीयो लठ्ठी भरि डन्डिफोर जस्ता थोप्ला थोप्ला थिए अनि चिल्लो थियो लठ्ठी ।
तर बुढाबा लठ्ठी देख्ने बित्तिकै झोक्किए ।
"अहिले सम्म लठ्ठि बेगर नै हिँडेको म अब मर्ने बेलामा किन लठ्ठी बोक्छु ,फ्याँकिदे त्यसलाई ,अहिल्यै जलाउनलाई दाउरा जम्मा गर्न थालिस् कि क्या हो कान्छा ?"
कान्छो छोरो निशब्द भयो बुढाबा झोक्किएपछि ।उसले बुढाबा सुत्ने कोठाकै कुनामा लठ्ठी थन्क्यायो ।
दारी छोराले काटिदिन्थे बुढाबाको बुढाबा थलिएपछि ,हफ्तामा एक पटक । गाला चाउरि परेका थीए बुढाबाको आईरन लगाईदिउँ जस्तो त्यस्ले दारि काट्नलाई सारै अफ्ठ्यारो धुले बाटोमा गाडि गुडाएजस्तो कहिले यता ढल्केको छ कहिले उता ,फेरि बुढो शरिर ब्लेडले काट्यो भने त रगत नरोकियेला भन्ने पिर अनि आँखा चश्माको बाहिरबाट चश्माको पावरले फर्सि जत्रै देखिन्थ्यो ।घाँटीमैँ झुण्डीराखोस भनेर तुना पनि लाईदिएको थियो चश्मामा ।कोठामै खानलाई अफ्ठ्यारो मान्थे बुढाबा चुलो उठाउनु हुन्न भन्थे । बिस्तारै बिस्तारै बुढाबाको खान्कि घट्यो ।एकरात बुढाबाले मुखीनीलाई सपनिमा देखे ।भोलिपल्टनै बुढाबाले छोरोलाई बोलाए र भने
"अब म बाँच्दिन जस्तो छ धेरै केटा ।तेरी आमा सपनामाँ आएर बोलाउन थाली । "
छोरोले रुन्चे मुख लायो अनि मनमनै सोच्यो बुढो शरिर कति चाँडो ढल्दो रहेछ ,अस्ति सम्म ठमठम हिँड्ने बा आज ओछ्यान मा थलीएर यस्ता कुरा गर्छन् ।
बुढाबा थलिएको कुरो गाउँ भरि फैलियो ।गाउँ भरिका बुढापाका को ओइरो लाग्यो घरमा थोरै बेर फेरि पुराना कुरा गरेर मन बहलाए बुढाबाले । घरभरि त्यो दिन जु्त्ता र लठ्ठिका थुप्रा थीए ।बुढाबाले लठ्ठि हरु सबै हेरे । अस्ति कान्छोले ल्याएको लठ्ठि कस्तो रहेछ फेरि हेर्न मन लाग्यो बुढाबालाई ।त्यो दिन अरु दिनको तुलनामाँ खाना पनि धेरै रुच्यो बुढाबालाई ।खाना खाने बित्तिकै बुढाबाले कान्छालाई लिन पठाए ।
" अस्ति तैले ल्याएको दाउरो यहिँ राखीस कि फ्याकिदिइस कान्छा?"बुढाबाले सुस्तरि सोधे ।
कान्छोले कुनाबाट झीकेर बुढाबालाई डराई डराई लठ्ठि देखायो ।बुढाबाले धित मरुन्जेल लठ्ठि हेरे लठ्ठी आफ्नो जस्तो लाग्यो अनि अरु बुढाहरुको भन्दा राम्रो रहेछ जस्तो पनि लाग्यो बिस्तारै लठ्ठि समाए ।सजिलो कसरि समात्दा हुन्छ हेरे अनि ओछ्यानको छेवैमा थन्क्याए ।
भोलिपल्ट बिहान बुढाले अरु दिन भन्दा छिट्टै चिया पकाउन बुहारिलाई भने ।चिया खाईसकेपछि गिलास लिन जाँदा बुढाबा ओछ्यानमाँ थिएनन् लठ्ठि पनि थिएन ।बुहारि हत्तपत्त बाहिर निस्कि ।बुढाबा लठ्ठि टेकेर कहिले घाम उदाउला भनेर पुर्वतिर हेर्दै थिए ।

यो कथा यति नै ।

यो कथाको अन्त्य छैन

रजित ओझा

"यो टेलेकमको शेयर १०० को हामी कर्मचारिले ९० मा पाइराखेका छौँ अनि साधारण जनताले ६०० मा त्यो पनि लिलाम बढाबढमाँ भनेको मिनिमम १५ गुणा फाइदा ,बुझ्यौ?"
मेरो ऊत्साहको कुनै प्रतिक्रिया नआएपछि मैले आफ्नो रिमोट भएको हात पन्छाएर मेरो छातिमा ढेस लागेर पल्टिएकि सुधालाई हेरेँ ,निदाइसकेकि रहिछ । मेरो छातिमा पुर्ण रुप मा सुरक्छ्या पाएर निदाएको आरामको निन्द्रा निदाउँदा सन्तुष्ट देखिन्छे उ ,हुन त उ गलेकी पनि हो दिउँसोको सिफ्ट थियो आज उस्को हस्पिटलमाँ , बिरामी हेरेर थकित भएर खाना पकाएर ,ख्वाएर बुढाको छातिमाँ पल्टिन्छे बिचरी !म भने यति गुणा र उति गुणा भनेर हिसाबमात्र सुनाउँछु मानौँ म उस्को बुढो नभएर फगत एक क्यालकुलेटर हुँ ,गुणा ,जोड र घटाउ भएको ।मलाई त्यतिखेर भने आफु सित हाँस उठ्यो ।

"साँचि हिजो त्यो शेयर को हिसाब के के भन्दै हुनुहुन्थ्यो नि?"बिहान उठ्ने बित्तिकै सुधाले मेरो हिजोको कुरामा ईन्ट्रेस्ट देखाउन खोजे झै गरि !कुनै कुनै प्रश्न प्रश्न त हुन्छ हुन्छ अरु प्रश्नको उत्तर पनि हुन्छ ।यो प्रश्न प्रश्न त थियो थियो म तिम्रा हरेक कुरालाई अँगाल्छु भन्ने स्पष्टीकरण पनि थियो । मलाई उस्को यहि बानि सबै भन्दा प्यारो लाग्छ उस्ले तिमी मेरो आफ्नो हौ भन्ने कुरा प्रश्नहरुमा समेत जताईरहेकि हुन्छे ।मैले उस्लाई हिजोकै कुरा बेलिबिस्तार लगाएँ ।तरकारि काट्दै गरेकी उ मेरो मुख चुप नहुन्जेल मेरो मुखमा टुलुटुलु हेरीरहि।

"हेर्नु त यो काउलिको किरा ,किरा भएको काउलिलाई पनि यति महँगो लिएछ मोरोले!!!!!!!!!" मेरो कुरा भुईँमा फुत्किन नपाइ यो काउलि ,किरा अनि काउलिको दाम को कुराले म स्पष्ट भएँ उसले आज पनि कुरा बुझिनछ ।सुधा साँच्चै अचम्मकी छे ,मेरो शेयरको कुरा लाख ,दश लाखमाँ गईराखेको छ ,अब उ भने काउलिमा गएको दुई रुपियाँ मा चिन्तित छे ,खोई मेरी मात्रै हो कि अरुका पनि बुढि हरु यस्तै हुन्छन् ,उ त झन पढेलेखेकी भन्यो ,दुई दिन ग्यास धेर चल्दा खुशि हुन्छे , तरकारी मा एक रुपैयाँ घट्दा खुशी हुन्छे ।मैले कपाल मिलाउँदै तरकारि काट्दै गरेकी मेरी सुधालाई धित मरुन्जेल हेरे हेरिरहेँ ।
"के हेर्नुभएको नि फेरि?"
"काउलिको किरा !"
"मेरो अनुहार मा छ त?उ त्यहाँ हेर्नुस त भुईँमा त्यहाँ पो छ त ।"
म पनि हाँसे अनि सुधाको मुस्कानको त कुरै नगरुम् त्यो त डेरा बनाएर बसेको छ बर्षौँ देखी !त्यहि भएर त उ काली नै भए पनि बत्ति झै बल्छे ।
..................................................................................................................................................................................................................................................................................................................................................................................................................................................


टेलकमको शेयर बजारमाँ पुरै बिक्रि भएनछ ,मलाई एकछिन सम्म भुङ्ग्रे रिस उठीरह्यो मान्छेलाई डुबिसकेको बैङ्कको शेयर दुईदुई हजार हालेर किन्न हुन्छ तर डबल मुनाफा मा गएको शेयर छ सय , जाबो छ सयमा किन्न पनि अफ्ठ्यारो भयो ,किन मैले पत्ता लाउन सकिन । हुन त म टेलेकमको कर्मचारि भएकोले पनि अलि बायस्ड भएको हुनसक्छु तर सत्य त आखिर त्यहि नै हो!
आज अफिसमाँ त्यति काम गर्न मन लागेन ,के फोन गरेर सुधालाई यो कुरा सुनाउँ?के बुझ्छे र उ शेयरबजारको चक्कर?न पहिले बुझेकी थिइ न अहिले बुझ्छे,चुपचाप सुनीदिन्छे त्यत्ति हो ।जे भए पनि मैले सुनाउने उस्लाई नै हो उकुसमुकुस भए पछि क्यारे!टेबलमाँ राखीएका फायलहरु पल्टाउन खोजेँ मात्र ९०,१०० र ६०० घुमिरह्यो दिमाग भरि ,आखिर माँ सबै फायलहरुलाई भोलि थाँति राखी बाइक लिएर घरतिर हुईँकिएँ ।

..............................................................................................................................................................................................................................................................................................................................................................................................................................................

"शेयर पुरै बिक्रि भएनछ नि ,टेलकम को !"घर पुग्ने बित्तिकै मैले सुधालाई यो कुरा सुनाएँ ।
"साधारण मान्छेको लागि त अचाक्लि नै बायस्ड भएर बनाएको थियो अरे नि त रुल्सहरु होईन ?"
सुधाले कता कता बाट कुरा सुनी जस्तो छ ।
"कस्ले भन्यो र तिमीलाई ?"
"अफिसमाँ यस्तै कुरा भइराखेको थियो ।मैले पनि एकछिन सुनेकी थिएँ"
"सब वाहियात हो बुझ्यौ?तिम्रा अफिसका त मान्छे नै काम नलाग्ने छन् ,तिनीहरुलाई कर्मचारिलाई दिइने सुविधा के हो के थाहा?"
"टेलकम चलेको पनि त हामी जस्ताले फोन चलाइदिएर त हो नि ,फेरि अर्को कम्पिटेटर मार्केटमाँ आयो भने टेलकम डुब्न के बेर ?"
शायद यी सबै शब्दहरु पनि उसको अफिसको त्यहि गफको हिस्सा थिए।नत्र उ शेयरको यति धेरै कुरा गर्दिनथी ।नराम्रो कुरा को लत चाँडो लाग्छ ,नराम्रो गफ धेरै बुझिन्छ हो जस्तो छ ।
"यो पनि अफिसमैँ सुनेकि त हौलि नि ?"
सुधा यसपाली भने चुप लागी शायद मेरो तातेको अनुहार उस्ले देखि ,शायद मेरो तनाव बढाउन चाहिन वा अरु नै केहि !
...................................................................................................................................................................................................................................................................................................
"सुन्नुहोस न , पेट्रोल को लाईन बस्नुभो?"सुधाले खाना खाएर हात पुछ्दै मलाई सोधेकि थिई ।
"कहाँ ,अफिसबाट कसरि भ्याउने ?"मेरो बोलीमाँ अघीको तनाव यथावत थियो ।
"हाम्रो अफिसमाँ कोटामा मागेका रहेछन ,मैले पनि मेरो स्कुटरलाई भनेर माँगेकी छु ,तँपाईलाई चाहिन्छ भने!"
"पर्दैन । चाहिएको छैन तिम्रो अफिसले देको ,तिम्रो अफिसको कुरै नगर ।"म झर्किएँ ,दिउँसो देखिको सुधाको अफिस र अफिसका प्रतिको घ्रिणा बाहिर निस्कियो ।तर उसको लागि यो अचानक भए जस्तो थियो ,उ केहि बोलिन मात्र मेरो अनुहार हेरीरही एकछिन सम्म अनि किचन मिलाउन तिर लागी ।टाउको दुखे जस्तो भएको थियो मलाई पनि म ओछ्यान मा पल्टिहालेँ त्यो दिन यता उता नगरी,एक छिन पछि सुधा पनि घुस्रदैँ थिई तर हामी एक अर्का तिर पिठ्युँ फर्काएर सुत्यौँ त्यो दिन ।

भोलिपल्ट बिहान

चिया खान नपाएपछि मैले आङ तान्दै घडि हेरेँ ,सात बजिसकेछ ,आज त बिहिबार पो त !सुधाको मर्निङ्ग सिफ्ट भएको दिन ।सँधै त बिहिबार पनि चिया सम्म खुवाएर मात्र जान्थी आज रिसाईजस्तो छ मेरी बुढी हिजोको कुराले मैले मनमनै सोचेँ ,त्यति चाँडै रिसाउँदिन थी आज रिसाइ ।हुन त मैले नै हो नि हिजो धेरै गरेको, उसले मलाई पेट्रोल दिनु भनेको मलाई सघाउन खोजेको त हो नि ,त्यसमाँ पनि म झर्किदिएँ मेरो यहि बानि नराम्रो छ ,चाँडै रिसाउँछु ।तर उसले पनि रिस उठ्ने कुरा त गरेकी नै हो ,मेरो अफिसको बारेमाँ नचाहिने कुरा चाहिँ गरेकै हो ,पछि पेट्रोलको कुराले मलाई फकाउन मात्र खोजेकि हो ,तर मैले शायद त्यतिखेर चाहिँ फकिनु पर्थ्यो होला अलि बढि भाउ खोजे जस्तो छ मैले अनि रिसाई सुधा ,आ जे पर्ला पर्ला भरे नै कुरा गरुम्ला माफि नै माग्नु परे पनि मागौँला , मैले आफ्नो चित्त बुझाएँ ।आज पुल्चोक अगाडि नान खाएरै टार्नुपर्ला मनमनैँ सोचेँ ।

पुतलिसडकमाँ मेरो मोबायल भाइब्रेट गर्यो ,अब यो नो पार्किङ्ग मा बाइक कता तेर्स्याएर गफ गर्ने होला!मैले जे होस कललाई ध्यान दिइन , अफिस पुगेर हेर्छु त सुधाको मोबायल बाट पो फोन छ ,रिस ठण्डा भएर फोन गरेकी होली मैले फेरी तताईदिएँ ।फोन गरौँ कि !मनमनै सोचेँ तर अफिसको फोन बाट फोन गर्ने आँट आएन ,केहि कथम रिसाइ भने उता पनि सबैले थाहा पाउँछन् यता पनि ,सानो कुराको पनि ठुलो हल्ला हुन्छ भरे घरमा नै कुरा मिलाउनु पर्ला भन्ने सोच्दै म थ्याच्च कुर्सिमाँ बसेँ अनि एक गिलास पानी मगाएर पिएँ ।

हिजोका फायलहरुको चाङ्ग त थियो थियो आज अरु दुई तिनवटा थपिएछन मैले नियालेर हेरेँ ,कुनै नेपाली कागजका ,कुनै राता ,कुनै टिप्पणी , कुनै गोप्य लेखीएका फायल फायल देखेर बिरक्त लागेर आयो ।जीवन यहि फायलमैँ बित्ने भयो मनमनैँ सोचेँ ,आज त साइन गरेर मात्र पनि हात गल्ला जति थिए कागजपत्र हरु !देखेर मन गल्यो अब लेखेर हात गल्ला नि त ! एक छिनमैँ गाली पनि खाईहालेँ दुई चार ठाउँमा हाकिमले गर्नुपर्ने ठाउँमा पनि धच्काईएछ सिग्नेचर ।रातो अनुहार मेरो पर्यायवाचि थियो हाकिम को कोठा बाट बाहिर निस्किँदा आज झन रातो भयो ।
काम गर्नै मन लागेन ,त्यहि भएर आज चाँडै क्यान्टिन तिर झरेँ ।कुनाको टेबल अँध्यारो थियो त्यहिँ नै गएर बस्न मन लाग्यो राजनिती ,घरका ,सिनेमाका गफ भन्दा टाढा भएर एक छिन आफ्नै मन सँग खेल्न मन लाग्यो । चिया सँधै जस्तै आज पनि मिठो थिएन तर समय लगाई लगाई सिध्याएँ ।
"आ जे सुकै परोस गाली गरे पनि गरोस आफ्नो बुढी सँग गाली खानलाई पनि के को दुनियाँ को डर कसैले घर माँ मात्रै खान्छन् कसैले पब्लिकमाँ खान्छन त्यति मात्र फरक त हो नि"मैले निर्णय गरेँ ,निर्णयले नै मन हल्का भए जस्तो भयो ।

"सुन न तिमीले कल गरेकी रहिछ्यौ नि?"
"तँपाईले भख्खर हेर्नु भयो मिस्ड कल ?खाना खानु भयो की भएन भनेर नि ,हिजो त रिसाउँदै फुर्सद थिएन ।"थोरै रिस ,थोरै हाँसो अनि धेरै माया मिसीएको यो रेस्पोन्स मैले पक्कै पनि एक्सपेक्ट गरको थिएन । खोई मेरी मात्रै हो कि अरुका पनि बुढि हरु यस्तै हुन्छन् मैले मनमनै सोचेँ ,एकछिन दङ्ग परेँ मन फुरुङ्ग भएर आयो ।त्यसपछि त्यो दिनका कामहरु सुचारुरुपले भए । गएर फायलमा आफैँले गर्नु पर्ने ठाउँमा साईन गरेँ । अनि हाकिम लाई जँचाएर बाहिर निस्किए आफ्नै रातो नभएको अनुहार को साथमाँ ,बाटोमाँ जाँदा एउटा गिफ्ट सपमा भएको रातो गुलाफ मा आँखा गयो ,सोचेँ सुधालाई पक्कै मन पर्ला !मोल तोल नगरिकन किनेर घर तिर लागेँ
समाप्त भन्न मन लागेन किनकी यस्ता कथाको अन्त्य हुँदैन ,अर्को चोटी अर्को कथामा

मैले नगरेको पाप

--Manoj Ghimire

Please read this post before reading this story. Its a different perspective to the same incidents there. And very very thanx to Rajeev dai for such a excellent plot.


भाउजु मान्छे त सेक्सी हगी सुजन !

रमको रमझममा रमेका सुजन र म गफ गर्ने बिषय खोज्दै थियौ । सलाद राख्न आउनुभएकी भाउजुलाइ जिस्क्याउँदै मैले गफीन एउटा रमाइलो बिषय फुलाएको थिऐं ।

बनाएको कसले त्यो भन न ! हेर यो कुरा हुने भन्दा ज्यादा बनाउने हो । राम्रो कालीगडको हातमा परेपछी यस्तै हो !

सुजनलाई बिषय मात्र चाहिन्छ, सुरु भएपछी रोक्नै गार्हो ।

उस्, होला होला ! बानीसंग राम्ररी परिचीत भाउजु ओठ लेप्र्याउँदै भान्सा तिरै लाग्नु भयो । सुजन चै अझै जोसीदै भन्दै थियो, ल आइज, म तँलाइ यसको कला सिकाउँछु । तेरो तेरी श्रिमतीमाथी पहिलो छाप कस्तो पर्छ, त्यसमा भर पर्छ पछी तेरी श्रिमती कस्ती हुन्छे भन्ने कुरा ……………………………………….

ल खाना पनि खाने की झोलले नै अघाएको हो ? सुजनको एकोहोरो दर्शनबाट मलाई कसरी उम्कीउँ भैसकेको थीयो, निहुँ पाउने बित्तीकै जुरुक्क उठेर भान्सातीर लागीहालें । टाइलमा पानी पोखिएको रहेछ, लर्बरीएका खुट्टा चिप्लेर उत्तानो चित ।

ल हेर ! कति धेरै पिएको त ! भाउजुले हतार हतार आएर पाखुरामा समाएर कुर्सीमा बसाउनुभयो । सुजन पनि राता-राता आँखा पार्दै आएर बस्यो । खाना खाँदै फेरी सुरु भयो, अनि तैले उसकैग बेल्ने, उसका अगाडी गर्ने कुराहरुले पनि धेरै फरक पार्छ, जस्तै ……………………………………….

-----------------------------------------------------------------------------

एक्लै बस्न साँच्चै गाह्रो काम हो । घरबाट साथी बिहे गर त भनेका भन्यै छन्, अनि बिहे नगरेर एक्लोपनको फाइदा उठाउने खालको मान्छे पनि होइन म ! तरपनि एक्लोपनकै निवारणका लागीनै बिहे गर्नु ठिक जस्तो लागेन । हुनसक्छ त्यसपछि आइपर्ने ब्यबहारीक बोझसैग पनि म डराएको हुँ । फेरी म अलि असामाजिक पनि छु जस्तो लाग्छ, धेरै सैग नमिल्ने, धेरै साथी नभएको ! हुनपनि मेरो काठमाण्डौ भरीमा राम्रो आइजाइ भएको त्यहि सुजनकोमा त हो नि ! भाउजु पनि एकदम फरासीली, मिलनसार ! आज त छुट्टी को दिन, भात खान एतै आइज भनेर बोलाए पनि त हुने !

मोबाइलको घन्टी बज्यो, कति लामो आयु रैछ यो सुजने मोराको !

हेल्लो

हजुर

ए, भाउजु पो, म त सुजन होला भनेको !

किन र बाबु, मैले चै फोन गर्नै नहुने ?

ए मेरी भाउजु, किन नहुनु !

अनि के गर्दै बस्नुभएको ?

एक्लो मान्छे, के गर्नु र भाउजु, त्यत्तीकै बसिरा ! तपाइलेपो सुजनबाट कसरी छुटकारा पाउनुभयो ?

वहाँ त अस्ति सिंगापुर जानुभयो त, १५ दिनका लागी !

ल हेर, डाका, खबरै नगरी गएछ !

अँ, एक्कासी भयो अनि कतै पनि खबर नै गर्न पाइएन । तपाइ पनि एक्लै भए आउनु न, मलाइ त दिक्दार लागीसक्यो, यत्रो घर, एक्लो मान्छे !

के खोज्छस कानो, आँखो !

भैहाल्छ नी, ल म हिंडीहालें

म तयार भएर हिंडीहालें । मासु त पक्कै ल्याउनुभयो होला भाउजु ले, साह्रै मिठो पकाउनुहुन्छ फेरी, खसीको भुटुवा, ठ्याक्कै आमाले दाउराको आगोमा, किटको बाक्लो कराइमा पकाएको स्वाद ।

अझै सुनसान, यहाँ अफुलाइ भोक लागीसक्यो ! म पुगेर सिधै भान्सामै छिरें ।

एकैछिनमा पाकीहाल्छ नि बाबु, बैठकमा बस्दै गर्नु न !

आ, कति टिभी हेर्नु, बरु तपाइकै गफ सुनौ न, सुजनले सिकाको छैन ? मैले जिस्क्याउदै भने !

तपाइ पनि खाली उचाल्नुहुन्छ, अनु वहाँ पनि उचालिइहालनु हुन्छ ।

राइसकुकर अन गरेर भाउजु लसुन-प्याज तिर लाग्नुभयो ! घर ठुलै भएपनि भान्सा चै सानै हो यो सुजनको, यता-उता गर्दा पनि ठोकिने ! २ डल्ला प्याज देखेर सोधें, मासु ल्याको हो भाउजु ?

अँ, आज खान मन लाग्यो !

ल आज मस्त खाने भैयो !

म त्यहाँ बस्दा भाउजुलाइ ओहोर-दोहोर गर्न गार्हो भएकाले म स्लाब माथी नै बसेर मासु काटन थालें । पहिला गरेको भए पो, मासु त कता-कता उछिट्टीयो-उछिट्टीयो । निधारमा पनि लागेछ, भाउजुले टिपिदीनुभयो ।

मासुको स्वादमा पहिलको भन्दा कुनै कमीं थीएन, उहि मेरी आमाको किटको कराइ र दाउराको स्वाद । चर्कीएका कोखा मुसार्दै सोफामा पल्टेर टिभी हेर्न थालें, भाउजु भान्सामै थान्को-मुन्को मा लाग्नुभयो !

अनि बाबु, बिहे नगर्ने ? भान्साबाट निस्कँदै भाउजुले त्यहि प्रश्न सोध्नुभो जुन प्रश्नप्रती उमेर पुगेका हरेक केटालाई घृणा हुन्छ ।

गर्ने नि भाउजु, खोज्नु न, सोल्टीनीहरु भए चिनाउनु !

म खोजीहाल्छु नि, ल भन्नु न कस्ती मन पर्छ ?

अब कस्ती भन्ने मैले, राम्री तर कस्ती राम्री ?

तपाइकै फोटोकपी भए हुन्छ ! म संग यो भन्दा राम्रो उत्तर थिएन !

यस्तै-उस्तै गफमा धेरै समय बिते । चिया खाएर भाउजुले फोटो देखुन थाल्नुभयो । यि मेरा काका, यो मीतीनी आमाकी छोरी ………………………………

कस्तो चिसो हात भाउजुको त ! फोटो देखाउँदै गर्दा मैले भनें । मेरी बहिनी को पनि यसतै छ, चिसो न चिसो ! सेकाइदिनु न दादा भन्दै हात तेर्स्याउँदै आएर बाक्क लगाउँथी, अनि मैले समातेर गसको हात सेकाइदिनु पर्ने !

फोटो हेर्दै जाँदा एउटा पुरानो एल्बम देखें । सुजनका केटाकेटीका फोटाहरु । त्यसमा त म नहुने कुरै भएन । बिगतका यादहरु झल्झली आँखा अगाडी नाच्न थाले । बोटमा चढेर लिच्ची खाएको, नहरमा पौडी खेलेको, ढोक्से थापेर माछा मारेको ! आहा कति रमाइला ति दिन !

ल हेर, फोलो हेर्दाहेर्दै त धेरै समय पो बितीसकेछ । भाउजु पनि उता अर्कै एल्बम हेर्दै हुनुहुन्थ्यो । शायद हाम्रा गफपनि सकिइसकेका थिए । म आङ तान्दै उठें । घर जाने बिचार गर्दै पछी पनि मासु-भात खान आउने आस गर्दै भनें,

ल त भाउजु, म लागें । कम्पनि चाहिन्छ भने भन्दै गर्नुस है !

भाउजु त रातो मुख लगाएर, जुरुक्क उठेर कराउन पो थाल्नुभयो,

तपाई खुरुक्क यहाँबाट गइहाल्नुस !

एकछिन त म अलमल्लमा परें, सोच्नै सकिन किन भाउजुले येसो भन्नुभयो । पछी लाग्यो, अहो, कतै मेरो भनाइको अर्थको अनर्थ त लागेन ! गाँठो परेको गला सोझ्याउँदै भनें,

भाउजु, मेरो भनाइको अर्थ त्यस्तो थिएन !

तपाई खुरुक्क यहाँबाट गइहाल्नुस !

वहाँ केही सुन्ने पक्षमा हुनुहुन्न थियो । मलाइ त्यहाँबाट निस्कनु नै निको लाग्यो । थकित खुट्टा, लज्जीत मन र आश्चार्यचकीत आफुलाइ मैले धेरै चिमोटें, सपना हो कि भनेर ! सोचें, मैले कुन क्षण के त्यस्तो गल्ति गरें, जसले भाउजुलाई मेरै अगाडी असुरक्षीत बनायो ? के यो वहाँको एक्लोपनको नैराश्यता र असुरक्षाको भावनेले गर्दा मात्रै हो कि मेरो पनि केहि गल्ति छ ?

आफ्नै आँखामा लज्जीत म वाटोभरी तर्क-बितर्क गर्दै फर्कें, एउटी आमासमान भाउजु त गुमाएँ-गुमाएँ, मैले नगरेको पाप सुनेर बाल्यकाल देखिको मेरो साथी सुमनले मेरो बारेमा के सोच्ला !!!

प्रिये तिमीले यो पत्र नपाएपनि(दोस्रो पत्र)(भाग-२)

भाग-१ बाट अघी
तिम्रो दिनचर्या सँधै रहस्यमय नै रह्यो ।तर मेरो बिचारमाँ तिमी सिपी र मोति जस्तो थियौ बाहिरी जगत तिमीलाई सिपी भनेर चिन्थ्यो म मोति ,तर न तिमी म सँग नजिकिन खोज्थ्यौ न म तिमी सँग नजिकिन सक्थेँ तिम्रो र मेरो अवस्था माँ मात्र चाहना र साहसको फरक थियो ।
"हामी दुई जना साथी बन्न सकिन्छ?"एक दिन मैले पानी भर्दै गर्दा तिमीलाई सोधेको थीएँ।
"पानी भर्ने साथी "चुरोटको धुवाँ भन्दा पनि पातला कुरा तिमीले धुवाँ बीचमै उडायौ ।एकोहोरो टोलाएँ ,वाल्ल परेँ ।
तिमीलाई थाहा छैन मैले तिमीलाई एक दिन पछ्याएँ ,पहिला घरबाट कति खेर निस्कन्छौ पर्खेर बसेँ अनि बिस्तारै पछ्याएँ ।तिमी त्यो दिन तरकारी किनेर फेरि कोठा फर्कियौ ,मलाई मेरो पछ्याई निरर्थक लाग्यो ,टाढा हिँडेको नजिक हिँडेको थाहा नै हुँदैनथ्यो तिम्रो ,उहि फ्याङ्टे चप्पल ,जाडोको बेलामा उहि टोपी भएको ज्याकेट ,अनि उहि पुराना लाग्ने जीन्सहरु ,जिन्स तिमी सँग धेरै थिए तर सबै पुरानै ,उस्तै लाग्थे ।

तिमीले पत्ता लगाउँदा त मैले पछ्याउन थालेको त करिब दुई चार दिन भइसकेको थियो ,शायद हफ्ता नै !
"तिमी किन मरिहत्ते गरिरहेको छौ ?"तिमीले गालि गर्यौ तर त्यो गाली पनि संगित बनेर छिर्यो मेरो कानमाँ
"म तिम्रो साथी बन्न चाहन्छु ।"त्यसपाली भने मेरो बोलि प्रष्ठ थियो ।मैले धेरै दिन मेहेनत गरेर त्यो साहस जुटाएको थिएँ ।
"तिमी साधारण को भिँडमाँ अर्को एउटा साधारण मान्छे हौ ,असाधारण बन्ने प्रयास नगर "
त्यो वाक्यको अर्थ मैले त्यति खेर पत्ता लाउन सकिन म लुरु लुरु कोठा फर्के ।धेरै केलाएँ ,खेलाएँ तिम्रा शब्दहरुलाई अनि पनि पत्ता लाउन नसके पछि मात्र त्यो रात म तिम्रो कोठा ढकढकाउन पुगेको हुँ ।
"किन तिमी माँ के छ र असाधारण ?"ढोका खोल्ने बित्तिकै मैले त्यो प्रश्न गरेँ
तिमी मुस्कायौ ,अनि मलाई भीत्र आउन भन्यौ ।मेरो प्रश्न तिमीलाई असाध्यै घत लागे जस्तो मुस्कान थियो मैले त्यतिन्जेल सम्म त्यो अनुहारमाँ मुस्कान देखेको थिइन मलाई लाग्थ्यो त्यो अनुहारमाँ मुस्कान वर्जित छ ,रोक छ मात्र धुवाँ छ वरिपरि त्यो अनुहारको ।म केहि नबोलि भित्र छिरेँ ।
"कफि लिन्छौ?"
"मेरो प्रश्नको उत्तर खोई ?"म अडिग थिएँ त्यो दिन एउटा नजानिँदो शक्तिले म मा सहन शक्ति भरे जस्तो भएको थिएँ ।तिम्रो अघि पर्न साँचै ठुलै सहनशक्ति चाहिन्छ ।
"किन तिमी बुट्टा भरिसकेका कल्पना लाई च्यात्न यस्तो उत्ताउलो भएको?"तिम्रो मुस्कान यथावत थियो अनि तिम्रा शब्दहरु! म धेरैजसो त तिम्रा शब्दहरुको अर्थ नै निकाल्न सक्दिनथेँ ,अहिले जब म तिनै शब्दहरु दोहोर्याउँछु मलाई सबै प्रष्ठ भएझैँ लाग्छ कुनै ध्यानमाँ बसेको जोगिले ग्यान पाए जस्तो !
मैले त्यो रात पनि केहि पत्ता लाउन सकिन तर तिम्रो मा खाएको कफिको स्वाद जिब्रोमाँ लट्पटिरह्यो ।
त्यसको भोलिपल्ट तिमी झ्वाट्ट मेरो कोठामाँ छिरेकि थीयौ!अस्तब्यस्त कोठा देखेर मलाई चाहिँ सारै रिस उठ्यो ।किन म ध्यान दिन्न सरसफाईमाँ ?तिमीले चुरोट खाने साथी नपाएर आएको भन्यौ ।त्यहि दिन चाहिँ तिमीलाई साथि किन चाहियो मैले खुट्याउन सकिन तर शायद त्यो बिहानको सर्प्राईज गिफ्ट थियो भगवानको मलाई ,कहिले काहिँ त्यहि कुरा पाउन कति पैताला घस्नु पर्छ ,कहिले त्यहि कुरा हिँडेर आफुकहाँ आउँछ । तिमीले आधा जलेको चुरोट मतिर तेर्स्याउँदा मलाई मायालुको आधा म्रित्यु भागबन्डामाँ परेर लिए झै लाग्यो ।मैले हाँसी हाँसी म्रित्यु अंगालेँ ।


समय को बिताइ सँगै तिमी बिस्तारै खुल्दै गयौ । म तिमीलाई कोण कोणबाट बुझ्ने प्रयास गर्थेँ ति दिनमाँ ।
"तिमीलाई आज एउटा कुरा भन्नु छ ,म तिमीलाई भन्ने पनि थिइन तर तिमी म मा अलि बढि नै इन्ट्रेस्टेड छौ झैँ लाग्यो ।" मेरो कानमाँ तिम्रो यो शब्द अझै पनि गुन्जिरहन्छ कुनै वार्निङ बेल झै । त्यति खेर मलाई तिम्रो कुनै पनि कुरा म बाट लुकेका छन् झै लाग्दैनथ्यो तर कुन गाँठो चाँडो खुल्ने र कुन ढिलो खुल्ने गाँठोको प्रक्रिति ,गाँठोको आकार र खोल्ने मान्छेको बलमाँ भर पर्दो रहेछ ।त्यो गाँठो त्यहि समयमाँ फुस्किनु पर्ने रहेछ ।
मैले नभन भन्ने कारण देखिन तर जब तिमीले "आइ एम एच आइ भि पोजिटिभ" भन्यौ मलाई लाग्यो नसुनेको भए हुने रहेछ ।तिम्रो मुस्कान यथावत थियो ,म्रित्यु माथि विजय पाए जस्तो ,तिमीले चुरोट फेरि सल्कायौ त्यहाँ म्रित्युलाई अंगाले जसरि त्यति खेर मात्र मलाई तिम्रा वाक्य वाक्य को अर्थ पत्ता लाग्यो,
"तिमी साधारण को भिँडमाँ अर्को एउटा साधारण मान्छे हौ ,असाधारण बन्ने प्रयास नगर "
"किन तिमी बुट्टा भरिसकेका कल्पना लाई च्यात्न यस्तो उत्ताउलो भएको?"


मेरो बिहेको कुरा चल्दा मैले तिमीलाई नै पहिले सुनाएको थिएँ ।तिमीले मुस्कुराउँदै एउटा सोझो केटो पाएको त्यो पनि छुट्यो भन्यौ ।मलाई तिम्रो वास्तविकता थाहा पाए पछि झन माया बढे झै भयो ,तर शायद जीवन सम्झौता हो मैले पनि सम्झौता गरेँ ।बिहे को लागि घर जाने दिन तिमी मेरो कोठामै थियौ ,म अझै सम्झन्छु तिमीले मेरा ओठ त्यो दिन चुमेको ,जब बिहा पछि कानुनि रुपले म मेरी पत्नि को भएको थिएँ उस्ले चुम्दा मेरो ओठ पोले झैँ हुन्थ्यो ।

जब म फर्केर आएँ त्यो कोठामाँ तिमी थिइनौ ,मैले अचम्म मानिन ,आज सात बर्ष बित्यो प्रिये तिमिले यो पत्र नपाए पनि लेख्दैछु ।

खोइ गजल बन्यो बनेन?(भाग-३)

शुन्य लाग्छ पिर ब्यथा हेरेर मलाई हाँस्दा खेरि
दुई म्रित्यु एक जीवन तिमी बेगर बाँच्दा खेरि

टाढा तिमी नजिक तिमी पर तिमी वर तिमी
तिमी भित्रै थुनिन्छु म यादले तिम्रो गाँज्दा खेरि


तिमीलाई हेरेर मात्र म पुर्ण हुन्छु
आधा अधुरो मन मेरो तिम्रा कल्पना माँस्दा खेरि

उर्लँदो भेलमाँ हाम फालियो मर्ने बाँच्ने होश नभई
नाफा घाटा हेरिएन तिमीसँग माया गाँस्दा खेरि
शुन्य लाग्छ पिर ब्यथा हेरेर मलाई हाँस्दा खेरि
दुई म्रित्यु एक जीवन तिमी बेगर बाँच्दा खेरि
...............................................................

खोइ गजल बन्यो बनेन?(भाग-२)

तिमी भए जुनतारा नत्र कालो आकाश न हुँ
तिम्रो स्पर्श खोज्दै हिन्ने बरालिने बतास न हुँ

तिमीलाई थाहा छैन कति शक्ति तिमी भित्र
बसन्त बन्छु तिम्ले छुँदा नत्र मिनपचास न हुँ

तिम्रा हातले पिटेकाले त्यो ध्वनि तालि बन्यो
मौन भइ गुम्सिदिने फगत एउटा स्याबास न हुँ

उपस्थीती बल्ल तल्ल देखिने बनाकी हौ
तिमीले मात्र बुझेकि केवल तिम्रो आभाष न हुँ

भन्छन आजकल सबै मलाई जान्ने बुझ्ने भएको छु
तिमीले ग्यान छर्दै गर्दा बाँचेको त्यो सारांश न हुँ
तिमी भए जुनतारा नत्र कालो आकाश न हुँ
तिम्रो स्पर्श खोज्दै हिन्ने बरालिने बतास न हुँ

खोइ गजल बन्यो बनेन?(भाग-१)

तिमी नै तिमी पाउँछु रानी आफु भित्रको हराईमा
होश आजकल रहन छोड्यो भनाई र गराईमा

लहराएर सँधै तिमी किन यसरि भागी दिन्छ्यौ ?
तिम्रो आँचलको बुट्टा देख्छु ताराको त्यो झराईमाँ

मनको न हो लड्डु बन्छ ,घिउ सितै खा भन्छ
खोइ के के उम्लिदिन्छ मनभित्रको कराइमाँ

टाढा त छैनौ तिमी तै पनि डराउँछु
छोडी मलाई हिन्ने हौ कि रहन्छु यहि तराइमाँ

सफा पारी राखेको मेरो मनमाँ बास गर
तिमीलाई पछुतो हुने छैन यो बसाईँ सराईमा