अन्तर्प्रश्न

अपुर्णता एउटा ठूलो शिक्षक रहेछ जीवनको ! मान्छेसँग जे हुँदैन त्यसको कौतुहलता र ग्यान को नशाले अझ चाँडो बुझ्छ ति कुराहरु । कसै कसैले जीवन जिउन नपाएर पनि जीवन चाँडै बुझ्छन् । शायद त्यसमध्येकी म पनि एक हुँला ।

‘रमा दिदी , पाँच बजी सक्यो त ,कति कुर्सिमैँ टाँसीइ राख्नु भएको ! घर जाने होईन ? ’

घर शब्द मलाई सँधै चसक्क बिझाउने गर्छ । एक्लै निरस र उदेश्यहिन जीवन काट्ने छानो कुनै परिभाषामा पनि घर कहलाईँदैन होला ! मैले आफ्नो पावरवाला चश्मा को बिचबाट सुजातालाई नियालेँ । मेरी आमा भन्नुहुन्थ्यो मेरा आँखाहरु असाध्यै राम्रा र ठूला छन् रे ,आजकल त्यहि चश्मा बाहिरबाट गहिरो र नराम्रो देखिन थालेको छ । सत्यहरु सँधै शाश्वत रहँदैनन् । मलाई मन नपर्ने सत्यहरु मध्येको एक !

सुजाता सँधै जस्तै अफिसबाट बाहिर निस्किँदा मलाइ पनि आग्रह गर्दै हिँडेकी थिई । मैले कहिल्यै उसलाइ बहिनी मानिन न मलाई यि महत्वबिनाका सम्बन्धका गहिराई सँग मतलब छ , तै पनि कोहिकोहि बुझीदिँदैनन् मलाई ! मैले अफिसको घडि हेरेँ घडिमा पाँच पाँच भइसकेको थियो । म बिस्तारै उठेँ अफिसको सेक्युरिटि गार्ड अफिस बन्द गर्न मलाइ कुरेर बसिरहेको थियो । म रोकिएको छैन जीवनमा ,गतिशिल छु तर पनि कहिले काहिँ मेरो गति स्थिर बसेका प्रतिद्वन्दि सँग पनि हार्ने गर्छ ।

“साग कसरि मुठा ?” मैले मेरो कोठा तलतिरको दोकानदारसँग प्रश्न राखेँ । त्यो टोलमाँ उ म भन्दा पहिले आएको हो । म आएकै करिब पाँच बर्ष भइसक्यो । राम्ररि दोकान चल्दैन , कसरि धान्छ यस्तो महँगिमा काठमाण्डौमा ! सँधै जस्तो टाउको उठाएर मलाई हेर्यो अनी हेरिरह्यो । थाहा छैन के देख्छ उ म मा ! मलाई उसको अनौठो हेराई मन पर्दैन ।

“यो साग कसरि मुठा भनेको ?’ मैले क्रमभंग गरेँ ।

“पाँच रुपियाँ !” उसले टाउको उठाई उठाई जवाफ दियो । उसको हेराई यथावत थियो । सागको मुठाभन्दा म मा ज्यादा ध्यान थियो । मैले उसको ध्यानबाट आफ्नो ध्यान हटाउने प्रयास गरेँ ।

साग पहेँलो थियो ,ओइलिएको , तिनचार दिन देखी पानीकै भरमाँ बचाइराखेको जस्तो । मैले साग को गुण दोषको बारेमा छलफल गर्न पनि जरुरि ठानिन ।

छेउछाउमा अरु तरकारि पसल छैनन् ,टाढाबाट बोकेर आउन मलाई मन लाग्दैन । यो पनि एक किसिम को सम्झौता हो । दुइ किसिम को दुख बिचको । ति मद्ये जुन सानो लाग्छ त्यहि अपनाउन खोज्छु म !

सबैले मलाई सामान्य आइमाई भन्दा भिन्न देख्छन् होला , एउटा चालिस बर्ष कि अबिवाहित अनि एक्लि युवति । यति बाट मेरो बारेमा निष्कर्ष के निक्लिन्छ थाहा छैन । पक्कै पनि म एउटा निष्कर्षहिन कथा हुँला । तर मेरा पनि भोगाइहरु छन् । म र मेरो मुटुको कुनामा गाडिएका कसै कसैले वाचा बेगर छोडेका स्पर्षहरु छन् । मैले वाचा मागिन । त्यो सहि थियो वा गलत थियो थाहा छैन । पक्कै पनि उसकै जस्तो जीवन मेरो पनि भएको भए म अहिले सहि गलत तराजुमा जोखेर बस्ने थिईन होला ।

फूल बेच्ने केटी(अन्तिम भाग)

rajeetz

बाटो भरि लाग्यो लोग्ने मान्छे ढोंगि हुन्छन् , दोमुखे हुन्छन् , म जे आफुलाई दर्शाउँदै छु त्यो पनि त म रहेनछु । म सँधै भन्छु म सुधालाई माया गर्छु त्यो पनि हदैसम्मको । तर म स्वयंलाई थाहा छैन यो हद मा किन कोहि छिर्दैछ , अतिक्रमण गर्दैछ भनेर , म पल प्रतिपल फितलो हुँदैछु । मेरो माया बाँडिदैछ , हुन सक्छ त्यो फुल बेच्ने केटी सँग माया होईन क्षणिक आकर्षण मात्र हो , त्यसो भए जुन आकर्षणमा सम्पुर्ण रुपमा सुधाको स्वामित्व हुनु पर्ने हो त्यो बाँडिदैछ ,अनि किन त यस्तो ? बिवशता भन्नु बाहेक मेरो बिकल्प छैन ।

लोग्नेमान्छेको मायाको हद र स्वास्निमान्छेको हद दाँज्न सकिँदैन । म जुन किसिम जानी नजानी लक्ष पनि स्पष्ट नभई त्यो फुल बेच्ने केटी सँग नजिँकिँदै छु तानीँदै छु पक्कै पनि सुधा त्यसरि तानिन्न होला । वा म त्यो सहन गर्न सक्दिन । म सुधालाई पत्निको रुपमा होईन एउटा जतन गरेर राखेको सामान जस्को उपयोग मेरो दिनहुँ जीवनमाँ सँधै आउने गर्छ अनि म त्यो कसैलाई दिन चाहन्न , तर आफु भने अन्य सामानपनि चलाउन चाहन्छु त ? म सँगै प्रश्न हरु सहयात्रि बने त्यो दिनको यात्राको । मलाई बाटो बितेको पत्तो भएन अन्तिम टर्निङ्गमा थोरै सजग भएँ अब घर नजिकै आउँदैछ त्यहाँ मैले रोक्नु पर्नेछ । नत्र म आफ्नै घर बाट टाढा हुनेछु जहाँ मेरी सुधा मलाई पर्खिरहेकी होली ।म उसलाई पर्खाई रहन पक्के पनि चाहन्न । म चाहन्छु म सकेसम्म उसको पर्खाई चाँडो अन्त्य गरौँ ।

सुधा उस्तै थिई जस्तो मैले उसलाई बिहान छोडेर गएको थिएँ निश्छल , निर्मल र मेरो बाटो हेरीरहेकी ! मलाइ कहिलेकाहिँ लाग्छ उसका आँखाले म बाहेक अरु कुरा हेर्न जानेको छैन ,उ गान्धारिले जस्तै आफ्नो आँखामा पनि पट्टि लगाईदिनेछे जुन दिन उसले मलाई देख्न पाउने छैन । मेरो माया उसको अघि कति निरिह छ ,कति क्षुद्र छ ,कति क्रित्रिम छ अनि कति सानो छ !

"के भयो , सन्चो भएन हो ?" उसले मेरो निधार छामी । म मुस्कुराएँ । म उसलाई मेरो लागि चिन्तित भएको हेर्न चाहन्न ।
" कसले भन्यो तिमीलाई , मलाई सन्चो भएन भनेर ?"
" छ्या अनुहार अलि उत्रे जस्तो लागेर मात्रै सोधेको , भाउ पल्टिहाल्नु पर्छ हैन तँपाईलाई ?" उ रिसाई , मलाई थाहा छ उसको रिस पनि क्रित्रिम हो मेरो मुस्कान जस्तै ।


"खाजा के खानुभयो ?"आज उसले फोन गरेकी थिईन अफिसमाँ नत्र उसले यो प्रश्न सोध्ने थिईन ।
"पहिला यो भन तिमीले मलाई आज फोन किन नगरेकी ? " मलाई उसको कुरामा केन्द्रित भएर उ भन्दा बाहिरका धेरै कुरा हरु बिर्सिनु थियो ।
"फोन गर्यो ,बेलुका आएर धेरै फोन गर्यो भन्नु छ ,गरेन किन नगरेकी भनेर सोध्नु छ , कुरै बुझि साध्य छैन कसै कसैको !"
उ लाडिन्छे जब म यस्ता प्रश्न हरु सोध्ने गर्छु , मानौँ मलाई घुर्कि लाउनु उसको शौख हो । अनि म पनि यस्ता प्रश्नहरु सोधिरहन्छु मानौँ उसको घुर्कि खानु मेरो रहर हो !
"खाएको छैन के बनाउँछौ भन त ?"
"खाएको भनेर सोधेको पो त , बनाउन त मलाई पनि मन छैन ।" उ हाँस्न थाली । सुख साच्चै साना साना कुरामा लुकेको हुन्छ । खोज्न जान्नु पनि एउटा कला हो ।
"तिमीले के खायौ भन त ?" मैले उसको अनुहारमा हेर्दै भनेँ ।
"छैन मैले पनि केहि खाएको !" उ आज दिउँसो सुकेका लुगाहरु पट्याउँदै थिई । पानी पर्ने मौसममा धोएका लुगाहरु भएर होला धेरै थिए लुगाहरु थाकमा !


"जौँ हिँड न त बाहिर खाजा खाएर आउँ !" मलाई अचानक एउटा नयाँ प्रस्ताव फुर्यो ।
"अहिले खाजा खान गएर खाना कति खेर खाने नि ? "
"त्यसो भए खानै खाउँ न त , मैले पनि एउटै भान्छेको खाना कत्ति खाने , कहिले काहिँ त स्वाद पनि फेर्नु पर्यो नि हो कि होईन भन त ?" म जिस्किएँ ।
"होला , कति बांगो पाराले घोचिरहनु हुन्छ ? सिधै नमिठो भयो भन्नु न !" उसले मेरो जिस्क्याईलाई यथावत राखी ।
"मलाई भोलि देखि अफिस भोकै जानु छ र ?"
"कति सम्मको गफाडि ? म लुगा फेर्छु है त !" उ लुगा फेर्न भित्र लागि । मलाई एउटा युध्द जितेको अनुभव भयो । अघि मैले जे सुकै सोचेको होस् म सुधालाई माया गर्छु । म मात्र उसको अनुहारमा मुस्कान देख्न चाहन्छु ।



हामी बाहिरै खाना खाएर फर्कियौँ । धेरै दिन पछि केहि छुटेका कुराहरुलाई समय दिए जस्तो भयो । एउटा भत्केका दुई पाटाहरुलाई जोड्ने पुल जस्तो । पुरुष शायद यसकारणले पनि दुई मुखे हुन्छ किनकि उसका स्वरुप नै दुई किसिमका हुन्छन् बाहिरि संसार लाई उ कडा भईदिनु पर्छ र घरमा उ नरम ,दुई वटा पात्रहरुको भुमिका निभाउँदा निभाउँदै उसले वास्तविक आफु के हुँ भन्ने नै बिर्सिन्छ र शायद मलाई पनि आजकल त्यस्तै केहि भईरहेको छ । सुधा सँग बाहिर ननिक्लेको धेरै भएसकेको रहेछ । हुन त उ कहिल्यै पनि यस्ता कुराहरुमा कर गर्दिन तर उ यस्ता कुरामा चासै नलिने भने होईन । म यति कुरा सबै थाहा हुँदा हुँदै पनि उसले चाहेका कुरा हरु गरिदिन सक्दिन भने त त्यो मेरै कमजोरि हो भनेर मैले मान्नै पर्छ ।

सुधा भित्र लुगा फेर्न तिर लागि , म उहि थोत्रे रिमोट बटार्न तिर लागेँ । अचानक मेरो अफिसको ब्यागमा भएको फूल याद आयो । मैले बिस्तारै सुधाले थाहा नपाउने गरी त्यो फूल झीकेँ र नियाल्न थालेँ ।
" कफि खाने ?" सुधाले भित्रै बाट सोधि । समय बेसमय चिया कफि खानु उसको बानी हो । बिस्तारै बिस्तारै मलाई पनि त्यो सरिसकेको छ ।
"खाने !" मैले सुस्तरि जवाफ फर्काएँ
"खाए पछि त त्यो रिमोट मलाई दिनुपर्छ , भोलि दिउँसो लोडशेडिङ्ग छ , मैले आजै हेर्न पाउनु पर्छ ।"
"हुन्छ ।" मैले मनमनैँ हाँस्दै भनेँ
त्यो फूल अझै मेरो हातमैँ थियो ।मलाई लाग्यो मेरी सुधालाई यो फूल को आवश्यकता छैन । म झ्याल छेउमा गएँ । झ्याल बाहिर निष्पट्ट अँध्यारो थियो । मैले त्यो फूल झ्याल बाहिर हुईँकाई दिएँ । सडक को कुन कुनामा गएर त्यो फूल बजारियो मैले हेर्ने पनि रहर गरिन ।

(यो कथाको अन्त्य छैन ! शायद यस्ता कथाहरुको अन्त्य हुँदैनन् !)

फुल बेच्ने केटी(भाग-४)

भाग-३ बाट अघि
rajitz

मेरो आगमनसँगै फूलहरुको बिचमा उसको मुस्कान पनि देखियो त्यो फुल पसलमाँ ! मनमा लाग्यो भनिदिउँ म आज तिम्रो मुस्कान किन्न आएको यहाँ फूलको सट्टा । तर मेरो कुनै बिशेषता छैन यसमाँ जसले उसको मुस्कान लाई तानेर त्यहाँ ल्याएको होस् , मेरो सट्टा जो सुकै नै भएको भए पनि उ एउटा क्रित्रिम मुस्कान उपहार दिई दिने थि गेट बाट छिर्ने बित्तिकै ! मलाई थाहा छ उसको मुस्कान बिवशता हो उसको जीवनको , त्यो मुस्कान शतप्रतिशत झुटो हो । तर कुनै कुनै झुट झुट नै हो भन्ने थाहा हुँदा पनि सुन्दर लाग्छन् । मलाई उसको मुस्कान राम्रो लाग्यो अचुक लाग्यो । म पनि मुस्कुराउन बाध्य भएँ ।

"चिन्नु भयो ?" मलाई थाहा छ तँपाई उसको कलिलो उमेर को पर्याय होईन तै पनि परिचय जति औपचारिक रह्यो त्यति पछिका कुरा हरु सजिला बन्दै जान्छन् ! उसका निधारमा थोरै सोचका धर्का कोरिएँ । उ सोच्दै थिई मलाई उसले कहाँ देखेकी हो भनेर । शायद उ सिधै अहँ चिनिन त भन्न चाहन्नथि । उ मैले चिने भन्दा मात्रै पनि आजको फूल ब्यापार मा केहि सहयोग भई नै पो हाल्छ कि भन्ने सोचिरहेकि थिई ।
"हिजो यहिँ आउनु भएको थियो होइन , गुलाफ किन्न ?" अन्य केटीहरुको भन्दा भिन्न जवाफ । उसले मलाई चिनेरै छाडी । सामान्यतय केटीहरु मेरो अनुभव मा चिनेकैलाई पनि नचिनेको अथवा स्वाङ्ग पारेर मात्र चिनेको देखाउन चाहन्छन् । उ भिन्न थिइ । मैले स्विकारोक्तिमा टाउको हल्लाएँ ।

"आज पनि केहि किन्न भनेर आउनु भएको ?" उसको बोलिमा स्वाभाविक आग्रह थियो ।
"हो हुन त , तर खोई हिजो जस्तो गुलाफ आज देखीएन !" मैले यता उति हेरे जस्तो गरी जवाफ फर्काएँ ।
"त्यो फूल पनि राम्रो छ त !" उसले परको सेतो रङ्गको फुल देखाई । कुनै बिदेशि फूल हुनुपर्छ त्यो । म जान्दिन त्यसको नाम !
"हिजोको भन्दा कम दाम अनि धेरै दिन सम्म ओइलिन्न । " उसले फूलको बिशेषता थप्दै भनी ।
"होईन मलाई गुलाफ नै चाहिएको !"मैले आफ्नो जिद अगि सारेँ ।


मलाई थाहा छ यी सबै तुक नभएका कुरा हुन् । मेरो उ सँग रहर पुर्याउने गरी गफ गर्न मात्र म भित्र छिरेको हुँ र अन्त्यमा सान्त्वना स्वरुप उसको केहि न केहि मेरी सुधाको लागि अवश्य लागिदिनेछु यहाँ बाट । तर उसको र मेरो बिचको गफ लम्ब्याउनको लागि गफलाई फूल भन्दा अन्य टपिक्सहरु मैले सार्न सकिन ।

" आखिर के देख्छन लोग्ने मान्छे हरु गुलाफमा ? "
"के हुँदैन र भन्नुहोस त गुलाफमा ?" मलाई उसको प्रश्न अचम्मको लाग्यो त्यहि भएर मैले प्रश्नको उत्तर पनि प्रश्न नै दिएँ ।

"काँडा हुन्छ !" उ सोचमग्न थिई जब उ बोलिरहेकी थिई । के उ मलाई आफ्नो यथार्थ सँग परिचित गराएर मेरो नजिकै नआईज भन्न चाहन्थी । तर उसले कसरि थाहा पाई र म उसको नजिक आउन चाहन्छु वा उसलाई बुझ्न चाहन्छु भनेर ? यो पक्कै मेरो भ्रम मात्र हो ।
"मलाई काँडा भएकै फूल मन पर्छ । " मेरो ईशारा उ तिरै थियो ।तर शायद उसले त्यो बुझिन । उसको र मेरो गफमा म पहिलो चोटि मुस्काएँ । उ पनि हाँसि ।
"तँपाई गफ गर्न सिपालु हुनुन्छ ।"
"धन्यवाद । दुई दिन भेट भयो लगातार तँपाईको नाम के हो जान्न सकिन्छ ? " यसपालि मैले निर्लज्ज भएर मुख फोरेँ , कुनै माग्ने ले हात फैलाएर मागे जस्तो मैले उसको नाम मागेँ ।
"छाड्दिनुहोस् नाममा के नै राखेको छ र !" उसले हाँसी हाँसी मेरो आग्रह पचाईदिई । मानौँ मेरो आग्रहको केहि मुल्य छैन उसको अघि ! होस् पनि कसरी , क्रेता र बिक्रेता बिच नामको आदानप्रदान हुन पक्कै पनि धेरै समय लाग्छ , मैले अरु कुनै पसलमा गएर तँपाईको नाम के हो भनेर सोधेको छैन ।

"म एउटा कुरा सोध्छु नढाटिकन भन्नुहोस् है !" उसले फेरि हामी दुई बिच को मौनता भङ्ग गरी ।
"सोध्नुहोस न !"
"के तँपाई आज मेरो पसलमाँ साँच्चै फूल किन्न नै भनेर आउनुभएको ?" म पहिलो चोटि त्यहाँ पक्राउ खाए झैँ भयो । हो म त्यो पसलमा फुल किन्नै आएको हो , साँचो वा झुटो दैव जानोस् ।
"कोहि मान्छे फूल पसलमाँ फूल किन्न नभएर किन आउँछ त ?"मैले आफ्नो मुस्कानले आफ्नो नर्भसनेस लुकाउन खोज्दै जवाफ फर्काएँ ।
"हेन तै पनि जुन किसिमले तँपाई गुलाफ खोजिरहनु भएको छ , फुल किन्न आउनु केवल बहाना हो कि जस्तो लागेको मात्रै हो ! "
उसको बोलि साँच्चै एउटा अचुक हतियार जस्तै नै थियो , अब मैले बाहिर निक्लिने बेला मा केहि न केहि लिएरै निस्किनु पर्नेछ कम से काम उसलाई झुटो साबित गर्न लाई नै भए पनि ।हुन त म एउटा न एउटा फूळ अवश्य लिएर जाने थिएँ सुधाको लागि ।

"खासमा मलाई मेरि स्रिमति लाई गुलाफ बाहेक अरु कुन फूल मन पर्छ भनेर थाहा नभएर मात्र हो ।" मैले सुधालाई सम्झिदै भने । सुधा बिहान दुवै हात आफ्नो गालामा राखेर मेरो बाईक उसको नजर बाट हराउँदै गरेको कसरि एक टक हेर्ने गर्छे । यदि पुरुष र नारीको सम्पुर्ण अभिभारा परिवर्तन गरियो भने शायदै सक्छु होला म सुधा जस्तै झ्यालमा बसेर एक टक हेर्न ।
"तँपाईले आफ्नो स्रिमतिलाई बुझ्नु भएकै छैन !" उसे मेरो तन्द्रा भंग गर्दै भनि । उसले ठिक भनी । हो मैले सुधालाइ बुझेको छैन । म मात्र के संसारमा कुनै लोग्ने ले पनि उसकि स्वास्निलाई बुझेको छैन । उसले देखेको रुपहरुमा नै उ दङ्ग पर्छ मैले सबै कुरा बुझेको छु भनेर । उसले बिर्सिन्छ स्वास्निमान्छेको नदेखिएका रुपहरु पनि हुन्छन् भनेर । जो लोग्ने मान्छेले आफ्नि बुढिलाई माया गर्छ उसलाई मात्र पिर हुन्छ उसले आफ्नि स्वास्नि लाई बुझेको छैन भनेर !

"किन ? तँपाई कसरि भन्न सक्नुहुन्छ मैले मेरी स्रिमतिलाई बुझेको छुईन भनेर ? " म उसको जवाफ चाहन्थेँ किन मैले मेरी स्रिमतिलाई बुझेको छुईन भनेर ।
"तँपाइले कसरि थाहा पाउनु भयो त तँपाईकि स्रिमतिलाई रातो गुलाफ मन पर्छ भनेर ?"
" उसले कहिल्यै नाक खुम्च्याएकि छैन जब मैले उसलाई रातो गुलाफ लगेर दिएको छु । " यसपालि मैले उसका शब्दहरुको तुलनामा थोरै हलुका गफ गरेँ ।
"तँपाई जे दिनुहोस् तँपाईको स्रिमतिलाई मन पर्नेछ फगत त्यसमा खोट र स्वार्थ मिसिएको हुनुहुँदैन ।" उ पनि यसपालि मुस्काई । उसका शब्दहरु ले नजानिँदो तरिकाले मलाई उठ्न कर गरे । म बिस्तारै उठेर त्यहि फूल तिर गएँ जुन उसले शुरु मा देखाएकि थिई । त्यो फूल बिदेशि हुनु पर्छ ,मलाई त्यो फूलको नाम थाहा छैन ।
क्रमश:

फूल बेच्ने केटी(भाग-३)

भाग-२ बाट अघि -rajitz
आज बिहानको आकाश बाट उदेयमान प्रकाश अचम्मको थियो एकदम नै चर्को ,हिजो रात भरि चट्याङ्ग ,हावाहुण्डरि आएर एउटा ठुलै युध्दको समाप्ति पछि बल्ल बिहान आकाश खूलेकोले होला । म आलस्य मानेर ओछ्यानमै पल्टिरहेँ । सुधा भने उठिसकेकि थिई , तर सँधै जस्तै उसको पुजापाठ सिध्धिएको थिएन । मलाई यस्तै यस्तै सुधाका बानिले अचम्म लाग्छ , आजकल को जमाना मा पनि मैले यस्ति ब्रतालु ,भगवानमा आस्था राख्ने पत्नि पाएको छु । वास्तवमा धेरै कुराको फ्युजन छ सुधामा ! म हरेक दिन उसमा नयाँ गुण पाउँछु , उसको नयाँ प्राक्रितिक स्वरुप देख्छु र जत्ति उसको नयाँ गुणलाई म पुरानो गुण सँग दाँज्दछु मलाई नयाँ सुधा एकदम प्रिथक लाग्छे पुरानी सुधा भन्दा , उ हरेक चौतारिमा पुरानि सुधा छोडेर नयाँ काँचुलि लिएर अघि बढे जस्तो ।

"के हेर्नु भएको त्यस्तरि क्वारक्वार्ति , खाउँला जस्तो गरेर , रातभरि पनि सुत्न दिनु छैन ,बिहानै उठेर पनि हेरेको हेरै !"

उसले पुजाको थालि सँधै थन्क्याउने कुनामा नै थन्क्याउँदै मलाई आरोप लगाई । मलाई थाहा छ रात मेरो मात्र होईन उसको पनि हो । उसको समर्पण र मेरो ग्रहणको हो । यति समर्पित हुन्छे उ म मा कि उसले आफुलाई बिर्सन्छे त्यहि भएर त उ मेरी प्यारी हो । मलाई यो पनि थाहा छ उसको र मेरो सम्बन्धमा मात्र रात छैन , मलाई दिउँसो अफिस जाने बेलामा देखाउने उसको घुर्कि , उसको सानो सानो कुरामा ठुस्किने बानि ,अनि अनावश्यक बेलामा प्रकट हुने उसका बालापन पनि प्यारो छ र शायद यो उसलाई पनि थाहा छ कि उ रिसाएको मलाई मन पर्छ , उसको घुर्कि हेर्नलाई मात्र भए पनि बेला कुबेला म उसको अनुहार नियालिरहन्छु र त्यहि भएर त उ भित्र भित्रै आनन्दित नै भए पनि म सँग असन्तुष्टि जनाईरहन्छे , म सँग रिसाएझै ढोङ्ग गरिरहन्छे । उसको र मेरो अघोषित सम्झौता जस्तो म त्यहि मात्र मनपराउने छु जे सुधाले गर्नेछे र सुधा त्यहि मात्र गर्नेछे जे म मन पराउँछु भने जस्तो ।

"मेरो हेर्ने नै तिमी बाहेक अरु के छ भन त !" मैले उसलाई चिल्लो घस्दै भनेँ ,मलाई थाहा छ आईमाई मान्छेहरु प्रशंसाका भोका हुन्छन् । सुधा पनि ति मध्येका अपवाद पक्कै पनि होईन ।

"चेपारे !"

सुधा किचन तिर लागि ।म भने नजिकैको कान्तिपुर ओल्टाई पल्टाई गर्न तिर लागेँ । मेरो कान्तिपुर ओल्टाई पल्टाई गर्ने कुनै रहर हैन यो मेरो दैनिक बिवशता हो जति खेर सुधा म भन्दा थोरै नै सहि तर पनि टाढा हुने गर्छे । टेलेभिजन र दैनिक समाचारपत्रहरु मलाई दैनिक बिवशता मात्र लाग्छ आजकल । यहाँसम्मकि मलाई आजकल हरेक समाचार उस्तै लाग्छन् । मलाई लाग्छ मेरो सम्बन्ध आजकल कुनै समाचारसँग छैन । म आफुमै , आफु भित्रै र आफ्नो परिधिमैँ खूशि छु सन्तुष्ट छु । तै पनि म समाचारपत्रहरु पल्टाउँछु ।यो हरेक साधारण मान्छेको नियति होला ।

.................... .......................... ......................... ..................................


म आफ्नो उहि पुरानो तर पनि जतन गरेर चलाएको बाईक लिएर अफिस तिर लागेँ । सुधा मलाई झ्याल बाट हेरीरहेकी थिई । उ मलाई प्रायजसो म अफिस लाग्ने बेलामा झ्याल बाट हेर्न छुटाउँदिन । यो पनि हिन्दि सिरियलहरुको असर हुनुपर्छ । कहिले काहिँ लाग्छ एक्लै वाक्क हुँदि होला कोठामा बसेर । पढ्न लाई नै पनि मेरो लेभल मै पुग्न भ्याउने गरि नै पढेकि छे । अहिले ब्याचलर कम्प्लेट गरेकी केटी भनेपछि त , सि अभ्भिअसलि डिजर्भ्स ए जब ! जागिर खोज खा ,वा मैँ खोजिदिन्छु पार्ट टाईमनै भए पनि काम गर । खालि बस्नु भन्दा मान्छेहरु भेटिन्छ रमाईलो हुन्छ भन्छु भन्छु तर उ मान्दिन । यो पनि मैले सुधा मा अहिले सम्म बुझ्न नसकेको पाटो मध्येको एक होला ! शायद उसलाई समय कटाउन उसका आफ्ना सिरियल हरु नै प्यारा लाग्छन् ।


......................... .............................. ....................... ...........................


आज हाम्रो बिवाह पश्चातको धेरै यस्ता कम दिन हरु मध्येको एक दिन थियो जसमा न मैले सुधालाई अफिसबाट फोन गरेँ न सुधाले मलाई घरबाट फोन गरी । मेरो ब्यस्तता लाई म दोष दिन्न । किनकि मैले समय निकालेर चिया खान जान भ्याएकै हो ।मैले उसलाई फोन गर्नु पर्छ भनेर सम्झेको पनि हो ।
"के हो सर आज फोन आएन भनेर टेन्सन मा हुनुन्छ कि कसो ?" नारद ले मलाई जिस्क्याउँदै सोधेको पनि थियो ।
"हैन ! सँधै सँधै गर्नुपर्ने के नै गफ हुन्छ र ?"
मैले उसलाई जवाफ फर्काएको थिएँ । र शायद त्यसैले गर्दा होला मैले आज सुधालाई आफिसबाट मन हुँदा हुँदै पनि फोन गरिन । उसको चियो बाट थोरै मात्र बच्न पाएको भए पनि म सुधालाई फोन गर्ने थिएँ । तर त्यहि हो सुधा र मेरो बिच के गर्दैछौ ? ठिकै छ ? ल राखे ! जस्तो सानो गफ त अवश्य पनि हुने थिएन । त्यसैले उसको चियो बाट बच्नु आज सम्भव थिएन । साँचै साँचो मायाका शत्रु हरु कारण अकारण बाटो बाटोमा भेटिन्छन् । आज मेरो माया को शत्रु नारद होईन मेरो आफ्नो समाजवाद भयो । मैले उसको सामु हार मात्रै मानेको भए पनि म सुधा सँग निर्लज्ज भएर गफ गरिरहेको हुन्थेँ उसलाइ जलाई जलाई । मलाई आज अफिस सिध्धिउन्जेल थुकथुकि लागिरह्यो ।

............................. .............................. .................................................

अफीसबाट फर्किँदै गर्दा बाटोमा फेरि आज पनि त्यहि फूल पसलमा गएर आँखा अडियो । हुन त बाईक चलाउँदा यता उता भन्दा बाटोमा ध्यान दिनु भन्छन् तर बिवश आँखाले हेर्न कर गरे । मेरो चेतन मनमाँ धेरै समय त्यो फूळ पसल नआएको भए पनि मेरो अर्ध चेतन मनमाँ त्यसले धेरै ठाउँ बनाएको हुनुपर्छ । त्यसैले त बाईकको थोरै स्पिड भने स्लो गरेको थिएँ जब म उस्को पसलको नजिकै बाट गुज्रिरहेको थिएँ ।त्यो पसलको वरिपरिको हावामा पनि फूलको बासना छरे झै लाग्थ्यो आज ।

बाहिरबाट देख्नैलाई प्रष्ट त देखिएन तर उ रिसेप्सन मै रहेको उसको धमिलो आक्रिति ले नै पनि पत्ता लाग्यो । हुन पनि उ कहाँ नै जान सक्थि र ? म दिउँसो अफिस मा नभेटिने पोसिबिलिटि कति नै हुन्छ होला र ? मलाई उ सँग एकचोटि राम्ररि कुरा गर्ने रहर थियो । उसको बोलिचालि र मुस्कान त अचुक थियो । मैले झलक्क रिसिप्ट मा नाच्दै गरेका उसका औँलाहरु पनि सम्झेँ । उ सर्लक्कै मेरो नजिकै आएको भान भयो मलाई अघि देखिएको उसको धमिलो आक्रिति बिस्तारै मानसपटलमा नेगेटिभ बाट चित्र निक्ले जस्तै स्पष्ट हुँदै हुँदै आयो । मैले बाईक बिस्तारै रोकेँ ठिक्क उसैको फूल पसल अघि । सुधालाई फेरि एउटा रातो गुलाफ लिएर जानुपर्ला मैले मनमनैँ सोचेँ ।

क्रमश:

फूल बेच्ने केटी(भाग-२)

भाग-१बाट अघि -रजित ओझा
"सरि !" धेरै बेरको प्रयास पछि बल्ल मैले यि शब्दहरु निकालेँ ।
" माया र सहानुभुतिमा एउटा झिनो अन्तर हुन्छ , तँपाईले म माथि सहानुभुति देखाउन खोज्नु भएको हो भने मेरो भन्नु केहि छैन तर यदि माया देखाउन खोज्नु भएको हो भने सरि नभन्नु भएको भए म ज्यादा खुशि हुने थिएँ ।" उसले आफ्नो मुस्कान यथावत राख्दै भनि ।काँडा बिचमा फूलेको फूलझैँ मुस्कान ।

म उसलाई हेरिरहेँ अनि काउण्टरको भित्रि भागमा छिरेर त्यो रातो गुलाफ झिकेर बाहिर निकालेँ र त्यहाँ लेखिएको प्राईस ट्याग अनुसारको पैसा पर्स बाट झिकेँ ।उसले आफ्ना लामा औँलाहरुले नजिकैको कालो कलम समाति र मेरो रिसिप्ट बनाईदिई । उसको औँलापनि कुशल नर्तकि जस्ता लाग्दथे जब रिसिप्टमा कुद्दथे कस्ले भन्छ उसलाई प्यारालाईसिस भएको छ भनेर !

................. ......................... .......................... ........................ ...............


बाहिर निस्किँदै गर्दा पनि मैले उसलाई फर्केर हेर्न सकिन । अथवा भनौँ उसको छाप यसरि गाडियो कि आँखा अगाडि नै थिइ बाहिर निस्किँदा पनि ! बाटो पनि उसको बारेमा नै सोच्दा सोच्दै कसरि बित्यो पत्तै भएन ।कोठा पुग्ने बित्तिकै मैले सुधालाई अँगालो मारेँ । उसले एकछिन मलाई साथ दिई त्यसपछि टावेल लिएर आई मेरो कपाल पुछिदिन , म खासै भिजेको त थिईन तर पनि उसको आत्मियता लाई म नाई पनि त भन्न सक्दिन !

"आज त साँच्चै चाँडो नै आउनु भएछ नि ! कहिले काहिँ त मैले भनेको पनि मान्नुहुन्छ जे होस् । " उसको अनुहारमा अनौठो किसिमको दिप्तता आउँछ जब म उसले चाहेका कुराहरु पुर्याउने गर्छु । मानौ उसको सम्पुर्ण खुशिको दायित्व म मा छ र उसले पाउने दुखको जिम्मेवारि पनि मैले लिनुपर्छ । उ म बाट शुरु भएर म मा नै अन्त्य हुन्छे । आफ्नो काखमा मेरो टाउको राखेर उ मेरो कपाल खेलाईरहेकि थिई । उसले पालेका नङ्ग हरुको तिखो स्पर्श मेरा केस्रा केस्रा केशमा पसिरहेको थियो , एउटा एनेस्थेसिया जस्तो , बिस्तारि बिस्तारै उसर गर्ने कुनै दवाई जस्तो !

"भन न त किन बोलाएकि आज चाँडै ? चाँडै आएर पनि कुनै उपलब्धि त भएन मलाइ , भयो भन त ? " मैले उसलाई जिस्क्याउँदै भने ।
"किन नि त्यसै नि ,आफ्नो लोग्ने मा पनि अधिकार जताउन नपाउनु ?" उसले उत्तर फर्काई ।
"पाउँछौ बाबा पाउँछौ ! " मैले आफ्ना दुई हात उसको कम्मर मा बेर्दै भनेँ ।
"छाड्नुस त मलाई एकछिन , म तात्तातो चिया खुवाउँछु ,पानीमा भिजेर आउनुभएको त्यहि पनि बाईकमाँ , जाडो भइरहेको होला ! "

उ हत्तपत्त उठी कपाल को जुरो मिलाउँदै ,वास्तवमै बाठि छे सुधा जब थाहा पाउँछे उसको स्पर्शको , उसको अँगालोको उसको न्यानोपनको सबैभन्दा बढि आवश्यकता छ मलाई उसलाई चिया , बिहान नमाझेका भाँडाहरु , टेलेभिजन माथिको धुलो सफा गर्नुपर्ने , बिहानको निउजपेपरको कुनै सडेको निउज , अनि भख्खर सिक्न खोजेको कुनै डिसको रेसिपि जस्ता कुराहरु याद आउँछ । हुन त यो उसको म माथि आधिपत्य जमाईराख्ने एउटा नया उपाय पनि हुनसक्छ । उ किचन तिर लागि । म समय कटाउन रिमोट बटार्न तिर लागेँ । हुन त मलाई त्यहाँका कुनै च्यानलमा खासै चासो छैन तै पनि एउटा नयाँ म्याराथन मा भाग लिए जस्तो चिया नआउन्जेल म रिमोट बटारिरहेँ ।

सुधा चिया लिएर भीत्र छिरी , मैले रिमोट खेलाउन छोडिन ।
"चिया आयो हेर्नुहोस् त हरर बास्ना आउने तात्तातो ,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,कत्ति केटाकेटीले जस्तो रिमोट खेलाउनुभएको ?" सुधाले मेरो हातको रिमोट खोस्दै भनी !
"अब प्लिज सिरियल चाहिँ नहेर है ! अफिस बाट चाँडो बोलाएर सिरियल हेराउने प्लान त हैन होला तिम्रो !" मैले पनि उसको हातबाट रिमोट खोसेँ ।
"हेर त सध्येको केटाकेटी जस्तो जिस्केको !" उसले यसपालि फेरि मेरो हातबाट रिमोट खोस्दै मुस्कुराउँदै जवाफ फर्काई ।
"न केटाकेटि हुन दिन्छ्यौ न ठुलोमान्छे हुन दिन्छ्यौ !" मैले टेलेभिजन तिर अनुहार फर्काएँ ।
"मैले कहिले तिमीलाई ठूलो मान्छे हुन दिईन भन त ? " सुधाले मेरो अनुहार आफ्ना दुई हातले मेरो तिर फर्काउँदै प्रश्न सोधी ।मैले उसको अनुहार हेरेँ उसको अनुहार मा बल्ल आग्रहको भाव देखियो ।
"ल भयो मलाई रिमोट चाहिएन ,जे हेर्नु छ हेर न त ! " मैले सोफामा अडेसा लाग्दै सुधाले बनाएको तात्तातो हरर बास्ना आउने मिठो चिया सुरुप्प पार्दै जवाफ फर्काएँ ।

सुधाले टेलेभिजन निभाईदिई रिमोट सोफा मा फ्याकिदिई अनि बिस्तारै मेरो छातिमा अडेसा लागि ।उसको आग्रह बढ्दै गयो । यसपालि केश सुम्सुम्याउने पालो मेरो थियो ।

................... ......................... ...................... ....................... ..................

"मैले तिमीलाई केहि ल्याईदिएको छु ।" ओछ्यान बाट अलिकति तन्केर मेरो झोला तानेँ । सुधाले त्यो मेरो अफिसको झोला सँधै मेरो सिराने को छेवैमा राखिदिने गर्छे । बिहान खोज्नलाई सजिलो हुन्छ अरे । मैले झोला बाट प्लास्टिकमा बेरिएको रातो गुलाफ निकालेर उसलाई दिएँ । मन त मलाई त्यो रातो गुलाफ सँग जोडिएको घटना पनि भन्ने थियो तर किन किन भन्न सकिन । सुधा अझै मेरो छातिमै टाँस्सिरहेकि थिई ।

"यो गुलाफ कत्ति राम्रो छ हगि ?" धेरै बेर खेलाएपछि सुधाले मलाई प्रश्न राखि !मलाई भने त्यो गुलाफ ले फेरि आज दिउँसोको घटना ,त्यो फूल बेच्ने केटी , उसको बिवशता ,बिवशतामा पनि मुस्काउन सक्ने उसको साहस याद दिलाईरहेको थियो ।
"छन त छ केहि यसमा ,काँडा बिचमा पनि मुस्कुराउँछे ,चोट खपेर तै पनि तिमी जति राम्री छैन । " मैले उसको केश खेलाउँदै जवाफ फर्काएँ । सुधाले अझ मलाई जोरले कसी । म भने उसको कसाई लाई दाँजिरहे । मलाई आज एउटा प्रश्नले धेरै सताईरहेको छ मेरो खुशीको सिमा सुधा बाट शुरु हुन्छ वा सुधामा गएर अन्त्य हुन्छ ?

क्रमश:

पेट्रोल को लाईन

"बुधबारको दिन। अफिसमा थुप्रो काम थियो। के गर्नु? हिजो नै राखेको त हो नि। हिजो बेलुका नै पाउनु पर्ने।" मनमनै गम्दै थिए । पछाडिको स्कुटरले हल्का ठक्कर दिएपछि झल्यास्स भँए। हल्का मुन्टो बटाँरे। उनी मुसुक्क हाँसिन।

वरिपरि हेँरे। मेरो जस्तै समस्या भएका धेरै छन जस्तो लाग्यो। सामिप्यता महशुश गँरे। मैले जानिजानि छाडेको हो र। हाकिम पनि त बाईक नै चढ्छ त। त्सले चाँहि बस्नु पर्देन र लाईन?

लाईन बस्नु कुनै नौलो कुरो होइन् , लाग्दैन पनि। लाइन बस्दाको सोडाको चुस्कि, भुँईकट्हर, कहिलि काँहि त्यसै पनि मिस हुन्छ ।
न्यूरोडको सोडाको स्वाद फरक छ।

लाइन धेरै बेर अडेपछि म ओर्ले। पछाडिबाट लाइन काट्दै उनलाई सोडाको प्रस्ताब राखेँ। उन्ले स्वीकार्छिन जस्तो लागेको त थिएन। तर मुस्कानले त उनले नै बाटो खोलेकि थिइन।

"सोडा खानुहुन्छ? यहाँको सोडा साह्रै स्वादिलो हुन्छ्?"
"खुवाउनु हुन्छ?"
"अफ कोर्स।"

उनीपनि स्कुटर छाडेर मेरै साईडमा बसिन। सामान्य प्रशासनको पर्खाल,डेढ ईन्छको पेटि सकि नसकि टाँसिएको थिएँ म। उनि पनि त्सै गर्दै थिइन सायद।
म उनलाई नियाल्दै थिँए।
"गोरो मुहार। सर्लक्क मिलेका दाँत। लामो कद। लामा औँला। बिना नङपालिस नै राम्रा। उत्सुक ओठ। ग्लस हुनुपर्छ। " आकर्सन नै थियो उनीमा।
राम्रा केटीहरु मिजासिला हुँदैनन्। मेरो अनुभव। तर उनी अपवाद थिइन। मलाई सङ्कोच थिएन।

लाईन आफ्नै गतिमा अगाडि बढ्दै थियो। गेट अगाडि प्राय जसो भिडनै हुन्छ र भिडन्त पनि। कमिशनमा तेल भरिदिने पुलिस र पछाडिका लाइन वालाहरुको। अगाडिका लाई त बाईक सार्दैमा ठिक्क हुन्छ। पाँउछु भन्ने लागेपछि त झन बालै हो। औचित्यहिन लाग्दै थियो प्रश्न। तर रोक्न सकिन। यसो हेरेँ। आवेशमा देखिन्थ्यो। मलाई पनि पहिले तेस्तै हुन्थ्यो। तर अरुले गरेपो पुलिसको आश। पुलिसले नै गरेपछि त सहनु बाहेक उपाय नै भएन।
"के भएछ दाई?" मैले सायद कुनै उत्तरको अपेक्छ्यानै राखेको थिईन। मात्र बाहाना थियो। म उस्लाई मेरा झग्डाका किस्सा सुनाउन चाहन्थेँ। अनि सम्झाउन चाहन्थेँ। किनकि मलाई थाहा थियो त्यो रोक्नु असम्भव छ। म अर्को एउटा म लाई लज्जाबाट बचाउन चाहन्थेँ।

"तेल सकियो रे"। अपर्त्यासित उस्को उत्तरले म झसँग भए। बेकार सोधेछु जस्तो लाग्यो। नसोधिको भए तेल पाईन्थ्यो कि?


तिन बजे देखि बसेको। तीन घन्टा त् भैसक्यो। कोहि प्यासीहरु लाइन छाडेरपनि गए। तर मनले मानेन् । अगाडि गँए ।
"आज आँउदैन?"
"आँउदैछ ।"
"अघिनै आउनुपर्ने । कलँकिको जाम ।"
"एक घन्टापछि मात्र आउँछ रे।"

अलिक हौसला मिले जस्तो भयो ।

"जाँऊ कतै ।"
मेरो मनमा पनि तेहि थियो । तर मैले फुटाउन सकेको थिइन ।
आफैंलाई लाज लाग्यो । कस्तो कातर त म?
नेत्रितो उनैले लिइन । हेलमेट लक नगरिकन नै हिड्औ । पाटन लाग्ने गल्लि । यसैको पछाडि मेरो जिवनको लामो अंश बितेको छ । अजै भन्दा यसैले दिएको जिन्दगि म जिउँदै छु । तर कति गोप्य छ जिवन । नभएको भए सायद अहिले ऊनि मसंग हुँदिन्थिन होला ।
"उस्को पनि त गोप्य नै छ नि ।"
...........................................................क्रमश...........................................................................

फूल बेच्ने केटी(भाग-१)

“भन त म आज कस्ती देखिएकि छु होला ?”

फोन सुधाले नै गरेकी थि ।बिहानै त मैले उसलाई देखेको हो ! अब तिन घण्टा मै के परिवर्तन आयो होला र उसमा ? उ अझै पनि गोरी चौडा निधार भएकै होली , त्यहि निधारमाथी सानो टिका लगाई होली । सँधै जस्तै स्ट्रेट गरेको कपाल लाई खुल्लै छोडेकै होली , अनि कुनै हिन्दि सेरियलको रोमान्स हेरेर त्यसैमा डुबेर भावुक भएर मलाई फोन गरेकी होली । मलाई भने यस्तो प्रदर्शन देखि झर्को लागेर आउँछ । अब अफिसमा काम गरिरहेको बेला पनि के म आफ्नो प्रेमको प्रदर्शन गर्दै चिच्याउँ म तिमीलाई एउटा मुर्ख जत्तिकै माया गर्छु , पक्कै तिमीलाई सहने मान्छे मुर्ख नै हुनु पर्छ भनेर ?

“एकदमै राम्री देखिएकी छौ होला।“ मैले बिस्तारै भनेँ यता उता हेर्दै । मलाई आफ्नो रिस देखाएर उसको चित्त दुखाउन पटक्कै मन लाग्दैन । नजिकैको टेबलको नारद मलाई क्वारक्वार्ति हेर्दै थियो। उसको ध्यान भने आफ्नो टेबलका फायल र कामहरु भन्दा अर्काका सेलमा आएका कलहरु , बोल्दाखेरिको एक्स्प्रेसन मा हुन्छ । त्यसबाट उनि कस्ले कससँग गफ गरेको हो त्यसमा हुन्छ । त्यसमा उनलाई पारंगत हाँसिल छ ! तर म यसमा उसको दोष देख्दिन । उसले उसको बुढि बाट माया पाएको छैन र नपाएको चिजको इर्ष्या सबैलाई हुन्छ ।

“तिमी कति खेर आउँछौ कोठा ?” उसले सँधै जस्तै यहि प्रश्न राखी ।

“म अफिस सिधि्धिने बित्तिकै कोठा आउँछु । “ मैले पनि सँधै जस्तै जवाफ फर्काएँ । म मुस्कुराउने कोशिस गरिरहेको थिएँ मानौँ फोन बाटै भए पनि मैले सुधालाई मेरो मुस्कान देखाउनु पर्छ । मैले बुझिसकेको थिएँ अब यो वार्ता लामो हुनेवाला छ , मैले अब उसको तिन घण्टाको सारान्श कम्तिमा पनि पन्ध्र मिनट लगाएरै भए पनि सुन्नु पर्नेछ । त्यसैले मोबायल काँध र बाङ्गिएको टाउकोको भरले समातेर फायल हेर्नु मेरो बाध्यता थियो । साँच्चै बिहे पछि केटाहरु मल्टि डाईमेन्सनल हुन्छन् ,ढाँट्न सिक्छन् , बाहिरका समस्याहरु साना लाग्न थाल्छन किनकि घरभित्र नै उसले सबैभन्दा ठूलो समस्या सँग सम्झौता गरेको हुन्छ । तर जब जब त्यहि समस्याले सिन्दुर लाएर मेरो अगाडि आएको , चुरा बजाउँदै किचन मा चर्को नै भए पनि साग पकाएको र खुवाएको राति मेरो अँगालोमा त्यहि साग जस्तै लपक्क भएर हराएको अनि जाडोका बिहानमा पनि सरक्क मेरो न्यानो अँगालो छोडेर मेरो लागि चिया बनाएको पाउँछु त्यो समस्या पनि आफ्नि लाग्छे प्यारी लाग्छे ।

“कहिलै चाँडो आउनु छैन ,कहिले काहिँ त चाँडो आएर मलाई सर्प्राईज दिए पनि त हुने नि ! कत्ति न अफिस को सबै काम गर्ने ठेक्का नै उसैले लिए जस्तो ।“ उ थोरै लाडिई ,यदि उसको मुड भरे सम्म पनि बिग्रिएन भने त्यो मेरो लागि बोनस नै हुनेछ मैले मनमनै सोचेँ ।

“तिमीलाई थाहा नै छ भने सर्प्राईज कसरि हुन्छ त ? “ आफ्नो कुर्सि मा ढल्किएर फाईल टेबलमा थाँति राख्दै एउटा हातले घडि हेर्दै मैले सुधालाई सोधेँ ।

“थाहा छैन मलाई , म बुझ्दिन तिम्रा कुरा ! “ मलाई थाहा छ उ रिसाएकि होईन मात्र थोरै घुर्कि लगाएकि हो । कहिले काहिँ हाँस उठेर आउँछ मलाई उसको स्वभाव देखि !

एकछिन सम्म उहि साधारण हामीलाई बोल्न झर्को नलाग्ने अरुलाई सुन्न झर्को लाग्ने गफ भएपछि सुधाले फोन राखि । मैले कम्प्युटरको आफुले काम गर्दै गरेको एक्सेल फायल सेभ गरेँ अनि सोचेँ यो काम पर्सि सम्म सक्नु पर्ने भने पछि म सँग अझै पुरा भोलि बाँकि छ ।

....................... ............................ .......................... ...........................

बहाना बनाएर हाकिम बाट कोठा जान स्विक्रिति लिए पछि म आफ्नो कोठा तिर लागेँ । पानी सिमसिम परिरहेको थियो बाइकको सिट भिजेको रहेछ डिक्कि मा राखेको कालो कपडाको टुक्राले पुछेँ अनि रेनकोट लगाएर आफ्नो कोठा तिर हुईँकिएँ । बाटो आज पानी परेकाले होला ट्राफिक त्यति धेरै थिएन । बाटामै पर्ने नयाँ खोलेको फूल पसलमा मेरो आँखा गयो , अनि सोचेँ सुधालाई रातो गुलाफ असाध्यै मन पर्छ , बाइक रोकेर भित्र छिरेँ ।

लम्बाई भन्दा चौडाइ कम भएको कोठा थियो धेरै लामो ! पर पर सम्म फूल राखेको । एउटा रातो गुलाब काउन्टरको को एउटा कुनाको ठिक्क माथि राखेको थियो ।

“त्यो गुलाब सजाउनलाई मात्र हो or is it for sale ?” मैले आफ्नो हेलमेट काउन्टरको अग्लो काठले बनाएको भागमा राख्दै औँलाले त्यो गुलाबलाई देखाउँदै सोधेँ ।

“It is for sale “ काउन्टरमा भएकि केटीले जवाफ फर्काई । आवाज मधुरो थियो । यति मधुरो कि अघि सम्म ध्यान नदिएको अनुहारमा म फेरि एक चोटि पुलुक्क हेर्न बाध्य भएँ । कालो कालो तर पनि हिस्सि परेको मुस्कुराउँदा उज्यालो देखिने अनुहार ,गला सम्म आउने घुम्रिएको कपाल अनि कपाल फैलिन रोक्न जडेको रातो चम्किलो चिम्टि , सिधा टपक्क मिलेको नाक , नाकको सानो फूलि लिपस्टिक बिनानै पनि पर्याप्त रातो अनि ग्लसले गर्दा अझ चिल्लो भएको ओठ त्यो अनुहार हत्तपत्त बिर्सिने खालको अनुहार पक्कै पनि थिएन ।

“मलाई त्यो फूल निकालिदिनुहोस् न त !” मैले आफ्नो ध्यान फेरि गुलाफको फूलमा लगेँ ।

“आफैँ झीक्नुहोस् न ल प्लिज , आज काम गर्ने मान्छेहरु पनि छैनन् दोकानमाँ ! “

मैले पुलुक्क उ तिर हेरेँ । अचम्म लाग्यो त्यो गुलाफ काउन्टरको भित्रबाट नजिक पर्थ्यो मैले त्यो झिक्न बाहिर बाट अलि बल लगाएरै लम्किनु पर्थ्यो भने उ उठ्दा मात्र पनि भेट्टाउँथी । यस्तो मान्छेले दोकान किन गर्नु होला मलाई झनक्क रिस पनि उठ्यो ।

“तँपाई बसेको ठाउँ बाट नजिक पर्छ र पो भनेको त ? कस्टोमरलाई कसरि ट्रिट गर्ने पनि थाहा छैन तँपाईलाई ? “ म थोरै झर्किएँ ।

“सरि तँपाईको इन्कन्भेनियन्सको लागि , मेरो दाहिने खुट्टा प्यारालाइसिस् भएको छ तँपाईले ठिकै भन्नु भएको हो हुन त म रिसेप्सन मा बस्नु नहुने हो मैले साधारण मान्छेहरुले गर्ने जब नगर्नुपर्ने हो । “ उसको अनुहार मा मुस्कान यथावत थियो ।

क्रमश:

कल्पनाकुञ्ज(अन्तिम भाग)

“दश मा थिएँ म जब मैले स्कुलको ट्वाईलेटमा चुरोट शुरु गरेको थिएँ ।मलाई लाग्थ्यो केटाहरु खान्छन् मैले किन हुन्न ? उनिहरु त्यसबाट मजा लिन्छन् भने What’s stopping me ? केटि हुनु के सिमा मा बस्नु मात्र हो वा स्वच्छन्द आकाशमा उनिहरुको पनि हक हुन्छ ? होला मैले गलत बाटो लिएँ तर शायद मेरो सोच ठिक थियो । तर सबै साँचो कुरा सबैले बिश्वास गर्नुपर्छ भन्ने रहेनछ । “

म एक छिन चुप भएँ बरण्डा बाहिर चरा छिरबिर चिरबिर कराईनै रहेको थियो उ त बोलि पनि त बुझ्दैन हाम्रो , मेरो कथाको औचित्य के उसलाई ? फगत एउटा प्रदुषित ध्वनि न हुँ म उसको लागि त । सुधा पनि नजिकैको कुर्सिमा बसिनै रहेकी थिई परिवर्तन उसमा पनि थिएन उ उत्तिकै दत्तचित्त थिई मेरो कथा सुन्न र कथाको निष्कर्ष निकाल्न ! परिवर्तन त मात्र म मा थियो । लामो समय देखी चट्टान बनेर जमाएर राखेको आफ्नो मुटुलाई पगाल्दै थिएँ कोहि आफ्नो सुन्ने पाएर । म फेरि शुरु भएँ ।

“ मलाई तिम्रो जस्तो औँलामा नेलपोलिस लगाउन , थोरै खस्केको कुर्ताको सललाई पनि एउटा कला लाई मुर्तरुप दिए जस्तो गरेर आफ्नो ठाउँमा ल्याउन , चौडा निधारमा सानो टिका लगाएर आफूलाई पुर्ण बनाउन कहिलै आएन तै पनि साथिहरु भन्थे म रफ स्केच नै भए पनि पर्फेक्ट थिएँ , कलेजमा आएपछि मेरा फाटेका ,खूईलिएका जिन्स and a pair of sneakers को अलग नै मौलिकता थियो ,अनि मैले खोपेको ट्याटुको चर्चा बारम्बार भईरहन्थ्यो केटाहरुको सर्कल मा । जुन मेरो attitude सँग match गर्थ्यो रे ! हुन त मलाई आफु कलेज को सेलिब्रिटि बन्ने रहर थिएन तै पनि धेरै चिन्थे मलाई शायद प्रिथक भएर शायद बिग्रेकि केटी भनेर !”

“अनि ?” मेरो निमेश भरको मौनता पनि सुधाले सहन सकिन । म थोरै हाँसे उसको ब्यग्रता देखेर !

“सेकण्ड यियरको फेयरवेलको प्रोग्राम थियो , नकिन अन हेभन्स डोर मा As a guitarist play गरिसकेर म स्टेजबाट तल झर्दै मात्र के थिएँ कसैको हात मेरो अगाडि तेर्सियो । “

“you play guitar really well , कस्को थियो त हात ? ”

“ जस्ले शायद मलाई म सँग चिनायो उसैको , नाममा के राखेको छ र उसलाई तिमी उ नै भनेर बुझ न ! मेरो सम्पुर्ण कथाभरिको उ सम्बोधन उसकै लागि मात्र हुनेछ । उसले म सँग अटोग्राफ माग्दै हात बढाएको थियो । उ कमर्स बाट रहेछ मेरो संगत बाट टाढा , म उसलाई चिन्दिनथेँ तर उसको नोटिसमा म धेरै दिन देखि परेको रहेछु । “

“sorry , I don’t like unnecessary showing off , मैले उसको हात पर सार्दै जवाफ फर्काएँ । मैले उ तिर ध्यान दिन जरुरि ठानिन केटाहरुको सबै केटिहरुलाई एउटै तराजुमा तौलने बानि मलाई पहिले देखिनै मन पर्दैन थियो । “

“अनि ?” सुधाको कौतुहलता कायम थियो , मैले एकछिन बाहिर हेरेँ । बाहिर आकाश कालो थियो । पर्खाल छेउको पारिजातको हल्का हल्का बासना मेरो बरण्डामा आईरहेको होला , किन उसलाई महकिनु पर्छ होला राति मात्रै ? फरक मानवमा र अन्य बाँचेका हरुमा यति मात्र छ कि मान्छे जे गर्छ अरुलाई देखाउन मात्र गर्छ । जंगलको बिचमा फुल्ने फूलहरुलाई के मतलब उनिहरुलाई हेरिदिने कोहि छन् वा छैनन् भनेर , रातमा सुगन्ध छर्ने पारिजातलाई के मतलब उसको सुगन्ध कसैसँग पुगिरहेको छ वा छैन भनेर ।

“बाहिर बरण्डामा निस्किने हो ? मलाई यहाँ उकुसमुकुस भयो । “ मैले प्रसङ्ग बदलेँ ।

“As u wish ! “

सुधाले नजिकैको दुईवटा कुर्सि बाहिर लिएर अघि लागि ! हामी बाहिर बरण्डामा बस्यौँ । गार्ड हाउसको धमिलो प्रकाश मेरो कोठाको बरण्डा सम्म आईरहेको थियो । मैले बाहिर बत्ति जलाउन आवश्यक ठानिन ।

“भन न त कथा किन रोकेको ?” सुधाले फेरि कथामा फर्कन आग्रह गरी ।

“तर उसले हात हटाएन , उसको भनाईमा उ म सँग बोल्न खोजेकै करिब चार पाँच महिना भइसकेको थियो रे त्यतिबेला र सारै हिम्मत जुटाएर आएको थियो रे उ त्यतिबेला , मैले उसको अनुहार हेरेँ थोरै नै भए पनि सत्यता देखे ! म थोरै हाँसे अनि के जान्दछौ तिमी मेरो बारेमा भनेर सोधेँ , म सँग त्यो बाहेक उसलाई सोध्न अरु प्रश्नहरु थिएनन् । “ जे सोध !“ उसले मेरो आँखामा आँखा मिलाउँदै जवाफ दियो । उसको आफु प्रतिको बिश्वास यति धेरै देखियो कि मलाई पनि उसलाई बिश्वास गर्न कर लाग्यो उ मेरो बारेमा सबै जान्दछ भनेर ! “

“अनि ?” यसपालि सुधा सुस्तरि बोली ।

“मैले उसको हातमा अटोग्राफको सट्टा मेरो मोबाइल नम्बर लेखिदिएँ हाम्रो सम्बन्धलाई बढावा दिन मलाई लाग्यो उसका आँखाहरु विश्वास गर्न योग्य छन् , सबै केटीहरु जस्तै मैले पनि यहिँ गल्ति गरेँ । “

“पहिलो भेटमैँ तिमी त्यति अघि बढ्यौ ?”

“ म सम्बन्धहरु नापतौल गरेर बनाउँदिन जे गर्छु एउटा नशा मानेर गर्छु ,That’s Why I am an addict ! “

“ok ! अनि ?”

“सबै सम्बन्ध हरु जस्तै हाम्रो सम्बन्ध पनि चरमोत्कर्ष मा पुग्यो मैले उसलाई कहिँ पनि हामी बिचको लक्ष्मण रेखाको अनुभव हुन दिईन , coz I trusted him र यस्ता कुरामा हिच्किचाउनु मेरो स्वभावमा थिएन ! मैले उसलाई व्हिस्कि ,चुरोट देखी उसको बेडरुम सम्म साथ दिएँ । “

म एकछिन चुप भएँ ।

“अनि एक दिन हामी विचको सानो misunderstanding मा He said I was cheap , If I can sleep so easily with him I can sleep with another guy too रे ! That created our break up ,मलाई पछि लाग्यो उ चाहन्थ्यो म उसको बाटो बाट हटुँ किनकि उसले चाहेको नै त्यहि थियो , मलाई थाहा छ केटाहरुको बिचारमा मेरो सोचका केटीहरु सँग जिवन गुजार्न सकिँदैन !”

मलाई यो घटना ले केटाहरु प्रति बचेकुचेको बिश्वासलाई पनि चिहानमा गाड्यो ।

सुधा यसपालि चुप नै रहि , उसले केहि पनि बोल्न सकिन । मैले आफ्नो कथालाई निरन्तरता दिइराखेँ ।

“ उ सँग को बिछोड अरु कुराहरु सँगको सामिप्यताको कारण बन्यो शायद म चुरोट व्हिस्कि बाट एक स्टेप माथि चढे त्यहिँबाट ! जब घर परिवारको बारेमा सोचेँ ! म धेरै टाढा आइसकेको थिएँ , मेरो लागि कल्पनाकुञ्ज का ढोका खुलिसकेका थिए ! “

म रोकिएँ एकछिन सुधा मेरो नजिकै थिई कुर्सिमा ढल्किरहेकी म थोरै उठेँ ।

“ मलाई लाग्छ तिमीले कथा मात्र भन्यौ यो तिम्रो कथा तिम्रो मुटु हलुका बनाउनलाई मात्र थिएन ! तिमी मलाई अरु पनि केहि भन्न चाहन्छौ ! भन न प्लिज ! for gods sake ! “

“ धेरै पछि कल्पनाकुञ्जमा कोहि साथि जस्ति कोहि आफ्नि जस्ति तिमी भेट्टाएँ ! तर जब मैले तिमीलाई कोहि केटा सँग देखेँ मलाई मेरो अतित याद आयो । मलाई थाहा छ तिमी यस्लाई गलत ठान्नेछौ ,तर म तिमी सँग यति जोडिएको छु आजकल कि तिमी सँग जोडिएका अन्यहरु देखी इर्ष्या लागेर आउँछ । “ मैले आफ्ना आँशुले भरिएका आँखाले सुधालाई हेरेँ सुधाले धेरै बेर मौनता को बिचमा मेरो हात सुम्सुम्याई अनि केहि नबोलि जुरुक्क उठेर बाहिर बिस्किई ।

म ओछ्यानमा पल्टिएँ , तन्नाका फूलबुट्टा हरुसँगै काँडाहरु पनि पोतिएछन् क्यार ! धेरै बेर सम्म सुत्न सकिन । केहिले घोचे जस्तो भईरह्यो । सुधाको अनुहार धेरै बेर आँखामा आईरह्यो । अनि सोचेँ उसको मौनताले नबोलिकन पनि धेरै कुरा बोलेर गयो ।

भोलिपल्ट

सँधैजस्तै म बरण्डामै थिएँ । साँझका सिरेटाहरु यथावत थिए । मलाई छोईरहेकै थिए शायद भित्र भित्रै म जलिरहेको ऊनिहरुलाई पनि थाहा थियो । सुधा बिस्तारै गेटबाट भित्र आई । सँधै भन्दा उसको चाल ढिलो थियो । मैले घडि हेरेँ उ करिब दश मिनट ढिला भइसकेकी थिई । छ बजे देखि उसको ईभिनिङ्ग सिफ्ट शुरु हुने गर्छ कल्पनाकुञ्जमा । सँधै उ पंक्चुउल नै हुन्छे बेलुका तिर डेटिङ्ग गएपनि । उ कामलाई नै धेरै प्राथमिकता दिन्छे रोहनलाई भन्दा जस्तो लाग्छ मलाई कहिलेकाहिँ ! उ भित्र छिरि , म पनि बरण्डा बाट भित्र छिरेर गिटार लिएर आएँ , बजाउन खोजेँ । थोरै मेलोडिमा प्रोब्लेम आए झैँ लाग्यो , थोरै स्ट्रिङ्गस कसेँ एक छिन बजाउन खोजेँ । बजाउँदै जाँदा खासै रमाईलो नभए झैँ लाग्यो फेरि भित्र गएर गिटार थन्क्याईदिए अनि बाहिर राखेको चियरमा ढल्किएँ । हिजोका याद हरु यथावत थिए । चित्र बनेर मेरो वरिपरि घुमिरहेकै थिए ।

बेलुका रुटिन चेक अपमा सुधा भित्र छिरी । मेरो अनुहारलाई धेरै बेर सम्म हेरी ।

“के हेरेकी ?” मैले उसको आँखामा आँखा जुधाउँदै सोधेँ ।

“थाहा छैन यार , अनडिसाईडेड भएकी छु !” उसले बाहिर हेर्दै जवाफ फर्काई , शायद उ मेरो आँखामा आँखा जुधाउन चाहन्न थी ।

“मैले हिजो जे भने त्यसले प्रोब्लेम दिएको भने लिभ ईट ! एउटा साथि पाएकि छु अरु कारणहरुले गुमाउन चाहन्न । “

“बाहिर बस्ने हो एकछिन ? “ सुधाले प्रसंग बदलि ।

“जौँ न त त्यसोभए “ म कोठा मा भएका दुईवटा कुर्सि बोकेर बाहिर बरण्डा तिर लागेँ ।

“बत्ति बालौँ ? “ मैले सुधालाई एक चोटि सोधि टोपलेँ ।

“छोडदेउ ,के फरक पर्छ अँध्यारो र उज्यालो को तिमीलाई र मलाई ?”

“तिमी शायद मलाई केहि भन्न खोज्दैछौ ! “

“त्यस्तै केहि ,कहाँ बाट शुरु गर्ने नै थाहा छैन ! “

“भन न प्लिज ! “

“हिजो यहाँ बाट हिँड्ने बित्तिकै रोहन को फोन आएको थियो !” सुधाले मलाई नियाल्दै भनी ।

“अनि “ मैले कुर्सिको खुट्टाको रङ्ग नङ्ले कोट्याउँदै सोधेँ । कुर्सिमा रङ्ग लगाएको धेरै समय भईसकेको रहेछ । अलि अलि खुईलिन थालेको थियो ,अलि अलि उक्किन थालेको थियो । ऊक्किन लागेको लाई त कोट्याउने सामन्यतय जस्को उपस्थिति कमजोर देखिन्छ त्यसैमा त हो दुनियाँले प्रहार गर्ने !

“आज भेट्नको लागि कल गरेको रहेछ !”

“ भेट्यौ त ? “ मैले उसको कुरामा रुचि कौतुहलता देखाउन आवश्यक थियो । नभए उसले सोच्नेछे म उसको कुरामा ध्यान दिन्न भनेर !

“उसैलाई त भेटेर आएकि बेलुका !”

“तिमी आज दश मिनट ढिलो थियौ !” मैले उसलाई नियालिरहेको जानकारि तेर्स्याएँ ।

“मलाई थाहा छ तिमी बरण्डाबाट हेरीरहेकी थियौ । “ उसले म तिर नियाल्दै जवाफ फर्काई ।

म थोरै हाँसे झैँ गर्न खोजेँ । आजकल बिवश भएको छु म उसको सामु । थाहा छ उ अरु कसैकी हो र उसको र मेरो बिचको भावनाको साटासाटको आयु लामो छैन । तै पनि आफ्ना मुटु र दिमाग लड्दैछन् उसका लागि । म चाहन्छु उसको र मेरो बिचको सम्बन्ध रहिरहोस् । र यो पनि थाहा छ थोरै दुरि आवश्यक पनि छ उसको र मेरो सम्बन्धको निरन्तरताको लागि । तै पनि किन किन मन अनायासै युध्द मचाउन पनि तत्पर हुन्छ उसको लागि । हिजो देखि उ सोचिरहेकि होली मैले उसलाई एउटा उत्तर नभएको प्रश्न दिएकी छु तर उसलाई के थाहा त्यो प्रश्न मलाई कति अघि देखी पिरोलिरहेको छ भनेर ! अझ म त तिरस्क्रित भईसकेकी केटी !

“आज मलाई रोहनले पर्पोज गर्यो , उ मसँग बिहा गर्न चाहन्छ रे ! “ उसले चन्द्रमा नियाल्दै अघि रोकिएको गफलाई गति दिई । मैले केहि पनि बोल्न सकिन ।

“तिमीकेहि पनि किन बोल्दिनौ ? “ सुधाले म तिर फर्किदै प्रश्न राखि ।

“के भनौँ ? म स्वार्थि बन्न चाहन्न । “

“खोई , कहिलेकाहिँ मनमाँ साँचेका सपनाहरु पनि पुरा नभइकन त्यसै बीहान भइदिओस् झै लाग्छ । रोहन को यो प्रस्तावलाई कुरेर म करिब तिन महिना देखि बसेकी थिएँ , आज उसको यो प्रस्ताव पछि पनि मैले मलाई दुई चार दिन समय देउ भनेर समय माँगे । किन थाहा छैन !”

उसले आफ्नो आँखाको आँशु पुछि । मलाई उसको आँखाबाट आँशु पटक्कै कहिल्यै पनि नझरोस् झैँ लाग्छ ।

“तिमीलाई पनि थाहा छ यो भावनाको आयु छोटो छ ।“ मैले भित्रबाट रुमाल ल्याईदिँदै उसलाई भने ।

“थाहा छ तर मनलाई बुझाउन सकिरहेकि छैन । “

“तिमी भोलि नै गएर पर्पोज एक्सेप्ट गरिदेउ ! म पनि शायद यहाँ धेरै बस्दिन होला ,चिफले अब धेरै भए दुई तिन हफ्ता भन्दै थियो । ”

मैले उसको अनुहार पट्टि पिठ्युँ फर्काएर जवाफ फर्काएँ , मलाई आफ्नो आँशु उसलाई देखाउन मन थिएन तर उ मेरो अनुहार हेर्न खोजिरहेकी थिई ।

उ बिस्तारै निस्किई । उसले भोलिपल्ट नै मैले भनेको मानेर पर्पोज एक्सेप्ट गरेको खबर रोहनलाई पनि दिई । मेरो निस्किने दिन को पर्सिपल्ट उसको बिहाको साईत तोकियो । म भने आउन नसक्ने उसलाई मैले जानकारि दिएँ । म हिँड्ने दिन उ मेरो कोठामा आएकि थिई । म धेरै बेर उसको काँधमा टाउको राखेर रोएँ । उसले मलाई अब फेरि कल्पनाकुञ्ज नआउने गरी निको भएर जाँदैछु भनेर वाचा खुवाई । तल बुवा आमा मलाई लिन आउनु भएको थियो । टाढा पुगुन्जेलसम्म कल्पनाकुञ्ज ,त्यसको पर्खाल र पर्खाल भीत्र थुनिएकि मेरी सुधालाई हेरिरहेँ ।

यो कथा यत्ति मैँ बिट मारेँ ।

कल्पनाकुञ्ज (भाग-५)

सुधा फर्केर आउन्जेल सम्म पनि म बरण्डामै थिएँ ,साँझ मा बरण्डामा चिसो हावा चल्दो रहेछ । छोएर जाने हावा मध्ये कुनै न कुनै सिरेटोले म सन्चै भएको खबर घरसम्म पुर्याइ दिने हो कि झैँ लाग्ने रहेछ । " कन्ट्रि रोड टेक मि होम " घर बाट टाढा भएकाले मेरो अर्ध चेतन मनले नै होला त्यसका धुनहरुलाई बजाएको , औँलाहरु त आँफै नाचिरहेका थिए स्ट्रिङ्ग्समा ! धेरै समय बितिसकेको थियो आफ्नो गिटारसँग जिस्किँदै ! सुधा को अनुहार मा चमक हुनुपर्छ अहिले त धेरै ,मलाई पनि थाहा छ सन्तुष्टिको चमक कस्तो हुन्छ ! त्यो एउटा जीवन थियो जुन रमाईलो थियो ,आजकल त सम्झनाले पनि पोल्छन् र मात्र बाडुलि दिएर जान्छन् ।

"Boyfriend ?" मैले सुधा मलाई दवाई खुवाउन मेरो कोठा भित्र छिर्ने बित्तिकै प्रश्न गरेँ ।
"को ? कस्को ? " सुधाले मुस्कुराउँदै बुझ पचाई ।
"तिमीलाई थाहा छ को कस्को Boyfriend हो भनेर!" मैले बाहिर खुलेर हाँसिरहेको चन्द्रमा बरण्डाबाट नियाल्दै उत्तर फर्काएँ ।
उ फेरि हाँसि अनि केहि नभनि दवाई लिएर नजिकै आई ।

"के हो यो ? एन्टिडोज हो कि के हो ? सिरिन्ज बाट लिन मिल्दैन र ?सिरिन्ज बाट पानी नै हाल्न पाए पनि एकछिन को तलतल निको हुन्थ्यो जस्तै भइसक्यो !"
"तिमीले यस्तो कुरा गर्न सुहाउँछ ?भोलि देखि मेडिटेशन गर्न थाले पछि सब ठिक हुन्छ ,अनि तिमी गिटार एकदम राम्रो बजाउँदिरहिछ्यौ ! मैले बाटोमा आउँदै गर्दा सुनेको ! म भित्र छिर्ने बित्तिकै बन्द भयौ नि ?" सुधा एक छिन रिसाएझैँ गरी ।
"थ्यांक्स !त्यसले गर्दा बन्द भएको हैन ! त्यो केटाको बारेमा केहि बताईनौ ,आफुलाई भने साथी जस्तो लागेर मात्र सोधेको है । " उसले कुरा बदल्न चाहेको थाहा पाउँदा पाउँदै पनि मैले प्रसङ्गलाई आखिरमा त्यहिँ डोर्याएँ ।
"खोई के हो के हो अहिले सम्म बुझ्नै सकेकि छैन , नाम चाहिँ रोहन हो ! मलाई उ मन पर्छ । जहाँ सम्म लाग्छ उसलाई पनि म मन पर्छ । तर यो कुरा मैले भन्ने कुरै आएन , उ पर्पोज गर्ने नाम नै लिँदैन , कस्तो लाग्यो त तिमीलाई रोहन ?"

उसको अनुहार लाजले गुलाबि भयो ,गोलो ,गुलाबि लजाएको अनुहार पर्फेख्ट चन्द्रमा ! बल्ल बल्ल उसले सिध्याएकी थिई आफ्नो वाक्यलाई त्यति भन्दा पनि !

"मलाई त हरेक केटाहरु नाम मात्र फरक भएका एकै किसिमका जन्तु हुन जस्तो लाग्छ !" मैले आफ्नो नङ्गमा छिरेको मैलो सिंकाले झिकेर बरण्डाबाट बाहिर फ्याक्दै जवाफ फर्काएँ ।

उ एकछिन चुप लागी , थोरै खीन्न भई जस्तो लाग्यो उसको अनुहार देख्दा ! म पनि कस्तो बुद्दु ! भख्खर सपना डुलेर आएकिलाई वास्तविकतामा फुल छेउमा धेरै काँडा हुन्छन् भनेर देखाएपछि त उ खीन्न नभएर के हुन्छे त ! म पो धेरै भोगेर दुख पचाउने भइसकेकि थिएँ ।

"परबाट हेर्दा राम्रो थियो ! तिमीलाई धेरै माया गर्छ जस्तो छ । "
"जहाँ सम्म लाग्छ एकदम धेरै !" उसले छिनमैँ आफ्नो खिन्नता बिर्सि , अघि हराएको गुलाबि मुस्कान फेरि कोठा भरि छरियो ।
"तिम्रो पनि त थियो होला नि हैन ?केहि sugest गर न म नयाँ नयाँ मान्छेलाई ! "
"के ? boy friend ? मलाई रोग पालिराख्ने शौक छैन , मैले धेरै पहिले त्यसलाई आफ्नो जीवन बाट काटेर मिल्क्याईदिसकेँ । " म फिक्का हाँसो हाँसे । उ केहि बोलिन ,शायद उसले म भित्रको घाउलाई देखी ! म उसलाई त्यो देखाउन चाहन्नथेँ तर उसले पर्दा भित्र पनि नियालि शायद !

"तिमी सकेसम्म सुत्ने प्रयत्न गर ! सकेनौ भने पुरानो उपाय छ एउटा १०० देखि उल्टो गन्ने ट्राई गर ! एकदम ईफेक्टिभ छ !" यति भनेर सुधा बाहिर निस्किई ! मैले ढोका को चुकुल लगाएँ अनि भोलि सुर्य पक्कै उदाउला भन्ने आशमा पल्टिएँ ।

................................... .................................. ......................................
एक हफ्ता पछि ,

योगाका कक्षाहरु एकदम झर्को लागेर आउँछ मलाई ! सँधै उत्तानो परेर घरि टाउको मा खुट्टा लगेको छ ,घरि एउटा नाकले सास लिएर अर्को नाकले फ्याकेको छ , घरि चट्टि मा सुतेको छ सिधा भएर ! सुत्नु नै छ त बिहान बिहान किन उठ्नु ? तर पनि एकहफ्ताको समयमा नै कल्पनाकुञ्जले मलाई बाँधेको छ ! के गुणले मलाई थाहा छैन तर कल्पना कुञ्जले मलाई बाँधेको छ । सुधा सानो समयमैँ मेरो मन मिल्ने साथी भई । उ सँधै रोहनका कुराहरु सुनाउँथि डेटबाट आएपछि , रोहनले एक्स्प्रेस गर्न सकेको थिएन ,सुधा त्यसैको प्रतिक्षामा थिई । म चुपचाप सुनिराख्थेँ उसको फक्रिन लागेको प्रेमका कथाहरु ! ,यता सुरेश भनेँ मेरो पछि लागिरहन्थ्यो , के को लागि मलाई थाहा छैन ,शायद म उसको लागि कल्पनाकुञ्जको सबै भन्दा इन्ट्रेस्टिंग केस थिएँ अरु भन्दा प्रिथक , तर आआफ्नो स्वभाव र पछिल्ला घाउहरुले गर्दाहोला मलाई हरेक केटाहरु घिनलाग्दा लाग्थे । मलाई उसको नजिक जान मन लाग्दैन थियो ।

"तिमी एकदम राम्रो प्रोग्रेस गर्दै छौ ! " सुरेश मलाई धेरै बेर देखि योगा गरेको नियालिरहेको रहेछ । उसले मलाई गरेको तिमी सम्बोधन मलाई मन पर्दैन ! उसको लागि त म आजकल डिस्टिंक्सनको नम्बर भएको रिजल्ट जस्तो न हुँ । एउटा केटी जो एक हफ्तामै यती बदलिई । उसको राम्रो पर्फमेन्स देखाउने एउटा सर्टिफिकेट ! हेर्नुहोस् हामी कल्पनाकुन्जमा बिरामिलाई साथि जस्तो गरी ब्यवहार गर्छौ ! र त्यसको प्रोग्रेस उ हाम्रो प्यासेन्ट सुरुचिमा हेर्नुहोस् । तर वास्तवमै म राम्रो प्रोग्रेस गरिरहेको थिएँ आजकल मलाई चिटचिट पसिना आउन बन्द भएको थियो त्यसबाट ध्यान हटाउन खोज्दा पनि म सक्न थालेको थिएँ ।

"थ्यांक्स ! " म टावेलले पसिना पुछ्दै आफ्नो कोठा तिर फर्किएँ ।
"सुधा पनि तिम्रो कुरा गरिरहन्छिन् ! मलाई तिमी धेरै दिन कल्पनाकुञ्ज बस्लिउ जस्तो लाग्दैन ! " कोठा तिर लाग्दै गर्दा उ पनि मेरो पछि पछि आयो ।
"कति चाँडो खेदाउने बिचार गर्नुभएको ?"
"हामीलाई त जति चाँडो खेदाउन पाईयो त्यति राम्रो ! " उ मुस्कुरायो । मैले उसको मुस्कुराहट पनि याद नगरि आफ्नो कोठाको ढोका ढ्याम्म लगाएँ ।

.......................... ............................... ............................... ......................

नुहाएर आज रिल्याक्स मात्र भएर नजिकै को कस्मोपोलिटन पल्टाएँ एकै छिन । आजकल मेरो पनि शरिर सुन्दर भएको छ झैँ लाग्यो मलाई । अनुभुतिले मात्रै पनि मान्छेलाई सुन्दर बनाउँदो रहेछ शायद ।
"अबुई तिम्रो पाखुरामा ट्याटु पनि रहेछ ,मैले यादै नगरेको !" सुधा अचानकभित्र छिरी ।
"छ त ,जमानामा त हामी पनि हट थियौँ नि ,तिमी जस्तो नभए पनि ।" मैले नजिकै को सिरक मा आड लागेर जिउ थोरै ठड्याउँदै जवाफ फर्काएँ ।
"प्लिज .............. तिमी जहिल्यै आफ्नो सुन्दरतालाई मेरो सँग किन दाँज्छौ ? हरेक केटी सुन्दर हुन्छे !"
"तिम्रो अघि त म के नै छु र ? मलाई कता कता आफ्नो नारित्व कतै बिर्सिएर आफू खालि खालि भौतारिरहे जस्तो लाग्छ । " मैले उसको आँखा मा आँखा जुधाउँदै जवाफ फर्काएँ ।
"तिमी अनि तिम्रा कुराहरु , बुझेर कहिल्यै बुझि नसक्नु , आज रोहन सँग डेट छ ?राम्री छु भनेर त भनी हाल्यौ ! के ड्रेस लगाएर जाउँ भनेर सजेष्ट गर्छौ ? "

"जाउ न ,राम्रि भएर जाउ , बा आज चाहिँ रोहन ले पर्पोज गरी पो हाल्छ कि !"
"त्यहि कुरेर पो बुढो भईयो , तिमी केहि सिकाउँदिनौँ , आफ्नो एक्सपेरियन्स केहि शेयर गर्दिनौ अनि ?" सुधा झ्यालमा अडेसा लागेर मलाई जिस्क्याउँदै बोलिरहेकी थिई ।
"मलाई आज तिमिले बुझ्ने केहि कुरा भन्न मन छ , मेरो अतितको बारेमा मेरो बारेमा एकछिन बस्छौ ?" मैले आग्रह गर्दै उसलाई भनेँ , उ चुपचाप मेरो छेउमा आएर बसी ।
क्रमश:

कल्पनाकुञ्ज(भाग-४)

सुधा गएको एकैछिनमा मलाई चिट चिट पसिना आएझैँ भयो । चुरोटका तस्विरहरु फेरि देखिन थाले कोठाका भित्ता भित्तामा । कोठा घुमे घुमे झैँ लाग्यो फनफनि । मैले झ्यालको पर्दा हेरेँ । कता कता त्यो मलाई झुण्ड्याउन राखेको डोरि झैँ लाग्यो । त्यसैले सेरिएर मुक्ति पाउँ झैँ लाग्यो ,म आजकल धेरै कुरालाई अर्कै अर्कै देख्छु घरि पर्दाहरु मलाई डोरि जस्तै लाग्छन् घरि कालो आकाश का ताराहरु भ्वांग परेर बाहिरको प्रकाश देखाउने दुलाहरु ! तर लरबरिरहेका खुट्टा र कामिरहेका आफ्ना हातलाई म अझै दरी छु भनेर विश्वास दिलाउन थियो मैले ,मलाई थाहा छ यो ठाउँबाट कसैले मलाई बाहिर निकाल्न सक्छ स्वच्छ आकाशको तलतिर भने त्यो मात्र मेरो बिश्वास हो । जब केहि गर्दा पनि मेरा हात गोडाले बिश्वास मानेनन् मलाई उनिहरुदेखी रिस उठ्यो म ढोका मा लात्तिले हान्न थालेँ । मलाई त्यो निर्जिव ढोका सँग के को रिसराग थियो थाहा छैन तर मलाई आफ्नो खुट्टा सँग भने अवश्य रिसराग थियो । मान्छेका हरेक क्रियाकलाप मा कारणहरु हुन्न ,मान्छे साँच्चै अवस्थाको दास हो मस्तिष्कले चलाउने खेलौना हो । आज मलाई आफ्नै हात खुट्टा देखि रिस उठेको छ दवाउन नसक्ने रिस ! भाँचेर पर घुईक्याईदिएर बरु अपांग बस्छु भन्ने सम्मको रिस !


ढोका को ढ्यांग ढ्यांग आवाज तल रिसेप्सनसम्म पुगेछ क्यारे ! तल बाट दुई चारजना गार्डहरु कुद्दै आए र मेरो दुवै हात समातेर कसे । त्यहाँको चिफ सुरेश पछि पछि बिस्तारै आईरहेको थियो ।

"खासै केहि होईन ,नर्मल रुपमा लेओ न ! यो प्यासेन्टको यहाँको पहिलो दिन हो ,लत बसेको छ । छुटाउनलाई अफ्ठ्यारो त भई नै हाल्छ , समातिराख ,एकछिन पछि बल सिद्दिए जस्तो होला अनि मात्र छोडिदिनु ! केटी हो बल जति नै गरे पनि तिमीहरुलाई गाह्रो नपर्ला । "

उसले मलाई हेरेको थिएन आफ्नै गार्डहरुलाई अराई मात्र रहेको थियो । म मान्छे नै हो जस्तो पनि ब्यवहार गरेन उसले मलाई ! प्यासेन्ट रे ! मेरो नाम थाहा छैन र त्यसलाई ? सुरुचि भन्न सक्दैन त्यसले ? अझ उहि भन्छ यो रिह्याब सेन्टर र अरु रिह्याब सेन्टरमा के फरक छ थाहा छ ? हामी तँपाईलाई साथि भएर केयर गर्छौँ ! यहि हो केयर ? मलाई रिस पनि उठ्यो !

एकछिन पछि बिस्तारै अघि उम्लिएको ज्वालामुखी सेलाए जस्तो भयो लावाहरुको अवशेष मात्र पनि नछोडिकन ,मलाई पक्डिरहेका हरिमुष्ठे गार्डहरुको अनुहार बल्ल हेरेँ मैले ,मैले जत्ति नै बल गरेको भए पनि उनीहरुबाट उम्किन नसक्ने रहेछु । एक्कासि जिउ शितांग भयो । गार्डहरुले शायद बल प्रयोग नगर्नु पर्ने थाहा पाएर होला मलाई बिस्तारै छोडिदिए । त्यसपछि सुरेशले मलाई बिस्तारै समातेर कोठा पुर्याउन खोज्यो ।

"I m ok ."
मैले अघिको रिस पोखेँ । अघि नै पनि त गार्डहरुको सट्टा आँफै आएर मलाई रोक्न पनि त सक्थ्यो । अहिले के को सहानुभुति देखाउँदैछ उ ? मलाई सहानुभुति पटक्कै मन पर्दैन ।
"you must be ,you r here to be ok ,मलाई थाहा छ you are a strong girl."
"यो पनि तँपाईहरुको उपचारकै कुनै अंश नै होला ,मलाई थाहा छ तँपाई मात्र सहानुभुति देखाउन कर्तव्य पालन गर्न जान्नुहुन्छ ,साथि बन्न जान्नुहुन्न । " यसपालि भने मैले उसलाई नमिठो दनक फर्काएँ ।

"एउटा कुरा भनौँ ?"
"भन्नुहोस् " मैले अररो जवाफ फर्काएँ , अघि को मुठभेँडमा बिग्रिएका लुगा र कपाल हरु हातले फर्काउँदै !
"तिमि मुस्काउँदा मात्रै राम्री देखिन्छौ होला भनेको त रिसाउँदा पनि राम्री देखिँदि रहिछ्यौ ,अनि यो भनाई चाहिँ मेरो उपचारको अंस को रुपमा नलिनु है ! म केहि केहि कुरा साँचो पनि बोल्छु । "

उ यति भनेर मुस्कुराउँदै अघि लाग्यो । म एकछिन वाल्ल परेर उसलाई हेरिरहेँ । सारै fast छ मोरो ! साधारण केटा हरु भन्दा ! अनि राम्रो पनि ! बोलि ले लठ्ठ हुँदा हुन् साधारण केटीहरु त ! मलाई पनि त्यहि गरेर भोग चलन गर्दै आएका मेरा नजिकका चिजहरु बाट टाढा लैजाने र सुधार्ने प्रयास होला उसको । मलाई थाहा छ यो उसको उपचारकै अंश हो । र उसलाई पनि थाहा छ म कुलत मा लाग्नुको पछि पनि उ जस्तै फास्ट कोहि थियो भनेर !

म फेरि बाहिर बरण्डा तिरै निस्किएँ ,करिब पाँच बजेको हुनुपर्छ घडि भित्र बाथरुममा छोडेको रहेछु , बल्ल नाडि हेरे पछि थाहा लाग्यो । पहेँलो प्रकाश थियो बाहिर ,गर्मि नहुने मात्र प्रकाश भएको प्रकाश , अब एकै छिनमा सुर्य अस्ताउनेछ अथवा भनौँ बाह्र घण्टाकै लागि भए पनि प्रथ्वि ले तापबाट मुक्ति पाउनेछ शितबर्षि चन्द्रमा उदाउनेछिन् । मैले आंग तन्काएँ जिउ फूरुंग बनाउँने प्रयासमाँ । यता उता हेरेँ गार्ड कसैसित सोधपुछ गरिरहेको थियो ।

छिरेको केटाले नजिकै राखेको रजिस्टरमा केहि कोर्यो । नाम ,भेट्ने समय त होला नि ,अरु के हुन्छ र चौकिदार को छेवैमा राखेको रजिष्टरमा , कसैको रिलेटिभ भेट्न आएको होला , मेरो त पक्कै पनि हुन सक्दैन ! मलाई त आजै बुवा आमाले छोडेर जानुभएको । फेरि सोचेँ म मात्रै पनि त छुईन नि यहाँ अरु पनि त छन् । उसका कोहि सुध्रियो सुध्रिएनन् बुझ्न आएको होला । उ अनुहार देखिने परिधि भित्र आएपछि करिब छब्बिस सत्ताईसको केटो जस्तो लाग्यो । परबाट हेर्दा ठिकठाक नै लाग्यो । धेरै जसो केटाहरु बाहिरबाट ठिकै हुन्छन् ,आत्मा हो उनिहरुको कुरुप हुने ,केटिबाट हरदम एउटै आश ,केटिहरुमा हरदम एउटै नजर ,कहिले बुढिको रुपमा ,कहिले प्रेमिकाको रुपमा ,कहिले वेश्याको रुपमा ! चाहना केवल एउटा ! त्यो भन्दा भिन्न कुनै केटाले चाहँदैन ।

म त्यो केटालाई हेरिरहेँ । उ छेवैको शेडमा बस्यो । मान्छे रुंग्नलाई वेटिङ्गको रुपमा त्यो शेड बनाएको रहेछ कल्पनाकुञ्ज भित्र , गार्ड हाउस सँग एकदम सटेको शेड थियो । उ बारम्बार ढोका तिर हेरीरहेको थियो । एकछिनमा सुधा बाहिर निस्किई ,उसको आजको अहिले को ड्युटि सिद्दिएको होला ! त्यो केटालाई देखेर थोरै मुस्कुराई । अनि सँधैजस्तै आफ्नो कान छेउबाट कपाल मिलाई , उसका ठुला ईयरिङ्ग हरु पहेँलो प्रकाशमा टलक्क टल्किए । केटाले आफ्नो छेउमा राखेको हेल्मेट लियो अनि दुवै बाहिर निस्किए । मेरो द्रिष्टिको परिधिले पर्खाल बाहिर नियाल्न भ्याएन , न मैले परबाट मोटरसाईकल को आवाज नै सुन्न सकेँ ।

पक्कै बुढै हुनुपर्छ त्यो केटा सुधाको मैले भित्र छिर्दै अड्कल काटेँ । त्यसो भए उसको सिउँदो मा सिन्दुर खोई त ? फेरि योंग नै देखिन्छे भनेपछि boyfriend होला त्यो सुधाको ! होला , प्रत्येक राम्री केटीको boyfriend त हुन्छ नै ! मेरो पनि थियो ,मैले निष्कर्ष निकाले , कुनामा राखेको गिटार सँग एकछिन खेलौँ खेलौँ लाग्यो अनि गिटारको स्ट्रिंग्स कस्न थालेँ ।

क्रमश:

कल्पनाकुञ्ज(भाग-३)

"भोलि तिम्रो ब्लड चेक हुन्छ होला ,अनि मात्र Admission procedure पुरा हुनेछ ।"
मेरो कोठा पुर्याउने क्रम मा प्यासेजमा नै सुधाले मलाई जानकारि दिई । हुन सक्छ उसको यो म सँग कुरा को शुरुवात गर्ने औपचारिकता थियो । मेरो जीवन को त्यत्रो ठुलो रिजल्ट कसैको लागि फगत आफ्नो जागिर चलाउने औपचारिकता भएको छ । मलाई औपचारिकता मन पर्दैन ! मैले उ तिर पनि हेरिन ,भुईँ तिर हेरेर हिँडिरहेँ । बुवा भन्नुहुन्छ भुईँ मा हेरेर ढुङ्गालाइ लात्ति हान्दै धेरै जसो केटाले हिँड्छन् रे र म मा यस्ता केटा मा हुने धेरै गुण छन् रे । हुनसक्छ वहाँहरुले मलाई छोरा जसरि पाल्नुभयो त्यसैले मेरो केटि मान्छेमा हुने सम्वेदनशिलता हराउँदै गयो ।

मेरो कोठाको बरण्डा घाम लाग्ने तिर थियो ढोका दुवै तिर थियो ,बास्तु ध्यान मा बनाएर भित्र बस्नेलाई राम्रो सकारात्मक सोच आओस् भनेर बनाएको होला । बाहिर फूलहरु मुस्कुराईरहेका पनि देखिन्थे बरण्डाबाटै सेकेण्ड फ्लोरमा थियो कोठा । घाँसमा पनि बिहान शितका थोपा हरु देखीँदा हुन् रमाईलो हुन्छ होला तर म बिहान उठ्न सक्दिन चाँडो म कसरि हेरुँला र ? फेरि सम्झेँ अघि सुधाले भनेकी थिई भोलि बिहान मैले योगाको क्लासमा जानुपर्छ रे ? उफ उहि रेगुलर स्टफहरु ! मैले जे जे गर्नुपर्छ भनेर सोचेको थिएँ त्यहि त्यहि ! मान्छे सुधार्ने योगा ,भरसक्के ब्याडमिन्टन कोर्ट पनि हुँदो हो कतै यहि कम्पाउण्ड भित्र जहाँ घुँडा मा भएका रौँ देखाउँदै केटा हरु बिहान बिहान ब्याडमिन्टन खेल्दा हुन् ! अब यहि बित्नेछ मेरो जीवन करिब ६ महिना अथवा एक बर्ष अथवा त्यो भन्दा बढि !

मलाई बिरक्त लागेर आयो ! मैले लिएर आएको सिड्नि शेल्डनको नोबलमा आफुलाई भुलाउने प्रयास गरेँ । वाकमेन त कानमाँ छँदै थियो ! यो पनि दुई तिन दिनमा सिध्धिनेछ ! बुवालाई किनेर ल्याईदिनु भन्नेछु अरु किताब हरु ! किताब किनीमाँगे भने त खुशि नै हुनुहोला नि ! चुरोट खान मन लाग्यो भने चाहिँ के गर्ने होला बाहिर जान पनि पाईने छैन । मैले चुरोट सम्झेँ ,चुरोट बिस्तारै मलाई एकदमनै मनमोहक लाग्न थाल्यो एक सर्को मात्र तान्न पाए पनि त्यसपछि अरु बिर्सिन्थेँ कि झै लाग्यो थोरै छटपटि भए जै भयो ,धेरै बेर चुरोट मात्र घुमिरह्यो । त्यो पाना धेरै अघि सिध्याएको थाहा लागेपछि मैले पाना पल्टाएँ ।

बाहिर बरण्डा तिर बाट कोहि मेरो कोठा मा जबर्जस्ति चढ्न लागे झै लागे पछि मैले हातमा लिएको "ईफ टुमरो कम्स "आफ्नो हातबाट ओछ्यानमा राखेर बाहिर बरण्डा मा निस्किएँ । एउटा गार्ड मेरो कोठाको बरण्डामा सिँढी राखेर चढ्दै रहेछ ।

"ओई के गरेको तैले ? Administration लाई complain गरिदिउँ ?" म झर्किएँ ।
" Administration ले नै पठाको बहिनि !" उ बिचमा थियो , करिब आधा सिँढी चढीसकेको करिब आधा चढ्न बाँकि ! उसले तल देखायो ! तल सुधा उभिएर मेरो बरण्डा तिर हेर्दै हाँस्दै थिई ।
"यो पनि rehab को पार्ट हो कि क्या हो ?"
"हैन कोठा धेरै बेर नक गर्दा पनि नखुलेपछि हामीले यो प्रोसेस फलो गर्या हो ! माईन्ड नगर ल ! गर्न चाहिँ के गर्दै थियौ तिमी ? त्यत्रो बेर नक गर्दा त सुनिनु पर्ने ! "
मैले उसको अनुहार हेरीरहेँ । उ पेट मिचिमिचि हाँस्न थाली । उसले अनियन्त्रित भई हाँस्न थालेको ले मलाई पनि हाँस उठ्यो म पनि हाँस्न थालेँ बिचमा त्यो गार्ड हामी दुवैलाई हेर्न थाल्यो र हाँस्नुपर्ने होला भनेर उ पनि हाँस्न थाल्यो !
"होईन म वाकमेन सुनिरहेको थिएँ ! त्यहि भएर रहेछ । " एक छिन पछिमात्र मलाई जवाफ फर्काउने फुर्सद भयो ।
"म माथि आउँ त?"
"आउ न पुरै कल्पनाकुञ्ज तिम्रै नै हो मेरो कोठामा आउनलाई तिमीलाई सोध्नुपर्छ त ? After all you are the boss !"
"I m Flattered ! बरण्डा तिरै बाट आउँ कि ढोका खोल्छौ ?"
"खोल्छु खोल्छु ! "

सुधा माथि चढून्जेल सम्म मुस्कुराईरहेकि थिई म उसलाई नियालिरहेँ । उसको हाँसो मनमोहक लाग्छ मलाई यो रिह्याब सेन्टरका धेरै जसो केटा बिरामीहरु त सुधालाई देखेर मात्रै पनि नशा छोड्दा हुन । त्यस्तो आकर्षण छ उसमा । जब उ बिशेषत: हाँस्ने बेला मा मुख हातले छोप्छे अनि कपाल मिलाउने बहाना मा हाँसिरहेका मिलेका दाँत देखाउँछे कसैले जतनसाथ सन्दुकमा राखेको मोतिको माला देखाए झैँ लाग्छ ।

"ल भन के थियो ! "
"तिमी फ्रेश छौ कि छैनौँ मात्र हेर्न आएको ,जस्ट रुटिन चेक ! यो टाईम र बिहान म नै आउँछु तिमिलाई चेक गर्न ,ढोका थुनेर वाकमेन सुन्न थालिनौ भने ।" उ फेरि हाँस्न थालि ।
"यो त मेरो पनि रेगुलर बानि हो ? केहि छैन सिढी रहेछ नि त ! म बरण्डा तिर खुल्लै राखेर सुतौँला ! "
"केटी मान्छे ,डर लाग्दैन त ? "
"लाग्दैन ! के को डर ? समाज ,यहाँ सम्म कि आफैँले जन्म दिने बाउ आमा हामी सँग डराएर तिमीहरु जस्तो साहसिको हातमा पठाईदिएको न हो हामीलाई ! हामी भन्दा बिग्रिएका पनि को होलान र डर लाग्नु ? "
"तिमी धेरै पेसिमिस्टिक छौ ! कुरा त्यस्तो होईन ,समाजलाई तिमीहरुसँग के को डर ? तिमिहरु थोरै बाटो बिराएका मान्छे मात्र न हौ , सबै मनपराउछन् तिमीहरुलाई !"

उसले मेरो तन्नाको फूलको बुट्टा नियाल्दै म तिर अनुहार नजुधाईकन भनी !झूट बोल्न उसलाई पनि म जत्तिकै गारो पर्दो रहेछ ।

"यथार्थ त्यहि नै हो ! तिमी मलाई जे भन । मलाई थाहा छ , तिमी यहाँ चेक को लागि नै आएको पनि त ?कतै बाट केहि लिकेज नै भएको छ छैन चेक गर्नलाई त हो नि ! अथवा it is to find out whether i m trying anything silly or not . "
"हो बाबा हो ! तर तिमी बुद्दिमान छौ , I hope you ll show us the good result."
"I ll try ,म अब यो भन्दा बढि बुवा आमा को आँखामा आँशु देखाउन चाहन्न !" मैले आफ्नो टाउको भित्ता तिर फर्काउँदै जवाफ फर्काएँ ।

"ल म गएँ ल ! अल्छि लाग्यो भने तल टि.भी. रुम छ , तल सिढि ओर्ले पछि त्यहाँ बाट साईन बोर्ड छ त्यहिँ बाट you can find it ! त्यहाँ गएर टेलेभिजन हेरे पनि हुन्छ ! हुन त तिमी सित समय कटाउने अरु पनि माध्यम रहेछन् ! " उसले मेरो कोठाको कुनामा राखेको गिटार हो वा ओछ्यानमा राखिएको "ईफ टुमरो कम्स "नियाल्दै भनी ।
"तिमी र म मा फरक के छ थाहा छ ? तिमी जीवन कारणका लागि जिउँदै छौ , म बेकारण समय कटाउँदै छु , जाउँला अब समय नकटे टि.भी. रुम पनि जाउँला ! "

सुधा यसपालि बोलिन तर उसको गति थोरै कम भयो मेरो कोठाबाट बाहिर निस्किँदा !

कल्पनाकुञ्ज(भाग-२)

भाग-१ बाट अघि,

बाहिर बाट ठुलो जस्तो लाग्थ्यो ,सबै तिर ढुङ्गाको गारो उठाएर बनाएको पर्खाल ,अनि ठुलो फलामे गेट र गेट बाहिर को जुँगे चौकिदार , बिलकुलै नाम बिपरित को अनुहार देखायो कल्पनाकुञ्जले , नाम कल्पनाकुञ्ज किन पनि थाहा छ मलाई ,किनकि यस्ले निकै भयानक वास्तविकता हरु निलेको छ यसमा आउने मान्छेहरुसँगै ,यो त्यहि भएर शायद कल्पनामै मात्र रम्न चाहन्छ।म पनि कल्पनामैँ रमाउन चाहन्छु ,किनकि मेरो वास्तविकता ले आजकल मलाई घोच्न थालेको छ ,मैले हेर्ने ऐनाले आजकल मलाई गिज्याउन थालेको छ ।

मैले सोचेकी थिएँ कल्पनाकुञ्ज सुधार ग्रिहहरु भन्दा प्रिथक हुनेछ ,तर आखिर मा सुधार ग्रिह सबै उस्तै नै हुन् बिग्रेका लाई सपार्ने कारागार न हो आखिर , उहि मुटु नभएका ढुङ्गे पर्खाल हरु , उहि स्वतन्त्रता निमोठ्ने चौकिदारहरु , मैले थोरै अनुहार खुम्च्याउँदै त्यो चौकिदारको ढुंगे अनुहार हेरेँ , अररो , अनुहार भरि केहि काटेका दागहरु भएको ,शायद युद्द मा पनि लडेको हुँदो हो पहिले,आर्मि होला पहिलेको त्यो ,अहिले रिटायर भएर यता आएको पनि हुनसक्छ ,फेरि सोचेँ त्यत्रो युद्द लडेको मान्छे जाबो सुधार ग्रिह को चौकिदार भएर के बस्थ्यो झगडा गरेको होला कसै सित अनि बसेको होला त्यो खत ,टोपि कसैले जबरजस्ति उसको टाउको मा लादेको जस्तै लाग्थ्यो ,एकदमै नमिलेको ,राक्षस हरु त्यस्तै हुन्थेहोला पहिला पहिला , बुवाको नजिकै गएँ र टाँसिएर ,छेलिएर हिँड्ने प्रयास गरेँ , आफ्नो टि-शर्टको बाहुला आफ्ना हत्केलाले थाहा नपाईकन दबाईरहेको रहेछु ,त्यो छोडेर आफ्नो हातलाई थोरै हलुका बनाएर हिँड्ने प्रयास गरेँ,आफ्नो डरलाई र नैराश्यतालाई त आखिरमा मैले जित्नु नै पर्ने थियो । म किन बुवा सँग नजिकिँदै छु ? अब आउने दिनहरु मैले मेरो परिवार छोडेर यहि कल्पनाकुञ्जमा बिताउनु पर्नेछ । कहिले काहिँ यहि सोचले मात्रै पनि मन भारि हुन्छ । चौकिदारको अनुहारमा कुनै परिवर्तन देखिएन मेरो अनुहार देखेर ,एकचोटि तिखो नजरले मलाई हेरे पछि मुन्टो बटार्यो उसले ,मेरो नजरमा उ असाधारण मैले सोचे भन्दा भिन्न होला तर उसको नजरमा त म अति साधारण बिग्रिएकि केटि न हुँ त्यहि झुण्ड भित्रकि ,जस्लाई उ हरेक दिन यहि फलामे गेट बाट भित्र उसको अनुहार हेर्दै छिर्दै गरेको देख्छ ।

भित्र छिरे पछि भने केहि सन्चो भयो फूलबारि देखेर ,मलाई फुलहरु मन पर्छ बिशेषत: काँडा माथि का फुलहरु किन किन आँफै उभिएजस्तो लाग्छ त्यो काँडामाथि !


"तँपाईहरु एकछिन बाहिर गइदिनुहुन्छ ?मलाई सुरुचि सँग एकछिन गफ गर्नु छ ! त्यतिन्जेल सम्म Admission procedure सिध्याउनुहोस् न !" त्यहाँको चिफ हुनुपर्छ त्यो भन्ने ,बुवा आमा बाहिर निस्कनु भयो । मलाई थोरै असहज भएकाले मैले मुन्टो कन्याएँ उसको कुर्सि अघिको कुर्सिमा बसेपछि ,धेरै जस्तो म यसै गर्छु जब के गर्ने मलाई थाहा हुँदैन । त्यहाँ त Interview नै लेला जस्तो थियो उसले । नङ्ग लामो भएको रहेछ , घिच्रो चर्याए चर्याए जस्तो पनि भयो । मैले उसको आई डि कार्ड पढ्ने प्रयास गरेँ शायद सुरेश लेखिएको थियो नाम !


"सुरुचि तिमी नढाँटि भन ,सुध्रिने चाहना कस्को हो तिम्रो वा आमा बुवाको ?" आमा बुवा बाहिर निस्कने बित्तिकै उसले प्रश्न सोध्यो ।
" सुध्रिने चाहना कस्को हुन्न ? तिरस्क्रित भएर बाँच्न कसलाई मन हुन्छ र ?" मैले उसको टेबलमाँ राखेको पेपरवेट खेलाउँदै जवाफ फर्काएँ । पेपरवेट भित्र देखिएका थोपा थोपा हरु पानी नभए पनि मलाई खेलाउँदा खस्लान कि जस्तै लाग्छ ।
"के भएर लत बसेको जान्न सक्छु ?"
"अहँ सक्नुहुन्न । कुनै कुनै कुरा हरु नितान्त ब्यक्तिगत हुन्छन् । " मैले ठाडो ईन्कार गरेँ ।
"तिमी त्यस्तो हार्ने मान्छे त देखीन्नौँ ।" उसले रहस्यमय उत्तर फर्कायो ।
"मतलब ?"
"मैले धेरै सङ्गत गरेँ तिमी जस्तै अरुहरुको पनि ,अरु Rehab center र यसमाँ फरक के छ थाहा छ ? हामि तिमिहरुलाई एउटा केस मात्र मान्दैनौँ एउटा साथि मान्छौँ ,तिमिले त्यो ब्यक्तिगत कुरो पछि यसैका कुनै न कुनै कर्मचारिलाई अवश्य भन्नेछौ । त्यसमाथि करिब करिब मैले तिम्रो ब्यक्तिगत कुरा बुझेँ । म त्यो कुरा कोट्याउँदिन तर एउटा कुरा के बुझ भने संसार एउटा मान्छे मात्र हुन्न ,उसको yes अथवा no मात्र हुन्न । त्यसलाई छोडेर अघि बढ्नुपर्छ ।तिमी त्यहिँ अलमलियौ र त्यसमै गल्ति भयो ।"
"होला !"मैले सुस्तरि जवाफ फर्काएँ ।अघि मैले घुमाईरहेको पेपरवेट अहिले रोकिईसकेको थियो ।
"ठिकै छ यो कल्पनाकुञ्जमा तिम्रो सबैभन्दा नजिक रहने मान्छेलाई त भेटाईदिनै पर्यो "
उसले घण्टि बजायो । चर्को घण्टिको आदेश पालना गर्न होला एउटा मान्छे भित्र छिर्यो । मलाई घण्टिको आदेश मान्दै भित्र छिरेर छाति चौडा पारेर उभिने मान्छेहरु यन्त्र मानव लाग्छन् भावना शुन्य ,चेत शुन्य । उ पनि मलाई कुनै अपवाद लागेन ।

"सुधालाई बोलाउ त !"मेरो तन्द्रा भङ्ग गर्दै उसले अरायो ।यन्त्र मानव जसरि आएको थियो त्यसरि नै फर्कियो पनि । म मुस्कुराउँदै उसलाई हेरिरहेँ ।
"तिमि असाध्यै राम्रो मुस्कुराउँछौ ।"
"मलाई थाहा छ यो पनि तँपाई को उपचारको अंश हो ।"
"होईन साच्चै !"उसले अझै पनि मलाई बिश्वस्त पार्ने प्रयास गर्यो ।तर मलाई थाहा छ म कति राम्रि छु भनेर !

सुधा नै होला उसको कोठा नक गरेर छिर्ने ,लामो कपाल ,सुतिको कुर्ता ,लामा औँला को लामो नङ्गमा मिठो रातो रंगको नेलपोलिश ,हुन सक्ने साधारण मेक अप गरेर पनि परि जस्तै असाधारण देखिरहेकि थिई , मैले आफुलाई हेरेँ आफुलाई सुधासँग दाँजेँ , म पहिला यत्तिकि थिएँ कि थिईन त ? यति खेरको मेरो रुपरङ्गको ठ्याक्क गणितिय उल्टो केटि मान्छे बनाउनु भनेर कसैले भगवानलाई भन्यो भने पक्कै सुधा बन्छे होला ।

"सुरुचि उ सुधा हो तिम्री साथी नै भनौँ ! र सुधा उ सुरुचि ।"
"हाई " उसले हात अगाडि बढाई ,मैले पनि आफ्नो हात तेर्स्याईदिएँ ।
"ल ठिकै छ ,यति खेर सम्म तिम्रो बुवा आमाले पनि तिम्रो Admission procedure सिध्याईसक्नुभएको होला ,तिम्रा सामानहरु , गिटार ,कर्टकोबेन र ब्रायन एडम्सका सिडिहरु सबै तिम्रो कोठामा पुगिसकेका होलान हिँड जौँ बाहिर ! सुधाले तिमीलाई तिम्रो कोठा सम्म छोडिदिनेछे । "
"मेरो ब्याग चेक भएको हो ?"
"हो तर मैले तिमीलाई त्यो कुरा लुकाईन नि !"उ मुस्कुरायो । मैले उसको मुस्कानले नै गर्दा त्यो माफ पनि गरेँ ।

बुवा आमा मलाई हेर्नलाई पर्खेर बस्नु भएको रहेछ । अन्तिम पटक मैले बुवालाई ऊँगालो मारेँ ,एकछिन रोए पनि !
"मैले तँलाई अहिले सम्म केहि कुरामा गालि गरेको छैन सुरुचि तर तँ यहाँ किन आएकि नबिर्सि ,मलाई मेरी पुरानि छोरि फर्काउने प्रयास गर मेरै लागि भए पनि !"
बुवा यति भनेर बाहिर निक्लनु भयो , म त्यहिँ ऊभिएर हेरिरहेँ ।

क्रमश:

कल्पनाकुन्ज

कठघरा मा दोषि भएर उभिँदा र सजाय नपाउँदा खुशि लाग्छ भनेर कसैले भन्छ भने म त्यसलाई सम्पुर्ण रुपमा गलत मान्नेछु । दोषि भएर पनि सजाय नपाउनु र त्यसको आत्मबोध आफुलाई हुनु जस्तो असहज केहि पनि हुन्न रहेछ । आफु भासिएजस्तो लाग्छ कुनै दलदलमा अनि पल प्रति पल जति निस्कन खोज्यो उति डुबे झैँ लाग्छ ।

त्यो दिन हाम्रो घरको Living room धेरै बेर सम्म तनावग्रस्त रहिरह्यो । म घोसेमुन्टो लगाएर उभिएको उभियै भएँ । घरि घरि आँखा उठाउन खोज्थेँ तर फेरि झूकाउनु परिहाल्थ्यो । बुवा आँशु भरिएका आँखाले मलाई हेरिरहनु भएको थियो । मलाई वहाँको अनुहार हेर्न मन लागेको थिएन अथवा भनौँ मैले आँखा जुधाउन सकिन । लोग्नेमान्छेको आँखामा आँशु ज्यादै दयनिय देखीन्छ । एकदम बिवश लाग्छन् मलाई लोग्नेमान्छेहरु रुँदा ! निरुपाय भएर मात्र रुन्छन् लोग्ने मान्छे , जहिले सम्म निकास देख्दछन् तबसम्म रुन जानेका हुन्नन् ! खोई के सुहाउँदैन के सुहाउँदैन ? तिँ माथि त्यो त मेरो आफ्नै जन्म दिने बाउको आँशु थियो त्यो पनि मेरो कारणले उब्जेको ,एउटि जवान छोरीको कारणले धेरै बेर मनमनैँ आँफैलाई धिक्कार्दै बित्यो ।

"जा सुरुचि सुत्न जा भोलि कुरा गरौँला !" लामो मौनता आखिरमा तोडियो त्यो कोठाको ! बुवाले फेरि पनि आफु धैर्यवान रहेको देखाउनुभयो आफ्ना शब्दहरुले। सँधै जस्तै आज पनि बुवा आमाले मलाई हकार्न सक्नु भएन ,कुनै नयाँ कुरा होईन ,यो वहाँहरु दुईजनाको बानिमैँ छैन । मलाई यो वहाँहरुको सबैभन्दा ठूलो कमजोरि लाग्छ , दुवैजना रिसाउन जान्नुहुन्न ।शान्त शालिन अनुहार मात्र देख्छु जहिले हेरे पनि ।

बाहिर निस्केँ ,कोठा तिर जान खोजे तर बुवा आमाको ढोका छोडेर जान मन लागेन ,के कुरा गर्नुहुने रहेछ एक आपसमाँ मैले सुन्नु थियो । प्यासेजमा बत्ति निभाइसकेको थिएँ म ढोका मैँ आड लागेर बसेँ ।


"के गर्ने त अब ?" बुवा निराश भएर होला सुस्तरि बोल्नुभयो । सँधै को जस्तो तेज थिएन । म वहाँको बोलिले नै वहाँको अवस्था चिन्छु ।
"हाम्रो पालन पोषण मा कमि भए जस्तो त लाग्दैन !तै पनि किन ? आखिर हामी नै किन ? " आमा एक्कासि भक्कानिनु भयो ।
"नरो न , अब रोएर मलाई पनि कमजोर नबना है सन्ध्या ! तँ छेस र त अझै पनि केहि भइहाल्ला कि भन्ने आशमा छु ।"
"मैले जागिर धेरै अघि छोड्नुपर्ने ,घर ब्यवहार मा सहयोग होला भनेर जारि राखेँ उ जन्मेपछि पनि ! जागिर नभएको भए समय त दिन सक्थेँ सुरुचिलाई !"आमा फेरि आफ्नै दोष निकाल्ने क्रम मैँ हुनुहुन्थ्यो ।
"अब भइसकेको कुरा छोड , तै पनि तेरो जागिर को के दोष ? खालि यसो उसो गर्यो आफैँलाई दोष दिन्छे ! बाउ आमा जागिरे भएकाका सबै छोराछोरी Addict भएका छन् र ? अब के गर्ने सोच ,लत छुटाउन सकिएन भने बिकराल हुन्छ यो समस्या त !"
" तै पनि उसका कुराहरु तँपाई भन्दा मलाई थाहा हुनु पर्ने नि त ! आखिर आमा हुँ उसकि ,साथि जस्तै नै ब्यवहार गरेकी छु ? किन लुकाई उसले कुरा ? अस्ति मेरो पर्स बाट पैसा हराउँदा त कतै हिसाब बिर्सेछु झै लागेको थियो ,हिजो उसको कोठामा त्यत्रो कुरा भेटिएपछि पो थाहा लाग्यो !"
"फेरि रुन थालि , नरो भनेको हैन सन्ध्या !" बुवा थोरै झर्किनु भयो ,वहाँ ले रिसाएको मैले देखेको छैन , आमाको हिकहिक यथावत थियो ,शायद आँशु पुछेर अब नरुने कोशिश गर्दै हुनुहुन्थ्यो तर सकिरहनु भएको थिएन ।

"ब्लड चेक चाहिँ पहिला गर्नुपर्ला ,के थाहा धेरै सिरिन्ज चलाएर !!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!" आमा को रुवाई अचानक बढ्यो अगाडिका आँशु रोक्ने सम्पुर्ण प्रयास लाई असफल बनाउँदै ।
"हैन त्यस्तो त भएको छैन होला ! मेरो बिचारमा रिह्याब सेन्टर नै ठिक होला ,थोरै दिन सुधार्ने नै प्रयास गरौँ !"
"सबलाई थाहा हुन्छ त्यसो गरे त ! छर छिमेक मा कसरि मुख देखाउने ,को केटाले बिहे गर्छ यस्लाई ? "
"अहिले पनि थाहा हुन्छ ,त्यति राम्रा ठूला आँखा तलका छाला सबै काला भइसके ,ओठ हेर न हाम्री छोरीको कत्ति कालो छ ,पहिला त्यस्तो थियो र ? हामीले नै खुट्याउन ढिलो गर्यौँ ,अब यहाँ भन्दा ढिलो गर्नुहुन्न ! हो उ बहकिएकि हो गलत बाटोमा लागेकि हो , तर उसको भन्दा तेरो र मेरो बढि गल्ति छ हामिले पहिला नै पत्ता लाउन सक्नु पर्थ्यो । अब त रिह्याब सेन्टर लानै पर्छ ! अरु भन्दा त्यो कल्पनाकुन्ज ठिक छ भन्छ मेरो एउटा साथि ,त्यसको छोरालाई पनि तिन महिना त्यहाँ राखेको आजकल नर्मल छ अरे ।" बुवाले सान्त्वना दिनु भयो आमालाई !

म बिस्तारै आफ्नो कोठा तिर लागेँ ,मलाई मेरो परिणाम थाहा भइसकेको थियो ।आफ्नो बुवा आमा लाई म दोष दिन्न । अझै पनि सुधार्ने प्रयास गर्दै हुनुहुन्छ ।चुपचाप कोठा आएँ अनि सोचेँ म वहाँहरुको जे बिचार हुन्छ त्यहि गर्नेछु । सक्नु नसक्नु आफ्नो ढाउँमा छ तर आफ्नो तर्फ बाट सुध्रने सकेसम्मको प्रयास गर्नेछु ।

करिब दुई बर्ष अघिको गल्ति ले गर्दा म अहिले को ठाउँमा आईपुगेँ जहाँ मेरै आफ्नाहरु मन नलागि नलागि नै भए पनि मलाई आफुबाट अलग्याउँदै छन् ।कुनै घाउ लागेको आफ्नै अंग जस्तै जस्लाई नकाटे शरिर नै खानेछ । के म त्यो परिवार को रोग भएर निस्कि सकेको छु त ? म घर बाट अलग्गिन चाहन्न र लत बाट अलग्गिन सक्दिन । कोठा आएँ आज मेरो कोठा बिहानै सफा गरिएको थियो ,मैले केहि पाउने सम्भावनै थीएन कोठामा तै पनि धेरै बेर सम्म खोज जारि राखेँ नभेटेर गलेँ ,चिटचिट पसिना आएझैँ भयो हात गोडाहरु कामे जस्तै भयो ओछ्यान मा पल्टिएँ ,बिस्तारै मनमाँ उठेका भुकम्प हरु सेलाएझै भयो धेरै चोट दिएर हावाहुण्डरि थामिएझैँ लाग्यो ।
धेरै दिन पछि ऐना हेर्न मन लाग्यो । ऐना अघि उभिएर आफ्नो आँखा , ओठ हेरेँ । बुवा ले भने जस्तै काला भइसकेका थिए । कपाल त पहिल्यै कलर गरेर महिले खैरो बनाइसकेको थिएँ । म पहिला यति नराम्रि थिइन । अगाडि पछाडि सबै तिर नियालेँ नारित्व कतै हराएको थियो । मलाई आफ्नो पहिलेको स्वरुपमा फर्किन मन लाग्यो । रात भरि एल्बमका पुराना फोटाहरु हेरेर रुँदै बस्दै गरेँ । यो समस्याको कारण म थिएँ समाधान मा मैले पहल गर्नै पर्छ , म कल्पना कुन्ज जानेछु ।सुत्नु अघिको मेरो निर्णय त्यहि नै थियो । आँशु पुछे गालाभरि आँशुका टाटालाई यथावत राख्दै आफ्नो ओछ्यान मा पल्टिएँ ।

एउटा पर्दा अचानक खस्यो

"यता हेर ,के मुन्टो बटारिरहन्छस् ?" उनीहरु मध्येको एउटाले मेरो चिउँडोमा आफ्नो हात राख्दै क्रुर स्वरमा भन्यो । म घेरिएको थिएँ उनिहरुको समुहबाट । मान्छे हेर्दा त्यति निर्दयि नै देखिने त होईन तै पनि उसले क्रुरता देखायो म माथि ! हुन त रुप त खोल न हो ,आत्मा त मान्छेको लुकेकै हुन्छ । मैले विवशता मा उसलाइ हेरेँ । उसको हात मात्रैले पनि मेरो चिउडोमा पिडा रोपिरहेको थियो ,सहनशक्ति भन्दा बाहिरको ,मलाई उसले उसको आँखामा आँखा जुधाउन सम्म दिइराखेको थिएन । पिडाले बग्न आँटेका आँशुलाई थोरै रोक्न खोजेँ । तर असफल प्रयास ।

"तँपाईहरुलाइ मैले चिनेकै छैन ,किन म माथी अन्याय गर्दै हुनुहुन्छ ,म साधारण मान्छे न हुँ ! के छ मेरो कसुर त्यत्ति त भन्दिनुहोस् ! " मेरो हिकहिक रोकेर मैले उनिहरुलाई सोधेँ । छाति त्यत्तिकै गाँठो परेजस्तै भएको थियो । बोलि रोकिरहेको थियो बिच बिचमा एउटा अनौठो पिडाले मानौँ त्यति बोलि पनि मैले सोचेर बोल्नु परिरहेको थियो ।

"अन्याय हैन तँलाई त हामी ठुलो मान्छे बनाउँदैछौ ,संघर्ष भन्ने सुनेको छस् ,त्यो नगरी मान्छे ठूलो हुँदैन अरे क्या !" फेरि अर्को ले ठूलो खित्का छाड्यो र अरुले त्यो खित्का लाई लम्ब्याए , म उनीहरुको मनोरन्जनको साधन भए जस्तै !

मैले यता उता हेरे , सडक यथावत थियो ,भिँड यथावत थियो । कसैको मतलब नगर्ने भिँड । म सँग कसैको सरोकार थिएन । म घेरिएको सँग कसैको सरोकार थिएन । म अपहेलित भएको सँग कसैको सरोकार थिएन । साँच्चै भीँड मात्र तोडफोड जान्दछ ,रचना ,बचाव हरु त भिँडको शब्दकोशमैँ छैन । नत्र उनिहरुले मलाई समातेर झ्यापझुप्प पार्ने बित्तिकै मैले कराएको न हुँ ! कोहि पनि आएनन त बचाउन ! भोलि मलाई केहि भइहाल्यो भने टायर बाल्न ,अर्काको घरमा ढुङ्गा हान्न र पसल हरु बन्द गर्न भने अवश्य आउँनेछ भिँड ।

"ए यसलाई पोको पार बोरामा !"अन्तिम शब्द हरु त्यत्ति नै हुन मैले सुनेको ,मेरो होश रहुन्जेल ,त्यसपछि मेरो टाउकोमा नमिठो प्रहार भएको पनि थाहा छ ।अनि एक्कासि कालो भयो संसार ! जब होश खुल्यो त्यतिबेला पनि कालै थियो संसार ,एउटा सानो थोरै प्रकाश छिर्ने माथिको आँखीझ्याल बाहेक झ्याल ढोका थिएनन मलाई राखेको कोठामा । प्रकाशलाई पनि बन्देज लाउन चाहन्थे शायद मेरो कोठामा ! मैले त्यहि आँखिझ्याल हेरे अनि थाहा लाग्यो बाहिर अँध्यारो रहेनछ । बाहिरको पहेँलिएको प्रकाश बिस्तारै अँध्यारो हुँदै छ बाहिर भन्ने जानकारि दिँदै थियो मलाई !

......................... ............................... .......................................

"म खान्न खाना साना ! "दुई दिन त्यत्तिकै राखे पछि म खाना लिएर आउने सँग आवेशमाँ आएँ ।

"आज तेरो फैसला हुन्छ ,नडरा !" उसले मेरो घुर्किको नबुझ्ने किसिमको उत्तर दियो । मैले खाना खानु र नखानुमा मेरो फैसलाको के सरोकार ,मैले मनमनैँ सोचेँ । हिजो देखि उनीहरुले त्यो आँखिझ्याल पनि थुनिदिएका थिए थोरै किरणहरुले आँखिझ्याल यहाँ छ भनेर जनाउँथियो अनि बाहिरको संसारको कल्पना गर्दै त्यो आँखिझ्याललाई हेरिरहन्थेँ ।

"तँ खाना नखाने अरे ?" अस्तिको नाइकेले मलाई सोध्यो । शायद उ म सँग अन्तिम जवाफ जान्न चाहन्थ्यो ।
"अहँ नखाने ।" मैले जवाफ बदलिन ।
"ठिकै खाना त भौतिक कुरा न हो । तँलाई त हामी सन्त बनाउन चाहँदैछौँ ,जसमा भौतिकताको लालसा हुने छैन ,मात्र सन्तुष्टि र त्रिप्ति देखिनेछ आँखामा ! किन चाहियो खाना ,ए भोलि देखि यसको खाना बन्द गरिदिनु । "
उसले मेरो खाना बन्द गरिदिने हुकुम दियो ।मलाई आफुले देखाएको घुर्कि देखि आफैलाई रिस उठ्यो किनकि मेरो खाना बन्द हुनु मा अरु कोहि नभई मेरै हात थियो त्यतिखेर शायद म अडिग नभएको भए खाना खान्थे , स्वाभिमान को मलामि भोजको जस्तै हुन्थ्यो होला त्यो खाना। मैले बिवशतामा उसको अनुहार हेरेँ उसले आफ्नो फैसला बदलिनेछ कि भनी ,तर उ मुस्कायो मात्र ,अडिग देखियो उ ।
"किन हेरेको मेरो अनुहार ,पानी देखि पनि रहर पुगेको हो ?" उ जोडले हाँस्यो ,म सुख्खा आँखाले उसलाई हेरिरहेँ ।मुटु पग्लिए जस्तो थियो मेरो तर शायद आँखा आँशुलाई पनि जीवन रस मानेर सोसिरहेका थिए कतै !


.................................. ......................................... ..........................
म उठ्न नसक्ने नै भइसकेको थिएँ करिब करिब उनिहरुको नाईके आयो फेरि ! मलाई किन यस्तो गरिरहेका छौ भनेर म सोध्न चाहन्थेँ तर स्वर भाँसिएको थियो । मैले सोध्न सकिन । स्वर कुनै गहिराहिमा बिलाएर गयो ।

"अब दुई दिन दुख गर ,त्यसपछि जे हुनेछ तेरै त नाम हुनेछ ।" उसले मेरो लडेको शरिर नियाल्दै भन्यो त्यसपछि का आवाज सुन्ने पनि मेरो हिम्मत भएन ।अनौठो अँध्यारोमा म छिर्दै गएँ ,छिर्दै गएँ तर एकै छिनमा खुला आकाश मा पुगेझैँ भयो । मेरो शरिर ले शायद पिडाबाट मुक्ति पाएको थियो ।


मैले माथि बाटै नियाले ,मेरो सालिक तैयार भइसकेको थियो ,म शहिद घोषित भएको थिएँ र मेरो अपहरण गर्ने नाईके मेरो सालिक मा पुष्पगुच्छा पहिराउँदै थियो । भिँडहरु जुलुसमा थिए मेरो म्रित्यु को छ्यतिपु्र्ति माग्दै । र त्यो नाईके जसरि भए पनि कारवाहि र क्षतिपुर्ति र दोषिलाई कारवाहि को माग गर्नुपर्छ भनेर उर्लिरहेको थियो उर्लिरहेको थियो । नाटकको पर्दा खस्दै गयो ।

आत्मा उज्यालो माग्दै थियो(अन्तिम भाग)

भाग -८ बाट अघि,
यसपालि मैले उसलाई त्यसपछि के भयो भनेर सोध्न पनि सकिन ,नढाँटि भन्दा उ परास्त होस् भनेर मैले पनि चाहेको हुँ ,कल्पनाले मलाई त्यो चाहना गर्न बाध्य बनाई ,तर यसरि उ परास्त होस भन्ने मैले पक्कै पनि चाहेको थिइन । कल्पनाले किन यस्तो गरी ? मलाई लागेकि नायिका स्वार्थि किन भई ?तर फेरि सोचेँ सम्बन्धको शुरुवातमा हर्केले पनि त त्यस्तै होस भन्ने चाहेको थियो । सँधै आफुले सोचे जस्तै अन्त्य त कहाँ हुन्छ र । अनि फेरि सोचेँ साच्चै निरिह हुन्छन् पुरुषहरु ,उसलाई मैले नदेखिकनै नायिका माने भने हर्के परास्त हुनु त स्वभाविक नै छ शक्तिमा पुरुष र नारिको तौल छैन । त्यसमाथि नारि मात्र आँशु बगाउन जान्दछे बगेको आँशुको परिभाषा बुझ्दिन ,उसको लागि अरुको आँशु फगत बगी जाने पानी हो अनि आफ्नो आँशु हतियार,त्यो पनि कहिल्यै खेर नजाने अचुक ! जो उसलाई भिन्न भिन्न समयमा भिन्न भिन्न ब्यक्तिमा प्रहार गर्न आवश्यक भइरहन्छ ,यो संसार यस्तै छ ।
हुन सक्छ म पुरुष भएर मात्र पुरुषको बारेमा सोचिरहेको छु म पनि स्वार्थि भइराखेको छु । तर पनि त मैले नारिको आँशुको अगाडि कस्ता कस्ता ढुङ्गे पुरुषहरु पग्लेको देखेको छु ,मुस्कान ले गर्दा मोड परिवर्तन भएको त हर्के नै यहाँ ज्वलन्त छ तर खोइ त नारि परिवर्तन भएको उदाहरण ? दुई बर्ष देखि मेरो तपस्या नबुझ्नेमा पनि मैले एउटि कल्पना देखेँ ,हो यहाँ धेरै कल्पना हरु छन् ।जस्ले मात्र आवश्कता बुझेका छन् ,सम्बन्ध र त्याग बुझेका छैनन् तै पनि हामी त्याग गर्दैछौँ ।शायद एउटा मुर्खता ! हुन त माया पनि एउटा ठूलो मुर्खता न हो ,म बुझ्दै थिएँ बल्ल बुझ्दै थिएँ ।

"तैँले रिठ्ठोको बोट रोपेर कागति फलेको देखेको छस् ?" उसले मेरो सोचमाँ क्रमभंग गर्यो । मुस्कुराईरहेको थियो उ ।मैले उसको मुस्कानमा पनि उसको विवशता देखेँ ।
"छैन ।"
"मलाई पनि त्यस्तै भयो मैँले जे रोपेँ त्यहि न पाएको हुँ ।"
"खोई होला ? को सहि गलत मैले त केहि छुट्याउन सकिन ।" मैले आफुले निकालेको सारांश छोट्याउँदै भनेँ ।
उ फेरि मुस्कुरायो म अन्यौलमा परेको देखेर !
"म त्यसपछिको दुई तिन दिन त अहिले जसरि छटपटउईरहन्छस् नि त्यसरि नै छटपटाएँ । मलाई लाग्यो उसले भरेको ठाउँ अहिले खालि भएको छ । अब आउने रातहरु कहिल्यै न्याना हुनेछैनन् किनकि त्यो आत्मियता उसले म बाट खोसिसकेकि छे । म भोतारिरहेको एउटा यात्रि मात्र रहनेछु अब किनकि लक्ष उसले लुकाईदि सकेकि छे । केहि नलागेर उसलाई पर्खेर बस्ने चौतारो मा म फेरि ३ दिन पछि कुर्न लाई बसेँ ।"
उ एकछिन रोकियो मेरो सोचलाई समय दिन ।

"परबाट उ आउँदै गरेको देखेँ ,मुटुको ढुकढुकिको गतिमा अनौठो परिवर्तन आयो । बोल्ने के भनेर मनमनै कण्ठ पार्न थालेँ । म उसलाई हेरिरहेँ । नजिक आएर पनि उसले मलाई वास्ता गरिन मानौँ अघिल्ला हफ्ता महिनामा केहि भएकै छैन ।हामी दुवैले एउटा नयाँ शुरुवात गरे जस्तो । अब फेरि परिचयबाटै मेलो सार्नु पर्ने जस्तो । दुवै जना भिन्ना भिन्नै यात्राका अन्जान यात्रि भए जस्तो !"
"अनि ?"
"अनि के ?विवश त म थिए ,उसलाई त केहि फरक नै नपरेको देखिईसकेको थियो उसको अनुहार बाट ,साँचै ढुङ्गा मा बरु परिवर्तन आउला उ त स्थिर थिई । म नै अघि बढेँ गफ शुरुवात गर्न । त्यो दिन त्यो चौतारिमा कोहि थिएन त्यसले हाम्रो कुराकानि थोरै भए पनि सहज बनायो । मैले उ सँग भिख मागे झै गरेर सोधे ,के हामी नयाँ शुरुवात गर्न सक्दैनौँ ? मान्छे साँचै कमजोर हुन्छ अवस्थाको अघि ,मेरो त्यो अवस्था आउला भनेर चिताएको पनि थिईन ।"
उसले यति भनेर घडि हेर्यो करिब तिन बज्न आँटेको थियो ।बित्दै थियो समय उसको कथा को बहावमा अनि रातमा गुज्रिने ति सिरेटाहरु पनि एक छिन त्यहि परिधिमा रोकिएर उसको कथा सुन्नलाई कान ठाडो पारीरहेको भान हुन्थ्यो ,सल्ला पनि सुसाउनलाई एक छिन रोकिएको थियो कथा भन्नलाई बाधा पर्ला कि भनेर ।

"उसले ठाडै भनी ,सम्बन्धको नयाँ शुरुवात हैन निरन्तरता चाहन्छौ भने निरन्तर हुन सक्छ । तिमी मेरो आवश्यकता पुरा गर , म तिम्रो गर्नेछु । मलाई थाहा छ तिमी शिकारि हौ भोलि अर्को पंक्षि खोज्नेछौ तर मैले खोजेको पनि त्यहि नै हो । जतिन्जेल सँगै रहनेछौँ त्यतिन्जेल रमाइलो गरौँ ,त्यसपछि न तिमि मलाई चिन न म तिमिलाई चिनौँ ,के गर्ने संसार स्वार्थि छ ,स्वार्थ बोकेका मात्र बाँच्छन् यहाँ ,सन्तहरु त पलायन हुन्छन् , आर्मिहरु वफादार र कर्तब्यनिष्ठ लडाइँको मैदानमा हुन्छन् तर जब ओछ्यानको कुरा आउँछ उनीहरुजस्तो विश्वासघाति कोहि हुँदैन भन्ने मलाई पनि थाहा छ । तिमी मेरो विश्वास जित्ने हैन मेरो शरिर ,मेरो भोकलाई जित्ने प्रयास गर बदला मा म तिमिलाई पनि त्यहि नै दिनेछु जे तिमिले म सँग साट्नेछौ । त्यो जिम्मा मेरो । यहि नै हो उसले भनेको , मेरो कानमा अझै पनि बिझिरहन्छन् यी शब्दहरु ! पहिलो चोटि मलाई उ घिनलाग्दि लागी ,शायद मैले उसमा आफ्नो प्रतिबिम्ब देखेँ ।"

फेरि हाँस्यो उ । उसले यि शब्दमा आफैँमाथि घ्रिणा गरेको वा कल्पना माथि त्यसमा भने प्रश्नवाचक चिन्ह लाग्यो । त्यसको मतलब त यो थियो उसले नजानि नजानि नै भए पनि हर्केको आत्मा मा एउटा उज्यालोको बिउ रोपिछे । के अझै बाँकि छ त उस्मा त्यो उज्यालो खोई देखिन्न , छैन होला वा उ लुकाउने प्रयास गर्छ ।

म फेरि सोचको अर्को धरातलमा पुगेँ । हर्के ले त्यहि नै क्रिया गरुन्जेल त मैले औसत पुरुषहरुको बानि हो भनेर पचाइनै रहेको थिएँ त्यसो भए के कल्पनाले उ सँग त्यस्तो कुरा गर्नु क्षमा नै दिन नहुने वाक्यहरु थिए त ति ? वा उ एउटा तितो सत्य उकेलिरहेकि थिई ? हर्के साँचो भन्छ साँचै यो संसारमा झुठ हुँदैन ,मात्र सत्य हुन्छ एउटा हामीले मान्ने सत्य एउटा नमान्ने सत्य ।

"म त्यसपछि बोल्न गइन उ बस्ने मेरो मुटुको कुनामा चुकुल लगाएँ ,हो धुलो जमेको थियो होला आज सफा गर्ने प्रयास गर्दैछु । उसको र मेरो सम्बन्ध टुट्यो । मलाई कहिले काहिँ डर लाग्थ्यो म ड्युटिमा बस्दा खेरि उ देखिने हो कि भनेर ! उसको सामना गर्ने मेरो हिम्मत थिएन ।भगवानले मेरो सुने ,मेरो सरुवा त्यसपछि चारालिमा भयो यहि ब्यारेकमा ! अहिले पनि सम्झिरहन्छु त्यहि मोरिलाई जब राम्रि केटिहरु देख्छु ,झस्किन्छु बा अरु एकचोटि साँचो पिरति बसि पो हाल्छ कि भनेर !"
उ त्यसपछि चुप भयो ।हामि दुवै झिसमिसे उज्यालो पर्खिदैँ थियौँ ।घडिका काँटाहरु बिस्तारै चार तिर सर्दै गए । मैले दुईजनामा को गलत अन्त्य सम्म छुट्याउन सकिन । म पेण्डुलम जस्तै घुमिरहेँ घरि हर्केको पक्षमा घरि कल्पनाको पक्षमा । मेरो आत्मा मुटु चिन्ने गरिको उज्यालो माग्दै थियो ।

समाप्त!