पेट्रोल को लाईन

"बुधबारको दिन। अफिसमा थुप्रो काम थियो। के गर्नु? हिजो नै राखेको त हो नि। हिजो बेलुका नै पाउनु पर्ने।" मनमनै गम्दै थिए । पछाडिको स्कुटरले हल्का ठक्कर दिएपछि झल्यास्स भँए। हल्का मुन्टो बटाँरे। उनी मुसुक्क हाँसिन।

वरिपरि हेँरे। मेरो जस्तै समस्या भएका धेरै छन जस्तो लाग्यो। सामिप्यता महशुश गँरे। मैले जानिजानि छाडेको हो र। हाकिम पनि त बाईक नै चढ्छ त। त्सले चाँहि बस्नु पर्देन र लाईन?

लाईन बस्नु कुनै नौलो कुरो होइन् , लाग्दैन पनि। लाइन बस्दाको सोडाको चुस्कि, भुँईकट्हर, कहिलि काँहि त्यसै पनि मिस हुन्छ ।
न्यूरोडको सोडाको स्वाद फरक छ।

लाइन धेरै बेर अडेपछि म ओर्ले। पछाडिबाट लाइन काट्दै उनलाई सोडाको प्रस्ताब राखेँ। उन्ले स्वीकार्छिन जस्तो लागेको त थिएन। तर मुस्कानले त उनले नै बाटो खोलेकि थिइन।

"सोडा खानुहुन्छ? यहाँको सोडा साह्रै स्वादिलो हुन्छ्?"
"खुवाउनु हुन्छ?"
"अफ कोर्स।"

उनीपनि स्कुटर छाडेर मेरै साईडमा बसिन। सामान्य प्रशासनको पर्खाल,डेढ ईन्छको पेटि सकि नसकि टाँसिएको थिएँ म। उनि पनि त्सै गर्दै थिइन सायद।
म उनलाई नियाल्दै थिँए।
"गोरो मुहार। सर्लक्क मिलेका दाँत। लामो कद। लामा औँला। बिना नङपालिस नै राम्रा। उत्सुक ओठ। ग्लस हुनुपर्छ। " आकर्सन नै थियो उनीमा।
राम्रा केटीहरु मिजासिला हुँदैनन्। मेरो अनुभव। तर उनी अपवाद थिइन। मलाई सङ्कोच थिएन।

लाईन आफ्नै गतिमा अगाडि बढ्दै थियो। गेट अगाडि प्राय जसो भिडनै हुन्छ र भिडन्त पनि। कमिशनमा तेल भरिदिने पुलिस र पछाडिका लाइन वालाहरुको। अगाडिका लाई त बाईक सार्दैमा ठिक्क हुन्छ। पाँउछु भन्ने लागेपछि त झन बालै हो। औचित्यहिन लाग्दै थियो प्रश्न। तर रोक्न सकिन। यसो हेरेँ। आवेशमा देखिन्थ्यो। मलाई पनि पहिले तेस्तै हुन्थ्यो। तर अरुले गरेपो पुलिसको आश। पुलिसले नै गरेपछि त सहनु बाहेक उपाय नै भएन।
"के भएछ दाई?" मैले सायद कुनै उत्तरको अपेक्छ्यानै राखेको थिईन। मात्र बाहाना थियो। म उस्लाई मेरा झग्डाका किस्सा सुनाउन चाहन्थेँ। अनि सम्झाउन चाहन्थेँ। किनकि मलाई थाहा थियो त्यो रोक्नु असम्भव छ। म अर्को एउटा म लाई लज्जाबाट बचाउन चाहन्थेँ।

"तेल सकियो रे"। अपर्त्यासित उस्को उत्तरले म झसँग भए। बेकार सोधेछु जस्तो लाग्यो। नसोधिको भए तेल पाईन्थ्यो कि?


तिन बजे देखि बसेको। तीन घन्टा त् भैसक्यो। कोहि प्यासीहरु लाइन छाडेरपनि गए। तर मनले मानेन् । अगाडि गँए ।
"आज आँउदैन?"
"आँउदैछ ।"
"अघिनै आउनुपर्ने । कलँकिको जाम ।"
"एक घन्टापछि मात्र आउँछ रे।"

अलिक हौसला मिले जस्तो भयो ।

"जाँऊ कतै ।"
मेरो मनमा पनि तेहि थियो । तर मैले फुटाउन सकेको थिइन ।
आफैंलाई लाज लाग्यो । कस्तो कातर त म?
नेत्रितो उनैले लिइन । हेलमेट लक नगरिकन नै हिड्औ । पाटन लाग्ने गल्लि । यसैको पछाडि मेरो जिवनको लामो अंश बितेको छ । अजै भन्दा यसैले दिएको जिन्दगि म जिउँदै छु । तर कति गोप्य छ जिवन । नभएको भए सायद अहिले ऊनि मसंग हुँदिन्थिन होला ।
"उस्को पनि त गोप्य नै छ नि ।"
...........................................................क्रमश...........................................................................