मनोजले छोडेको कथा(भाग-३)

"गाडि खुल्यो है , छिटो छिटो आ-आफ्नो गाडिमा चढ्नुहोला"

फेरि एक पटक क्रम भंग भयो ,कुनै यात्रा नगरिकन पनि टाढा कतै पुगिसकेका सुधा र म फेरि पतलैयाको त्यो निरस चिया पसलको यथार्थमा फर्क्यौँ ।

"जौँ ।" उसले पर बल्न थालेका गाडिका हेडलाईट हरु हेरी , अनि सुस्तरि बोलि ! उसलाई पनि शायद म जस्तै हिँड्न मन लागेको थिएन तर सँधै कल्पना र यथार्थको बिचमा मात्र बिवशताको फरक हुन्छ ।

गाडिको सिट चिसिएको थियो ।अब हामीले त्यसैमा अरु दुई घण्टा जति डोरीनु थियो होला , यदि बिच बाटोमा अर्को बन्द भेटिएन भनेँ ,झिसमिसे उज्यालोमा मैले एक चोटि फेरि सुधालाई हेरेँ । रातभर नसुतेकी सुधाको अनुहार निन्द्रा को चपेटामा देखिएको थिएन उ खुलेकी थिई । मैले उसलाई छोड्नु पर्नेछ , आजको दिनभित्रैमाँ !!!!!!!!!!

उसलाई हेरिरहन सकिन बाहिर तिर नजर डोर्याउन थालेँ बाहिर हरेक कुरा चलायमान थिए शायद मलाई बुझाउन खोज्दै थिए केहि पनि शाश्वत छैन भनेर ! एउटा अनौठो निशब्दता करिब दुई घण्टा दौडिरह्यो गाडि सँगै !



नारायणगढ आउँदा शायद म निदाउन निदाउन आँटेको थिएँ सुधाले मलाई बिस्तारी झक्झक्याई । म उठेँ अनि सोचेँ जब नेपालगन्ज आउनेछ म फेरि निदाएझैँ गर्नेछु उ फेरि पनि आफ्ना कमला हात हरुले झक्झक्याएर मलाई उठ्ने ईशारा गर्छे होला ,फेरि आँफै सँग हाँस उठ्यो के के सोचिरहन्छु म पनि भनेर !

"के हाँसिरहेको ,निदाएको मान्छे उठ्ने बित्तिकै हाँस्ने अरे !!!!! लेखक हरुको संगत मलाई गारै पर्ला जस्तो छ , यहि हो नारायणगढ भनेको " उसले बाहिर देखाउँदै भनी ।



म चुपचाप थिएँ । हामी बिस्तारै पश्चिम बसस्टैण्ड तिर गयौँ । राम्रो भनौँ वा नराम्रो भनौँ मेरो भाग्य को नियतिलाई गाडि लागिरहेको थियो ।उसको टिकट को पैसा तिर्न खोजेँ सुधा मानिन । म यो सम्बन्धलाई दाँज्दै छु ,केटिहरुलाई के के कुरामा मान्छे आफ्नो र के के कुरामा पराई लाग्छ । हिजो को चियाको पैसा मलाई तिर्न उसैले लगाएकी थिई ।





रातभरि नसुतेर होला सुधा र म दुवै निदाएछौँ ।बिच बिचमा उसको स्पर्शले मलाई झक्झक्याउने गर्थ्यो । म उल्टो गन्ति गर्थेँ जब जब बिउँझिन्थे यति घण्टा बाँकि छ अब भनेर ।

"बुटवल आईसकेको ?" उसले आँखा मिच्दै भनी । बाहिर पारिलो घाम थियो । पहिलो चोटि आफ्नो शललाई अलग्याई ।मनमनैँ लाग्यो के म त्यो शलको ठाउँ लिन सक्छु भनीदिउँ कि भनेर । कालो रंग को टिशर्ट रहेछ भित्र । गोरो अनुहार हरु कालो रंग को आड मा अझ फक्रिए झैँ लाग्छन् ।जे होस् ड्रेसिंग सेन्समा उ बाठि छे ।

"आइपुग्यो !"मैले आफ्ना शब्दहरु बदलेँ ।

"अब चार घण्टा मा त पुगिएला !"

चार घण्टा कति थोरै ,भनेको दुईसय चालिस मिनट ! समयलाई लम्ब्याएको भान भयो ।

"आज धेरै चुपचाप छौ नि !"

"तिमीसँग छुट्टिने डरले होला !" मलाई कुरा लुकाउन मन लागेन ।

"धन्यवाद !" उ हाँस्दै थोरै हलुका हुन खोजी ।

"तिमीले हाम्रो भेट लाई कसरी हेरेको छौ ?"

"हरेक भेट आगामी भेटको योजना सहित हुन्छ ।"

"तिमी दोस्रो भेटमा बिश्वस्त छौ भनेपछि !"

"ल !!!!!!! मैले झन तिमी सँग हिजो एक दिन माँगेको हैन नेपालगन्जमा मेरो लागि !"

"मलाई बिश्वास लागेको छैन !"

"केहि कुरामा आँखा चिम्लिनु पर्छ ! आँखा चिम्लिएर सोच तिम्रो मुटुले के भन्छ ।"

आज उसको र मेरो बिच समबन्धले एक सिँढि चढे जस्तो लाग्यो । जे होस् हामी सतहमा थिएनौँ थोरै गहिरिएका थियौँ ।







"मैले फोन गरेर बोलाउँदा नाईँ भन्न पाउन्नौ है !"

"प्रश्नै उठ्दैन ।" करिब तिन बजेतिर नेपाल गन्ज बस स्टप मा च्यातिने बेलामा मैले उत्तर फर्काएँ । उसको आँखा मा आँखा जुधाउने साहस आएन । पर पुगिसकेपछि ओझेल हुन लागेको आक्रिति लाई धित मरुन्जेल नियाँले ।





अचानक फोनको घण्टिले मेरो हेराई भंग गर्यो । मनोज को रैछ ।

"कहाँ छस् तँ ?"

"म बसपार्कमा !"

"दाहिने पट्टि एउटा चिया पसल छ म बाईक लिएर त्यहिँ छु आईज त्यता !"

मैले पर हेरेँ कालो पल्सर मनोजकै थियो । आफ्नो कालो शरिर त्यहि कालो पल्सरमा राखेर पर्सिको दुलाहा मलाई पर्खिरहेको थियो ।

"बन्द मा त परिनस् ?"

"झण्डै हाँप्दिन आटेको थिएँ तेरो बिहे ,यात्रा रमाईलो भयो ।"

"केटी छेउ मा परी कि क्या हो ?"

"कसरी थाहा पाईस् !"

"तिमीहरुको बिछोड हेरीरहेको थिएँ पर बाट ,नसुध्रिने भइस हैन कहिल्यै !"

"हैन यार यो अरु भन्दा भिन्दै थिई ।"

"सबै पहिलो भेटमा त्यस्तै लाग्छन् ।" उसले बाईक स्टार्ट गर्दै भन्यो ।

म उसको बाईक पछाडि चढेँ बिस्तारै उसको बाईक नेपालगन्जको केहि सडक हरु छुँदै अघि बढ्यो ।

"त्यसो भए बिहा किन त ?" मैले उसलाई जिस्क्याउँदै भनेँ ।

"बटुवा जति चौतारिहरुमा सुस्ताए पनि आखिर रातमा ओत लाग्ने छानो खोज्नु पर्छ ।"

"पहिलो चोटि म सँग लुकेर गरेको एफेयर ! त्यहि बिहा मा परिणत भयो , मैले भनेको मान्छस् भनेँ तँ हरेक कुरा म सँग लुकाउने गर् ।"

उ हाँस्दै थियो । मैले उ सँग साना देखि का केहि कुराहरु पनि लुकाएको छैन न उसले म सँग ! आजको रात भरि हाम्रो गफ हुने होला आखिर धेरै दि पछि को भेट थियो त्यो !



"ल जा फ्रेस हो ,ब्याग मेरै रुम मा राख !"

अंकल आन्टिलाई नमस्ते गरीसकेपछि म घर भित्र छिरेँ ।



राती नौ बजे पछि मात्र आएका पाहुना हरुलाई मिलाएर मनोज कोठा भित्र छिर्यो ।म उसकै ल्यापटपमा नेटमा साझामैँ बढेका थ्रेडहरु हेर्दै थिएँ ।

"कति साझालाई नै काखि च्यापेर बस्छ यो !"

"मैले झलक्क सुधाले गरेका कुराहरु सम्झेँ अनि कम्प्युटर निभाएर बसेँ !"

"ल भन् भाउजुसँग को भेट ,बा म अर्को प्लट पाई हाल्छु कि !"

"तेरो प्लट हुनलायक केहि छैन यार ,जागिरको बेट ,दुईमहिनाको चिनजान मेरो प्स्ताव उसको स्विकार त्यत्ति हो !"

"आफ्नो त दुवै दिन मा पर्ने भइसक्यो !"

"ए बसमाँ भेटेकी ,साँच्चै त्यस्तै हो भन्या ?"

"त्यस्तै लाग्छ यार !"

"सुना न त ! तैँले जस्तो बुट्टा भरेर सुनाउन मलाई आउँदैन नि त !"

।।।।।।।।।।।।।।।।।।।।।।।।।।।।।।।।।।।।।।।।।।।।।।।।।।।।।।।।।।।।।।।।।।।।।।।।।।।।।।।।।।।।।।।।।।।।।।।।।।।।।।।।।।।।।।।।।।।।।।।।।।।।।।।।।।।।।।।।।।।।।।।।।।।।।।।।।।।।।।।।।।।।।



मैले कथा सुनाईसकेको थिएँ उ अर्को खाटमा सिराने लाई कसेर पक्डेर मेरो कथा सुन्दै थियो ।

"टु फास्ट , तँ अथवा त्यो केटीको एप्रोच थाहा भएन । तर त्यो केटी छिटी भए बचेर बस् ।" उसले मलाई सुझाव दियो ।

"होईन मेरी सुधा त्यस्ति छैन " मैले सुस्तरि जवाफ फर्काएँ ।

"साँच्चै तँ पर्पोज गर्ने अवस्था मै पुगिसक्या हो त ?" मनोजले म तिर अचम्म मान्दै सोध्यो ।

"खोई यार ,आर या पार अर्को भेट भयो भने !"

"धेरै चाँडो हो ,हतारिने काम नगर !"उसले फेरि पनि मलाई सुझाव पस्कियो ।

"हेरौँ !"

"कहिले फोन आउला भईराखेको होला है ?" उसले छेवैको जगमा राखेको पानि घुटुक्क पार्दै भन्यो अनि उठेर हाँस्न थाल्यो ।

"साच्चै सिरियस हो के म !" मैले उसलाई बुझाउन खोजेँ ।

"खोई मैले चाँहि केहि कुरो बुझिन ,न तेरो न त्यो केटी को ! यति चाँडो मान्छेहरु यति क्लोज हुन्छन् र भन्या !"

"उसको बारेमा त मलाई के थाहा र !मैले त मात्र मेरो नजरले उसलाई हेरेको छु ।"

"तैँले भने अनुसार त सि ईज सिरियस टु !"

"के गरौँ त म!

"जे सुकै गर , तर जे गरे पनि होश पुर्याएर गर ,Girls are the most difficult topics to handle ,त्यत्ति त तँलाई पनि थाहा छ नि !"

मनोजले अर्को तिर कोल्टे फेर्यो ,सिरक ओढ्यो अनि आफ्नो छेवैमा भएको बेड स्विच निभायो , म भने अध्यारोमा भोलिको दिन केलाउन मा ब्यस्त थिएँ ,टाढा कतै बाट मनोजको बोलि पनि मलाई झक्झक्याईरहेको भान हुन्थ्यो जे गर्छस् होस् पुर्याएर गर ।





आज कसार बाट्ने दिन , मनोजको घर भरी पाहुनाहरुको घुईँचो थियो , मलाई नचिनेका मान्छेहरुमा आज सम्बन्ध बढाउने कुनै चासो थिएन , त्यसैले म मनोजकै कोठामा टेलेभिजनको रिमोटसँग थन्किरहेँ ,घरि घरि आँखा मोबायलमा पुघ्थ्यो , म यो बिर्सिन्थेँ आँखा त्यहाँ पर्याउनु जरुरि छैन कानले नै रिंग सुनेर काम गर्न सकिहाल्छ भनेर ! दुईवटा कलहरुले झूक्याई पनि सकेका थिए । एउटा घर बाट मम्मिको र एउटा अफिसबाट थियो तर मैले चाहेको त "सुधा कलिंग " भनेर स्क्रिनमा आओस् भन्ने मात्र थियो ।



आखिर करिब एघार बजेतिर मैले मेरो प्रतिक्षाको फल पाऐँ ।

"हेल्लो !" मैले सकेसम्म आफ्नो ब्यग्रता लुकाउने प्रयास गरेँ ।

"सरि , हेर न हिजोको काम लम्बिएर आज बिहान कोठामा आएर पनि काम गर्नु पर्यो ।"

"तिमीले मलाई पुरा दिनको बाचा गरेकी थियौ!"

"जे तिमी भन्छ्यौ "

"कहाँ आउँ त म !"

"संगम अगाडि नै आउन त ! म त्यहिँ बसेकी छु !"

म हत्त न पत्त मोबायल राखेर मनोजको खोजिमा लागेँ यति ब्यस्तता को बावजुत उसले मलाई बाईक देला कि भन्ने आशा थियो , करिब दश मिनटको खोजि पछि त्यो भिँडमा मैले मनोजलाई भेट्टाएँ ।



"मलाई एकछिन लाई बाईक दे न ल !"

"एकछिन लाई मात्रै हो ?"

उसले मुस्कुराउँदै म तिर हेर्यो , मलाई यस्तो लाग्यो उसलाई थाहा भएको कुरा उ मात्र मेरा आँखाहरुको खुशि बाट कन्फर्म गर्न चाहन्छ ।

म मात्र हाँसे ।

"नसक्ने भएँ म तँ सँग !" उसले चाबि म तिर फ्याक्यो ।



म संगम तिर हुईँकिएँ तर मेरो मुटुको रफ्तार त्यो बाईक भन्दा धेरै नै ज्यादा थियो ।



पर सुधा मलाई संगम बाहिर पर्खिरहेकी थिई ।सुधाको सुन्तले रंगको कुर्ता सलवार उसलाई हिजो बाट भिन्न देखाईरहेको थियो शायद उ एउटा सुन्दरता र अर्को सुन्दरता बिच भिन्नता देखाईरहेकी थिई । कहिले काहिँ मलाई लाग्छ केटिहरु सँधै रहस्य बन्न चाहन्छन् कोहि उनीहरुलाई बुझ्न चाहुन् धेरै लाई उनीहरु प्रति कौतुहलता होस् भनेर !





"धेरै त पर्खाईन है !"

म मात्र हाँसे , उसलाई हेरीरहेँ ।

"ब्युटि एक्स्प्रेस गर्ने शब्दहरु पनि हुन्छन् !" उसलाई शायद मेरो मौनता मन परेन ।

"ए!!!!!!!!!! साँचि तिमी राम्रि देखिएकी छौ !"

मैले हलुका रुपमा भनेँ

"मैले अहिले सम्म यति निरस प्रसंसा सुनेको थिईन ,तिमी कसरि यति राम्रा राम्रा कथाहरु लेख्छौ !"

" जब प्रसंशा को पहाड थुपार्दा पनि प्रसंशा कम हुन्छ म त्यस्तो ठाउँमा बोल्नु उपयुक्त मान्दिन ,भन कहाँ जाने !"

"त्यहाँ पर आईसक्रिम पार्लर छ , कफि मिठो पाउँछ तिमिलाई भेज पिज्जा पनि !" उसले हाँस्दै भनी !



एकैछिनमा हामी त्यहाँ पुग्यौँ ।आज किन हो किन सुधा बाट नजर हट्न मानिरहेको थिएन ।

"सुधा मलाई एउटा कुरा भन्नु थियो , थाहा छैन , म यो कुरा चाँडो भनिरहेको छु भनेर दिमागले भन्छ तर मनले भन कि भन बनाइरहेको छ ।" मैले धेरै बेर पछि साहस बटुलेँ ,सुधा आफ्नो पिज्जामा ब्यस्त थिई ।

"मन र मष्तिष्कको लडाईँमा ईन्जिनियरले मष्तिष्कको सुन्छ लेखकले मनको तिमी आँफै डिसाईड गर !"

उ हाँसी ,मैले झ्यालको सानो कुनाबाट बाहिर हेरेँ बाहिर काला बादलहरु मडारिरहेका थिए ,एकैछिन मा तिनिहरु झरि बनेर झर्नेछन् र आकाश फेरि सफा हुनेछ ।

"मलाई लेखक ले जितिरहे जस्तो लागेको छ !"



उसले अचानक मेरो हात समाती अनि सुस्तरि बोली ,

"त्यसो भए भन न त !"

मलाई लाग्यो उसलाई थाहा छ उ मात्र मेरो एक्स्प्रेसनको तरिका हेर्न चाहन्छे । मैले धेरै बेर देखि लुकाएर राखेको रातो गुलाफ उ तिर तेर्स्याएँ , उसले एकछिन मलाई हेरिरहि अनि बिस्तारै म तिर अघि बढेर मेरो निधार चुमी । कहिले काहिँ जिवन पलहरुको खोजिमा बित्छ तर कहिलेकाहिँ एक पलमा हजार जीवन जिए जस्तो लाग्छ ।

"बुद्दु , यत्रो शब्दको धनिले पनि गुलाबको सहारा लिएको !"

"पहिलो चोटि हो आँटै आएन !"

उ यसपालि धित मरुन्जेल हाँसी , मैले बाहिर हेरेँ पानी चुहिएला जस्तो भइसकेको थियो ,हत्तपत्त कफि सिध्याएर हामी आफ्नो बाटो लाग्यो ।बाटोमा सुधाले मलाई कसेर पक्डिएकि थिई ,मनोजको बिहे मेरो लागि पनि फलदायक भइरहेको थियो ।





पानीले लुथ्रुक्क भिज्दै हामी संगम पुग्यौँ ।

"म जान्छु त ,अब बिराटनगरमा नै भेट्ने !"

"यस्तो पानी मा कहाँ जान्छौ ,भित्र आउ !"

"कति न अहिले चाहिँ नभिजेजस्तो !"

"फर्स्ट डेटमा पनि केटीले भनेको मान्दैनौ त ?"

मैले उसको आग्रह टार्न सकिन तेस्रो तल्ला मा उसले रुम लिएकि रहिछ ,कोठा छिर्ने बेला सम्म अघि मेरो बाईक पछि रहेकीलाई म नियालिरहेँ , उ पानीमा भिजेर पारदर्शक भएकी थिई ,उसको शरिर पक्कै पनि स्पर्शलायक देखिएको थियो ।मैले हत्त पत्त आफ्नो नजर अन्त तिर मोडेँ ।

क्रमश:

मनोजले छोडेको कथा(भाग-३)

"गाडि खुल्यो है , छिटो छिटो आ-आफ्नो गाडिमा चढ्नुहोला"

फेरि एक पटक क्रम भंग भयो ,कुनै यात्रा नगरिकन पनि टाढा कतै पुगिसकेका सुधा र म फेरि पतलैयाको त्यो निरस चिया पसलको यथार्थमा फर्क्यौँ ।

"जौँ ।" उसले पर बल्न थालेका गाडिका हेडलाईट हरु हेरी , अनि सुस्तरि बोलि ! उसलाई पनि शायद म जस्तै हिँड्न मन लागेको थिएन तर सँधै कल्पना र यथार्थको बिचमा मात्र बिवशताको फरक हुन्छ ।

गाडिको सिट चिसिएको थियो ।अब हामीले त्यसैमा अरु दुई घण्टा जति डोरीनु थियो होला , यदि बिच बाटोमा अर्को बन्द भेटिएन भनेँ ,झिसमिसे उज्यालोमा मैले एक चोटि फेरि सुधालाई हेरेँ । रातभर नसुतेकी सुधाको अनुहार निन्द्रा को चपेटामा देखिएको थिएन उ खुलेकी थिई । मैले उसलाई छोड्नु पर्नेछ , आजको दिनभित्रैमाँ !!!!!!!!!!

उसलाई हेरिरहन सकिन बाहिर तिर नजर डोर्याउन थालेँ बाहिर हरेक कुरा चलायमान थिए शायद मलाई बुझाउन खोज्दै थिए केहि पनि शाश्वत छैन भनेर ! एउटा अनौठो निशब्दता करिब दुई घण्टा दौडिरह्यो गाडि सँगै !



नारायणगढ आउँदा शायद म निदाउन निदाउन आँटेको थिएँ सुधाले मलाई बिस्तारी झक्झक्याई । म उठेँ अनि सोचेँ जब नेपालगन्ज आउनेछ म फेरि निदाएझैँ गर्नेछु उ फेरि पनि आफ्ना कमला हात हरुले झक्झक्याएर मलाई उठ्ने ईशारा गर्छे होला ,फेरि आँफै सँग हाँस उठ्यो के के सोचिरहन्छु म पनि भनेर !

"के हाँसिरहेको ,निदाएको मान्छे उठ्ने बित्तिकै हाँस्ने अरे !!!!! लेखक हरुको संगत मलाई गारै पर्ला जस्तो छ , यहि हो नारायणगढ भनेको " उसले बाहिर देखाउँदै भनी ।



म चुपचाप थिएँ । हामी बिस्तारै पश्चिम बसस्टैण्ड तिर गयौँ । राम्रो भनौँ वा नराम्रो भनौँ मेरो भाग्य को नियतिलाई गाडि लागिरहेको थियो ।उसको टिकट को पैसा तिर्न खोजेँ सुधा मानिन । म यो सम्बन्धलाई दाँज्दै छु ,केटिहरुलाई के के कुरामा मान्छे आफ्नो र के के कुरामा पराई लाग्छ । हिजो को चियाको पैसा मलाई तिर्न उसैले लगाएकी थिई ।





रातभरि नसुतेर होला सुधा र म दुवै निदाएछौँ ।बिच बिचमा उसको स्पर्शले मलाई झक्झक्याउने गर्थ्यो । म उल्टो गन्ति गर्थेँ जब जब बिउँझिन्थे यति घण्टा बाँकि छ अब भनेर ।

"बुटवल आईसकेको ?" उसले आँखा मिच्दै भनी । बाहिर पारिलो घाम थियो । पहिलो चोटि आफ्नो शललाई अलग्याई ।मनमनैँ लाग्यो के म त्यो शलको ठाउँ लिन सक्छु भनीदिउँ कि भनेर । कालो रंग को टिशर्ट रहेछ भित्र । गोरो अनुहार हरु कालो रंग को आड मा अझ फक्रिए झैँ लाग्छन् ।जे होस् ड्रेसिंग सेन्समा उ बाठि छे ।

"आइपुग्यो !"मैले आफ्ना शब्दहरु बदलेँ ।

"अब चार घण्टा मा त पुगिएला !"

चार घण्टा कति थोरै ,भनेको दुईसय चालिस मिनट ! समयलाई लम्ब्याएको भान भयो ।

"आज धेरै चुपचाप छौ नि !"

"तिमीसँग छुट्टिने डरले होला !" मलाई कुरा लुकाउन मन लागेन ।

"धन्यवाद !" उ हाँस्दै थोरै हलुका हुन खोजी ।

"तिमीले हाम्रो भेट लाई कसरी हेरेको छौ ?"

"हरेक भेट आगामी भेटको योजना सहित हुन्छ ।"

"तिमी दोस्रो भेटमा बिश्वस्त छौ भनेपछि !"

"ल !!!!!!! मैले झन तिमी सँग हिजो एक दिन माँगेको हैन नेपालगन्जमा मेरो लागि !"

"मलाई बिश्वास लागेको छैन !"

"केहि कुरामा आँखा चिम्लिनु पर्छ ! आँखा चिम्लिएर सोच तिम्रो मुटुले के भन्छ ।"

आज उसको र मेरो बिच समबन्धले एक सिँढि चढे जस्तो लाग्यो । जे होस् हामी सतहमा थिएनौँ थोरै गहिरिएका थियौँ ।







"मैले फोन गरेर बोलाउँदा नाईँ भन्न पाउन्नौ है !"

"प्रश्नै उठ्दैन ।" करिब तिन बजेतिर नेपाल गन्ज बस स्टप मा च्यातिने बेलामा मैले उत्तर फर्काएँ । उसको आँखा मा आँखा जुधाउने साहस आएन । पर पुगिसकेपछि ओझेल हुन लागेको आक्रिति लाई धित मरुन्जेल नियाँले ।





अचानक फोनको घण्टिले मेरो हेराई भंग गर्यो । मनोज को रैछ ।

"कहाँ छस् तँ ?"

"म बसपार्कमा !"

"दाहिने पट्टि एउटा चिया पसल छ म बाईक लिएर त्यहिँ छु आईज त्यता !"

मैले पर हेरेँ कालो पल्सर मनोजकै थियो । आफ्नो कालो शरिर त्यहि कालो पल्सरमा राखेर पर्सिको दुलाहा मलाई पर्खिरहेको थियो ।

"बन्द मा त परिनस् ?"

"झण्डै हाँप्दिन आटेको थिएँ तेरो बिहे ,यात्रा रमाईलो भयो ।"

"केटी छेउ मा परी कि क्या हो ?"

"कसरी थाहा पाईस् !"

"तिमीहरुको बिछोड हेरीरहेको थिएँ पर बाट ,नसुध्रिने भइस हैन कहिल्यै !"

"हैन यार यो अरु भन्दा भिन्दै थिई ।"

"सबै पहिलो भेटमा त्यस्तै लाग्छन् ।" उसले बाईक स्टार्ट गर्दै भन्यो ।

म उसको बाईक पछाडि चढेँ बिस्तारै उसको बाईक नेपालगन्जको केहि सडक हरु छुँदै अघि बढ्यो ।

"त्यसो भए बिहा किन त ?" मैले उसलाई जिस्क्याउँदै भनेँ ।

"बटुवा जति चौतारिहरुमा सुस्ताए पनि आखिर रातमा ओत लाग्ने छानो खोज्नु पर्छ ।"

"पहिलो चोटि म सँग लुकेर गरेको एफेयर ! त्यहि बिहा मा परिणत भयो , मैले भनेको मान्छस् भनेँ तँ हरेक कुरा म सँग लुकाउने गर् ।"

उ हाँस्दै थियो । मैले उ सँग साना देखि का केहि कुराहरु पनि लुकाएको छैन न उसले म सँग ! आजको रात भरि हाम्रो गफ हुने होला आखिर धेरै दि पछि को भेट थियो त्यो !



"ल जा फ्रेस हो ,ब्याग मेरै रुम मा राख !"

अंकल आन्टिलाई नमस्ते गरीसकेपछि म घर भित्र छिरेँ ।



राती नौ बजे पछि मात्र आएका पाहुना हरुलाई मिलाएर मनोज कोठा भित्र छिर्यो ।म उसकै ल्यापटपमा नेटमा साझामैँ बढेका थ्रेडहरु हेर्दै थिएँ ।

"कति साझालाई नै काखि च्यापेर बस्छ यो !"

"मैले झलक्क सुधाले गरेका कुराहरु सम्झेँ अनि कम्प्युटर निभाएर बसेँ !"

"ल भन् भाउजुसँग को भेट ,बा म अर्को प्लट पाई हाल्छु कि !"

"तेरो प्लट हुनलायक केहि छैन यार ,जागिरको बेट ,दुईमहिनाको चिनजान मेरो प्स्ताव उसको स्विकार त्यत्ति हो !"

"आफ्नो त दुवै दिन मा पर्ने भइसक्यो !"

"ए बसमाँ भेटेकी ,साँच्चै त्यस्तै हो भन्या ?"

"त्यस्तै लाग्छ यार !"

"सुना न त ! तैँले जस्तो बुट्टा भरेर सुनाउन मलाई आउँदैन नि त !"

।।।।।।।।।।।।।।।।।।।।।।।।।।।।।।।।।।।।।।।।।।।।।।।।।।।।।।।।।।।।।।।।।।।।।।।।।।।।।।।।।।।।।।।।।।।।।।।।।।।।।।।।।।।।।।।।।।।।।।।।।।।।।।।।।।।।।।।।।।।।।।।।।।।।।।।।।।।।।।।।।।।।।



मैले कथा सुनाईसकेको थिएँ उ अर्को खाटमा सिराने लाई कसेर पक्डेर मेरो कथा सुन्दै थियो ।

"टु फास्ट , तँ अथवा त्यो केटीको एप्रोच थाहा भएन । तर त्यो केटी छिटी भए बचेर बस् ।" उसले मलाई सुझाव दियो ।

"होईन मेरी सुधा त्यस्ति छैन " मैले सुस्तरि जवाफ फर्काएँ ।

"साँच्चै तँ पर्पोज गर्ने अवस्था मै पुगिसक्या हो त ?" मनोजले म तिर अचम्म मान्दै सोध्यो ।

"खोई यार ,आर या पार अर्को भेट भयो भने !"

"धेरै चाँडो हो ,हतारिने काम नगर !"उसले फेरि पनि मलाई सुझाव पस्कियो ।

"हेरौँ !"

"कहिले फोन आउला भईराखेको होला है ?" उसले छेवैको जगमा राखेको पानि घुटुक्क पार्दै भन्यो अनि उठेर हाँस्न थाल्यो ।

"साच्चै सिरियस हो के म !" मैले उसलाई बुझाउन खोजेँ ।

"खोई मैले चाँहि केहि कुरो बुझिन ,न तेरो न त्यो केटी को ! यति चाँडो मान्छेहरु यति क्लोज हुन्छन् र भन्या !"

"उसको बारेमा त मलाई के थाहा र !मैले त मात्र मेरो नजरले उसलाई हेरेको छु ।"

"तैँले भने अनुसार त सि ईज सिरियस टु !"

"के गरौँ त म!

"जे सुकै गर , तर जे गरे पनि होश पुर्याएर गर ,Girls are the most difficult topics to handle ,त्यत्ति त तँलाई पनि थाहा छ नि !"

मनोजले अर्को तिर कोल्टे फेर्यो ,सिरक ओढ्यो अनि आफ्नो छेवैमा भएको बेड स्विच निभायो , म भने अध्यारोमा भोलिको दिन केलाउन मा ब्यस्त थिएँ ,टाढा कतै बाट मनोजको बोलि पनि मलाई झक्झक्याईरहेको भान हुन्थ्यो जे गर्छस् होस् पुर्याएर गर ।





आज कसार बाट्ने दिन , मनोजको घर भरी पाहुनाहरुको घुईँचो थियो , मलाई नचिनेका मान्छेहरुमा आज सम्बन्ध बढाउने कुनै चासो थिएन , त्यसैले म मनोजकै कोठामा टेलेभिजनको रिमोटसँग थन्किरहेँ ,घरि घरि आँखा मोबायलमा पुघ्थ्यो , म यो बिर्सिन्थेँ आँखा त्यहाँ पर्याउनु जरुरि छैन कानले नै रिंग सुनेर काम गर्न सकिहाल्छ भनेर ! दुईवटा कलहरुले झूक्याई पनि सकेका थिए । एउटा घर बाट मम्मिको र एउटा अफिसबाट थियो तर मैले चाहेको त "सुधा कलिंग " भनेर स्क्रिनमा आओस् भन्ने मात्र थियो ।



आखिर करिब एघार बजेतिर मैले मेरो प्रतिक्षाको फल पाऐँ ।

"हेल्लो !" मैले सकेसम्म आफ्नो ब्यग्रता लुकाउने प्रयास गरेँ ।

"सरि , हेर न हिजोको काम लम्बिएर आज बिहान कोठामा आएर पनि काम गर्नु पर्यो ।"

"तिमीले मलाई पुरा दिनको बाचा गरेकी थियौ!"

"जे तिमी भन्छ्यौ "

"कहाँ आउँ त म !"

"संगम अगाडि नै आउन त ! म त्यहिँ बसेकी छु !"

म हत्त न पत्त मोबायल राखेर मनोजको खोजिमा लागेँ यति ब्यस्तता को बावजुत उसले मलाई बाईक देला कि भन्ने आशा थियो , करिब दश मिनटको खोजि पछि त्यो भिँडमा मैले मनोजलाई भेट्टाएँ ।



"मलाई एकछिन लाई बाईक दे न ल !"

"एकछिन लाई मात्रै हो ?"

उसले मुस्कुराउँदै म तिर हेर्यो , मलाई यस्तो लाग्यो उसलाई थाहा भएको कुरा उ मात्र मेरा आँखाहरुको खुशि बाट कन्फर्म गर्न चाहन्छ ।

म मात्र हाँसे ।

"नसक्ने भएँ म तँ सँग !" उसले चाबि म तिर फ्याक्यो ।



म संगम तिर हुईँकिएँ तर मेरो मुटुको रफ्तार त्यो बाईक भन्दा धेरै नै ज्यादा थियो ।



पर सुधा मलाई संगम बाहिर पर्खिरहेकी थिई ।सुधाको सुन्तले रंगको कुर्ता सलवार उसलाई हिजो बाट भिन्न देखाईरहेको थियो शायद उ एउटा सुन्दरता र अर्को सुन्दरता बिच भिन्नता देखाईरहेकी थिई । कहिले काहिँ मलाई लाग्छ केटिहरु सँधै रहस्य बन्न चाहन्छन् कोहि उनीहरुलाई बुझ्न चाहुन् धेरै लाई उनीहरु प्रति कौतुहलता होस् भनेर !





"धेरै त पर्खाईन है !"

म मात्र हाँसे , उसलाई हेरीरहेँ ।

"ब्युटि एक्स्प्रेस गर्ने शब्दहरु पनि हुन्छन् !" उसलाई शायद मेरो मौनता मन परेन ।

"ए!!!!!!!!!! साँचि तिमी राम्रि देखिएकी छौ !"

मैले हलुका रुपमा भनेँ

"मैले अहिले सम्म यति निरस प्रसंसा सुनेको थिईन ,तिमी कसरि यति राम्रा राम्रा कथाहरु लेख्छौ !"

" जब प्रसंशा को पहाड थुपार्दा पनि प्रसंशा कम हुन्छ म त्यस्तो ठाउँमा बोल्नु उपयुक्त मान्दिन ,भन कहाँ जाने !"

"त्यहाँ पर आईसक्रिम पार्लर छ , कफि मिठो पाउँछ तिमिलाई भेज पिज्जा पनि !" उसले हाँस्दै भनी !



एकैछिनमा हामी त्यहाँ पुग्यौँ ।आज किन हो किन सुधा बाट नजर हट्न मानिरहेको थिएन ।

"सुधा मलाई एउटा कुरा भन्नु थियो , थाहा छैन , म यो कुरा चाँडो भनिरहेको छु भनेर दिमागले भन्छ तर मनले भन कि भन बनाइरहेको छ ।" मैले धेरै बेर पछि साहस बटुलेँ ,सुधा आफ्नो पिज्जामा ब्यस्त थिई ।

"मन र मष्तिष्कको लडाईँमा ईन्जिनियरले मष्तिष्कको सुन्छ लेखकले मनको तिमी आँफै डिसाईड गर !"

उ हाँसी ,मैले झ्यालको सानो कुनाबाट बाहिर हेरेँ बाहिर काला बादलहरु मडारिरहेका थिए ,एकैछिन मा तिनिहरु झरि बनेर झर्नेछन् र आकाश फेरि सफा हुनेछ ।

"मलाई लेखक ले जितिरहे जस्तो लागेको छ !"



उसले अचानक मेरो हात समाती अनि सुस्तरि बोली ,

"त्यसो भए भन न त !"

मलाई लाग्यो उसलाई थाहा छ उ मात्र मेरो एक्स्प्रेसनको तरिका हेर्न चाहन्छे । मैले धेरै बेर देखि लुकाएर राखेको रातो गुलाफ उ तिर तेर्स्याएँ , उसले एकछिन मलाई हेरिरहि अनि बिस्तारै म तिर अघि बढेर मेरो निधार चुमी । कहिले काहिँ जिवन पलहरुको खोजिमा बित्छ तर कहिलेकाहिँ एक पलमा हजार जीवन जिए जस्तो लाग्छ ।

"बुद्दु , यत्रो शब्दको धनिले पनि गुलाबको सहारा लिएको !"

"पहिलो चोटि हो आँटै आएन !"

उ यसपालि धित मरुन्जेल हाँसी , मैले बाहिर हेरेँ पानी चुहिएला जस्तो भइसकेको थियो ,हत्तपत्त कफि सिध्याएर हामी आफ्नो बाटो लाग्यो ।बाटोमा सुधाले मलाई कसेर पक्डिएकि थिई ,मनोजको बिहे मेरो लागि पनि फलदायक भइरहेको थियो ।





पानीले लुथ्रुक्क भिज्दै हामी संगम पुग्यौँ ।

"म जान्छु त ,अब बिराटनगरमा नै भेट्ने !"

"यस्तो पानी मा कहाँ जान्छौ ,भित्र आउ !"

"कति न अहिले चाहिँ नभिजेजस्तो !"

"फर्स्ट डेटमा पनि केटीले भनेको मान्दैनौ त ?"

मैले उसको आग्रह टार्न सकिन तेस्रो तल्ला मा उसले रुम लिएकि रहिछ ,कोठा छिर्ने बेला सम्म अघि मेरो बाईक पछि रहेकीलाई म नियालिरहेँ , उ पानीमा भिजेर पारदर्शक भएकी थिई ,उसको शरिर पक्कै पनि स्पर्शलायक देखिएको थियो ।मैले हत्त पत्त आफ्नो नजर अन्त तिर मोडेँ ।

क्रमश:

मनोजले छोडेको कथा(भाग-२)

भाग-१ बाट अघि,
रजित ओझा


खाना पछि गाडिको गुडाई एकनासे र निरस हुँदै गयो मानौँ गाडिलाई अरु कसै सँग केहि मतलब छैन उ मात्र दौडिन चाहन्छ एकनासे बेगमा , सुसेलिहरु पनि थिएनन् गाडि सँग किनकि बाटो निर्जन र एकनासे थियो र त्यो एकान्त मलाई म सँग मात्र सुधा रहेको भान दिइरहेको थियो । सुधा शायद निदाएकि थिई घरि घरि उसको कोल्टे फेराईले उसका छरिएका रेशमि कपालको स्पर्शले मेरो आंग जिरिङ्ग जिरिङ्ग बनाउने बाहेक उ केहि पनि गफ गरीरहेकी थिईन । शायद उ सपना मा हराईरहेकी थिई म भने म हराएको धरातल चाहिँ सपना हो की बिपना निर्क्यौल गर्न मा ब्यस्त थिएँ ।

अचानक गाडिको चर्को ब्रेक ले सुधा हुत्तिई अघिल्तिर अनि झसङ्ग भएर बिउँझिई म थोरै हाँसे ।

"कस्तो मान्छे होला अरुको टाउको ठोकिँदा पनि हाँस्ने ?" सुधा यो यात्रामा पहिलो चोटि झर्किई पनि !

मलाई थाहा छैन त्यो मलाई मात्र भईराखेको थियो वा सबै लाई हुन्छ तर मलाई उसको झर्काई पनि मन पर्यो ।

"के भएको अरे ?" गाडिमा अघिल्तिरका सिटका यात्रिमाध्ये एक भने गाडि रोकिनुको कारण पत्ता लाउन ब्यस्त देखिन्थेँ ।

"अगाडिको गाडि डकैति भयो रे ,ड्राईभरले गाडि हुईँक्याएर लैजान खोजेको गोलि चलेर ड्राईभर नै घाईते छ अरे !" बाहिरको मान्छे ले जवाफ दियो ।

"लौ फसाद ! बन्द मा परियो जस्तो छ !ति माथि यो त यातायत वालाको पर्यो अब सरकारले क्षतिपुर्ति कहिले दिने हो !" सुधा चिन्तित देखिई ।

मैले घडि हेरेँ रातको करिब दुई बज्न आँटेको थियो । ठाउँ पतलैया रहेछ ।मेरो रहर वा आवेगको गाडिमा कुनै असर नपर्ने हुनाले म मा कुनै किसिमको भाव परिवर्तन देखिएन !



"के हो निदाउनु पर्ने बेलामा ननिदाएर अहिले निदाएको हो तिमी ?" मेरो भाव परिवर्तन नहुनुमा भने सुधा आश्चर्यचकित भई ! म उसलाई कसरी बुझाउँ म सँग कति धैर्यता छ भनेर , त्यस माथि यो पल्ट त धैर्यतामा स्वयँ उसको साथ थपिएको छ , म लाई त गाडि नखुलेकै ठिक छ ।

"जौँ हिँड बाहिर , गाडिमा बस्दा बस्दा खुट्टा कुँजिई सक्यो !" मैले प्रसङ्ग बदलेँ उ चुपचाप बाहिर डोरिई ।

बाहिर शित परेर होला मौसम चिसो थियो ।उसले अझै पनि ओढ्ने लाई कसेरै पक्डेकि थिई । हुन त मैले पनि त्यो ओढ्ने मा ईर्ष्या गरेर केहि फाईदा छैन । गाडि देखि थोरै पर को चिया पसल बिस्तारै बिस्तारै घुईँचिँदै थियो । हामी पनि त्यतै तिर लाग्यौँ । धेरै को गफ यस्तो माहोल मा राजनैतिक अस्थिरता माथि हुनु स्वभाविक थियो , अरु बेला भएको भए म पनि दुई चार वटा देश पछि परेका कारण हरुमाथि आफ्नो भाषण छाँटेर त्यहाँको खरो बक्ता भईदिन्थेँ होला तर अहिले मेरो त्यसो गर्ने मन पक्कै पनि थिएन , म चुपचाप दुईवटा मुढा लिएर त्यो भिँड बाट छुट्टिएँ । एकछिनमा च्यात्तिएको सर्ट र हाफ पायन्टमा एउटा फुच्चे चिया लिएर आयो ।



"आज थुप्रै कप बिक्रि हुने भयो मस्ति हुने भयो तेरो !" मैले उसलाई जिस्क्याएँ । उ खिस्स हाँस्यो रातको निष्पट्टता मा मैले छुट्याउन सकिन तर उसको दाँत पहेँलो नै हुनुपर्छ ।

"बिचरा।।।।।।।त्यसको लवाई हेर , अझ तिमी उसलाई जिस्क्याउँदै छौ ! तिमी पटक्कै भावुक छैनौ , आफ्नो कथा जत्ति पनि छैनौ !"

"यो म माथिको गुनासो हो कि यसलाई मेरो कथाको तारिफ सम्झिउँ ?"

"जे सम्झ त्यो सत्य हो !"

"सत्यका दुईवटा पाटा हुन्छन् सुधा ,तिमी जे गर्न सामर्थ्यवान छैनौ त्यसमा सत्य खोज्न थाल्यौ भने विवश देखिन्छौ तिमी आफ्नै अघि !"

"भन्नाले ?"

"म मा उसको जीवन परिवर्तन गर्न सक्ने क्षमता छैन भनेँ म उसलाई सहानुभुति पनि किन दिउँ ? गाडि आफ्नो ईच्छा ले गुडाउन सकिँदैन भनेँ रोकिएको ठाउँ माथि रिस किन पोख्ने ? यो एउटा तरिका हो जीवन जिउने तिमी मलाई जे बुझ !" मैले चिया को सुर्को ताने मरिचको तातो मेरो घाँडि छेड्दै भित्र छिर्यो ।

"शायद त्यो तिमी भित्रको कायरता बोल्दै छ !"

"तिमी जे बुझ तर म त्यस्तै छु !"

उ चुप लागी । छेवैको समुह अझै देशकै राजनितिमा अल्झिरहेका थिए ।

"तिमी नेपालगन्ज के का लागि जाने अरे ?"मैले कुरा लाई थोरै हलुका बनाउने प्रयास गरेँ ।

"अफिसकै काम हो !" उसले सटिक उत्तर फर्काई

"चिया कस्तो लाग्यो त ?" मैले उ तिर नहेरी जुत्ताको चुच्चोले भुईँ कोर्दै प्रश्न राखेँ , मलाई माटोमा कोरिएका आक्रिति हरु सानै देखि रमाईला लाग्छन् । सानो समयमा धेरै थरि जिवन जिएर मेटिन्छन् ति आक्रिति हरु !

"पिरो थियो !"

"जाडोमा खाने नै यस्तै हो !"

"थाहा छ मलाई जुन कुरा तिमी बदल्न सक्दैनौ त्यसैमा रमाउन सिक !" सुधा हाँसी । उसको मुस्कान पक्कै पनि हजार गुना त्यो चिया भन्दा मिठो थियो ।

मैले घडि हेरेँ तिन बज्न आँटेको थियो । गाडि हिँड्ने नामो निशान थिएन ।आकाश बाट तारा खस्दै थिएँ म भने आकाशलाई धन्यवाद दिँदै थिएँ हिजो नै खसेको ताराको लागि!!!!!!!



"तिम्रो बिहा भएको छैन है ?" एकछिनको मौनता पछिको सुधाको यो प्रश्नले मलाई चकित तुल्यायो ! उसले अघिनै मलाई किन यो प्रश्न सोधिन !

"तिमीलाई के लाग्छ ?" मैले पहिलो चोटि उसको मनसँग खेल्ने मौका पाएँ ।

"खोई कथामा त धेरै चोटि लेखेको छौ पतिपत्निको बारेमा!"

"कथा सँधै सत्य कहाँ हुन्छ र !" मैले यति भन्दा उसले धेरै कुरा हरु बुझि होला

"पछि साँच्चै मेरो बारेमा पनि लेख्छौ ?"

"तिमीलाई के लाग्छ ?"

"मलाई आफु कथा बन्न लायक टपिक्स लाग्दैन ।"

"हरेक मान्छे मा एउटा कथा हुन्छ !"

"तिम्रो हातबाट लेखिने भएँ भनेपछि म !"

यसपालि भुईँमा हेर्ने पालो उसको थियो ।केटिहरु पक्कै पनि केटाहरु जति स्पष्ट हुँदैनन् । उसका अन्तिम शब्दहरुको आशय के थियो म त्यो खेलाउन ब्यस्त भएँ ।

"पछि हामी नजिकै छौँ , भेट त होला नी है !"

"तिमीले चाह्यौ भने !"

"मोबायल नम्बर देउ न त !"

मेरो मुटु यति जोडले धड्किरहेको थियो उसले नै सुन्लि भन्ने पिर भई सकेको थियो मलाई ! बन्द यिनै कुरा हरुका लागि हुन् भने नेपालमा बन्द सँधै हुन् ।


मैले हत्त न पत्त मोबायल नम्बर सेभ गरेँ अनि त्यहि मोबायल नम्बर मनमनैँ चार पाँच चोटी दोहोर्याएँ । शायद मलाई डर थियो कतै मोबायल भित्रै बाट सुधाको नम्बर हराउने पो हो कि भनेर , बिस्तारै बिस्तारै थोरै उज्यालो पुर्विय क्षितिजमा हुन लागेको भान भो मलाई ,पर आकाशमा पनि अब थोरै बेरमा मेरो मनमा जस्तै लालिमा छाउनेछन् ! घडि हेरेँ चार बजेको थियो !

"ड्राईभर बच्यो अरे !!!!!!" कसैले चर्को आवाजमाँ चिच्यायो ।

मलाई उ बचेकोमा गुनासो छैन तर अब शायद हाम्रो यात्रा छोट्टिदैँ छ त्यसको गुनासो भने मलाई अवश्य पनि थियो । कुनै कुनै यात्राहरु लक्ऋ बिनानै ब्रित्तमा घुमेको गुम्यै रहुन भन्ने खालका पनि हुँदा रहेछन् ।





सुधाको मुहारमा अचानक खुशिका रेखाहरु कोरिए उसले मलाई मुस्काउँदै नियाली !!!!!!!!!!!

"चुपचाप छौ नि , कोहि मन पराउने सँग बिछोड हुन लागे जस्तो !!!"

"तिमी नभनि कन धेरै कुरा बुझ्छौ !"

मैले उसको आँखा नियाँले अथवा भनौँ म उसको आँखा पढ्न चाहन्थेँ । उ कुरा बुझ्छे ,बुझ्दिन वा बुझेर पनि नबुझे झैँ गर्छे म त्यो कुराको निर्क्यौल गर्न चाहन्थेँ । गाडि अझै पनि घारघार घुरघुर गरिरहेका थिएनन् केहि कुरा मिलाउन अझै बाँकि नै थियो होला!!!!!!!!!!



"हरेक बिछोड नयाँ भेट को आश छोडेर जान्छन् होला नि ! हैन र ?"

"होला तर मलाई बिछोड मन पर्दैन !!!"



सुधाले मेरो हात समाति ,पहिलो चोटिको अथेन्टिक स्पर्श !!!!!!!! ,अथवा भनौँ उसले जानी जानी गरेको स्पर्श अनि मैले पछि सम्म सुबास महसुस गर्ने स्पर्श, यस्तो स्पर्श जस्ले धेरै कथाहरु लेख्नेछन् । मैले उसका लामा औँलाको रातो नेल पोलिस नियालिरहेँ ,गुलाबका पत्रहरु जस्तो देखिएका थिए ,थोरै समयमानै उसले आफ्नो हात छोडी अनि आफ्नो कपाल मिलाई ।

"एक कप चिया थपौँ । "

यो उसले आफुलाई फेरि पहिले कै अवस्थामा ल्याउन प्रयोग गरेको शब्दहरु हुनुपर्छ ।मैले पनि स्विकारोक्ति जनाएँ ।एक छिन मा उहि हाफ पायन्टमा उहि केटो उहि पहेँला दाँत देखाउँदै चिया लिएर आयो ।



"जीवन अचम्मको छ है ?"

"किन ?" सुधाको अनायास आएको प्रश्न मा प्रश्न थप्नु मेरो जिग्यासाको उपज मात्र थियो ।

"कुन मोडले कसलाई कसको साथ र कसको बिछोड दिने हो कसैलाई थाहा हुन्न !" उसले चिया सुरुप्प पारी !

"मलाई बिछोड मन पर्दैन !"

"थाहा छ अघि नै भनी सक्यौ !"

"मैले फेरि तिमीले मेरो हात समात्छौ कि भनेर मात्र भनेको हुँ !"

उसले पुलुक्क म तिर हेरी अनि मुस्कुराई ! मलाई यो कुरा मा खुशि छ उसलाई मेरा हरेक कुरा हरु मन परिदिन्छन् ।



"सबै लेखक हरु यस्तै हुन्छन् ?"

"यस्तै भन्नाले ?"

"गफाडि !"

"म गफाडि छैन !"

"त्यो त मलाई हिजो देखि अहिले सम्म मै पत्ता लागि सक्यो !"

"कसैलाई यति चाँडो जज गर्नुहुन्न !"

"शायद यो मेरो कमजोरि होला !"

"जहाँ सम्म मलाई लाग्छ तिमी मा केहि कमजोरी छैन !"

उ फेरि हाँसी , मलाई लाग्यो उ यसरि नै मुस्कुराईरहोस् जब जब म उसको प्रशंसा गर्छु ।





एक छिन हामी चुपचाप बस्यौँ , शायद यो हाम्रो एक अर्कालाई अघि देखि भनेका कुरा हरुको मनन् गर्ने समय थियो वा नयाँ गफहरुको शुरुवातको खोजि!!!!!!!!!!



"तिम्रो प्रोग्राम के अरे नेपालगन्जमा ?"

"तिमीलाई अहिले सम्म थाहा छैन ?मलाई त तिम्रो बारेमा अघि थाहा भईसक्यो !"

"सम्बन्धहरुको बिचमा मलाई तिम्रो बारेमा यति थाहा छ , म यति सोच्छु भनेर ईगो कहिल्यै ल्याउनुहुन्न ,ल अब भन न त !" मलाई थोरै आत्म ग्लानि पनि भयो ,मैले अघि किन त्यस्तो शब्द प्रयोग गरेछु भनेर !

"साथीको बिहे छ , आठ गते !"

"आज पाँच हैन ?"

"हो किन ! "

"तिमी चाँडो हिँडेछौ !"

"शायद तिमी सँग भेट हुन !"

"यो त तिम्रो भन्ने कुरा मात्रै हो !"

"म सँग त प्रशस्तै समय छ , बाँडिदिने कोहि नभएर होला !!!!!!!!!!"

"तिमी बिछोड देखि डराएका थियौ होईन ?"

"किन ?"

"मलाई त्यो बिछोड थोरै ढिलो बनाउन मन लाग्यो !"

"कसरी ?" यसपालि म उत्सुक भएँ । त्यसै पनि यो यात्रा मा जे भइरहेको थियो त्यो कल्पना भन्दा बाहिरकै कुराहरु थिए । मलाई लागिरहेको थियो त्यसमा अरु दुई चार वटा कुराहरु थपिँदैछन् अब !

"यदि आज गाडि चल्यो भने म सँग पनि बिचमा एक दिन बाँकि रहनेछ ,If u dont mind I want to Share With u !!!!!!!!!"

उ मुस्कुराईरही !!!!!!!!!!!मलाई उसलाई आफ्नो बाएको मुख देखाउन मन नलागे पनि मेरो मुख आँ को आँ नै भइरह्यो ।

क्रमश:

मनोजले छोडेको कथा(भाग-१)

“छ्या गाडी थोत्रो रहेछ ! ” मनमनै सोचेँ । कोशि वारि बाटै टिकटको लागि भनेको थिएँ पारी बाट गाडिको चढाई भो । त्यो पनि नेपालगन्ज सम्मको यात्रा ! मैले नारायणगढ सम्म त्यो गाडिमा बाटो काट्नु थियो । साथिको बिहेमा हिँडेको ! उसको सुखमा म बुङ्गो यति दुख गरी गरी जाँदै थिएँ , मैले जाँगर र रहर पनि देखाएकै हो उसको बिहेमा जाने ! कोहि कोहि ठिकै भन्छन् फुच्चे मुडि छ । साँचो हो यथार्थको धरातलमाँ जस्ले भावना र सम्बन्धलाई महत्व दिन्छ उ सनकि नै हुन्छ एभरेज भिँडको अघि । साँचो कुरा त दुनियालाई मेकानाइज्ड लाईफ मन पर्छ मेरो सनक र मुड भन्दा ! मलाई पनि उनिहरुलाई गलत साबित गर्ने रहर छैन , मेरो जिवन मा अरुको सुझावको लागि ठाउँ छैन ।

“कहाँ सम्म हो ?” मेरो तन्द्रा भंग भयो । आवाज माला चुँडिएर मोति भुईमा खसे जस्तै थियो । मैले आवाजको भौतिकता नियाँले । अनुहारमा अघि चुँडिएका मोतिको दिप्तता थियो भने केश त्यहि मोति चुँडिएको रेशमि डोरी ! स्विटर माथिको गुलाबि ओढ्ने ले जोरले उनलाई कसेको हुनुपर्छ किनकि उनी पक्कै पनि छोड्न मन लाग्ने थिइनन् ।

शायद फुच्चेलाई यहि भएर नेपालगन्ज सम्म जाने झोँक चलेको रहेछ , आज भने फिल्मी ( बेगर विद द प्रिन्सेस) यात्रा हुने भयो । मनमनैँ सोचेँ ।
“यो गाडिमा त नारायण गड सम्म जाने हो !’ मैले उसलाई नियाल्दै भनेँ । गाडि बिस्तारै घ्यार घ्यार गर्दै चलायमान भयो । तर उसलाई नियाल्दा मैले आँखा यता उता चलाउने पनि फुर्सद पाएको थिईन । “नारायण गढ कति बजे पुगिएला ?”
“बज्ला बिहानको दुई तिन !”
“तँपाई त्यहिँ सम्म जाने हो ?”
“होइन नेपालगन्ज ।“
“हो र ! म पनि नेपालगन्ज नै जाने हो त , साथि हुने भइयो ।“ उ खुशि देखिई ,तर म ठोकुवा गरेरै भन्न सक्छु उसको खुशि भन्दा मेरो खुशि हजारौँ गुना ज्यादा थियो ।
“तँपाई पनि नेपालगन्ज जाने हो ?”मैले आफ्नो खुशि कन्फर्म गर्न फेरि पनि सोधेँ ।
“हो तर तँपाईले मलाई तिमी नै भने पनि हुन्छ । At least I have to get some liberty of being younger !!!!!!!! मेरो नाम चाहिँ सुधा हो , सुधा भनेर बोलाए पनि हुन्छ । ”
उसले मुस्कुराउँदै जवाफ फर्काई । अघिका सम्पुर्ण गुणलाई परास्त गर्ने त उसको मुस्कान रहेछ ।मन फुरुङ्ग भएर आयो ।म आफ्नो खुशी लुकाउन झ्याल बाट बाहिर नियाल्न थालेँ ।दुनियाँ चलायमान थियो ,मैले बिस्तारै दुनियाँलाई भनेँ “हेर तँ भन्दा पनि मेरो जिवन चलायमान छ ।“

जब मैले बाहिरबाट ध्यान हटाएर उ तिर आँखा फर्काए । उ केहि खुला पानाहरु पढिरहेकि थिई । प्रिन्ट सानो थियो मैले राम्ररि नियाल्दा पनि ठम्याउन सकिन ।

“साझा पढ्ने गर्नु भाको छ ?त्यसैको एउटा कथाको प्रिन्ट हो ।” उसले मैले उसले पढ्न खोजेको कुरा देखिछ क्यार ! मुटु एक चोटि बुरुक्क उफ्रियो ,अब कुरा अगाडि बढाउन अफ्ठ्यारो पक्कै हुनेछैन । मैले भगवान लाई धन्यवाद दिन एकचोटि माथि हेरेँ किनकि जब धेरै कुराहरु एकैचोटि मिलेर आउँछन् विश्वास गर्न पनि डर लागेर आउँछ ,कतै झल्याँस्स बिउँझिइने पो हो कि भनेर !

“थोरै थोरै पढ्ने गर्छु ,कस्को कथा हो त्यो ?”
“Somewhere on the earth!!!”
“Lucky सोम दाई , मेरो नाम किन आएन! “मैले मनमनैँ सोचेँ ,फेरि सोचेँ मान्छे साँचै असन्तोकि हुन्छ स्वभावैले ,यति सबै भइसक्दा पनि म त्यो कथा पनि मेरै होस् भन्ने चाहिराखेको थिएँ । “तिमीले फुच्चेकेटो को कति कथा पढेकि छ्यौ ?” मैले उसको आँखामा आँखा जुधाउँदै प्रश्न गरेँ । म मेरो नाम आउँदा उसको मुहारको परिवर्तन नियाल्न चाहन्थेँ ।
“सबै कथा पढेकि छु दुइटा कथा अधुरा छन् उसका ,किन?”
“त्यो फुचेकेटो म नै हुँ ।“



उसले एक छिन सम्म मेरो अनुहार हेरिरही ,शायद उ म सँग आफुले सोचेको फुच्चेकेटोको अनुहार कत्तिको मिल्दो रहेछ भनेर जुधाउन चाहन्थी ।

"मलाई फुच्चेकेटो थोरै कालो तर पाक्लाक पुक्लुक्क गाला भएको यति हँसिलो होला जस्तो लागेको थिएन उसका कथाहरुबाट !" उसले पहिलो चोटि मलाई जिस्क्याई ।
"के म यसलाई तारिफ सम्झिउँ ?"
'जे सम्झ त्यो तिम्रो ईच्छा , मैले त लागेको कुरा भनेको मात्र हो ,अर्थ निकाल्न त लेखक हरु स्वयं सक्षम हुन्छन् नि !"
उ बिस्तारै सम्बोधनहरुमा तँपाइ बाट तिमीमा झरिसकेकी थिई । तर यो तँपाईबाट तिमीको रुपान्तरण मलाई पनि रमाईलो लागिरहेको थियो । किन कि तिमी मा ज्यादा सामिप्यता हुन्छ तँपाइ भन्दा !

"तिमी विवाहित होइन है ?"
'होईन त किन ?"
"तिमी खालि परिकथा जस्तो मायाका कथाहरु लेख्छौ त्यहि भएर !"
"तिमी मलाइ यो भन्दा मायालु यो भन्दा यो भन्दा रमाइलो बिषय सजेष्ट गर्न सक्छौ?" मैले उसको प्रश्न उसलाई नै फ्याँके ।
उ मौन भई शायद उ सँग मेरो यो प्रश्नको जवाफ थिएन जसरी मैले जत्ति नै लेखे पनि उस्को रुपको अलौकिकता को बर्णन म सँग थिएन ।तर जे भए पनि मेरा कथाहरु ,मेरा विषयहरुमा छिरिरहेकी थिई ,त्यहि नै भइरहेको थियो जे म चाहिरहेको थिए । आखिर म मेरा कथाहरुलाई आफ्नो गहना मान्छु र गहना को सुन्दरताको बयान अरुको मुखबाट सुन्दा को सन्तुष्टिको स्वाद नै बेग्लै हुन्छ । अझ मेरो तारिफ गर्ने स्वयं तारिफ लायक थिईन यहाँ त !


पुरानो गाडि बिस्तारै बिस्तारै आफु पुरानो हुनुको परिचय दिँदै थियो हामीलाई ,गाडिको झ्याल जतातिर म थिएँ बिस्तारै बिस्तारै गाडिको गति सँगै खुल्दै थियो चिसो हावा बिस्तारै बिस्तारै मेरो शरिर लाइ छोइरहेको मलाई त्यति खेर सम्म थाहा भएन जब सम्म उ त्यो शिशा लगाउन म तिर लम्किईन ।
उसको सलले पनि मलाई उसको स्पर्शको अनुभुति दियो । थोरै नै भए पनि हावामा उसको सुबास महसुस गरेँ मैले ।गाडि भित्रका मधुरा बत्तिहरु पनि अहिले नबलुन् भन्ने चाहन्थेँ म !


"लेखक हरु सँधै गम्भिर हुनुपर्छ हो ?" एक छिन मौनता आखिरमा उसले नै भङ्ग गरी । झ्याल लगाईवरि उ आफ्नो सिटमा स्थिर भइसकेकी रहिछ ।
"मलाई त त्यस्तो लाग्दैन ।"
"त्यसो भए किन चुपचाप त ? कि साझाको नयाँ प्लट फुर्दै छ ?"
"यत्ति राम्रि केटी छेउमा भए पछि त प्लटमात्र किन मलाई त महाकाब्य नै फुर्नु पर्ने हो !' मैले पहिलो चोटि मौकाको सदुपयोग गर्दै उत्तर फर्काएँ । आखिर उसलाई पनि थाहा होस् न उ कति राम्रि छे भनेर !
"म त्यति पनि राम्रि छैन !"
"मलाई केटीहरुको यहि बानी मन पर्दैन !'
"कुन ?"
"बरु नराम्रा केटीहरुलाई आफु राम्री छु भन्ने भ्रम हुन्छ तर राम्रि केटीहरुलाई आफ्नो सुन्दरता माथि बिश्वास पटक्कै हुँदैन ।"
"तिमीले केटीहरुलाई राम्ररी बुझेकै रहेनछौ ।"
"म मात्र किन र ? जस्ले पनि बुझेको छु भन्छ उसले गलत भनेको हुन्छ ।"
यसपालि उ धक फुकाएर हाँसी , उसलाई चित्त बुझे जस्तो छ ।


"के गर्छौ त तिमी !" मैले उसको ब्यक्तिगत जिवन जान्न चाहेँ ।
"साझामा तिम्रा कथाहरु पढ्छु !"
उसलाई थाहा छ कस्को तारिफ कसरि गरिन्छ भनेर !
"मैले त्यो बाहेक सोधेको !"
" मास्टर्स गर्दै छु बिराटनगरमा ! पार्ट टाईम पढाउँछु पनि !"
" मेरो अबको कथा त्यसो भए "म स्टुडेन्ट भएको भए" हुन्छ होला !
मैले पनि तारिफको बदला तारिफ ले नै फर्काएँ
"म त्यसको प्रतिक्षामा रहनेछु ।' उसले हाँस्दै भनी ।

"तिमी त ईन्जिनियर हो होईन ?धनकुटा मा हो क्यारे ! कुन डिपार्टमेन्ट र अफिस चाहिँ याद भएन ?'
"कसरि थाहा पायौ ?" साझाका केहि पोष्टहरुबाट थाहा पाई होली भन्ने अनुमान हुँदा हुँदै पनि मैले उसलाई सोधेँ । म उसको मुखबाट सुन्न चाहन्थेँ ।
"कम अन यति पनि थाहा हुँदैन त फ्यानहरुलाई ?'
"हेर है तिमी मेरो नाक बढाउने काम नगर !"
'काम कसरि म्यानेज गर्चौ त राइटिङ्ग सँगै ?" उसको प्रश्न सामिप्यता ले भरिएको लाग्यो मलाई !
"म्यानेज भइ हाल्छ सरकारी जागिरमा !" मैले हलुका जवाफ फर्काएँ , मलाई थाहा छ मेरो जागिर त्यति सजिलो छैन जति म जनाईरहेछु उसलाइ ! एक हफ्ता बिदा लिन पनि हाकिम सँग झगडा गरेर हिँडेको हुँ म !


गाडिमा अचानक बत्ति बल्यो । सडक को पल्लो कुनामा पनि एक दुईवटा बत्तिहरु देखिए ।उसले आफ्नो सल मिलाइ ।आफ्नो कपाल पनि मिलाएर कानको पछाडि लगी । कानका साना टपहरु गाडिको पहेँलो प्रकाशमा टलक्क टल्किए ।गाडि बिस्तारै त्यो होटलमा रोकियो ,बाहिर बाट एउटा मोटे मान्छे खानाको लागि चिच्याउँदै थियो ।

क्रमश: