कल्पनाकुञ्ज(भाग-४)

सुधा गएको एकैछिनमा मलाई चिट चिट पसिना आएझैँ भयो । चुरोटका तस्विरहरु फेरि देखिन थाले कोठाका भित्ता भित्तामा । कोठा घुमे घुमे झैँ लाग्यो फनफनि । मैले झ्यालको पर्दा हेरेँ । कता कता त्यो मलाई झुण्ड्याउन राखेको डोरि झैँ लाग्यो । त्यसैले सेरिएर मुक्ति पाउँ झैँ लाग्यो ,म आजकल धेरै कुरालाई अर्कै अर्कै देख्छु घरि पर्दाहरु मलाई डोरि जस्तै लाग्छन् घरि कालो आकाश का ताराहरु भ्वांग परेर बाहिरको प्रकाश देखाउने दुलाहरु ! तर लरबरिरहेका खुट्टा र कामिरहेका आफ्ना हातलाई म अझै दरी छु भनेर विश्वास दिलाउन थियो मैले ,मलाई थाहा छ यो ठाउँबाट कसैले मलाई बाहिर निकाल्न सक्छ स्वच्छ आकाशको तलतिर भने त्यो मात्र मेरो बिश्वास हो । जब केहि गर्दा पनि मेरा हात गोडाले बिश्वास मानेनन् मलाई उनिहरुदेखी रिस उठ्यो म ढोका मा लात्तिले हान्न थालेँ । मलाई त्यो निर्जिव ढोका सँग के को रिसराग थियो थाहा छैन तर मलाई आफ्नो खुट्टा सँग भने अवश्य रिसराग थियो । मान्छेका हरेक क्रियाकलाप मा कारणहरु हुन्न ,मान्छे साँच्चै अवस्थाको दास हो मस्तिष्कले चलाउने खेलौना हो । आज मलाई आफ्नै हात खुट्टा देखि रिस उठेको छ दवाउन नसक्ने रिस ! भाँचेर पर घुईक्याईदिएर बरु अपांग बस्छु भन्ने सम्मको रिस !


ढोका को ढ्यांग ढ्यांग आवाज तल रिसेप्सनसम्म पुगेछ क्यारे ! तल बाट दुई चारजना गार्डहरु कुद्दै आए र मेरो दुवै हात समातेर कसे । त्यहाँको चिफ सुरेश पछि पछि बिस्तारै आईरहेको थियो ।

"खासै केहि होईन ,नर्मल रुपमा लेओ न ! यो प्यासेन्टको यहाँको पहिलो दिन हो ,लत बसेको छ । छुटाउनलाई अफ्ठ्यारो त भई नै हाल्छ , समातिराख ,एकछिन पछि बल सिद्दिए जस्तो होला अनि मात्र छोडिदिनु ! केटी हो बल जति नै गरे पनि तिमीहरुलाई गाह्रो नपर्ला । "

उसले मलाई हेरेको थिएन आफ्नै गार्डहरुलाई अराई मात्र रहेको थियो । म मान्छे नै हो जस्तो पनि ब्यवहार गरेन उसले मलाई ! प्यासेन्ट रे ! मेरो नाम थाहा छैन र त्यसलाई ? सुरुचि भन्न सक्दैन त्यसले ? अझ उहि भन्छ यो रिह्याब सेन्टर र अरु रिह्याब सेन्टरमा के फरक छ थाहा छ ? हामी तँपाईलाई साथि भएर केयर गर्छौँ ! यहि हो केयर ? मलाई रिस पनि उठ्यो !

एकछिन पछि बिस्तारै अघि उम्लिएको ज्वालामुखी सेलाए जस्तो भयो लावाहरुको अवशेष मात्र पनि नछोडिकन ,मलाई पक्डिरहेका हरिमुष्ठे गार्डहरुको अनुहार बल्ल हेरेँ मैले ,मैले जत्ति नै बल गरेको भए पनि उनीहरुबाट उम्किन नसक्ने रहेछु । एक्कासि जिउ शितांग भयो । गार्डहरुले शायद बल प्रयोग नगर्नु पर्ने थाहा पाएर होला मलाई बिस्तारै छोडिदिए । त्यसपछि सुरेशले मलाई बिस्तारै समातेर कोठा पुर्याउन खोज्यो ।

"I m ok ."
मैले अघिको रिस पोखेँ । अघि नै पनि त गार्डहरुको सट्टा आँफै आएर मलाई रोक्न पनि त सक्थ्यो । अहिले के को सहानुभुति देखाउँदैछ उ ? मलाई सहानुभुति पटक्कै मन पर्दैन ।
"you must be ,you r here to be ok ,मलाई थाहा छ you are a strong girl."
"यो पनि तँपाईहरुको उपचारकै कुनै अंश नै होला ,मलाई थाहा छ तँपाई मात्र सहानुभुति देखाउन कर्तव्य पालन गर्न जान्नुहुन्छ ,साथि बन्न जान्नुहुन्न । " यसपालि भने मैले उसलाई नमिठो दनक फर्काएँ ।

"एउटा कुरा भनौँ ?"
"भन्नुहोस् " मैले अररो जवाफ फर्काएँ , अघि को मुठभेँडमा बिग्रिएका लुगा र कपाल हरु हातले फर्काउँदै !
"तिमि मुस्काउँदा मात्रै राम्री देखिन्छौ होला भनेको त रिसाउँदा पनि राम्री देखिँदि रहिछ्यौ ,अनि यो भनाई चाहिँ मेरो उपचारको अंस को रुपमा नलिनु है ! म केहि केहि कुरा साँचो पनि बोल्छु । "

उ यति भनेर मुस्कुराउँदै अघि लाग्यो । म एकछिन वाल्ल परेर उसलाई हेरिरहेँ । सारै fast छ मोरो ! साधारण केटा हरु भन्दा ! अनि राम्रो पनि ! बोलि ले लठ्ठ हुँदा हुन् साधारण केटीहरु त ! मलाई पनि त्यहि गरेर भोग चलन गर्दै आएका मेरा नजिकका चिजहरु बाट टाढा लैजाने र सुधार्ने प्रयास होला उसको । मलाई थाहा छ यो उसको उपचारकै अंश हो । र उसलाई पनि थाहा छ म कुलत मा लाग्नुको पछि पनि उ जस्तै फास्ट कोहि थियो भनेर !

म फेरि बाहिर बरण्डा तिरै निस्किएँ ,करिब पाँच बजेको हुनुपर्छ घडि भित्र बाथरुममा छोडेको रहेछु , बल्ल नाडि हेरे पछि थाहा लाग्यो । पहेँलो प्रकाश थियो बाहिर ,गर्मि नहुने मात्र प्रकाश भएको प्रकाश , अब एकै छिनमा सुर्य अस्ताउनेछ अथवा भनौँ बाह्र घण्टाकै लागि भए पनि प्रथ्वि ले तापबाट मुक्ति पाउनेछ शितबर्षि चन्द्रमा उदाउनेछिन् । मैले आंग तन्काएँ जिउ फूरुंग बनाउँने प्रयासमाँ । यता उता हेरेँ गार्ड कसैसित सोधपुछ गरिरहेको थियो ।

छिरेको केटाले नजिकै राखेको रजिस्टरमा केहि कोर्यो । नाम ,भेट्ने समय त होला नि ,अरु के हुन्छ र चौकिदार को छेवैमा राखेको रजिष्टरमा , कसैको रिलेटिभ भेट्न आएको होला , मेरो त पक्कै पनि हुन सक्दैन ! मलाई त आजै बुवा आमाले छोडेर जानुभएको । फेरि सोचेँ म मात्रै पनि त छुईन नि यहाँ अरु पनि त छन् । उसका कोहि सुध्रियो सुध्रिएनन् बुझ्न आएको होला । उ अनुहार देखिने परिधि भित्र आएपछि करिब छब्बिस सत्ताईसको केटो जस्तो लाग्यो । परबाट हेर्दा ठिकठाक नै लाग्यो । धेरै जसो केटाहरु बाहिरबाट ठिकै हुन्छन् ,आत्मा हो उनिहरुको कुरुप हुने ,केटिबाट हरदम एउटै आश ,केटिहरुमा हरदम एउटै नजर ,कहिले बुढिको रुपमा ,कहिले प्रेमिकाको रुपमा ,कहिले वेश्याको रुपमा ! चाहना केवल एउटा ! त्यो भन्दा भिन्न कुनै केटाले चाहँदैन ।

म त्यो केटालाई हेरिरहेँ । उ छेवैको शेडमा बस्यो । मान्छे रुंग्नलाई वेटिङ्गको रुपमा त्यो शेड बनाएको रहेछ कल्पनाकुञ्ज भित्र , गार्ड हाउस सँग एकदम सटेको शेड थियो । उ बारम्बार ढोका तिर हेरीरहेको थियो । एकछिनमा सुधा बाहिर निस्किई ,उसको आजको अहिले को ड्युटि सिद्दिएको होला ! त्यो केटालाई देखेर थोरै मुस्कुराई । अनि सँधैजस्तै आफ्नो कान छेउबाट कपाल मिलाई , उसका ठुला ईयरिङ्ग हरु पहेँलो प्रकाशमा टलक्क टल्किए । केटाले आफ्नो छेउमा राखेको हेल्मेट लियो अनि दुवै बाहिर निस्किए । मेरो द्रिष्टिको परिधिले पर्खाल बाहिर नियाल्न भ्याएन , न मैले परबाट मोटरसाईकल को आवाज नै सुन्न सकेँ ।

पक्कै बुढै हुनुपर्छ त्यो केटा सुधाको मैले भित्र छिर्दै अड्कल काटेँ । त्यसो भए उसको सिउँदो मा सिन्दुर खोई त ? फेरि योंग नै देखिन्छे भनेपछि boyfriend होला त्यो सुधाको ! होला , प्रत्येक राम्री केटीको boyfriend त हुन्छ नै ! मेरो पनि थियो ,मैले निष्कर्ष निकाले , कुनामा राखेको गिटार सँग एकछिन खेलौँ खेलौँ लाग्यो अनि गिटारको स्ट्रिंग्स कस्न थालेँ ।

क्रमश:

कल्पनाकुञ्ज(भाग-३)

"भोलि तिम्रो ब्लड चेक हुन्छ होला ,अनि मात्र Admission procedure पुरा हुनेछ ।"
मेरो कोठा पुर्याउने क्रम मा प्यासेजमा नै सुधाले मलाई जानकारि दिई । हुन सक्छ उसको यो म सँग कुरा को शुरुवात गर्ने औपचारिकता थियो । मेरो जीवन को त्यत्रो ठुलो रिजल्ट कसैको लागि फगत आफ्नो जागिर चलाउने औपचारिकता भएको छ । मलाई औपचारिकता मन पर्दैन ! मैले उ तिर पनि हेरिन ,भुईँ तिर हेरेर हिँडिरहेँ । बुवा भन्नुहुन्छ भुईँ मा हेरेर ढुङ्गालाइ लात्ति हान्दै धेरै जसो केटाले हिँड्छन् रे र म मा यस्ता केटा मा हुने धेरै गुण छन् रे । हुनसक्छ वहाँहरुले मलाई छोरा जसरि पाल्नुभयो त्यसैले मेरो केटि मान्छेमा हुने सम्वेदनशिलता हराउँदै गयो ।

मेरो कोठाको बरण्डा घाम लाग्ने तिर थियो ढोका दुवै तिर थियो ,बास्तु ध्यान मा बनाएर भित्र बस्नेलाई राम्रो सकारात्मक सोच आओस् भनेर बनाएको होला । बाहिर फूलहरु मुस्कुराईरहेका पनि देखिन्थे बरण्डाबाटै सेकेण्ड फ्लोरमा थियो कोठा । घाँसमा पनि बिहान शितका थोपा हरु देखीँदा हुन् रमाईलो हुन्छ होला तर म बिहान उठ्न सक्दिन चाँडो म कसरि हेरुँला र ? फेरि सम्झेँ अघि सुधाले भनेकी थिई भोलि बिहान मैले योगाको क्लासमा जानुपर्छ रे ? उफ उहि रेगुलर स्टफहरु ! मैले जे जे गर्नुपर्छ भनेर सोचेको थिएँ त्यहि त्यहि ! मान्छे सुधार्ने योगा ,भरसक्के ब्याडमिन्टन कोर्ट पनि हुँदो हो कतै यहि कम्पाउण्ड भित्र जहाँ घुँडा मा भएका रौँ देखाउँदै केटा हरु बिहान बिहान ब्याडमिन्टन खेल्दा हुन् ! अब यहि बित्नेछ मेरो जीवन करिब ६ महिना अथवा एक बर्ष अथवा त्यो भन्दा बढि !

मलाई बिरक्त लागेर आयो ! मैले लिएर आएको सिड्नि शेल्डनको नोबलमा आफुलाई भुलाउने प्रयास गरेँ । वाकमेन त कानमाँ छँदै थियो ! यो पनि दुई तिन दिनमा सिध्धिनेछ ! बुवालाई किनेर ल्याईदिनु भन्नेछु अरु किताब हरु ! किताब किनीमाँगे भने त खुशि नै हुनुहोला नि ! चुरोट खान मन लाग्यो भने चाहिँ के गर्ने होला बाहिर जान पनि पाईने छैन । मैले चुरोट सम्झेँ ,चुरोट बिस्तारै मलाई एकदमनै मनमोहक लाग्न थाल्यो एक सर्को मात्र तान्न पाए पनि त्यसपछि अरु बिर्सिन्थेँ कि झै लाग्यो थोरै छटपटि भए जै भयो ,धेरै बेर चुरोट मात्र घुमिरह्यो । त्यो पाना धेरै अघि सिध्याएको थाहा लागेपछि मैले पाना पल्टाएँ ।

बाहिर बरण्डा तिर बाट कोहि मेरो कोठा मा जबर्जस्ति चढ्न लागे झै लागे पछि मैले हातमा लिएको "ईफ टुमरो कम्स "आफ्नो हातबाट ओछ्यानमा राखेर बाहिर बरण्डा मा निस्किएँ । एउटा गार्ड मेरो कोठाको बरण्डामा सिँढी राखेर चढ्दै रहेछ ।

"ओई के गरेको तैले ? Administration लाई complain गरिदिउँ ?" म झर्किएँ ।
" Administration ले नै पठाको बहिनि !" उ बिचमा थियो , करिब आधा सिँढी चढीसकेको करिब आधा चढ्न बाँकि ! उसले तल देखायो ! तल सुधा उभिएर मेरो बरण्डा तिर हेर्दै हाँस्दै थिई ।
"यो पनि rehab को पार्ट हो कि क्या हो ?"
"हैन कोठा धेरै बेर नक गर्दा पनि नखुलेपछि हामीले यो प्रोसेस फलो गर्या हो ! माईन्ड नगर ल ! गर्न चाहिँ के गर्दै थियौ तिमी ? त्यत्रो बेर नक गर्दा त सुनिनु पर्ने ! "
मैले उसको अनुहार हेरीरहेँ । उ पेट मिचिमिचि हाँस्न थाली । उसले अनियन्त्रित भई हाँस्न थालेको ले मलाई पनि हाँस उठ्यो म पनि हाँस्न थालेँ बिचमा त्यो गार्ड हामी दुवैलाई हेर्न थाल्यो र हाँस्नुपर्ने होला भनेर उ पनि हाँस्न थाल्यो !
"होईन म वाकमेन सुनिरहेको थिएँ ! त्यहि भएर रहेछ । " एक छिन पछिमात्र मलाई जवाफ फर्काउने फुर्सद भयो ।
"म माथि आउँ त?"
"आउ न पुरै कल्पनाकुञ्ज तिम्रै नै हो मेरो कोठामा आउनलाई तिमीलाई सोध्नुपर्छ त ? After all you are the boss !"
"I m Flattered ! बरण्डा तिरै बाट आउँ कि ढोका खोल्छौ ?"
"खोल्छु खोल्छु ! "

सुधा माथि चढून्जेल सम्म मुस्कुराईरहेकि थिई म उसलाई नियालिरहेँ । उसको हाँसो मनमोहक लाग्छ मलाई यो रिह्याब सेन्टरका धेरै जसो केटा बिरामीहरु त सुधालाई देखेर मात्रै पनि नशा छोड्दा हुन । त्यस्तो आकर्षण छ उसमा । जब उ बिशेषत: हाँस्ने बेला मा मुख हातले छोप्छे अनि कपाल मिलाउने बहाना मा हाँसिरहेका मिलेका दाँत देखाउँछे कसैले जतनसाथ सन्दुकमा राखेको मोतिको माला देखाए झैँ लाग्छ ।

"ल भन के थियो ! "
"तिमी फ्रेश छौ कि छैनौँ मात्र हेर्न आएको ,जस्ट रुटिन चेक ! यो टाईम र बिहान म नै आउँछु तिमिलाई चेक गर्न ,ढोका थुनेर वाकमेन सुन्न थालिनौ भने ।" उ फेरि हाँस्न थालि ।
"यो त मेरो पनि रेगुलर बानि हो ? केहि छैन सिढी रहेछ नि त ! म बरण्डा तिर खुल्लै राखेर सुतौँला ! "
"केटी मान्छे ,डर लाग्दैन त ? "
"लाग्दैन ! के को डर ? समाज ,यहाँ सम्म कि आफैँले जन्म दिने बाउ आमा हामी सँग डराएर तिमीहरु जस्तो साहसिको हातमा पठाईदिएको न हो हामीलाई ! हामी भन्दा बिग्रिएका पनि को होलान र डर लाग्नु ? "
"तिमी धेरै पेसिमिस्टिक छौ ! कुरा त्यस्तो होईन ,समाजलाई तिमीहरुसँग के को डर ? तिमिहरु थोरै बाटो बिराएका मान्छे मात्र न हौ , सबै मनपराउछन् तिमीहरुलाई !"

उसले मेरो तन्नाको फूलको बुट्टा नियाल्दै म तिर अनुहार नजुधाईकन भनी !झूट बोल्न उसलाई पनि म जत्तिकै गारो पर्दो रहेछ ।

"यथार्थ त्यहि नै हो ! तिमी मलाई जे भन । मलाई थाहा छ , तिमी यहाँ चेक को लागि नै आएको पनि त ?कतै बाट केहि लिकेज नै भएको छ छैन चेक गर्नलाई त हो नि ! अथवा it is to find out whether i m trying anything silly or not . "
"हो बाबा हो ! तर तिमी बुद्दिमान छौ , I hope you ll show us the good result."
"I ll try ,म अब यो भन्दा बढि बुवा आमा को आँखामा आँशु देखाउन चाहन्न !" मैले आफ्नो टाउको भित्ता तिर फर्काउँदै जवाफ फर्काएँ ।

"ल म गएँ ल ! अल्छि लाग्यो भने तल टि.भी. रुम छ , तल सिढि ओर्ले पछि त्यहाँ बाट साईन बोर्ड छ त्यहिँ बाट you can find it ! त्यहाँ गएर टेलेभिजन हेरे पनि हुन्छ ! हुन त तिमी सित समय कटाउने अरु पनि माध्यम रहेछन् ! " उसले मेरो कोठाको कुनामा राखेको गिटार हो वा ओछ्यानमा राखिएको "ईफ टुमरो कम्स "नियाल्दै भनी ।
"तिमी र म मा फरक के छ थाहा छ ? तिमी जीवन कारणका लागि जिउँदै छौ , म बेकारण समय कटाउँदै छु , जाउँला अब समय नकटे टि.भी. रुम पनि जाउँला ! "

सुधा यसपालि बोलिन तर उसको गति थोरै कम भयो मेरो कोठाबाट बाहिर निस्किँदा !

कल्पनाकुञ्ज(भाग-२)

भाग-१ बाट अघि,

बाहिर बाट ठुलो जस्तो लाग्थ्यो ,सबै तिर ढुङ्गाको गारो उठाएर बनाएको पर्खाल ,अनि ठुलो फलामे गेट र गेट बाहिर को जुँगे चौकिदार , बिलकुलै नाम बिपरित को अनुहार देखायो कल्पनाकुञ्जले , नाम कल्पनाकुञ्ज किन पनि थाहा छ मलाई ,किनकि यस्ले निकै भयानक वास्तविकता हरु निलेको छ यसमा आउने मान्छेहरुसँगै ,यो त्यहि भएर शायद कल्पनामै मात्र रम्न चाहन्छ।म पनि कल्पनामैँ रमाउन चाहन्छु ,किनकि मेरो वास्तविकता ले आजकल मलाई घोच्न थालेको छ ,मैले हेर्ने ऐनाले आजकल मलाई गिज्याउन थालेको छ ।

मैले सोचेकी थिएँ कल्पनाकुञ्ज सुधार ग्रिहहरु भन्दा प्रिथक हुनेछ ,तर आखिर मा सुधार ग्रिह सबै उस्तै नै हुन् बिग्रेका लाई सपार्ने कारागार न हो आखिर , उहि मुटु नभएका ढुङ्गे पर्खाल हरु , उहि स्वतन्त्रता निमोठ्ने चौकिदारहरु , मैले थोरै अनुहार खुम्च्याउँदै त्यो चौकिदारको ढुंगे अनुहार हेरेँ , अररो , अनुहार भरि केहि काटेका दागहरु भएको ,शायद युद्द मा पनि लडेको हुँदो हो पहिले,आर्मि होला पहिलेको त्यो ,अहिले रिटायर भएर यता आएको पनि हुनसक्छ ,फेरि सोचेँ त्यत्रो युद्द लडेको मान्छे जाबो सुधार ग्रिह को चौकिदार भएर के बस्थ्यो झगडा गरेको होला कसै सित अनि बसेको होला त्यो खत ,टोपि कसैले जबरजस्ति उसको टाउको मा लादेको जस्तै लाग्थ्यो ,एकदमै नमिलेको ,राक्षस हरु त्यस्तै हुन्थेहोला पहिला पहिला , बुवाको नजिकै गएँ र टाँसिएर ,छेलिएर हिँड्ने प्रयास गरेँ , आफ्नो टि-शर्टको बाहुला आफ्ना हत्केलाले थाहा नपाईकन दबाईरहेको रहेछु ,त्यो छोडेर आफ्नो हातलाई थोरै हलुका बनाएर हिँड्ने प्रयास गरेँ,आफ्नो डरलाई र नैराश्यतालाई त आखिरमा मैले जित्नु नै पर्ने थियो । म किन बुवा सँग नजिकिँदै छु ? अब आउने दिनहरु मैले मेरो परिवार छोडेर यहि कल्पनाकुञ्जमा बिताउनु पर्नेछ । कहिले काहिँ यहि सोचले मात्रै पनि मन भारि हुन्छ । चौकिदारको अनुहारमा कुनै परिवर्तन देखिएन मेरो अनुहार देखेर ,एकचोटि तिखो नजरले मलाई हेरे पछि मुन्टो बटार्यो उसले ,मेरो नजरमा उ असाधारण मैले सोचे भन्दा भिन्न होला तर उसको नजरमा त म अति साधारण बिग्रिएकि केटि न हुँ त्यहि झुण्ड भित्रकि ,जस्लाई उ हरेक दिन यहि फलामे गेट बाट भित्र उसको अनुहार हेर्दै छिर्दै गरेको देख्छ ।

भित्र छिरे पछि भने केहि सन्चो भयो फूलबारि देखेर ,मलाई फुलहरु मन पर्छ बिशेषत: काँडा माथि का फुलहरु किन किन आँफै उभिएजस्तो लाग्छ त्यो काँडामाथि !


"तँपाईहरु एकछिन बाहिर गइदिनुहुन्छ ?मलाई सुरुचि सँग एकछिन गफ गर्नु छ ! त्यतिन्जेल सम्म Admission procedure सिध्याउनुहोस् न !" त्यहाँको चिफ हुनुपर्छ त्यो भन्ने ,बुवा आमा बाहिर निस्कनु भयो । मलाई थोरै असहज भएकाले मैले मुन्टो कन्याएँ उसको कुर्सि अघिको कुर्सिमा बसेपछि ,धेरै जस्तो म यसै गर्छु जब के गर्ने मलाई थाहा हुँदैन । त्यहाँ त Interview नै लेला जस्तो थियो उसले । नङ्ग लामो भएको रहेछ , घिच्रो चर्याए चर्याए जस्तो पनि भयो । मैले उसको आई डि कार्ड पढ्ने प्रयास गरेँ शायद सुरेश लेखिएको थियो नाम !


"सुरुचि तिमी नढाँटि भन ,सुध्रिने चाहना कस्को हो तिम्रो वा आमा बुवाको ?" आमा बुवा बाहिर निस्कने बित्तिकै उसले प्रश्न सोध्यो ।
" सुध्रिने चाहना कस्को हुन्न ? तिरस्क्रित भएर बाँच्न कसलाई मन हुन्छ र ?" मैले उसको टेबलमाँ राखेको पेपरवेट खेलाउँदै जवाफ फर्काएँ । पेपरवेट भित्र देखिएका थोपा थोपा हरु पानी नभए पनि मलाई खेलाउँदा खस्लान कि जस्तै लाग्छ ।
"के भएर लत बसेको जान्न सक्छु ?"
"अहँ सक्नुहुन्न । कुनै कुनै कुरा हरु नितान्त ब्यक्तिगत हुन्छन् । " मैले ठाडो ईन्कार गरेँ ।
"तिमी त्यस्तो हार्ने मान्छे त देखीन्नौँ ।" उसले रहस्यमय उत्तर फर्कायो ।
"मतलब ?"
"मैले धेरै सङ्गत गरेँ तिमी जस्तै अरुहरुको पनि ,अरु Rehab center र यसमाँ फरक के छ थाहा छ ? हामि तिमिहरुलाई एउटा केस मात्र मान्दैनौँ एउटा साथि मान्छौँ ,तिमिले त्यो ब्यक्तिगत कुरो पछि यसैका कुनै न कुनै कर्मचारिलाई अवश्य भन्नेछौ । त्यसमाथि करिब करिब मैले तिम्रो ब्यक्तिगत कुरा बुझेँ । म त्यो कुरा कोट्याउँदिन तर एउटा कुरा के बुझ भने संसार एउटा मान्छे मात्र हुन्न ,उसको yes अथवा no मात्र हुन्न । त्यसलाई छोडेर अघि बढ्नुपर्छ ।तिमी त्यहिँ अलमलियौ र त्यसमै गल्ति भयो ।"
"होला !"मैले सुस्तरि जवाफ फर्काएँ ।अघि मैले घुमाईरहेको पेपरवेट अहिले रोकिईसकेको थियो ।
"ठिकै छ यो कल्पनाकुञ्जमा तिम्रो सबैभन्दा नजिक रहने मान्छेलाई त भेटाईदिनै पर्यो "
उसले घण्टि बजायो । चर्को घण्टिको आदेश पालना गर्न होला एउटा मान्छे भित्र छिर्यो । मलाई घण्टिको आदेश मान्दै भित्र छिरेर छाति चौडा पारेर उभिने मान्छेहरु यन्त्र मानव लाग्छन् भावना शुन्य ,चेत शुन्य । उ पनि मलाई कुनै अपवाद लागेन ।

"सुधालाई बोलाउ त !"मेरो तन्द्रा भङ्ग गर्दै उसले अरायो ।यन्त्र मानव जसरि आएको थियो त्यसरि नै फर्कियो पनि । म मुस्कुराउँदै उसलाई हेरिरहेँ ।
"तिमि असाध्यै राम्रो मुस्कुराउँछौ ।"
"मलाई थाहा छ यो पनि तँपाई को उपचारको अंश हो ।"
"होईन साच्चै !"उसले अझै पनि मलाई बिश्वस्त पार्ने प्रयास गर्यो ।तर मलाई थाहा छ म कति राम्रि छु भनेर !

सुधा नै होला उसको कोठा नक गरेर छिर्ने ,लामो कपाल ,सुतिको कुर्ता ,लामा औँला को लामो नङ्गमा मिठो रातो रंगको नेलपोलिश ,हुन सक्ने साधारण मेक अप गरेर पनि परि जस्तै असाधारण देखिरहेकि थिई , मैले आफुलाई हेरेँ आफुलाई सुधासँग दाँजेँ , म पहिला यत्तिकि थिएँ कि थिईन त ? यति खेरको मेरो रुपरङ्गको ठ्याक्क गणितिय उल्टो केटि मान्छे बनाउनु भनेर कसैले भगवानलाई भन्यो भने पक्कै सुधा बन्छे होला ।

"सुरुचि उ सुधा हो तिम्री साथी नै भनौँ ! र सुधा उ सुरुचि ।"
"हाई " उसले हात अगाडि बढाई ,मैले पनि आफ्नो हात तेर्स्याईदिएँ ।
"ल ठिकै छ ,यति खेर सम्म तिम्रो बुवा आमाले पनि तिम्रो Admission procedure सिध्याईसक्नुभएको होला ,तिम्रा सामानहरु , गिटार ,कर्टकोबेन र ब्रायन एडम्सका सिडिहरु सबै तिम्रो कोठामा पुगिसकेका होलान हिँड जौँ बाहिर ! सुधाले तिमीलाई तिम्रो कोठा सम्म छोडिदिनेछे । "
"मेरो ब्याग चेक भएको हो ?"
"हो तर मैले तिमीलाई त्यो कुरा लुकाईन नि !"उ मुस्कुरायो । मैले उसको मुस्कानले नै गर्दा त्यो माफ पनि गरेँ ।

बुवा आमा मलाई हेर्नलाई पर्खेर बस्नु भएको रहेछ । अन्तिम पटक मैले बुवालाई ऊँगालो मारेँ ,एकछिन रोए पनि !
"मैले तँलाई अहिले सम्म केहि कुरामा गालि गरेको छैन सुरुचि तर तँ यहाँ किन आएकि नबिर्सि ,मलाई मेरी पुरानि छोरि फर्काउने प्रयास गर मेरै लागि भए पनि !"
बुवा यति भनेर बाहिर निक्लनु भयो , म त्यहिँ ऊभिएर हेरिरहेँ ।

क्रमश:

कल्पनाकुन्ज

कठघरा मा दोषि भएर उभिँदा र सजाय नपाउँदा खुशि लाग्छ भनेर कसैले भन्छ भने म त्यसलाई सम्पुर्ण रुपमा गलत मान्नेछु । दोषि भएर पनि सजाय नपाउनु र त्यसको आत्मबोध आफुलाई हुनु जस्तो असहज केहि पनि हुन्न रहेछ । आफु भासिएजस्तो लाग्छ कुनै दलदलमा अनि पल प्रति पल जति निस्कन खोज्यो उति डुबे झैँ लाग्छ ।

त्यो दिन हाम्रो घरको Living room धेरै बेर सम्म तनावग्रस्त रहिरह्यो । म घोसेमुन्टो लगाएर उभिएको उभियै भएँ । घरि घरि आँखा उठाउन खोज्थेँ तर फेरि झूकाउनु परिहाल्थ्यो । बुवा आँशु भरिएका आँखाले मलाई हेरिरहनु भएको थियो । मलाई वहाँको अनुहार हेर्न मन लागेको थिएन अथवा भनौँ मैले आँखा जुधाउन सकिन । लोग्नेमान्छेको आँखामा आँशु ज्यादै दयनिय देखीन्छ । एकदम बिवश लाग्छन् मलाई लोग्नेमान्छेहरु रुँदा ! निरुपाय भएर मात्र रुन्छन् लोग्ने मान्छे , जहिले सम्म निकास देख्दछन् तबसम्म रुन जानेका हुन्नन् ! खोई के सुहाउँदैन के सुहाउँदैन ? तिँ माथि त्यो त मेरो आफ्नै जन्म दिने बाउको आँशु थियो त्यो पनि मेरो कारणले उब्जेको ,एउटि जवान छोरीको कारणले धेरै बेर मनमनैँ आँफैलाई धिक्कार्दै बित्यो ।

"जा सुरुचि सुत्न जा भोलि कुरा गरौँला !" लामो मौनता आखिरमा तोडियो त्यो कोठाको ! बुवाले फेरि पनि आफु धैर्यवान रहेको देखाउनुभयो आफ्ना शब्दहरुले। सँधै जस्तै आज पनि बुवा आमाले मलाई हकार्न सक्नु भएन ,कुनै नयाँ कुरा होईन ,यो वहाँहरु दुईजनाको बानिमैँ छैन । मलाई यो वहाँहरुको सबैभन्दा ठूलो कमजोरि लाग्छ , दुवैजना रिसाउन जान्नुहुन्न ।शान्त शालिन अनुहार मात्र देख्छु जहिले हेरे पनि ।

बाहिर निस्केँ ,कोठा तिर जान खोजे तर बुवा आमाको ढोका छोडेर जान मन लागेन ,के कुरा गर्नुहुने रहेछ एक आपसमाँ मैले सुन्नु थियो । प्यासेजमा बत्ति निभाइसकेको थिएँ म ढोका मैँ आड लागेर बसेँ ।


"के गर्ने त अब ?" बुवा निराश भएर होला सुस्तरि बोल्नुभयो । सँधै को जस्तो तेज थिएन । म वहाँको बोलिले नै वहाँको अवस्था चिन्छु ।
"हाम्रो पालन पोषण मा कमि भए जस्तो त लाग्दैन !तै पनि किन ? आखिर हामी नै किन ? " आमा एक्कासि भक्कानिनु भयो ।
"नरो न , अब रोएर मलाई पनि कमजोर नबना है सन्ध्या ! तँ छेस र त अझै पनि केहि भइहाल्ला कि भन्ने आशमा छु ।"
"मैले जागिर धेरै अघि छोड्नुपर्ने ,घर ब्यवहार मा सहयोग होला भनेर जारि राखेँ उ जन्मेपछि पनि ! जागिर नभएको भए समय त दिन सक्थेँ सुरुचिलाई !"आमा फेरि आफ्नै दोष निकाल्ने क्रम मैँ हुनुहुन्थ्यो ।
"अब भइसकेको कुरा छोड , तै पनि तेरो जागिर को के दोष ? खालि यसो उसो गर्यो आफैँलाई दोष दिन्छे ! बाउ आमा जागिरे भएकाका सबै छोराछोरी Addict भएका छन् र ? अब के गर्ने सोच ,लत छुटाउन सकिएन भने बिकराल हुन्छ यो समस्या त !"
" तै पनि उसका कुराहरु तँपाई भन्दा मलाई थाहा हुनु पर्ने नि त ! आखिर आमा हुँ उसकि ,साथि जस्तै नै ब्यवहार गरेकी छु ? किन लुकाई उसले कुरा ? अस्ति मेरो पर्स बाट पैसा हराउँदा त कतै हिसाब बिर्सेछु झै लागेको थियो ,हिजो उसको कोठामा त्यत्रो कुरा भेटिएपछि पो थाहा लाग्यो !"
"फेरि रुन थालि , नरो भनेको हैन सन्ध्या !" बुवा थोरै झर्किनु भयो ,वहाँ ले रिसाएको मैले देखेको छैन , आमाको हिकहिक यथावत थियो ,शायद आँशु पुछेर अब नरुने कोशिश गर्दै हुनुहुन्थ्यो तर सकिरहनु भएको थिएन ।

"ब्लड चेक चाहिँ पहिला गर्नुपर्ला ,के थाहा धेरै सिरिन्ज चलाएर !!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!" आमा को रुवाई अचानक बढ्यो अगाडिका आँशु रोक्ने सम्पुर्ण प्रयास लाई असफल बनाउँदै ।
"हैन त्यस्तो त भएको छैन होला ! मेरो बिचारमा रिह्याब सेन्टर नै ठिक होला ,थोरै दिन सुधार्ने नै प्रयास गरौँ !"
"सबलाई थाहा हुन्छ त्यसो गरे त ! छर छिमेक मा कसरि मुख देखाउने ,को केटाले बिहे गर्छ यस्लाई ? "
"अहिले पनि थाहा हुन्छ ,त्यति राम्रा ठूला आँखा तलका छाला सबै काला भइसके ,ओठ हेर न हाम्री छोरीको कत्ति कालो छ ,पहिला त्यस्तो थियो र ? हामीले नै खुट्याउन ढिलो गर्यौँ ,अब यहाँ भन्दा ढिलो गर्नुहुन्न ! हो उ बहकिएकि हो गलत बाटोमा लागेकि हो , तर उसको भन्दा तेरो र मेरो बढि गल्ति छ हामिले पहिला नै पत्ता लाउन सक्नु पर्थ्यो । अब त रिह्याब सेन्टर लानै पर्छ ! अरु भन्दा त्यो कल्पनाकुन्ज ठिक छ भन्छ मेरो एउटा साथि ,त्यसको छोरालाई पनि तिन महिना त्यहाँ राखेको आजकल नर्मल छ अरे ।" बुवाले सान्त्वना दिनु भयो आमालाई !

म बिस्तारै आफ्नो कोठा तिर लागेँ ,मलाई मेरो परिणाम थाहा भइसकेको थियो ।आफ्नो बुवा आमा लाई म दोष दिन्न । अझै पनि सुधार्ने प्रयास गर्दै हुनुहुन्छ ।चुपचाप कोठा आएँ अनि सोचेँ म वहाँहरुको जे बिचार हुन्छ त्यहि गर्नेछु । सक्नु नसक्नु आफ्नो ढाउँमा छ तर आफ्नो तर्फ बाट सुध्रने सकेसम्मको प्रयास गर्नेछु ।

करिब दुई बर्ष अघिको गल्ति ले गर्दा म अहिले को ठाउँमा आईपुगेँ जहाँ मेरै आफ्नाहरु मन नलागि नलागि नै भए पनि मलाई आफुबाट अलग्याउँदै छन् ।कुनै घाउ लागेको आफ्नै अंग जस्तै जस्लाई नकाटे शरिर नै खानेछ । के म त्यो परिवार को रोग भएर निस्कि सकेको छु त ? म घर बाट अलग्गिन चाहन्न र लत बाट अलग्गिन सक्दिन । कोठा आएँ आज मेरो कोठा बिहानै सफा गरिएको थियो ,मैले केहि पाउने सम्भावनै थीएन कोठामा तै पनि धेरै बेर सम्म खोज जारि राखेँ नभेटेर गलेँ ,चिटचिट पसिना आएझैँ भयो हात गोडाहरु कामे जस्तै भयो ओछ्यान मा पल्टिएँ ,बिस्तारै मनमाँ उठेका भुकम्प हरु सेलाएझै भयो धेरै चोट दिएर हावाहुण्डरि थामिएझैँ लाग्यो ।
धेरै दिन पछि ऐना हेर्न मन लाग्यो । ऐना अघि उभिएर आफ्नो आँखा , ओठ हेरेँ । बुवा ले भने जस्तै काला भइसकेका थिए । कपाल त पहिल्यै कलर गरेर महिले खैरो बनाइसकेको थिएँ । म पहिला यति नराम्रि थिइन । अगाडि पछाडि सबै तिर नियालेँ नारित्व कतै हराएको थियो । मलाई आफ्नो पहिलेको स्वरुपमा फर्किन मन लाग्यो । रात भरि एल्बमका पुराना फोटाहरु हेरेर रुँदै बस्दै गरेँ । यो समस्याको कारण म थिएँ समाधान मा मैले पहल गर्नै पर्छ , म कल्पना कुन्ज जानेछु ।सुत्नु अघिको मेरो निर्णय त्यहि नै थियो । आँशु पुछे गालाभरि आँशुका टाटालाई यथावत राख्दै आफ्नो ओछ्यान मा पल्टिएँ ।

एउटा पर्दा अचानक खस्यो

"यता हेर ,के मुन्टो बटारिरहन्छस् ?" उनीहरु मध्येको एउटाले मेरो चिउँडोमा आफ्नो हात राख्दै क्रुर स्वरमा भन्यो । म घेरिएको थिएँ उनिहरुको समुहबाट । मान्छे हेर्दा त्यति निर्दयि नै देखिने त होईन तै पनि उसले क्रुरता देखायो म माथि ! हुन त रुप त खोल न हो ,आत्मा त मान्छेको लुकेकै हुन्छ । मैले विवशता मा उसलाइ हेरेँ । उसको हात मात्रैले पनि मेरो चिउडोमा पिडा रोपिरहेको थियो ,सहनशक्ति भन्दा बाहिरको ,मलाई उसले उसको आँखामा आँखा जुधाउन सम्म दिइराखेको थिएन । पिडाले बग्न आँटेका आँशुलाई थोरै रोक्न खोजेँ । तर असफल प्रयास ।

"तँपाईहरुलाइ मैले चिनेकै छैन ,किन म माथी अन्याय गर्दै हुनुहुन्छ ,म साधारण मान्छे न हुँ ! के छ मेरो कसुर त्यत्ति त भन्दिनुहोस् ! " मेरो हिकहिक रोकेर मैले उनिहरुलाई सोधेँ । छाति त्यत्तिकै गाँठो परेजस्तै भएको थियो । बोलि रोकिरहेको थियो बिच बिचमा एउटा अनौठो पिडाले मानौँ त्यति बोलि पनि मैले सोचेर बोल्नु परिरहेको थियो ।

"अन्याय हैन तँलाई त हामी ठुलो मान्छे बनाउँदैछौ ,संघर्ष भन्ने सुनेको छस् ,त्यो नगरी मान्छे ठूलो हुँदैन अरे क्या !" फेरि अर्को ले ठूलो खित्का छाड्यो र अरुले त्यो खित्का लाई लम्ब्याए , म उनीहरुको मनोरन्जनको साधन भए जस्तै !

मैले यता उता हेरे , सडक यथावत थियो ,भिँड यथावत थियो । कसैको मतलब नगर्ने भिँड । म सँग कसैको सरोकार थिएन । म घेरिएको सँग कसैको सरोकार थिएन । म अपहेलित भएको सँग कसैको सरोकार थिएन । साँच्चै भीँड मात्र तोडफोड जान्दछ ,रचना ,बचाव हरु त भिँडको शब्दकोशमैँ छैन । नत्र उनिहरुले मलाई समातेर झ्यापझुप्प पार्ने बित्तिकै मैले कराएको न हुँ ! कोहि पनि आएनन त बचाउन ! भोलि मलाई केहि भइहाल्यो भने टायर बाल्न ,अर्काको घरमा ढुङ्गा हान्न र पसल हरु बन्द गर्न भने अवश्य आउँनेछ भिँड ।

"ए यसलाई पोको पार बोरामा !"अन्तिम शब्द हरु त्यत्ति नै हुन मैले सुनेको ,मेरो होश रहुन्जेल ,त्यसपछि मेरो टाउकोमा नमिठो प्रहार भएको पनि थाहा छ ।अनि एक्कासि कालो भयो संसार ! जब होश खुल्यो त्यतिबेला पनि कालै थियो संसार ,एउटा सानो थोरै प्रकाश छिर्ने माथिको आँखीझ्याल बाहेक झ्याल ढोका थिएनन मलाई राखेको कोठामा । प्रकाशलाई पनि बन्देज लाउन चाहन्थे शायद मेरो कोठामा ! मैले त्यहि आँखिझ्याल हेरे अनि थाहा लाग्यो बाहिर अँध्यारो रहेनछ । बाहिरको पहेँलिएको प्रकाश बिस्तारै अँध्यारो हुँदै छ बाहिर भन्ने जानकारि दिँदै थियो मलाई !

......................... ............................... .......................................

"म खान्न खाना साना ! "दुई दिन त्यत्तिकै राखे पछि म खाना लिएर आउने सँग आवेशमाँ आएँ ।

"आज तेरो फैसला हुन्छ ,नडरा !" उसले मेरो घुर्किको नबुझ्ने किसिमको उत्तर दियो । मैले खाना खानु र नखानुमा मेरो फैसलाको के सरोकार ,मैले मनमनैँ सोचेँ । हिजो देखि उनीहरुले त्यो आँखिझ्याल पनि थुनिदिएका थिए थोरै किरणहरुले आँखिझ्याल यहाँ छ भनेर जनाउँथियो अनि बाहिरको संसारको कल्पना गर्दै त्यो आँखिझ्याललाई हेरिरहन्थेँ ।

"तँ खाना नखाने अरे ?" अस्तिको नाइकेले मलाई सोध्यो । शायद उ म सँग अन्तिम जवाफ जान्न चाहन्थ्यो ।
"अहँ नखाने ।" मैले जवाफ बदलिन ।
"ठिकै खाना त भौतिक कुरा न हो । तँलाई त हामी सन्त बनाउन चाहँदैछौँ ,जसमा भौतिकताको लालसा हुने छैन ,मात्र सन्तुष्टि र त्रिप्ति देखिनेछ आँखामा ! किन चाहियो खाना ,ए भोलि देखि यसको खाना बन्द गरिदिनु । "
उसले मेरो खाना बन्द गरिदिने हुकुम दियो ।मलाई आफुले देखाएको घुर्कि देखि आफैलाई रिस उठ्यो किनकि मेरो खाना बन्द हुनु मा अरु कोहि नभई मेरै हात थियो त्यतिखेर शायद म अडिग नभएको भए खाना खान्थे , स्वाभिमान को मलामि भोजको जस्तै हुन्थ्यो होला त्यो खाना। मैले बिवशतामा उसको अनुहार हेरेँ उसले आफ्नो फैसला बदलिनेछ कि भनी ,तर उ मुस्कायो मात्र ,अडिग देखियो उ ।
"किन हेरेको मेरो अनुहार ,पानी देखि पनि रहर पुगेको हो ?" उ जोडले हाँस्यो ,म सुख्खा आँखाले उसलाई हेरिरहेँ ।मुटु पग्लिए जस्तो थियो मेरो तर शायद आँखा आँशुलाई पनि जीवन रस मानेर सोसिरहेका थिए कतै !


.................................. ......................................... ..........................
म उठ्न नसक्ने नै भइसकेको थिएँ करिब करिब उनिहरुको नाईके आयो फेरि ! मलाई किन यस्तो गरिरहेका छौ भनेर म सोध्न चाहन्थेँ तर स्वर भाँसिएको थियो । मैले सोध्न सकिन । स्वर कुनै गहिराहिमा बिलाएर गयो ।

"अब दुई दिन दुख गर ,त्यसपछि जे हुनेछ तेरै त नाम हुनेछ ।" उसले मेरो लडेको शरिर नियाल्दै भन्यो त्यसपछि का आवाज सुन्ने पनि मेरो हिम्मत भएन ।अनौठो अँध्यारोमा म छिर्दै गएँ ,छिर्दै गएँ तर एकै छिनमा खुला आकाश मा पुगेझैँ भयो । मेरो शरिर ले शायद पिडाबाट मुक्ति पाएको थियो ।


मैले माथि बाटै नियाले ,मेरो सालिक तैयार भइसकेको थियो ,म शहिद घोषित भएको थिएँ र मेरो अपहरण गर्ने नाईके मेरो सालिक मा पुष्पगुच्छा पहिराउँदै थियो । भिँडहरु जुलुसमा थिए मेरो म्रित्यु को छ्यतिपु्र्ति माग्दै । र त्यो नाईके जसरि भए पनि कारवाहि र क्षतिपुर्ति र दोषिलाई कारवाहि को माग गर्नुपर्छ भनेर उर्लिरहेको थियो उर्लिरहेको थियो । नाटकको पर्दा खस्दै गयो ।

आत्मा उज्यालो माग्दै थियो(अन्तिम भाग)

भाग -८ बाट अघि,
यसपालि मैले उसलाई त्यसपछि के भयो भनेर सोध्न पनि सकिन ,नढाँटि भन्दा उ परास्त होस् भनेर मैले पनि चाहेको हुँ ,कल्पनाले मलाई त्यो चाहना गर्न बाध्य बनाई ,तर यसरि उ परास्त होस भन्ने मैले पक्कै पनि चाहेको थिइन । कल्पनाले किन यस्तो गरी ? मलाई लागेकि नायिका स्वार्थि किन भई ?तर फेरि सोचेँ सम्बन्धको शुरुवातमा हर्केले पनि त त्यस्तै होस भन्ने चाहेको थियो । सँधै आफुले सोचे जस्तै अन्त्य त कहाँ हुन्छ र । अनि फेरि सोचेँ साच्चै निरिह हुन्छन् पुरुषहरु ,उसलाई मैले नदेखिकनै नायिका माने भने हर्के परास्त हुनु त स्वभाविक नै छ शक्तिमा पुरुष र नारिको तौल छैन । त्यसमाथि नारि मात्र आँशु बगाउन जान्दछे बगेको आँशुको परिभाषा बुझ्दिन ,उसको लागि अरुको आँशु फगत बगी जाने पानी हो अनि आफ्नो आँशु हतियार,त्यो पनि कहिल्यै खेर नजाने अचुक ! जो उसलाई भिन्न भिन्न समयमा भिन्न भिन्न ब्यक्तिमा प्रहार गर्न आवश्यक भइरहन्छ ,यो संसार यस्तै छ ।
हुन सक्छ म पुरुष भएर मात्र पुरुषको बारेमा सोचिरहेको छु म पनि स्वार्थि भइराखेको छु । तर पनि त मैले नारिको आँशुको अगाडि कस्ता कस्ता ढुङ्गे पुरुषहरु पग्लेको देखेको छु ,मुस्कान ले गर्दा मोड परिवर्तन भएको त हर्के नै यहाँ ज्वलन्त छ तर खोइ त नारि परिवर्तन भएको उदाहरण ? दुई बर्ष देखि मेरो तपस्या नबुझ्नेमा पनि मैले एउटि कल्पना देखेँ ,हो यहाँ धेरै कल्पना हरु छन् ।जस्ले मात्र आवश्कता बुझेका छन् ,सम्बन्ध र त्याग बुझेका छैनन् तै पनि हामी त्याग गर्दैछौँ ।शायद एउटा मुर्खता ! हुन त माया पनि एउटा ठूलो मुर्खता न हो ,म बुझ्दै थिएँ बल्ल बुझ्दै थिएँ ।

"तैँले रिठ्ठोको बोट रोपेर कागति फलेको देखेको छस् ?" उसले मेरो सोचमाँ क्रमभंग गर्यो । मुस्कुराईरहेको थियो उ ।मैले उसको मुस्कानमा पनि उसको विवशता देखेँ ।
"छैन ।"
"मलाई पनि त्यस्तै भयो मैँले जे रोपेँ त्यहि न पाएको हुँ ।"
"खोई होला ? को सहि गलत मैले त केहि छुट्याउन सकिन ।" मैले आफुले निकालेको सारांश छोट्याउँदै भनेँ ।
उ फेरि मुस्कुरायो म अन्यौलमा परेको देखेर !
"म त्यसपछिको दुई तिन दिन त अहिले जसरि छटपटउईरहन्छस् नि त्यसरि नै छटपटाएँ । मलाई लाग्यो उसले भरेको ठाउँ अहिले खालि भएको छ । अब आउने रातहरु कहिल्यै न्याना हुनेछैनन् किनकि त्यो आत्मियता उसले म बाट खोसिसकेकि छे । म भोतारिरहेको एउटा यात्रि मात्र रहनेछु अब किनकि लक्ष उसले लुकाईदि सकेकि छे । केहि नलागेर उसलाई पर्खेर बस्ने चौतारो मा म फेरि ३ दिन पछि कुर्न लाई बसेँ ।"
उ एकछिन रोकियो मेरो सोचलाई समय दिन ।

"परबाट उ आउँदै गरेको देखेँ ,मुटुको ढुकढुकिको गतिमा अनौठो परिवर्तन आयो । बोल्ने के भनेर मनमनै कण्ठ पार्न थालेँ । म उसलाई हेरिरहेँ । नजिक आएर पनि उसले मलाई वास्ता गरिन मानौँ अघिल्ला हफ्ता महिनामा केहि भएकै छैन ।हामी दुवैले एउटा नयाँ शुरुवात गरे जस्तो । अब फेरि परिचयबाटै मेलो सार्नु पर्ने जस्तो । दुवै जना भिन्ना भिन्नै यात्राका अन्जान यात्रि भए जस्तो !"
"अनि ?"
"अनि के ?विवश त म थिए ,उसलाई त केहि फरक नै नपरेको देखिईसकेको थियो उसको अनुहार बाट ,साँचै ढुङ्गा मा बरु परिवर्तन आउला उ त स्थिर थिई । म नै अघि बढेँ गफ शुरुवात गर्न । त्यो दिन त्यो चौतारिमा कोहि थिएन त्यसले हाम्रो कुराकानि थोरै भए पनि सहज बनायो । मैले उ सँग भिख मागे झै गरेर सोधे ,के हामी नयाँ शुरुवात गर्न सक्दैनौँ ? मान्छे साँचै कमजोर हुन्छ अवस्थाको अघि ,मेरो त्यो अवस्था आउला भनेर चिताएको पनि थिईन ।"
उसले यति भनेर घडि हेर्यो करिब तिन बज्न आँटेको थियो ।बित्दै थियो समय उसको कथा को बहावमा अनि रातमा गुज्रिने ति सिरेटाहरु पनि एक छिन त्यहि परिधिमा रोकिएर उसको कथा सुन्नलाई कान ठाडो पारीरहेको भान हुन्थ्यो ,सल्ला पनि सुसाउनलाई एक छिन रोकिएको थियो कथा भन्नलाई बाधा पर्ला कि भनेर ।

"उसले ठाडै भनी ,सम्बन्धको नयाँ शुरुवात हैन निरन्तरता चाहन्छौ भने निरन्तर हुन सक्छ । तिमी मेरो आवश्यकता पुरा गर , म तिम्रो गर्नेछु । मलाई थाहा छ तिमी शिकारि हौ भोलि अर्को पंक्षि खोज्नेछौ तर मैले खोजेको पनि त्यहि नै हो । जतिन्जेल सँगै रहनेछौँ त्यतिन्जेल रमाइलो गरौँ ,त्यसपछि न तिमि मलाई चिन न म तिमिलाई चिनौँ ,के गर्ने संसार स्वार्थि छ ,स्वार्थ बोकेका मात्र बाँच्छन् यहाँ ,सन्तहरु त पलायन हुन्छन् , आर्मिहरु वफादार र कर्तब्यनिष्ठ लडाइँको मैदानमा हुन्छन् तर जब ओछ्यानको कुरा आउँछ उनीहरुजस्तो विश्वासघाति कोहि हुँदैन भन्ने मलाई पनि थाहा छ । तिमी मेरो विश्वास जित्ने हैन मेरो शरिर ,मेरो भोकलाई जित्ने प्रयास गर बदला मा म तिमिलाई पनि त्यहि नै दिनेछु जे तिमिले म सँग साट्नेछौ । त्यो जिम्मा मेरो । यहि नै हो उसले भनेको , मेरो कानमा अझै पनि बिझिरहन्छन् यी शब्दहरु ! पहिलो चोटि मलाई उ घिनलाग्दि लागी ,शायद मैले उसमा आफ्नो प्रतिबिम्ब देखेँ ।"

फेरि हाँस्यो उ । उसले यि शब्दमा आफैँमाथि घ्रिणा गरेको वा कल्पना माथि त्यसमा भने प्रश्नवाचक चिन्ह लाग्यो । त्यसको मतलब त यो थियो उसले नजानि नजानि नै भए पनि हर्केको आत्मा मा एउटा उज्यालोको बिउ रोपिछे । के अझै बाँकि छ त उस्मा त्यो उज्यालो खोई देखिन्न , छैन होला वा उ लुकाउने प्रयास गर्छ ।

म फेरि सोचको अर्को धरातलमा पुगेँ । हर्के ले त्यहि नै क्रिया गरुन्जेल त मैले औसत पुरुषहरुको बानि हो भनेर पचाइनै रहेको थिएँ त्यसो भए के कल्पनाले उ सँग त्यस्तो कुरा गर्नु क्षमा नै दिन नहुने वाक्यहरु थिए त ति ? वा उ एउटा तितो सत्य उकेलिरहेकि थिई ? हर्के साँचो भन्छ साँचै यो संसारमा झुठ हुँदैन ,मात्र सत्य हुन्छ एउटा हामीले मान्ने सत्य एउटा नमान्ने सत्य ।

"म त्यसपछि बोल्न गइन उ बस्ने मेरो मुटुको कुनामा चुकुल लगाएँ ,हो धुलो जमेको थियो होला आज सफा गर्ने प्रयास गर्दैछु । उसको र मेरो सम्बन्ध टुट्यो । मलाई कहिले काहिँ डर लाग्थ्यो म ड्युटिमा बस्दा खेरि उ देखिने हो कि भनेर ! उसको सामना गर्ने मेरो हिम्मत थिएन ।भगवानले मेरो सुने ,मेरो सरुवा त्यसपछि चारालिमा भयो यहि ब्यारेकमा ! अहिले पनि सम्झिरहन्छु त्यहि मोरिलाई जब राम्रि केटिहरु देख्छु ,झस्किन्छु बा अरु एकचोटि साँचो पिरति बसि पो हाल्छ कि भनेर !"
उ त्यसपछि चुप भयो ।हामि दुवै झिसमिसे उज्यालो पर्खिदैँ थियौँ ।घडिका काँटाहरु बिस्तारै चार तिर सर्दै गए । मैले दुईजनामा को गलत अन्त्य सम्म छुट्याउन सकिन । म पेण्डुलम जस्तै घुमिरहेँ घरि हर्केको पक्षमा घरि कल्पनाको पक्षमा । मेरो आत्मा मुटु चिन्ने गरिको उज्यालो माग्दै थियो ।

समाप्त!