मनोजले छोडेको कथा(भाग-३)

"गाडि खुल्यो है , छिटो छिटो आ-आफ्नो गाडिमा चढ्नुहोला"

फेरि एक पटक क्रम भंग भयो ,कुनै यात्रा नगरिकन पनि टाढा कतै पुगिसकेका सुधा र म फेरि पतलैयाको त्यो निरस चिया पसलको यथार्थमा फर्क्यौँ ।

"जौँ ।" उसले पर बल्न थालेका गाडिका हेडलाईट हरु हेरी , अनि सुस्तरि बोलि ! उसलाई पनि शायद म जस्तै हिँड्न मन लागेको थिएन तर सँधै कल्पना र यथार्थको बिचमा मात्र बिवशताको फरक हुन्छ ।

गाडिको सिट चिसिएको थियो ।अब हामीले त्यसैमा अरु दुई घण्टा जति डोरीनु थियो होला , यदि बिच बाटोमा अर्को बन्द भेटिएन भनेँ ,झिसमिसे उज्यालोमा मैले एक चोटि फेरि सुधालाई हेरेँ । रातभर नसुतेकी सुधाको अनुहार निन्द्रा को चपेटामा देखिएको थिएन उ खुलेकी थिई । मैले उसलाई छोड्नु पर्नेछ , आजको दिनभित्रैमाँ !!!!!!!!!!

उसलाई हेरिरहन सकिन बाहिर तिर नजर डोर्याउन थालेँ बाहिर हरेक कुरा चलायमान थिए शायद मलाई बुझाउन खोज्दै थिए केहि पनि शाश्वत छैन भनेर ! एउटा अनौठो निशब्दता करिब दुई घण्टा दौडिरह्यो गाडि सँगै !



नारायणगढ आउँदा शायद म निदाउन निदाउन आँटेको थिएँ सुधाले मलाई बिस्तारी झक्झक्याई । म उठेँ अनि सोचेँ जब नेपालगन्ज आउनेछ म फेरि निदाएझैँ गर्नेछु उ फेरि पनि आफ्ना कमला हात हरुले झक्झक्याएर मलाई उठ्ने ईशारा गर्छे होला ,फेरि आँफै सँग हाँस उठ्यो के के सोचिरहन्छु म पनि भनेर !

"के हाँसिरहेको ,निदाएको मान्छे उठ्ने बित्तिकै हाँस्ने अरे !!!!! लेखक हरुको संगत मलाई गारै पर्ला जस्तो छ , यहि हो नारायणगढ भनेको " उसले बाहिर देखाउँदै भनी ।



म चुपचाप थिएँ । हामी बिस्तारै पश्चिम बसस्टैण्ड तिर गयौँ । राम्रो भनौँ वा नराम्रो भनौँ मेरो भाग्य को नियतिलाई गाडि लागिरहेको थियो ।उसको टिकट को पैसा तिर्न खोजेँ सुधा मानिन । म यो सम्बन्धलाई दाँज्दै छु ,केटिहरुलाई के के कुरामा मान्छे आफ्नो र के के कुरामा पराई लाग्छ । हिजो को चियाको पैसा मलाई तिर्न उसैले लगाएकी थिई ।





रातभरि नसुतेर होला सुधा र म दुवै निदाएछौँ ।बिच बिचमा उसको स्पर्शले मलाई झक्झक्याउने गर्थ्यो । म उल्टो गन्ति गर्थेँ जब जब बिउँझिन्थे यति घण्टा बाँकि छ अब भनेर ।

"बुटवल आईसकेको ?" उसले आँखा मिच्दै भनी । बाहिर पारिलो घाम थियो । पहिलो चोटि आफ्नो शललाई अलग्याई ।मनमनैँ लाग्यो के म त्यो शलको ठाउँ लिन सक्छु भनीदिउँ कि भनेर । कालो रंग को टिशर्ट रहेछ भित्र । गोरो अनुहार हरु कालो रंग को आड मा अझ फक्रिए झैँ लाग्छन् ।जे होस् ड्रेसिंग सेन्समा उ बाठि छे ।

"आइपुग्यो !"मैले आफ्ना शब्दहरु बदलेँ ।

"अब चार घण्टा मा त पुगिएला !"

चार घण्टा कति थोरै ,भनेको दुईसय चालिस मिनट ! समयलाई लम्ब्याएको भान भयो ।

"आज धेरै चुपचाप छौ नि !"

"तिमीसँग छुट्टिने डरले होला !" मलाई कुरा लुकाउन मन लागेन ।

"धन्यवाद !" उ हाँस्दै थोरै हलुका हुन खोजी ।

"तिमीले हाम्रो भेट लाई कसरी हेरेको छौ ?"

"हरेक भेट आगामी भेटको योजना सहित हुन्छ ।"

"तिमी दोस्रो भेटमा बिश्वस्त छौ भनेपछि !"

"ल !!!!!!! मैले झन तिमी सँग हिजो एक दिन माँगेको हैन नेपालगन्जमा मेरो लागि !"

"मलाई बिश्वास लागेको छैन !"

"केहि कुरामा आँखा चिम्लिनु पर्छ ! आँखा चिम्लिएर सोच तिम्रो मुटुले के भन्छ ।"

आज उसको र मेरो बिच समबन्धले एक सिँढि चढे जस्तो लाग्यो । जे होस् हामी सतहमा थिएनौँ थोरै गहिरिएका थियौँ ।







"मैले फोन गरेर बोलाउँदा नाईँ भन्न पाउन्नौ है !"

"प्रश्नै उठ्दैन ।" करिब तिन बजेतिर नेपाल गन्ज बस स्टप मा च्यातिने बेलामा मैले उत्तर फर्काएँ । उसको आँखा मा आँखा जुधाउने साहस आएन । पर पुगिसकेपछि ओझेल हुन लागेको आक्रिति लाई धित मरुन्जेल नियाँले ।





अचानक फोनको घण्टिले मेरो हेराई भंग गर्यो । मनोज को रैछ ।

"कहाँ छस् तँ ?"

"म बसपार्कमा !"

"दाहिने पट्टि एउटा चिया पसल छ म बाईक लिएर त्यहिँ छु आईज त्यता !"

मैले पर हेरेँ कालो पल्सर मनोजकै थियो । आफ्नो कालो शरिर त्यहि कालो पल्सरमा राखेर पर्सिको दुलाहा मलाई पर्खिरहेको थियो ।

"बन्द मा त परिनस् ?"

"झण्डै हाँप्दिन आटेको थिएँ तेरो बिहे ,यात्रा रमाईलो भयो ।"

"केटी छेउ मा परी कि क्या हो ?"

"कसरी थाहा पाईस् !"

"तिमीहरुको बिछोड हेरीरहेको थिएँ पर बाट ,नसुध्रिने भइस हैन कहिल्यै !"

"हैन यार यो अरु भन्दा भिन्दै थिई ।"

"सबै पहिलो भेटमा त्यस्तै लाग्छन् ।" उसले बाईक स्टार्ट गर्दै भन्यो ।

म उसको बाईक पछाडि चढेँ बिस्तारै उसको बाईक नेपालगन्जको केहि सडक हरु छुँदै अघि बढ्यो ।

"त्यसो भए बिहा किन त ?" मैले उसलाई जिस्क्याउँदै भनेँ ।

"बटुवा जति चौतारिहरुमा सुस्ताए पनि आखिर रातमा ओत लाग्ने छानो खोज्नु पर्छ ।"

"पहिलो चोटि म सँग लुकेर गरेको एफेयर ! त्यहि बिहा मा परिणत भयो , मैले भनेको मान्छस् भनेँ तँ हरेक कुरा म सँग लुकाउने गर् ।"

उ हाँस्दै थियो । मैले उ सँग साना देखि का केहि कुराहरु पनि लुकाएको छैन न उसले म सँग ! आजको रात भरि हाम्रो गफ हुने होला आखिर धेरै दि पछि को भेट थियो त्यो !



"ल जा फ्रेस हो ,ब्याग मेरै रुम मा राख !"

अंकल आन्टिलाई नमस्ते गरीसकेपछि म घर भित्र छिरेँ ।



राती नौ बजे पछि मात्र आएका पाहुना हरुलाई मिलाएर मनोज कोठा भित्र छिर्यो ।म उसकै ल्यापटपमा नेटमा साझामैँ बढेका थ्रेडहरु हेर्दै थिएँ ।

"कति साझालाई नै काखि च्यापेर बस्छ यो !"

"मैले झलक्क सुधाले गरेका कुराहरु सम्झेँ अनि कम्प्युटर निभाएर बसेँ !"

"ल भन् भाउजुसँग को भेट ,बा म अर्को प्लट पाई हाल्छु कि !"

"तेरो प्लट हुनलायक केहि छैन यार ,जागिरको बेट ,दुईमहिनाको चिनजान मेरो प्स्ताव उसको स्विकार त्यत्ति हो !"

"आफ्नो त दुवै दिन मा पर्ने भइसक्यो !"

"ए बसमाँ भेटेकी ,साँच्चै त्यस्तै हो भन्या ?"

"त्यस्तै लाग्छ यार !"

"सुना न त ! तैँले जस्तो बुट्टा भरेर सुनाउन मलाई आउँदैन नि त !"

।।।।।।।।।।।।।।।।।।।।।।।।।।।।।।।।।।।।।।।।।।।।।।।।।।।।।।।।।।।।।।।।।।।।।।।।।।।।।।।।।।।।।।।।।।।।।।।।।।।।।।।।।।।।।।।।।।।।।।।।।।।।।।।।।।।।।।।।।।।।।।।।।।।।।।।।।।।।।।।।।।।।।



मैले कथा सुनाईसकेको थिएँ उ अर्को खाटमा सिराने लाई कसेर पक्डेर मेरो कथा सुन्दै थियो ।

"टु फास्ट , तँ अथवा त्यो केटीको एप्रोच थाहा भएन । तर त्यो केटी छिटी भए बचेर बस् ।" उसले मलाई सुझाव दियो ।

"होईन मेरी सुधा त्यस्ति छैन " मैले सुस्तरि जवाफ फर्काएँ ।

"साँच्चै तँ पर्पोज गर्ने अवस्था मै पुगिसक्या हो त ?" मनोजले म तिर अचम्म मान्दै सोध्यो ।

"खोई यार ,आर या पार अर्को भेट भयो भने !"

"धेरै चाँडो हो ,हतारिने काम नगर !"उसले फेरि पनि मलाई सुझाव पस्कियो ।

"हेरौँ !"

"कहिले फोन आउला भईराखेको होला है ?" उसले छेवैको जगमा राखेको पानि घुटुक्क पार्दै भन्यो अनि उठेर हाँस्न थाल्यो ।

"साच्चै सिरियस हो के म !" मैले उसलाई बुझाउन खोजेँ ।

"खोई मैले चाँहि केहि कुरो बुझिन ,न तेरो न त्यो केटी को ! यति चाँडो मान्छेहरु यति क्लोज हुन्छन् र भन्या !"

"उसको बारेमा त मलाई के थाहा र !मैले त मात्र मेरो नजरले उसलाई हेरेको छु ।"

"तैँले भने अनुसार त सि ईज सिरियस टु !"

"के गरौँ त म!

"जे सुकै गर , तर जे गरे पनि होश पुर्याएर गर ,Girls are the most difficult topics to handle ,त्यत्ति त तँलाई पनि थाहा छ नि !"

मनोजले अर्को तिर कोल्टे फेर्यो ,सिरक ओढ्यो अनि आफ्नो छेवैमा भएको बेड स्विच निभायो , म भने अध्यारोमा भोलिको दिन केलाउन मा ब्यस्त थिएँ ,टाढा कतै बाट मनोजको बोलि पनि मलाई झक्झक्याईरहेको भान हुन्थ्यो जे गर्छस् होस् पुर्याएर गर ।





आज कसार बाट्ने दिन , मनोजको घर भरी पाहुनाहरुको घुईँचो थियो , मलाई नचिनेका मान्छेहरुमा आज सम्बन्ध बढाउने कुनै चासो थिएन , त्यसैले म मनोजकै कोठामा टेलेभिजनको रिमोटसँग थन्किरहेँ ,घरि घरि आँखा मोबायलमा पुघ्थ्यो , म यो बिर्सिन्थेँ आँखा त्यहाँ पर्याउनु जरुरि छैन कानले नै रिंग सुनेर काम गर्न सकिहाल्छ भनेर ! दुईवटा कलहरुले झूक्याई पनि सकेका थिए । एउटा घर बाट मम्मिको र एउटा अफिसबाट थियो तर मैले चाहेको त "सुधा कलिंग " भनेर स्क्रिनमा आओस् भन्ने मात्र थियो ।



आखिर करिब एघार बजेतिर मैले मेरो प्रतिक्षाको फल पाऐँ ।

"हेल्लो !" मैले सकेसम्म आफ्नो ब्यग्रता लुकाउने प्रयास गरेँ ।

"सरि , हेर न हिजोको काम लम्बिएर आज बिहान कोठामा आएर पनि काम गर्नु पर्यो ।"

"तिमीले मलाई पुरा दिनको बाचा गरेकी थियौ!"

"जे तिमी भन्छ्यौ "

"कहाँ आउँ त म !"

"संगम अगाडि नै आउन त ! म त्यहिँ बसेकी छु !"

म हत्त न पत्त मोबायल राखेर मनोजको खोजिमा लागेँ यति ब्यस्तता को बावजुत उसले मलाई बाईक देला कि भन्ने आशा थियो , करिब दश मिनटको खोजि पछि त्यो भिँडमा मैले मनोजलाई भेट्टाएँ ।



"मलाई एकछिन लाई बाईक दे न ल !"

"एकछिन लाई मात्रै हो ?"

उसले मुस्कुराउँदै म तिर हेर्यो , मलाई यस्तो लाग्यो उसलाई थाहा भएको कुरा उ मात्र मेरा आँखाहरुको खुशि बाट कन्फर्म गर्न चाहन्छ ।

म मात्र हाँसे ।

"नसक्ने भएँ म तँ सँग !" उसले चाबि म तिर फ्याक्यो ।



म संगम तिर हुईँकिएँ तर मेरो मुटुको रफ्तार त्यो बाईक भन्दा धेरै नै ज्यादा थियो ।



पर सुधा मलाई संगम बाहिर पर्खिरहेकी थिई ।सुधाको सुन्तले रंगको कुर्ता सलवार उसलाई हिजो बाट भिन्न देखाईरहेको थियो शायद उ एउटा सुन्दरता र अर्को सुन्दरता बिच भिन्नता देखाईरहेकी थिई । कहिले काहिँ मलाई लाग्छ केटिहरु सँधै रहस्य बन्न चाहन्छन् कोहि उनीहरुलाई बुझ्न चाहुन् धेरै लाई उनीहरु प्रति कौतुहलता होस् भनेर !





"धेरै त पर्खाईन है !"

म मात्र हाँसे , उसलाई हेरीरहेँ ।

"ब्युटि एक्स्प्रेस गर्ने शब्दहरु पनि हुन्छन् !" उसलाई शायद मेरो मौनता मन परेन ।

"ए!!!!!!!!!! साँचि तिमी राम्रि देखिएकी छौ !"

मैले हलुका रुपमा भनेँ

"मैले अहिले सम्म यति निरस प्रसंसा सुनेको थिईन ,तिमी कसरि यति राम्रा राम्रा कथाहरु लेख्छौ !"

" जब प्रसंशा को पहाड थुपार्दा पनि प्रसंशा कम हुन्छ म त्यस्तो ठाउँमा बोल्नु उपयुक्त मान्दिन ,भन कहाँ जाने !"

"त्यहाँ पर आईसक्रिम पार्लर छ , कफि मिठो पाउँछ तिमिलाई भेज पिज्जा पनि !" उसले हाँस्दै भनी !



एकैछिनमा हामी त्यहाँ पुग्यौँ ।आज किन हो किन सुधा बाट नजर हट्न मानिरहेको थिएन ।

"सुधा मलाई एउटा कुरा भन्नु थियो , थाहा छैन , म यो कुरा चाँडो भनिरहेको छु भनेर दिमागले भन्छ तर मनले भन कि भन बनाइरहेको छ ।" मैले धेरै बेर पछि साहस बटुलेँ ,सुधा आफ्नो पिज्जामा ब्यस्त थिई ।

"मन र मष्तिष्कको लडाईँमा ईन्जिनियरले मष्तिष्कको सुन्छ लेखकले मनको तिमी आँफै डिसाईड गर !"

उ हाँसी ,मैले झ्यालको सानो कुनाबाट बाहिर हेरेँ बाहिर काला बादलहरु मडारिरहेका थिए ,एकैछिन मा तिनिहरु झरि बनेर झर्नेछन् र आकाश फेरि सफा हुनेछ ।

"मलाई लेखक ले जितिरहे जस्तो लागेको छ !"



उसले अचानक मेरो हात समाती अनि सुस्तरि बोली ,

"त्यसो भए भन न त !"

मलाई लाग्यो उसलाई थाहा छ उ मात्र मेरो एक्स्प्रेसनको तरिका हेर्न चाहन्छे । मैले धेरै बेर देखि लुकाएर राखेको रातो गुलाफ उ तिर तेर्स्याएँ , उसले एकछिन मलाई हेरिरहि अनि बिस्तारै म तिर अघि बढेर मेरो निधार चुमी । कहिले काहिँ जिवन पलहरुको खोजिमा बित्छ तर कहिलेकाहिँ एक पलमा हजार जीवन जिए जस्तो लाग्छ ।

"बुद्दु , यत्रो शब्दको धनिले पनि गुलाबको सहारा लिएको !"

"पहिलो चोटि हो आँटै आएन !"

उ यसपालि धित मरुन्जेल हाँसी , मैले बाहिर हेरेँ पानी चुहिएला जस्तो भइसकेको थियो ,हत्तपत्त कफि सिध्याएर हामी आफ्नो बाटो लाग्यो ।बाटोमा सुधाले मलाई कसेर पक्डिएकि थिई ,मनोजको बिहे मेरो लागि पनि फलदायक भइरहेको थियो ।





पानीले लुथ्रुक्क भिज्दै हामी संगम पुग्यौँ ।

"म जान्छु त ,अब बिराटनगरमा नै भेट्ने !"

"यस्तो पानी मा कहाँ जान्छौ ,भित्र आउ !"

"कति न अहिले चाहिँ नभिजेजस्तो !"

"फर्स्ट डेटमा पनि केटीले भनेको मान्दैनौ त ?"

मैले उसको आग्रह टार्न सकिन तेस्रो तल्ला मा उसले रुम लिएकि रहिछ ,कोठा छिर्ने बेला सम्म अघि मेरो बाईक पछि रहेकीलाई म नियालिरहेँ , उ पानीमा भिजेर पारदर्शक भएकी थिई ,उसको शरिर पक्कै पनि स्पर्शलायक देखिएको थियो ।मैले हत्त पत्त आफ्नो नजर अन्त तिर मोडेँ ।

क्रमश: