मैले नभनेका ऊनका कथाहरू।।।३

अन्जान शर्मा, २०६४/१२/२० शुभम्॥॥

खै कसरी सुरु गरौँ मेसो पाई राखेको छैन। कुरा धेरै अगाडि को पनि हैन, जस्लाई भुल्न पनि सकियोस र जस्लाई जरूरी ठान्दिन म । ऊनिहरू मेरो जिवनमा पालै पालो आए जस्तो लाग्छ तर त्यस्तो पनि हैन।
हामि तीन थियौँ। म, उनि-१ र उनि-२। हाम्रो भेटघाट सधैँ जस्तो हुन्थ्यो । ऊनि-१ सँग सँधै भेट हुन्थो, दैनिक, ऊनि-२ सँग बिरलै। तर हामी तीनजना सँगै हुँदा एक अर्काका राम्रा र सराहनिय साथी थियौँ । लाग्थ्यो एक अर्काका परिपुरक। ऊनि-१ ले मलाई औधि मायाँ गर्थिन् र ऊनि-२ ले त झन धेरै मायाँ गर्थिन, ऊनि-२ कै आधारमा। ऊनि-१ मलाई ठुलो सहारा मान्थिन्, र मलाई बिस्वाश गर्थिन् । ऊनि-१ लाई लाग्थ्यो, म जस्तो मान्छे सन्सारमा बिरलै जन्मन्छन् । ऊनि- २ मलाई ideal person मान्थिन् ।मेरो दोस्ति, ऊनि-२ का लागि प्रेरणाको श्रोत मिले जस्तै लाग्थयो। ऊनि-१ र ऊनि-२ पनि एक आपसमा ह्रदयश्पर्शी साथी थिए ।
म केन्द्रबिन्दु थिएँ, दुबैजनाको । मेरा पनि प्यारा थिए। मलाई लाग्थ्यो हाम्रो जीन्दगी यसरी नै कट्ने छ, सधैँको परम् मित्रताका साथ। तर मैले कायम राख्न सकिन। मैँले दुवै जनासँग धोका गरेकी जस्तो लाग्छ। तर ऊनिहरु त्यस्तो मान्दैनन्। मेरो सामाजिक रिति अनुसार अर्कै सँग जीवन गाँठो बाँधियो।
अब पनि हाम्रो भेटघाट त हुन्छ तर बिरलैमात्र। तर जुन ऊत्साह ऊमङ्ग बिगतमा थियो त्यो छैन। अब मैले समय दिन सक्दिन। मलाई लाग्छ मेरै बाटो हेरिरहेका छन्, ऊनिहरु। मेरै पर्खाईमा छन्। मैले केहि गर्न सक्दिन। म ईस्वर सँग यतिमात्र प्राथना गर्न सक्छुकी, म बाट कुनै भुल भएको भए माफ गरिदे।॥