मेरी हुन नसकेकी श्रीमती (भाग - ३)

भाग-२ बाट क्रमश ..........................

-मनोज घिमिरे

मेरी हुन नसकेकी श्रीमती बाइकबाट ओर्ली, संगै ओर्ली उसकी मायालु । हेल्मेट खोलेर उसकी मायालुले एक हातमा झुन्ड्याइ अनी ज्याकेट खोलेर त्यसैमाथी झुन्ड्याइ । उनिहरु दुबै गोदावरी जाने मुख्य गेटतर्फ लागे । घुम्दा मैले दुबैको अनुहार पुलुक्क देखें । किन किन मेरी हुन नसकेकी श्रीमतीभन्दा उसकी मायालुतर्फनै आँखाहरु केन्द्रित भए । मनमनै सोचें – “कस्ती केटा जस्ती केटी !!!”

उनीहरु भीत्र छिरिसकेका थिए, म पनि बिस्तारै गेटतर्फ बढें, टिकट काटें र भीत्र छिरें । गेटमा उभिएका एक जना दाइ अचम्म संग मलाइ हेर्दै थिए, हुनपनि गोदावरिमा एक युवक टिकट काटेर एक्लै छिरेको उनले बिरलै देखेको हुनुपर्छ । बीचमा सुरक्षीत दुरी बनाएर म उनिहरुलाइ पछ्याउन थालें । कुर्ता सुरवाल लगाएकी, सर्लक्क ढाडसम्म झरेको कपाल, छिनेको कम्मर, फुकेको नितम्ब, मलाइ मेरी हुन नसकेकी श्रीमतीको सुन्दरतामा उसदिन पानि शंका थिएन । उसलाइ अंगालो मारेर हिंडेकि उसकि मायालु चैं फुल टिसर्ट र जिन्स लगाएकी, अग्ली, कस्ती कस्ती ! पछाडीबाट त सबैले केटा नै भन्छन् ल ! कपाल पनि छोटो काटेको, केटाको लागी भएत लामै हो तर केटीको लागी छोटो । एउटा ढीस्को छेउ पुगेर उनिहरु म भएतिर फर्के र त्यहि ढिस्को माथी बसे । म चैं उनिहरुलाइ फर्केको देखेर फुत्त एउटा रुखको आड लिएर लुकें । एकछीनपछी बीस्तारै अगाडिको ढिस्कोमाथी चढें जहाँबाट म त उनिहरुलाइ प्रस्ट देख्न सक्थें तर उनिहरुले मलाइ देख्न गाह्रो थीयो ।

माथी पुगेर रुखको आड लींदै चीहाएर हेरेको त, अरे ! कस्तो अचम्म ! मैले आँखा मीचेर फेरी हेरें ! द्रीश्य फेरीएन ! मेरी हुन नसकेकी श्रीमतीको छेउमा त कपाल पालेको जखमले केटो पो छ त !!! टिसर्ट, पेन्ट, ज्याकेट र हेल्मेट देखेपछी पो प्रस्ट भएँ, मैले अघीदेखी केटी भनेको उ त केटो पो रहेछ । दिमाग फनन्न घुम्यो, केही सोच्न सकिन, फर्केर थचक्क बसें । एकछीनमा फेरी हेर्न मन लाग्यो, उनिहरु त आलींगनमा बाँधीएर अधरका माध्यम बाट माया साटासाट गर्दै रहेछन् । अहँ, अब यहाँ बस्नु ठीक छैन, तर किन हो कुन्नि मलाइ त्यस केटीका अगाडी देखापर्न मन लाग्यो, उसलाइ लज्जित पार्न मन लाग्यो, उसको भन्डाफोर गर्न मन लाग्यो । शायद यसैलाई मैले आफ्नो उसदिनको अपमानको बदला मानें । म घुमेर उनीहरुको पछाडी गएँ र केही थाहा नभएजस्तो गरी सुरुसुरु बाटैबाट आएँ । उनीहरुको ढीस्को मुन्तिर पुगेपछी उतै फर्केर आश्चार्य मीश्रीत स्वरमा भनें, “अरे, तीमी !!! यहाँ ??? ”

उनलाइ अंगालोमा बाँधीरहेको Boyfriend ले एक्कासी हात हटायो । उनी एकटक मलाइ हेर्दै थीइन् । आश्चार्य, शंका र भयका रेखाहरु उनको मुहारमा कुदेको म प्रस्टै देख्न सक्थें । मलाइ ठुलो आत्मसन्तुष्टीको अनुभब भयो । “Sorry” भनेर म आफ्नो बाटो लागें । त्यसपछी उनीहरुले के के गरे, उनीहरुबिच के कस्ता कुरा भए, मलाइ थाहा हुने कुरै भएन ।

साँझमा टिभीमा समाचार हेर्दै गर्दा माबाईलमा नचिनेको फोन आयो ।

“हेल्लो”

“हेल्लो, हजुर रजित हैन ?”

“हो, म रजित नै हो !” श्वर सुन्दा त चिने चिने जस्तो तर को ? को केटीले फोन गर्न सक्छे मलाइ यती राती ? मेरी हुन नसकेकी श्रीमती ???

“को ? इशा हो ?”

“हजुर, ठीक चिन्नुभो !”

“ए, के छ त ?” किन फोन गरी मलाइ यसले आज, दिउँसोको कुरालाई लिएर गाली गर्ने त होइन ? ल बाबै गाली खाइयो आज !

“मैले तपाईसंग एउटा कुरा गर्न फोन गरेको !”

“के कुरा ?”

“अस्ति हजुर मलाइ हेर्न आउँदा मैले आफ्नो बारेमा जे भनें, त्यो ठीक होइन ।“

ए धन्न गाली हैन रैछ । अब त आनन्दले बोल्दा हुन्छ । आज मेरो पालो !

“कुन चै कुरा ? मलाइ त याद भएन, हामीले त धेरै बारेमा कुरा गरेका थीयौ !”

“त्यही मेरी केटी साथी छ भन्ने कुरा !”

बल्ल ठेगानमा आईजस्तो छ, यस्का म !!!

“तिम्रो केटी साथी ?? ए ! ए ! त्यो कुरा ??”

“भो भो, सम्झेजस्तो नगर्नुस, मलाइ थाहा छ, तपाइले त्यो कुरा बिर्सिन सक्नुहुन्न !”

“……………………………………” अब के बोल्नु र मैले ?

“मलाइ थाहा छ, मेरो त्त्यो कुरामा तपाईले अपमानित भएको अनुभब गर्नुभयो, तर मेरो उदेश्य त्यस्तो पक्कै थिएन । खासमा मेरो Boyfriend छ, तपाइले आजै देखीहाल्नुभो । त्यो बेला मलाइ हाम्रो हुन लागेको सम्बन्ध टार्नु थीयो, त्यसैले त्यस्तो भनेको !”

“Boyfriend नै छ भनेको भए पनि मैले जबरजस्ती त गर्दिन थीएँ होला !”

“हो, मलाइ थाहा छ, तर त्यो बेला तपाइ एकदम नर्भस हुनुहुन्थ्यो । तपाइलाइ रातो पीरो देखेर त्यत्तिकै जीस्कन मन लागेर भनेको ! भनीसकेपछी मलाइ पनि गलत भएको अनुभब भयो, तर तपाइँत झन् नीलो कालो भएर जुरुक्क उठेर हिंडनुभयो । मैले सच्याउने मौकै पाइन । आशा छ तपाइले मेरो कुरा बुझेर मलाइ माफि दिनुहुन्छ !!!”

अक्क न बक्क !!! आखीर एउटी केटीले जीवनमै पहिलोपटक माफी माग्दै छे, कसरी नदिनु ??

“ल ठिकै छ, तर आइन्दा यस्तो मजाक नगर्नुहोला !”

“So Friends ??”

“Ok, Friends !!!”

साँच्चै त्यस दिनदेखी हामी साथी साथी नै भयौ । ऊ साह्रै चुलबुले खालकी रहीछ । पहिला त मलाइ कसरी एउटी केटीले आफ्नो सम्बन्धको बारेमा कसरी यस्तो जीस्कन सक्छे जस्तो लाग्थ्यो, तर संगत गरेपछी थाहा पाएँ, उसले चैं सक्ने रहिछे । एकदमै चुलबुले, बोलक्कड र Frank.

त्यसपछीका मेरा दिनहरु साधारण नै बिते । अफीसमा रश्मीलाइ सधैं म नै हाँसेर “Good Morning” भन्थें, ऊ पनि आजकल म संग खुलेर कुरा गर्छै । साँच्चै एउटा सानो घटनाले मानीसको जीबनमा कस्तो प्रभाब पार्दो रहेछ । त्यसपछी धेरै पटक राकेश र मैले संगै बसेर धेरै समय बितायौ, रेष्टुरेन्टमा खायौ, फर्केर एउटै खाटमा पनि सुत्यौ । उसले मलाइ तिघ्रा पनि बोकायो, तर मलाइ उसको नियतमा कहिल्यै शंका लागेन, न कुनै दिन मैले शंका गरेको कुरा आत्मग्लानीले गर्दा उसलाइ भन्न नै सकें ।