“खोइ कोही आउँछन् जस्तो छैनन्!” सरिताले
चुरोट सल्काई
“चुरोट नसल्का न , यो गुम्ममा पेट हुँडल्दैन ?”
“कसैको नभको तेरो पेट !”
हर्केले सरितालाई हेर्यो उ धुवाँ फुक्न थालीसकेकी थिई
उसले ट्याक्सीको झ्याल खोल्यो धुवाँ बाहिर निस्कियो ।
निष्पट्ट अँध्यारो अनि सिमसिम पानी । धुवाँ पानीमा पनि त मिसियो होला थोरै । कस्तो
अचम्म दुइ विपरित धार मिसिए । पर पिल पिल वल्दै गरेको वत्ति अचानक निभ्यो।
“आज लोडशेडिंग हो कि के हो ?”
सरिताले प्रश्न गरी
“के बार हो आज ?”
“भइ दे पनि हुन्थ्यो , कहिलेकाहिँ त अनुहार नहेरी काम
टुंग्याउन पाए नी हुन्थ्यो जस्तो लाग्छ !” उ खिस्स हाँसी
“पर्खी पर्खी कोहि आए जस्तो छ !”
“त्यो ?” उसले नाक खुम्च्याइ ।
“किन ?”
“गोजी पनि गाला जस्तै रस सिद्दिएको होला । खवटे ।खान त पाए
जस्तो छैन । पैसा के देला !”
“देला हौ पैसा त !”
“अघि खैनी पनि माड्दै थियो ,मुख गन्हाउँछ !” सरिताले
आनाकानी गरी।
“मुख नजोड्नु नि त !” हर्के खितित्त गर्यो । सरिताले उसलाई
हिर्काइ।
“मान्दै मान्दैनन् , जोड्नु पर्ने ठाउँ जोडेपछि त पुग्नु पर्ने
हो !”
“नशा हौ सरिता नशा !” हर्केले आंग तान्यो ।
“उ त्यो परको ? ज्याकेटमा छ नी ! जा त , सोध त एक चोटी”
परेबाट ज्याकेट मात्रै देखियो । अनुहार देखिएन। सरिताले
हर्केलाई अह्राइ ।
“मानेन भने चाहिँ यो पानीमा वेक्कारमा भिजिन्छ !”
“जा न जा !” उसले हर्केलाई धकेल्दी बाहिर !
*************** ***************** **************
*************** **************
“भाइ चाहिने हो ?” हर्के गएर दाह्री कन्ह्यायो । हर्केको
दाह्री अलि अलि फुल्न थालेको छ । दाह्री देखेर उसलाई बिरक्त लाग्छ। तर बिहान
बिहानै काट्ने जागर पनि चल्दैन । त्यहि भएर बिहान खासै ऐना हेर्दैन ।ऐनाको जातै
बेइमानी जे छ त्यहि देखाउनुपर्ने, कहिलेकाहिँ नभएको देखाइदियोस् , सुधारेर
देखाइदियोस् , कति खुशी हुन्थे होला मान्छे !
“के?”
“सामान !” हर्के नजिकै गएर फुसफुसायो ।
“सामान !” हर्के नजिकै गएर फुसफुसायो ।
“कति ?”
“एक हजार !”
“महँगो भएन ?”
“एक चोटी गएर हेर्नु , महँगो लागे जवर्जस्ती गर्दिन !”
उ लुरु लुरु पछि आयो ।
हर्केले ट्याक्सीको भित्रको वत्ति बाल्यो । सरिताको अनुहार
देखियो ।
“हुन्छ !” उसले सुस्तरी बोल्यो ।
“ट्याक्सीमा चढ्नुस्!”
हर्केले पछाडीको ढोका खोल्यो
उ सरिताको छेवैमा गएर वस्यो । ट्याक्सी हुइँकियो । सरिता
टाँस्सीएर वसी ।
“के हो नाम ?”
“गौरी !” सरिताले ढाँट्दिई ।
“ढाँटेको ?” उ मुस्कुरायो ।
“किन ?”
“त्यत्तिकै !”
“तँपाइलाई नाम सँग के मतलव !”
“तिमीहरुलाई बाटो बाटो मा यसो गर्न डर लाग्दैन ?” उसको भाव
अचानक परिवर्तन भो ।
“के को डर सर ? पुलिसलाई हामीले सेटिंग गरेको छ।“ अघिल्लो
सिटवाट हर्के बोल्यो।
“म को हुँ चिनेको छौ ?”
“ग्राहक , ग्राहक भगवान सरह हुन्छ अरे , आज तँपाइको पुजा
गर्ने !” सरिताले उसको छातीमा हात राख्दै भनी !
“तिमीहरुलाई नै पक्डिन आएको ! म अनुसन्धानको मान्छे ! गाडी रोक !” उ अचानक
कड्कियो ।
पात्र-१ (सरिता)
सानो हुँदा मलाई रात मन पर्दैन थियो । दाजु भुतका कथाहरु
सुनाउथियो । म सुनीसकेपछि कुंग्लिंग परेर सिरक भित्र आमाको नजिकै घुस्रीन्थे । आमा
दाजुलाई कराउनुहुन्थ्यो ।
“फेरि तर्साइस् बहिनीलाई !”
“फेरि तर्साइस् बहिनीलाई !”
आजकल समय फेरिएको छ । मलाई रात मन पर्छ । रात सवैमा समान
व्यवहार गर्छ । सवै कालो देखिन्छन् । उज्यालोमा त मात्र छायाँ कालो हुन्छ। रातमा
मान्छे, छायाँ ,अस्तित्व,आत्मा सवै कालो ।
************* **************** **************
***************** ***************** **************** ****
“म काठमाण्डौ जान्छु” मैले एसएलसी सिद्दिने वित्तिकै जिद्दी
गरेकी थिएँ। आमाले भने गाली गर्दै भन्नु भएको थियो “ किन जिल्लाको कलेजले भएन
तँलाई ?”
साथीहरु पनि काठमाण्डौ जाँदै थिए । मलाई गाउँ किन किन आफ्नो
लागेन । सुस्तरी भने
“कहाँ काठमाण्डौमा पढे जस्तो हुन्छ र !”
“ बस्न , खान ! मलाई अफ्ठ्यारो हुन्न ? पर्दैन जानु !”
“ बस्न , खान ! मलाई अफ्ठ्यारो हुन्न ? पर्दैन जानु !”
“तारा दिदी सँग वस्छु ,अस्ति गाउँ आउँदा सोधेको !हुन्छ अरे
!”
विवाद खासै लम्बिएन , मैले जिद्दी गरेर जितेँ ।
विवाद खासै लम्बिएन , मैले जिद्दी गरेर जितेँ ।
तारा दिदीको कोठामा एउटा सुत्ने खाट पाइयो , कलेजमा एड्मिसन
भयो , जीवन दगुर्न थाल्यो । मैले सोचेकी थिएँ जीवन यस्तै हुन्छ चलिरहन्छ । मैले
सोचेका कुरा पुगिरहन्छन् । तर वैशाख १२ मा भुइँचालो आयो ।
************** ************* ****************
************** *******************
“अव तेरो पढाइ को खर्च बेहोर्न सक्दिन कान्छी !” वुवाको
तेह्र दिनको दिन आमाले वोली फोड्नु भयो ।
“चिन्ता नलिनु , म केहि काम खोजुम्ला !” मैले भुइँ कोर्दै
जवाफ फर्काएँ
छेवैको भत्किएको घर हेरेँ ।त्यो घरको झ्यालबाट पुर्व तिर
उदाएको सुर्य कति रमाइलो देखिन्थ्यो । आज बिहानै देखी धुम्मिएको छ। मेरो जीवन
जस्तै आकाशमा पनि काला बादल ! दाजु आउन
भ्याएन बाहिर वाट । शुरुको दुइ चार दिन टिकट नै पाएन । त्यसभन्दा पछि छुट्टी पाएन।
बल्ल बल्ल लाखौँ खर्च गरेर वाहिर गएको । उसले खर्चको हिसाव किताव गर्यो । तराजु
जोख्दा वुवाको किरिया भन्दा उसको आउने जिन्दगी नै भारी लाग्यो उसलाई । पछि आमालाई
पैसा पठाइदिने वाचा गर्यो । रेडियोले फुक्यो “ दश हजार तुरुन्तै” । म भत्केको घर र
आमालाई गाउँ छोडेर काठमाण्डौ आएँ।
************ *************** ************ ************
************* **********
काठमाण्डौ ,
भित्ता चर्किएका थिए । मैले तारा दिदीलाई सोधेकी पनि थिएँ
“यहिँ वस्ने ?”
“कोठा पाउन गाह्रो छ अव , अनि महँगो पनि !”
“दिदी केहि काम गर्न पर्यो अव !”
“माथी घरपेटीको छोरालाई पढाइदे न त , खोज्दैछन् पढाउने
मान्छे” उनले ऐना हेर्दै जवाफ फर्काइन् । खोइ के देख्छिन त्यो ऐनामा हेरिरहन्छिन
तारा दिदी । हुन त त्यो ऐना पनि जव्वर छ प्रतिविम्व देखाउनमा । भुइँचालोको बेला
टेवलबाट खसेको । केहि भएन । कहिलेकाहिँ शिषा पनि ढुंगा भन्दा कडा हुँदो रहेछ ।
*********** *************** *************** ***********
************* ********
समय ,काल परिस्थिति फेरिएको छ। पहिला हामी अंग्रेजी पढ्न
ट्युशन खोजी गर्थ्यौँ ।घरपेटीको छोरोलाई आठ क्लासको नेपाली ट्युशन पढाउनुपर्ने ।
उसको ध्यान भने कितावमा हुन्नथ्यो । खोइ केमा केमा । कहिलेकाहिँ उसका साथीहरु
चिहाउँदै आउँथे । उ पुलुक्क हेर्थ्यो । मैले हेरेपछि भाग्थे उसका साथीहरु ।मलाई
रिस उठ्थ्यो अनि कराइदिन्थे
“के हो तिमी पढाइमा ध्यान छैन ? मलाई सानोमा यसरी पढाइदिने
मान्छे भए ! सवैले पाउन्नन मौका !”
उ खिस्स हाँस्थ्यो ।
सँधै जसो त घरपेटी घरमै हुन्थे । तर त्यो दिन उनी बाहिर थिए
। लोडशेडिंग थियो । इन्भर्टरमा थोरै वाटको वत्ति भएर होला वत्ति मधुरो थियो । उ
लेख्दा लेख्दै रोकियो । म आफ्नै किताव पढ्दै थिएँ , उ लेखेको मौका पारेर ।
“के पढ्नु भएको?”
“मेरो पनि कलेजको इक्जाम छ !”
“मलाइ त नेपाली पढ्नै मन लाग्दैन !” उसले टाउको कन्यायो ।
म थोरै मुस्कुराएँ।
“तँपाइ हाँस्दा कति राम्री देखिनुहुन्छ ! मेरो साथीहरुले
भनेको तपाइँसँग पढ्न पाउनु मेरो भाग्य अरे !”
“अरु के के भन्छन् त तिम्रो साथिले ?” उसको कुरामा मलाई नि
चाख लाग्यो । तारिफ कसलाई पो मन पर्दैन र !
उसले केहि भनेन । तर उसको आँखामा अनौठो परिवर्तन देखेँ ।
मलाइ घोच्ने किसिमको ।
“ल ल पढ !” म अलि सम्हालिएँ । तर त्यो दिन पत्ता लाग्यो ।
उसको ध्यान पढाइमा नभएर के मा थियो । उ नजिकै सर्यो । अनि मेरो हात समात्यो । मैले
हात झट्कार्न खोजे । उसले अझ जोडले समात्यो अनि भन्यो
“वुवा घरमा हुनुहुन्न , कसैलाई पनि थाहा हुन्न , मेरो पनि
यो पहिलो पल्ट हो, तँपाइलाई पनि मन लाग्छ रे , साथीहरुले भनेको !” उसले विस्तारै
मेरो छातीमा हात राख्यो , अनि अनुहार मेरो नजिकै ल्यायो ।
म उसलाई चिथोरेर भागेँ । घर बाटै बाहिर निस्किएँ । धेरैवेर
वाहिर घुमेर फर्केपछि ढोका थुनेर वसेँ । कसैलाई केहि भनिन ।
त्यहि रात तारादिदीलाई घरपेटीले मलाई निकाल्न लाएछन् । म
राम्रो क्यारेक्टरकी थिइन रे , छोरोले भनेको अरे !
************* ************** ************** ************
********************
रेस्टुरेन्टको काम
पाइयो ।निकै कम तलव थियो । मलाई गिज्याएर साहु भनिरहन्थ्यो
“ग्राहक खुशी पारे टिप्स पाइन्छ ! सजिलो छ लोग्ने मान्छेलाई
खुशी पार्न ”
मलाइ काठमाण्डौ वस्ने खर्च भए पुग्छ जस्तो लाग्थ्यो ।
गाउँमा पैह्रो गयो । रेडियोमा “दश हजार”को सट्टा “पचास
हजार” र “एक लाख पचास हजार” को बहस सुनिन थाले । तर मेरी आमा वस्ने ठाउँ भएन ।
विरामी पनि हुनु भयो । मैले आमालाई लिएरै आएँ काठमाण्डौ ।
समयले कोल्टे फेर्यो । थलिएकी आमा अनि आफ्नो अँध्यारो कोठा
हेर्थेँ । पैसा केहि होइन जस्तो लाग्थ्यो , तर रिनले थिचेको अध्यारो जीवनमा पैसा
उज्यालो रहेछ । पैसा अन्तिम सत्य रहेछ ।
रिन विस्तारै थपिदै
जाँदा मलाई नि टिप्स चाहिने भो ।
************* ************** **************
*************** *********** ******
हर्केसँग रेष्टुरेन्टमा भेट भयो ,
“ट्याक्सीमा राम्रो छ बिजनेस !”दुइ चार दिन भेट वाक्लिएपछि
उसले छुस्स मलाई भन्यो । मैले रेष्टुरेन्ट छोड्दिएँ । आमालाई पनि राम्रो जागिर
पाएँ भने । थलिएकी आमा थोरै भएनि खुशी हुनुभयो।
त्यो रात अझै सम्झना छ
, पानी सिमसिम परेको थियो ।
उसलाई हर्केले तानेर लिएर आयो , उ सकपकिएर वसेको थियो ।
थोरै भिजेको थियो , थोरै आत्तिए जस्तो पनि थियो , नयाँ स्वाद चाख्नु अघिको
अफ्ठ्यारो होला भन्ने ठाने । उसलाई सजिलो बनाउन खोज्दै थिएँ , अचानक कड्कियो
“तिमीहरुलाई नै पक्डिन आएको ! म अनुसन्धानको मान्छे ! गाडी रोक !”
मैले हात हत्तपत्त हटाएँ उसको छातिवाट । हर्केले घ्याच्च
ब्रेक लाएर पछाडी हेर्यो ।
उसले कार्ड देखायो आफ्नो
“ म तिमीहरुसँग छु , अफिसमा थाहा छ । तिमीहरुको ट्याक्सी
नम्वर थाहा छ । मलाई केहि गर्न खोजिस् भने भोली नै पक्डाउ पर्छस् । हिँड अव
थानातिर !”
उसले आदेश दियो । म चुप नै बसेँ । विस्तारै अँध्यारो कोठामा
थलिएकी आमा याद आयो । आज छुटिदैँन ,भोलि विहानको दवाइ कसले दिन्छ?
*********** **************** ******************
****************** **********
पात्र-२ (हर्के)
ट्याक्सीमा खासै फाइदा छैन । आएजति पैसा साहुलाई वुझाउँदैमा
जान्छ । तिँ माथी भुइँचालोले पिर थप्यो भएको घर पनि भत्काइदियो । डुंग्रुंग लडेको
घरको वाहिर उभिएर धेरै वेर आफ्नो अतित सम्झेँ । त्यहि घर त थियो मलाई अंशमा आएको ।
त्यो घर र जग्गा वेचेर काठमाण्डौ सरुँ की भन्ने पनि सोच्दै थिएँ । अव त माथीबाट
पहिरो झर्ला जस्तो छ । कसले किन्छ मेरो त्यो घरबारी ।
एक दिन साथीले
ट्याक्सीमा कमाइको तरिका सुझायो । भत्केको घर सम्झेँ । अव गाउँ फर्कन सकिन्न ।
काठमाण्डौ मा अलि स्थायी भएर बसोवासको व्यवस्था मैले गर्नै पर्छ ।
“पुलिसको डर छैन ?”
“मिलाउनुपर्छ , अलि अलि कमाको वाँड्नुपर्छ !” उसले दाँत
देखायो । मैले वुढीको गन गन सम्झेँ
“घर कहिले बनाउँछौ अव ?”
सँधै जस्तो चुप लाग्थेँ । भित्ता तिर फर्किदिन्थेँ । उ
फतफताइ रहन्थी । म उडाइ रहन्थे । जीवन उ फतफताउनु र मैले उसका कुरा नसुन्नु नै हो
जस्तो लाग्थ्यो । रात ढल्किँदै गर्दा छोरी निदाउँथी । उ मेरो शर्टका टाकका वटन
खेलाउँदै भन्थी
“बुढा पैसा कमाउने केहि उपाय त गर्नै पर्छ , कति दिन चल्छ
यसरी, छोरी पनि ठूलि हुँदै छे !”
उसले भनेका सवै सत्य । मेरो मुखमा वुझो लाग्थ्यो । म उसलाई
अँगालो मार्थे । उ चुप लाग्थी ।
************** **************** **************
************* ****************
रेष्टुरेन्टमा सरिता सँग भेट भयो । कुरा मिल्यो । त्यो दिन
कोठा पुगेर ढल्किँदै गर्दा सानी छोरीलाई पनि हेरेँ । अनि सोचेँ , पोहोर महँगो भनेर
भर्ना नगरेको वोर्डिंगमा यसपाली भर्ना गरिदिनु पर्ला , यो काम वन्यो भने !
त्यो दिन मैले नै हो उसलाई तानेर लिएर आएको । सरिताले पहिला
औँलाले देखाउँदै भनी
“उ पर ज्याकेट लगाएको !”
ट्याक्सी भित्रबाट अनुहार देखिएन । पहिला मोल मोलाइ भयो अनि
उ लुखुर लुखुर आयो । थोरै छुस्स दाह्री अनि क्याप पनि थियो । शायद पानीले भिज्ने
डरले पनि होला । सिम सिम पानी परिनै रहेको थियो । गाडीमा मैले सानो स्वरले नारायण गोपाल
बजाएँ “तिमी जुन रहरले ममा भुल्न आयौ !” अनि गाडी थोरै हुइँक्याएँ । अरु ट्याक्सीमा जस्तो मलाई तडक
भडक वाला गित लाउन मन पर्दैन । सरिता उ सँग खास खास खुस खुस गरीरही । कहिलेकाहिँ त
ट्याक्सीमै शुरु गरुम्ला जस्तो गर्छे । ग्राहक गए पछि कराउँछू
“गाडीमा नगर , म सफा गर्न सक्दिन !”
“मुड बनाइदिनु पर्छ क्या , थाहा नपाए जस्तो गर्छ !” उ
इत्तरिन्छे म सँग ।
“कसैको नभको मुड !”
म त्यहाँ भन्दा वढी भन्दिन । बोल्न पनि सक्दिन । सरितालाई
हेर्छु । मेरो सुनको अण्डा दिने कुखुरी । मेरो भुइँचालोले भत्केको घर उसैले बनाउनेछे
।
अचानक उ कड्कियो ,
“तिमीहरुलाई नै पक्डिन आएको ! म अनुसन्धानको मान्छे ! गाडी रोक !”
मैले गाडी घ्याच्च रोकेँ । पछाडी फर्केँ ।
“ म तिमीहरुसँग छु , अफिसमा थाहा छ । तिमीहरुको ट्याक्सी
नम्वर थाहा छ । मलाई केहि गर्न खोजिस् भने भोली नै पक्डाउ पर्छस् । हिँड अव
थानातिर !”
उसले कार्ड देखाउँदै भन्यो । वुढी घरमा पर्खेर बसेकी होली ।
छोरी पनि । छोरीले आज क्याडवरी ल्याइदिनु ल भनेर अघि भर्खरै मोवायलमा फोन गरेको
छ्यास्स सम्झेँ । अनि सम्झेँ मेरो भुइँचालोले भत्काएको घर जसको अगाडी वसेर म धेरै
वेर टोलाएको थिएँ ।
***************** **************** **************
*************** **************
पात्र ३ (दिपक)
करारको जागिर थियो । भुइँचालो आएपछि हाकिमलाई घर जान्छु
भनेर एक चोटी फकाउन गएको । फकाउन सकिएन । सोधेका थिए
“कसैलाई केहि भयो ?”
मैले टाउको हल्लाएँ । पशुपतिनाथकै कृपाले होला घरमा कसैलाई
केहि भएको थिएन । सवै खेतमा थिए । घर भने ढल्यो
।एकवर्ष अघि त्यतिखेर त विदा दिएनन् दिएनन् ,अहिले त गाउँमा
पहिरो नै गयो ।गाइवस्तु गोठ नै भत्काएर
सवै सोत्तर पार्यो । दुइटा वाख्रा मरे , एउटा गाइ पनि । कान्ला मुनि उत्तानो परेछ
। घरको सम्पत्तिको नाम मा त्यत्तिनै । दाजुले फोन गर्दा दुखेसो सुनाका थिए
“दुध वेच्दै गरेको गाइ नि मर्यो , थोरै पैसा भए लिएर आइज ,
गाउँमा सवै चिजको भाउ वढ्यो , पैसा चाहियो !”
“वुढी दुइ जीउकी छे , कसरी छोडेर आउनु !” मैले झर्किँदै
जवाफ फर्काएँ।
“माइतमा छोडेर आइज न , आमा अनुहार हेर्न मन लाग्यो भन्दै
हुनुहुन्थ्यो !” दाजुले थप कर गरेका थए
“हेरुम !” भन्दै मैले फोन राख्देको थिएँ।
“दाजु छन् हैन घरमैँ ?” हाकिमले अर्को प्रश्न तेर्स्याए
छन् भन्न सकिन । मात्र टाउको हल्लाएँ स्विकारोक्तीमा ।
“हेरीहाल्छन् नि , कसैलाई छुट्टि नदिनु भन्ने आदेश छ !”
हाकीमले विदाको अध्याय बन्द गर्दिए।
आशा भने गाउँ जाने भनेपछि काज मिलाएर टिएडिए नि पाइन्छ
भन्ने थियो । विदा नै नदिने भएपछि टिएडिएको पनि कुरा आएन ।
“आमालाई ज्वरो आयो , सदरमुकाम लानु पर्ने भो । खर्च छैन ।
नआए पनि खर्च पठा न !”
छैन भन्न सकिन । काठमाण्डौमा काम गर्छ छोरो । त्यति आश
सवैमा हुन्छ । गोजीमा हेरे , पठाउन
लायक पैसा छैन । कोठामा घरपेटी र्याल काडेर वसिरहेका छन् मेरो आउने तलवमा । बुढीको
अवस्था त्यस्तो छ। किन किन कोठा जानै मान लागेन । रत्नपार्क तिरै डुलेर वसिरहेँ ।
छेवैको केटालाई एउटाले कोट्यायो ।
“भाइ जाने हो ?”
“कहाँ ?”
“सामान छ ट्याक्सीमा” उसले ट्याक्सी देखायो ।ट्याक्सी भित्र
एउटा युवति लिपस्टिक पोत्दै होली ।सँध यस्तै हो ,विगारेका छन् यो शहरलाई !
****************** *************** ******************
***************** ********
अचानक राती बुढी छट्पटाउन थाली । भख्खर सात महिना मात्रै
हुँदैछ। अस्ति डक्टरले कम्प्लिकेसन हुन सक्छ भनेर त भन्दै थियो । मलाइ आजकल गाउँमा
पहिरो र मेरो जीवनमा दुखको पहिरो सल्लाह गरेर आए जस्तो लाग्छ । पन्ध्र दिन अघी हो
रेगुलर चेकअप मा गएको । हस्पिटल चाहारेँ ।
छोइनसक्नु छ अस्पताल । बल्ल बल्ल भर्ना भो । उसको अनुहार पिडा सहन नसकेर
रातो भएको हेरेर बसेँ । मान्छे जहिले जहिले आफुलाई शक्तिशाली ठान्छ । प्रकृतिले
उसलाई विवश देखाएरै छोड्छ। त्यो रात हस्पिटलमैँ काटेँ । बुढीकी बहिनिले खाना ल्याइ
। खासै रुचेन । भोली हाकिम सँग जसरी नि टिएडिएको कुरा गर्छु गएर ।
********************* ******************* ***************
**************** *****
“जाँदै नगको मान्छेलाई कसरी टिएडिए दिनु !” हाकिम कड्कियो ।
“वुढी बिरामी छे सर !”
“कहिले आमा बिरामी ,कहिले वुढी बिरामी ?”
त्यो भन्दा वढी भन्न सकिन । रिसले रन्थनिएर निस्केँ
।रत्नपार्क तिर गएर घोत्लिएँ ।
फेरि त्यहि पुरानो चिनेको बोलीले छेउको केटालाई जिसक्यायो
“भाइ जाने हो ?”
“कहाँ ?”
“सामान छ ट्याक्सीमा” उसले ट्याक्सी देखायो
“कति ?”
“दुइ हजार !”
“कस्तो महँगो !”
“सवैलाई मिलाउनुपर्छ भाइ , पुलिसलाई पनि ! त्यहि भएर !”
उ लुखुर लुखुर पछि लाग्यो ।
किन किन मलाई पनि पछि जाउँ जाउँ लाग्यो । गएर ट्याक्सीको
नम्वर टिपेँ । ट्याक्सी घुइँकियो ।
************** *************** *******************
******************* ********
बल्ल बल्ल गरेर पुतलिसडकमा नक्कली कार्ड बनाइयो ।
“राष्ट्रिय अनुसन्धान विभाग , डिएसपी प्रकाश खत्री !”
सुम्सुम्याएँ अनि रत्नपार्क तिर लागेँ । सिमसिम पानी पर्दै थियो ,उनीहरु ग्राहक
कुरेरै बसिराखेका होलान् रत्नपार्कमा । मलाई पनि दशबाह्र जना उनीहरु जस्तै
ग्राहकको खाँचो छ , विस्तारै सम्झिँदैछु भन्नुपर्ने कुरा !
“तिमीहरुलाई नै पक्डिन आएको ! म अनुसन्धानको मान्छे ! गाडी रोक ! म
तिमीहरुसँग छु , अफिसमा थाहा छ । तिमीहरुको ट्याक्सी नम्वर थाहा छ । मलाई केहि
गर्न खोजिस् भने भोली नै पक्डाउ पर्छस् । हिँड अव थानातिर !”
त्यसपछि वार्गेनिंग गर्नुपर्छ ।
No comments:
Post a Comment